^{algemeen – week 1 – week 2 – week 3 – logboek verkenners – fanmail – foto’s – filmpjes – quiz – padvindsters}

Van zaterdag 26 juli tot en met woensdag 13 augustus 2014 zijn 27 verkenners (Bernard, Bram, Ferdinand, Hessel, Jonas, Jonathan, Joost, Joris, Kjell, Klaas, Loek, Mark, Marijn, Marijn, Mats, Matthijs, Nick, Niels, Oscar, Pepijn, Rutger, Silvan, Sjoerd, Stijn, Stijn, Thomas en Xander) met 10 man/vrouw leiding (Erwin, Ingeborg, Jules, Lex, Luc, Maarten, Mark, Peter, Thal en Tijmen) in Engeland geweest. Hieronder het verslag van de eerste week: de rondreis.

Zaterdag 26 juli 2014, het vertrek
De leiding is al vroeg op het Raadhuisplein om de laatste dingen te regelen en natuurlijk ook om de padvindsters uit te zwaaien. Die verzamelen en vertrekken een half uurtje eerder dan de verkenners, wat wel praktisch is om al te veel door elkaar lopen te voorkomen. Natuurlijk worden eerst de traditionele leidingcadeaus uitgewisseld. De verkennersleiding biedt de padvindstersleiding voor elke week een cadeau aan dat ze nu nog niet mogen uitpakken. Wij krijgen van de padvindsters “een rondje van de padvindsters” wat zeker in de smaak gaat vallen. Dank je wel!

Als de padvindsters zijn uitgezwaaid, proberen we al onze bagage in de bus te krijgen. Iedereen heeft maar één grote tas bij zich, maar die tas is dus wel groot… Het past gelukkig allemaal, en dan is het tijd voor ons eigen afscheid van de ouders en andere uitzwaaiers. Alle ouders krijgen een “uitzwaaipakket” van hun zoon, wat hen hopelijk helpt dit afscheid een beetje te doorstaan 😉
Dan maken we de groepsfoto en vervolgens biedt Joep Firet namens alle ouders alvast een cadeau aan aan de leiding: een prachtige lamp voor in de tent. Erg leuk om dit al bij het vertrek te krijgen, nu kunnen we de lamp nog gebruiken en… het is altijd fijn als je waardering krijgt natuurlijk. Er is een leuk filmpje van gemaakt, je vindt het via de filmpagina.

Daarna is het de hoogste tijd om in te stappen. Alle jongens achterin, de leiding voorin… Gevolgd door de grote bagagebus (met Ingeborg, Lex en Thal) rijden we daarna het Raadhuisplein af. Engeland, we komen er aan!

Zaterdag 26 juli 2014, de reis
Onderweg zit de sfeer er al meteen goed in. De eerste “groepsselfie” voor internet komt al snel na het vertrek binnen. Het eerste Engelse geld wordt uitgedeeld en de bagagebus rijdt ondertussen gezellig achter de grote bus aan.
Helaas gaat het vlak voor Eindhoven fout. Er is een omleidingsroute die niet helemaal duidelijk begrepen wordt door de chauffeur. Uiteindelijk komen we midden in Son en Breugel terecht, waar je met een bus nauwelijks rijden kunt… Het heeft ruim een half uur extra tijd gekost.
Vlak over de Belgische grens is er een korte stop bij een benzinestation. Niet alleen vanwege de rijtijden van de chauffeur, maar ook omdat het gewoon lekker is om je benen even te strekken. De jongens vermaken zich prima.

Na een half uurtje gaat de reis verder richting Calais. Het is een lang en behoorlijk saai stuk, wat niemand eigenlijk erg leuk vindt.
Maar gelukkig zijn ze op tijd in Calais. Omdat het een “nieuwe” boot is (voorheen gingen we altijd via Hoek van Holland), is niet meteen duidelijk waar we naar toe moeten. De chauffeur zet ons af bij een grote incheckhal en rijdt daarna terug naar Nederland. Helaas hadden we bij een hele andere hal moeten zijn. Gevolg: iedereen moet nu door de individuele controle (franse douane, engelse, eindeloze röntgenchecks). En dat kost tijd. Ze controleren streng: het grootformaat zakmes van Luc moet hij inleveren… En ook dat kost tijd.

