_{Engelandkampen verkenners – verkenners 2022 – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – padvindsters 2022}

Van zaterdag 23 juli tot en met dinsdag 9 augustus 2022 waren 23 verkenners (Chiel, David, Desmond, Eray, Guus, Jacob, Jasha, Kris, Lasse, Luc, Lucas, Max, Nicolai, Niels, Noa, Olger, Pim, Ravi, Rick, Robbe, Stijn, Sven en Viggo) met 10 man/vrouw leiding (Anne, Erwin, Ingeborg, Lex, Luc, Mark, Marleen, Peter, Tristan en Yarmo) op Engelandkamp. Hieronder het verslag van de derde week: even bijkomen en terugreis naar Oosterbeek.

=== week 1 === week 2 ===

• zaterdag 6 augustus: kampafbraak en aankomst Whitby
• zondag 7 augustus: deel van de Cleveland Way lopen
• maandag 8 augustus: opruimen, inpakken en naar de boot in Hull
• dinsdag 9 augustus: aankomst Oosterbeek! (verwachte aankomsttijd op homepage)

Na Poacher rijden ze door naar Whitby. Sommige jongens vallen meteen na het vertrek al in slaap…
Vooral het laatste stuk van de route is prachtig. Blauwe lucht, overal bloeiende heide (ook daar…) en bijna overal zicht op de zee. Maar ze zijn dus wel te laat.
Toch gaat het geplande spel wel door.

Elke patrouille krijgt een kaart met daarop zeven historische punten van de stad. Ze moeten naar al die punten toe en daar een opdracht uitvoeren. Soms moeten ze daarbij omstanders een vraag stellen. Het is een erg leuk spel, maar ze hebben er wat weinig tijd voor. De patrouille van Nicolai heeft alle zeven punten gedaan, de andere patrouilles hebben er maar drie gehad, maar iedereen is er wel enthousiast over.

Ze komen daar terecht in een werkelijk fantastisch scoutingclubhuis. Het is een oud spoorweggebouw uit de 19e eeuw. De spoorlijn is 1n 1957 opgeheven. Het ligt op een geweldig mooie plek met doorkijkjes naar zee en een groot voetbalveld er voor. Binnen zijn twee grote slaapzalen met 14 (stapel)bedden en drie zaaltjes met zes bedden. Ze verdelen de jongens in een “jonge” en een “oude” groep over de twee grote zalen, de leiding slaapt op zolder in de kleine zaaltjes.

De jongens krijgen een uur om wat terrein te verkennen, ondertussen kookt de leiding centraal een macaronimaaltijd. De leiding doet deze keer ook de afwas. De jongens maken de patrouillekisten schoon. Alles moet weer netjes ingepakt, de kisten zijn voorlopig niet meer nodig. In zo’n mooie omgeving is dat trouwens geen straf om te doen.
Daarna lopen ze naar de kliffen, die zijn vlakbij en erg mooi zo bij avondlicht.
Tegen een uur of tien zijn ze terug. Ze lezen het een-na-laatste verhaal en dan vertrekt iedereen naar zijn stapelbed..

Ze mogen in principe tot negen uur slapen, maar het is de vraag of dat lukt in zo’n grote slaapzaal. Gelukkig lukt het wél. Het is een enorm slagveld in de zalen, zeker bij de jonge groep. Maar wel gezellig! Je kunt namelijk ook rennen over die bedden…
Ze ontbijten en maken een lunchpakketje voor de looptocht.

Om half elf is iedereen klaar om te vertrekken. Per patrouille lopen ze een stuk van 7 mijl van de Cleveland Way van Kettenich (daar staat het clubhuis) naar Staithes. Net als in Dover gaat het ook hier over de kliffen, maar in tegenstelling tot Dover moeten ze nu heel veel steile trappen op en af. Het is best een zware tocht.
Onderweg is werkelijk van alles te zien. Je komt regelmatig over het strand, waar ze fossielen vinden. Er zijn prachtige korenvelden (waar ze de graankorrels uit de aren halen en proeven). Ze stoppen een paar keer om uit te rusten (en van het uitzicht te genieten) of ze rollen lekker van de helling af. Kris en Eray poseren met een dode vis. Tristan en Jasha zwemmen, maar het water is héél koud!