Daarna worden we met een pendelbusje in 4 groepjes naar het juiste vertrekpunt gebracht (zoals je ook op een vliegveld wel eens met de bus naar het toestel moet rijden).
Op de boot was vergeleken met de Hoek-van-Holland-boot niet veel te doen. Maar… de overtocht duurt maar anderhalf uur, dus het is logisch dat ze dan geen film vertonen of ander entertainment organiseren.
De jongens krijgen lekker vrije tijd en vermaken zich wel. Ze hebben hun eerste zakgeld al in de bus gekregen.
Natuurlijk doen we ook dit jaar de ïk-ben-mijn-ouders-kwijt-weddenschap. Deze keer met Oscar. Hij krijgt een ijsje als hij laat omroepen dat hij zijn ouders kwijt is. Hij speelt het heel goed: helemaal bedremmeld laat hij weten “I lost my parents”. Die worden keurig omgeroepen, Oscar krijgt zijn ijsje en moet nog tot 13 augustus op zijn ouders wachten 😉

Na een uur is de mooie Engelse kust te zien. Om half vijf verzamelt iedereen op het achterdek om daar naar te kijken.
De aankomst is veel spectaculairder dan die in Dover. Mooi om te zien. Als we de boot afgaan hebben we gelukkig alleen onze handbagage, de grote tassen staan op twee karren die apart van de boot af worden gereden. We moeten alleen wel de bus zoeken… Tijmen had afgesproken “op het centrale terrein bij de Burger King”. Maar helaas… geen bus. Maatschappij gebeld, maar niemand neemt de telefoon op. Dan gaan we maar wat drinken bij die Burger King. Net op dat moment komt de bus toch, hij had bij de verkeerde Burger King gestaan…
Eind goed al goed. De chauffeur is wel aardig, alles wordt ingeladen en we vertrekken naar Londen.
Onze bagagebus hebben we niet meer gezien (zij moesten via een andere uitgang naar buiten dan wij).

De rit naar Londen is niet lang maar wel boeiend. Allereerst natuurlijk het links rijden, wat in het begin erg gek is. Het landschap is wel mooi, echt Engels, met heuveltjes. Al gauw komen de buitenwijken van Londen in zicht. We rijden over een ringweg die langs allemaal (voormalige) Olympische bouwwerken gaat (stadions, Olympisch dorp e.d.). Erwin herkent het en vertelt erover aan de jongens.
Als we van de ringweg af zijn komen we door een aantal specifieke wijken, o.a. een wijk waar alleen maar gekleurde mensen op straat lopen en een wijk met alleen maar Joden (met van die mooi lange pijpekrullen).
En dan… eigenlijk volkomen onverwacht… in een zijstraat het kampterrein. Het is een mini-oase midden in de grote stad. Een parkje met wat bosjes. Erg mooi.
We zijn er omstreeks kwart voor zeven, wat een prettige aankomsttijd is.

Het busje komt een half uurtje later. Wat blijkt? Ze hebben langs de snelweg gestaan met het spandoek (waarop ons Chamboreelogo staat) en omdat ze niet wisten hoe de bus er uitzag, hebben ze naar élke langsrijdende bus gezwaaid. Met dat spandoek. Maar omdat zij aan een andere snelweg stonden dan waar wij overheen reden… is de actie mislukt 😉

Om de energie kwijt te raken gaan we dan nog even sporten. En daarna een broodje worst maken en opeten. De jongens vermaken zich wel, de leiding doet nog allerlei regeldingen (geld halen, metro uitzoeken). Omdat er tijd genoeg is, is meteen deel 1 van het verkennerslogboek geschreven. Daarna zijn de Londengroepjes ingedeeld en plannen gemaakt. Allemaal heel relaxed en rustig.
Om half elf is het eerste hoofdstuk van “Het Verhaal” voorgelezen, om elf uur is het stil en om kwart over elf is iedereen in diepe slaap.
De leiding neemt nog even de tijd om het programma van morgen door te praten.

________________________

Zondag 27 juli: Londen
De wekker staat op half acht, maar sommigen zijn dan al wakker. We liggen in een groot lokaal, dus dat is zeker zo’n eerste nacht wel wat onrustig. Lekker rustig opstaan, douchen, buiten ontbijten en een lunchpakket klaar maken.

De metro is op zo’n 300 meter van het kampterrein af, heel praktisch dus. Iedereen heeft een eigen OV-ticket en z’n eigen plannen voor de dag, vanaf de metro gaan de groepjes dan ook elk hun eigen gang.

Tijmen gaat met Marijn K, Stijn B, Stijn tB en Silvan en is in elk geval in Harrods geweest (getuige z’n selfie dat al gauw binnenkomt voor internet). Peter heeft Joost, Rutger, Klaas, Mats en Pepijn in zijn groepje. De rest van de leiding heeft in tweetallen een groepje jongens.
Het groepje van Peter leek aanvankelijk erg uiteenlopende interesses te hebben, maar dat valt in de praktijk reuze mee. Ze hebben o.a. gezien:

het wisselen van de wacht (klein stukje maar);
de koninklijke stallen (en natuurlijk foto’s gemaakt met de heren op een paard die niet mogen lachen);
WhiteHall en Downingstreet 10;
Big Ben en Londen Eye;
de Theems en Tower Bridge.

Daarna gaan ze met de metro naar Monument, een enorme toren met een trap van 311 treden die in een prachtige spiraal loopt. Boven was schitterend uitzicht op alle gebouwen in de stad. Er is veel nieuwbouw gekomen de afgelopen vier jaar!
Met de dubbeldekker rijden ze vervolgens wel 30-45 minuten (bovenin én voorin) naar Harrods. Onderweg nog allerlei belangrijke plaatsen gezien als St. Pauls Cathedral en Piccadilly Circus.
Tijdens het telefoongesprek zijn de jongens in Harrods.

= = = = =

Ze wilden ’s avonds gaan eten ergens in Soho, maar dat is toch wat duur. Uiteindelijk kiezen ze een wokrestaurant in Covent Garden waar ze erg lekker gegeten hebben.
Om een uur of acht besluiten ze terug te gaan richting kampterrein omdat ze alles eigenlijk wel gezien hadden. Als er plotseling het woord “Arsenal” te lezen staat in de metro… maken ze toch nog maar een uitstapje langs het stadion, gelegen midden in een volksbuurt van Londen. Niet iedereen heeft er zin in, maar Klaas en Peter hebben het hele stadion rond gelopen. Er interessant, er staan allemaal beelden van beroemdheden, o.a. van Dennis Bergkamp.
Later bleek dat het groepje van Erwin en Thal er ook geweest is, zij bezochten trouwens ook nog het Chelsea-station.

De jongens zijn niet goed voorbereid op het strenge tijdsregime van de leiding. De afspraak is dat iedereen terug moet zijn op de tijd die de leiding aangeeft. Ben je te laat? Dan volgt “strafcorvee”. Deze eerste dag moeten al drie jongens daaraan geloven… Ze waren dan ook van plan om een goedkoop horloge te kopen. Kennelijk ben je tegenwoordig teveel afhankelijk van je telefoon om te weten hoe laat het is 😉 Gelukkig zijn er winkels waar je voor vijf euro al een goedkoop werkend horloge kunt aanschaffen. Uiteindelijk heeft niemand het gedaan. Dat zal dus opletten worden de komende weken (je kunt overigens ook gewoon aan mensen vragen hoe laat het is).

Omstreeks half negen zijn ze terug op het kampterrein, het groepje van Ingeborg en Mark is er dan ook al, de rest komt iets later, maar iedereen is keurig om half tien terug. Moe maar erg enthousiast.
Eigenlijk heeft iedereen ongeveer dezelfde dingen gezien, alleen soms in een andere volgorde. Niemand heeft bij Mc.Donalds gegeten, maar wel bijna iedereen at hamburgers (zie foto’s)…

Al gauw na het voorleesverhaal gaat iedereen slapen. Ze zijn moe 😉 De vooruitzichten voor de komende dagen zijn prima: de sfeer is goed, gezellig en relaxed!

__________

Maandag 28 juli: totally out of control?
Vanmorgen moeten we voor het eerst alle spullen inpakken, dus we staan om zeven uur op. We ontbijten buiten en maken meteen een lunchpakket klaar. Het gaat allemaal lekker rustig, iedereen werkt goed mee zodat we om negen uur klaar zijn als chauffeur Andy komt met de bus. Heel leuk, het is dezelfde chauffeur als vier jaar geleden. Helaas kan hij niet de hele week mee (zijn vakantie begint woensdag) maar hij vond het wel erg leuk om ons een paar dagen te rijden. Hij herkent Peter direct! Ook belangrijk: het is een mooie bus. Hij krijgt zijn OPV-Schoonoorddas om en dan rijden we vlot Londen uit.

Op de snelweg begint echter de ellende: file. Al met al hebben we meer dan twee uur stil gestaan om ogenschijnlijk onduidelijke redenen. Er staat water op de andere weghelft, maar bij ons heeft het totaal niet geregend. (Van de weerberichten die je in Nederland over Engeland hoorde (veel regen) hebben ze dus helemaal niets gemerkt).
Al met al is het behoorlijk vervelend, maar… niets aan te doen.

We komen ruim een uur te laat in Oxford, waar de groep uit de bus wordt gezet bij het begin van het punteren. Het busje moet helaas een parkeerplaats zoeken en dat is in Oxford altijd lastig, kost dus tijd. De botenmeneer waarschuwt heel duidelijk dat je rustig moet varen en geen vervelende dingen moet uithalen. Dat geven we dus ook aan de jongens door. Er gaat één leidingboot mee, de overige leiding moet wachten op de leiding van de bagagebus.

Als ze terugkomen bij het beginpunt is de botenmeneer helemaal over de rooie. Het duurt even voor duidelijk wordt wat er aan de hand is, maar volgens hem waren de jongens “totally out of control”. Ze zijn nooit meer welkom en kregen een boete van vijf pond per boot.
Tsja, wat is er dan gebeurd? Het zal nooit duidelijk worden waarom de meneer nu écht zo boos was. Inderdaad hebben een paar jongens gezwommen (maar waarom niet, het is lekker warm weer) en ze hebben inderdaad wat gebotst en gespettert omdat ze niet konden sturen. Dat is natuurlijk vervelend voor mensen die niet nat willen worden maar om daardoor “totally out of control” te zijn???
Gelukkig is de boete uiteindelijk beperkt tot 15 pond in totaal. We lopen daarna maar opgewekt de stad in…

In Oxford kijkt iedereen wat rond. De leiding regelt internetzaken (al blijft dat een lastig en slecht te organiseren iets), de jongens lopen even de stad in. Om vier uur is iedereen weer bij de bus.

Het is dan nog ongeveer anderhalf uur rijden naar de kampeerplaats. In de bus is het een enorme rotzooi: overal papiertjes, chips en stukken brood. Vanaf nu mag er daarom niet meer gegeten worden in de bus. Alle jongens boos, vinden dat flauw. De leiding snapt dat ze er van balen maar rommel kan nu eenmaal niet. ’s Avonds krijgen ze daarom het advies om zelf een oplossing te bedenken. Die komt al gauw: voortaan ruimt elke dag een andere patrouille de bus op, er komt een chipsverbod, afvalzakken aan de armleuningen en iedereen zal elkaar er op aanspreken. Prima zelf geregelde oplossing!

Onderweg stoppen we een keer bij een grote Tesco (mega-supermarkt die dag en nacht open is). Daar ontstaat het volgende lastige punt voor de jongens: ze kopen gigantische hoeveelheden cola in. Er wordt meteen een beperking ingesteld, je mag maar maximaal 1 fles cola per dag kopen (en dus geen 12 blikjes…).

Het kampterrein is nieuw voor ons, een soort boerencamping waar we bijna alleen op staan. Erg mooi. Omdat we pas om zeven uur aankomen, eten we simpel: chili con carne en een yoghurttoetje. Dat is vlot klaar, fijn omdat iedereen honger heeft.

Onder het eten ontstaat het volgende “probleem” van deze dag. Twee jongens weigeren te eten omdat ze het niet lusten (namen bij de redactie bekend, ik zal ze hier zeker niet publiceren…). Dat kan dus ook niet. Ze moeten gewoon net zolang blijven zitten totdat ze het toch opgegeten hebben. Uiteindelijk… lukt dat. Maar de volgende regel is dus een feit: je moet gewoon eten wat de pot schaft. Als je iets niet lekker vindt is dat niet erg, dan eet je maar wat minder, maar je eet het wel.

Na deze niet geheel gecontroleerde (maar toch erg geslaagde) dag, lezen we nog een verhaal voor. Tijdens de ereraad geeft Silvan aan dat hij wil beginnen met een gedicht, omdat we nu in Engeland zijn en dat zo belangrijk is voor iedereen. Weliswaar is dat een grapje, maar we dagen hem uit om voortaan elke keer een gedichtje te maken… Uiteindelijk is het om elf uur stil. Iedereen is moe!

_________________________

Dinsdag 29 juli: nog een paar regels 😉

Het is loeiheet als we opstaan. We moeten voor het eerst de tenten afbreken en dat is veel werk. De jongens zijn er heel snel mee klaar, voor de leiding is het ingewikkelder omdat de auto heel nauwkeurig moet worden gepakt. Het vriendelijke verzoek aan de jongens is dan ook om voortaan mee te helpen als ze zelf klaar zijn. Dat lijkt geen probleem.
In een minuut of tien rijden we in de hete bus naar de mijn.
Daar worden we in drie groepen verdeeld die in theorie allemaal hetzelfde zouden doen: semi-deep-level. Van één van de jongens is bekend dat hij niet de mijn in durft, hij is met Jules inkopen gaan doen. Twee anderen besluiten ter plekke ineens dat ze niet durven, zij moeten gewoon mee.
Iedereen krijgt een overall, een helm en een lampje en we hebben drie gidsen. Twee van hen waren er vier jaar geleden ook al, het zijn zelf bijna fossielen, maar ze weten er erg veel van. De derde is een stuk jonger.
Uiteindelijk doet elke groep verschillende dingen:

groep 1 gaat meteen een weiland in, verdwijnt daar in een gat en kan al gauw alleen nog maar kruipen, zo laag is alles;
groep 2 loopt eerst heel snel door een tentoonstellingsruimte heen en gaat daarna de diepte in;
groep 3 (met de jongste gids) blijft juist heel lang in de tentoonstellingsruimte; hoewel je in die tijd dus niet kan kruipen door de gangen, is het juist wel heel erg interessant; hij vertelt over de kinderen die al vanaf heel jonge leeftijd in de mijn moesten werken. En hij laat zien hoe de mijnwerkers een pijpje van klei in hun mond hielden met daarin brandende kaarsjes. Per dag gingen er tien kaarsjes mee. Als er vijf opgebrand waren was het tijd voor de lunch, als de laatste vijf opgebrand waren was het tijd om weer naar boven te gaan! Door al deze informatie heeft deze groep dus niet zoveel in de mijn gekropen, maar ze vonden het wel heel erg interessant. Net als vier jaar terug is de donkere kamer weer het indrukwekkende hoogtepunt. Het is daar zo ontzettend donker dat je dus letterlijk echt geen hand voor ogen ziet. En in theorie is het zo stil dat je je eigen hart kunt horen kloppen (maar dat laatste werkt dus niet echt met een grote groep verkenners…).

Iedereen komt vies maar erg enthousiast weer naar buiten (ook de twee aanvankelijke weigeraars!).
We verzamelen bij de bus waar we centraal ons lunchpakket opeten. Het gaat allemaal heel ontspannen. Met de bus rijden we vervolgens naar weer een andere Tesco. Nu met de nieuw vastgestelde regels 😉

Om vijf uur zijn we op het kampterrein waar we al vaker geweest zijn. We zetten heel snel de tent op want van zes tot zeven uur is er personeel aanwezig zodat we mogen zwemmen in het zwembad. Tot ons grote plezier is het een erg leuke badjuffrouw die totaal nergens moeilijk over doet. Alles mag, van bommetjes tot balgooien. Het gaat er dan ook al vrij snel ruig aan toe. Uiteindelijk gooien we Peter zelfs met kleren en al (maar zonder bril, horloge, portemonnee en telefoon) het water in! Hij blijft gewoon in zijn kleren zwemmen…

Na het zwemmen zijn er heerlijke warme douches, dus iedereen komt helemaal opgeknapt fourageren. We koken uitgebreid: aardappelen, broccoli, lamskotelet en een cheesecake-toetje. Het is lekker, iedereen heeft goed gegeten. Er zijn wel weer twee nieuwe probleem-eters die geen aardappelen en/of toetje willen eten, maar ook deze twee moeten net zo lang blijven zitten tot ze op zijn minst iets ervan gegeten hebben. Aan het eind van het kamp zal het toch wel lukken om iedereen alles te laten eten 😉

Na het eten hebben de jongens anderhalf uur vrij. Het is een groot kampterrein waar veel groepen staan, dus je kunt gezellig met iedereen kletsen.

Om half elf lezen we het verhaal* en is het gedicht tijdens de Ereraad in het Engels (vanwege Andy). Om elf uur ligt iedereen in bed.
Om kwart over elf hoort de leiding nog mensen praten. Wat blijkt: een complete patrouille zegt dat ze naar de wc moeten (wat trouwens over het algemeen een meisjesding is, die willen nooit in hun eentje…). Ze beloven snel terug te komen, maar… zijn er na een half uur nog niet.
Wat blijkt? “We staan gezellig met chicks te praten en hebben helemaal niet aan de tijd gedacht”. Tsja. Dat hoeven ze dus niet vaker te doen…

* Het al vaker genoemde verhaal: Destijds heeft Geurt voor een vorig Engelandkamp een verzameling verhalen geschreven met de namen van alle jongens er in genoemd. Deze verhalen zijn voor dit jaar weer aangepast aan de huidige deelnemers. Deze avond speelde Stijn tB de hoofdrol als zanger die uiteindelijk een beroemde popster zou worden…

_____________

Woensdag 30 juli: Alton Towers en wat je daar nou wel en niet mag

Vandaag is Thomas jarig. Natuurlijk zingen we voor hem. Hij krijgt een taart van Thomas de trein en een zaklamp als cadeautje. Bovendien een feesthoedje en een button die hij de hele dag op moet houden (“dan krijg je voorrang in Alton Towers”). Als verrassing mocht zijn moeder hem bellen om te feliciteren.
Om half tien zitten we in de bus, om elf uur zijn we bij het park. Helaas is het bagagebusje te laat (zij moesten geld halen), dus we kunnen toch pas om half twaalf naar binnen. Daar moeten we helaas afscheid nemen van Andy, maar zijn opvolger Kim is gelukkig ook aardig.
Iedereen gaat in groepjes het terrein over, enigszins opgedeeld naar interesse in “enge dingen” en “rustige dingen”. Tussen 13 en 14 uur moet iedereen op een afgesproken plek terug zijn om te eten. De leiding heeft flessen water gekocht en er zijn ansichten voor thuis.
Helaas… zijn maar 13 van de 27 jongens deze afspraak nagekomen. Dat wordt vanavond dus weer een hartig woordje… (want ook al hebben ze geen horloges gekocht in Londen, je kunt aan iedere voorbijganger wel even vragen hoe laat het is).
Voor zover de leiding de jongens gezien heeft, lijken ze zich uitstekend te vermaken, maar op het moment van het telefoongesprek zijn ze dus nog lang niet allemaal terug.

= = = = =

Uiteindelijk is iedereen om vijf uur terug op de afgesproken plek… behalve vier jongens. En dus moeten we weer eens wachten bij de ingang van het terrein. Iedereen baalt daarvan, maar er zijn wel leuke vijvers met een soort kikkers er in op stenen platen (NB: van die foto die per ongeluk bij Oxford staat, dat krijg je ervan als je eerst de foto’s en dan pas het verslag krijgt). Dat vraagt om een uitdaging. De leiding moedigt de kleinere jongens aan om er op te springen. Dat lukt, tot ergernis van iemand uit het publiek, die (terecht?) vindt dat je kunstwerken niet mag verstoren.
Maar: de jongens hebben de grootste lol en de leiding vindt het goed. Op zeker moment knakt een van de bladen om (via een scharnier) als er iemand op springt. Gevolg: verkenner nat en blad dus ogenschijnlijk gehalveerd. Daar komt natuurlijk meteen iemand van de beveiliging op af, die de officiele security waarschuwt. Enorme discussies volgen. De leiding stuurt de rest van de verkenners weg, Tijmen en Jules proberen het probleem in der minne te schikken. Ze moeten wel namen en adressen opgeven (vooruit, de verkeerde namen en adressen) en worden meegenomen naar een kleine kale kamer (“soort cel”) om alles te regelen. Maar: er is totaal niets aan de hand. Het omgebogen scharnier buigt net zo makkelijk weer terug. Blad weer normaal, kikkers ongedeerd en verkenner alleen nog maar met natte voeten. Om kwart voor zes is alles weer in orde…
Behalve die vier verkenners die dus nog steeds te laat zijn. Ze komen er al gauw aan. Hun excuus: we waren aan de late kant, gingen toen met de kabelbaan en die bleef hangen. Tsja. Excuus of niet, je mag gewoon niet te laat komen.

Eindelijk rijden we door naar Edale, het volgende kampterrein. Het uitzicht onderweg wordt mooier en mooier. Prachtige landschappen met Yorkshire-muurtjes en schapen op de weg. Gelukkig kunnen de jongens er ook goed van genieten.

Het kampterrein zelf is ook prachtig. Het is weer een soort boerencamping, met een onbetaalbaar mooi uitzicht. Omdat we laat zijn kookt de leiding centraal (spagghetti). Dat is wel zo snel en wel zo makkelijk. In een grote kring eten we het gezellig op.
Na het eten lekker douchen en nog wat voetballen. Enige nadeel van het terrein: er zitten vrij veel muggen.
Om half elf gaat iedereen tevreden naar bed.

Wat losse opmerkingen uit het telefoongesprek van woensdag:

ook nu weer kan niet goed genoeg benadrukt worden dat we het enorm gezellig hebben (ondanks dat het af en toe nodig is om regels te stellen, maar daar lijdt de sfeer niet onder). Tekenend daarvoor is misschien wel de opmerking van een van de jongens: “Op school ben ik heel anders dan hier; hier kan ik lekker mezelf zijn”. En dat is toch leuk om te horen!
de jongens zijn al druk bezig te denken over cadeautjes voor thuis. Joris: “ik weet niet wat ik voor pappa moet kopen, voor mamma heb ik al iets”;
Tijmen en Jules zijn patrouillebegeleider in de patrouille van Ferdinand; zij hebben de jongens een ingelijste foto van zichzelf gegeven omdat ze tenslotte elke dag voor hen moeten zorgen; de patrouille zet die foto elke dag netjes op de kist alsof het een familieportret is…;
het is heerlijk reisweer, best wel wat bewolkt af en toe maar helemaal niet koud;
de ansichten zijn vandaag op de bus gegaan, het is niet duidelijk hoe lang ze er over doen om bij de ouders in de brievenbus te komen; (nb: het eerste bericht van ouders is: op zaterdag!)
de internetmogelijkheden zijn (zoals door Marlene verwacht maar door de jongens niet gehoopt) tot nu toe niet best; zodra het lukt sturen we wat;
en ook de leiding heeft het onderling erg gezellig 😉

______________________

Donderdag 31 juli: De Pennine was weer als vanouds
We staan op met prachtig weer. Het komende uur is druk (de jongens omschrijven het achteraf als: “stressig”). Reden: er moet heel veel gebeuren. Iedereen moet spullen inpakken voor onderweg (in je dagrugzakje). Maar je moet ook kleren meenemen voor in de bus (want als het slecht weer wordt en je kletsnat aankomt moet je je kunnen verkleden). Iedereen moet ontbijten en een lunchpakket maken (minimaal zes boterhammen, de ervaring leert dat ze onderweg veel honger krijgen). En dan ook nog veel water meenemen. De leiding is het continu aan het controleren en dus is het inderdaad… “stressig”.

Om tien uur rijden we weg. Het is maar een minuut of vijf naar Edale, de vertrekplaats. Bussen mogen daar niet komen, dus het laatste stukje naar het infocentrum moeten we lopen. Er worden ook nog wat inkopen gedaan.
Alle patrouilles lopen met hun eigen patrouillebegeleiders en vertrekken een kwartiertje na elkaar (omdat het leuker is om niet in de hele groep te lopen).
De Panters vertrekken met Peter en Mark als eerste. Ze lopen uitstekend! Mark S loopt iedereen er zowat uit, hij is steeds vooraan te vinden! We lopen elke vier jaar hetzelfde traject, maar ook nu weer is het prachtig. Het eerste stuk gaat mooi langs een beek, al gauw komen er rotsen waar je overheen moet zien te komen (soms springend). Op het laatst moet je daar zelfs je eigen route zien te vinden. Halverwege op een rustplaats wordt de patrouille ingehaald door de Leeuwen (met Tijmen en Jules), maar die hebben dan ook de sportieve lopers in de patrouille. Het levert wel gezellige groepsfoto’s op, want de Arenden (met Erwin en Maarten) komen er ook nog bij.

In een wat andere volgorde gaan ze verder, nu langs de geulen met het trillende veen. Iedereen vindt dat prachtig: als je op de grond springt voel je nog heel ver om je heen de grond trillen! Het is een leuk stuk, waar veel gelegenheid is om wat te spelen.
Andere jaren is het nog wel eens lastig om daar de goede route te vinden, ook al loop je op kompas en/of gps. Deze keer loopt bijna iedereen (na hier en daar een kleine correctie) goed.  (er werd precies verteld welke patrouille nou helemaal verkeerd, een beetje verkeerd, bijna goed of helemaal goed zat, maar dat werd een wat verwarrend verhaal; conclusie is gewoon: niet iedereen liep exact goed, maar iedereen heeft het einddoel prima op tijd gehaald ;-))

Bij dat modderige stuk zijn ook grote gleuven waar je overheen kunt springen. De volgende uitdaging! Het lukt Silvan, Mats en Klaas om de overkant te halen, ook al moeten ze dus heeeeel ver springen. Net als Peter aangeeft dat ze weer verder gaan lopen blijkt dat het Matthijs helaas niét is gelukt. Hij is niet zo’n verre springer, hij valt en bezeert zijn enkel. Lopen is daarna lastig, ook al krijgt hij de stokken van Peter. Dat is vervelend, uiteindelijk loopt hij steunend bij de leiding op de schouder (Maarten en Erwin komen Peter aflossen). Gevolg: de patrouille die als eerste vertrok is dus als laatste aan! (Maar: geen paniek, het gaat inmiddels weer helemaal goed met Matthijs!!)

Nog wat probleempjes:

Pepijns zool is losgelaten, hij heeft een groot deel op zijn sok moeten lopen…;
ook de achterkant van de zool van de schoen van Klaas liet los;
Stijn B had geen goede schoenen bij zich, maar heeft de tocht op zijn niet-zo-geschikte-sneakers toch prima uitgelopen;
Jonas stapte op iets hobbeligs wat uiteindelijk een konijntje bleek te zijn… (wat het stukje uit het filmpje verklaart);
iedereen heeft geprobeerd schapen te vangen, het is Mats bijna (maar net niet helemaal) gelukt.

Iedereen is om 18:45 uur weer bij de bus. Heel enthousiast, ze hebben genoten. Het was behoorlijk mooi weer, niemand heeft gezeurd, iedereen is positief. Leuk!

Met de bus rijden we naar het clubhuis, het laatste stukje tot het clubhuis moeten ze lopen. Het is een mooi gebouw, fijn om de tenten niet op te hoeven zetten na zo’n tocht.
De fourage gaat daarna meteen fish&chips halen. Vier jongens willen geen vis, zij krijgen een worstje. Iedereen heeft er lekker van zitten eten.

Tot slot moet iedereen verplicht douchen en schoon ondergoed aan. Dat vindt niemand leuk (er is namelijk maar 1 douche…) maar dat is dan jammer.
Het is al laat, dus we lezen niet meer voor. Om half twaalf ligt iedereen in bed.

____________________

Vrijdag 1 augustus: Chamboree, here we are (en: machtsmisbruik?)
Omdat we vandaag tijd genoeg hebben, slapen we tot negen uur uit. De leiding haalt vers brood en daarna ontbijten we pas om half elf. Lekker laat. Rustig opruimen en om half twaalf kunnen we vertrekken.

De eerste stop is bij de Tesco waar de jongens drie kwartier krijgen om rond te lopen. Allemaal, behalve… de groep in Alton Towers niet kwam opdagen voor de lunch. Het lijkt een redelijke “straf” dat ze de eerste 20 minuten in de bus moeten blijven zitten (tenslotte hebben ze daarna nog 25 minuten voor hun inkopen). Daardoor breekt echter de hel los. De jongens zijn echt ónt-zét-tend kwaad en spreken over “machtsmisbruik”. Kijken de leiding een uur lang niet aan… Natuurlijk gaat dat over en natuurlijk begrijpen ze het uiteindelijk wel. De regels zijn erg duidelijk: als je op een bepaalde tijd moet terugkomen… dan moet je er gewoon zijn!

Hierna rijden we naar een zwembad. Het eerste dat we op internet gevonden hadden was niet open, het volgende gelukkig wel. Het is een typisch Engels zwembad met typisch Engelse regels die kort samengevat er op neer komen dat je niets mag. Dus niet springen, niet schreeuwen, niet spetteren, geen bommetjes, enz. enz. En dat is dus niet leuk in een zwembad…
De leiding (die dus zelf ook zo de nodige regels heeft gesteld…) is het daar niet mee eens. En al snel zitten we met de hele groep midden in het bad te zingen en te spetteren. Het hele repertoire wordt afgedraaid, van Sinterklaas Kapoentje tot De Herdertjes lagen bij nachte. En dat dus midden in de zomer. Heel gezellig maar ook heel lawaaierig en heel erg tégen de zin van het badpersoneel. Omdat het midden in het bad gebeurt, kan niemand er wat aan doen. Op het laatst lopen we in polonaise het bad uit (en vindt iedereen in het zwembad het toch eigenlijk wel heel erg leuk…).

Om vijf uur zitten we weer in de bus richting het kamp. De leiding krijgt meteen een “brainwave”: het regent net zo hard als vier jaar geleden… Gigantische buien overspoelen alles.

Om zes uur zijn we bij het kampterrein, maar de bus mag er niet op. De nieuwe “kampcoördinatoren” (Jules, Lex en Maarten zijn deze week verantwoordelijk, zij volgen Erwin, Tijmen en Mark op) gaan de bus uit om het nodige te regelen.
Ze maken kennis met de subkampleider en regelen dat het busje in elk geval wél het terrein op mag. De chauffeurs kunnen er snel een tentje bij opzetten. De bagage mag in de subkampleiderstent. Het is wel een beetje chaotisch, want omdat het ’s morgens mooi weer was (korte broeken, sandalen) moet iedereen nu jassen en schoenen tevoorschijn halen. Tussen de buien door (eigenlijk: als het ietsje minder hard regent) zetten we de tenten op zodat het basiskamp in elk geval staat. Een deel van de leiding kookt centraal de reservemaaltijd (gelukkig hebben we altijd zo’n reservemaaltijd bij ons), de rest helpt met de tenten.
We zijn ontzettend tevreden: onze organisatie is perfect: leiding weet wat ze moeten doen, jongens werken uitstekend mee. Binnen een uur is al het nodige gedaan en kunnen we in de grote tent eten. Iedereen vindt het hartstikke lekker.
Als het een beetje droger is lopen we nog een rondje over het terrein maar omdat het kamp morgen pas begint is er nog niet veel te doen.
Om half elf dus ereraad (en de laatste discussie over de 20-minuten-straf-bij-de-tesco) en dan naar bed.

Nu Chamboree is begonnen staat het vervolg van het verslag bij week 2!