Ze lunchen op het strand vlakbij een dorpje. En ze krijgen een ijsje. Lex en Peter zijn daar met de auto. De jongens krijgen de keus om terug te rijden met de auto’s óf om terug te lopen. Het grootste deel van de groep wil verder lopen! Wat een bikkels! Want het is echt een zware tocht. De anderen gaan met de auto’s mee.
De stoere groep heeft loopt door. Kris en Jasha hebben bijna hun schaap gevangen! Maar helaas net niet helemaal. Er zijn heel veel bessen en bramen. En hoewel ze natuurlijk wel een beetje moe zijn, komt iedereen heel enthousiast terug.

Daarna moeten ze douchen. Dat is nog wel even een ding: er is één grote doucheruimte met zes douchekoppen, maar… met koud water. Boven is een kleine douche met warm water. De keus is dus: lang koud of kort warm… Uiteindelijk wordt iedereen schoon.

Ondertussen bakt de leiding heel veel pannenkoeken. Eerst 35 stuks naturel, daarna mogen ze er nog 2 of 3, naar keuze met spek, met kaas of met appel. De leiding is druk met bakken, de jongens zijn ook druk. Ze vragen de PL’s daarom om een “uitleef-spel” met ze te gaan doen. Die verzinnen ter plekke iets met fitness, en dat helpt…
Om een uur of tien zitten ze buiten nog bij het kampvuur te zingen.

De laatste ereraad is weer met zowel de PL’s als de APL’s. Met een lekker broodje kip erbij praten ze na over het kamp. De leiding heeft echt heel veel steun aan de ouderejaars gehad. Ze hebben hen vaak van alles gevraagd (“haal even voor ons”…, “doe even dit”…) en dat hebben ze altijd op een erg leuke manier gedaan. Heel fijn!

Om elf uur gaat iedereen slapen. Luc K vindt het te druk en regelt een tweepersoonskamertje voor zichzelf…

Er is niet aan te ontkomen: vandaag moet echt alles definitief worden ingepakt. Maar ze zijn allemaal zo moe… het duurt dus erg lang voordat iedereen klaar is. Ze benoemen in elke zaal een “aanvoerder” die de coördinatie moet doen. David bij de “oude” groep, Lasse bij de “jonge” groep. Dat werkt prima.

Terwijl de jongens daar druk mee zijn, maakt de leiding een echt Engels afscheidsontbijt. Toast, bonen, spek, ei, worstjes… Daar komen ze de dag wel mee door. Iedereen vindt het lekker en komt zelfs uitgebreid bedanken. Ze maken twee lunchpakketjes klaar, een voor vanavond en een voor morgenochtend.

De volgende groep zou om twaalf uur in het gebouw komen maar is gelukkig wat te laat… en zo komt alles toch nog op tijd af.
Mark maakt portretten van alle jongens en de leiding. En groepsfoto’s.
De ouders van Desmond komen hem halen, zij blijven nog een week in Engeland. Jules en Ferdinand vertrekken want zij gaan via Dover en moeten dus nog een heel eind rijden.

Ze hebben nog een uur voordat de bus komt. In groepjes gaan ze evalueren. Over het algemeen is iedereen heel erg enthousiast over dit kamp (de leiding trouwens ook). Heel fijn! Het lukt niet meer om de laatste jongens kort te interviewen voor dit verslag. Ben je benieuwd naar wat ze het leukst/lekkerst vonden en wat ze Nederland willen vertellen? Vanaf dinsdag kan je het hen zelf weer vragen!

Als verrassing krijgen ze daarna een echte English Tea in een echt restaurant. En dat vindt iedereen dus inderdaad een verrassing. Er is van alles. Thee, limonade, sandwiches, scones, slagroom., jam en mierzoete taartjes… er is veel en het is lekker. Dit hebben de meesten nog nooit gehad! De jongens zijn doodstil, ze zijn alleen maar aan het eten… De leiding is ook blij dat het eindelijk een keer gelukt is om dit voor een hele groep te regelen.
De jongens krijgen hun laatste zakgeld en zijn nog een uurtje vrij om door Whitby te lopen. En snoep, souvenirs en drinken te kopen.

De bus brengt hen daarna in ruim twee uur naar Hull. Daar gaat alles echt onvoorstelbaar vlot. Paspoort wordt maar 1x gecontroleerd, bagage hoeft niet door de scan, er zijn geen rijen, niemand doet moeilijk. wat een verademing.
Ze slapen in vierpersoonshutten en hadden tevoren mogen kiezen bij wie ze in de hut wilden. Helaas had de boot hen allemaal al ingedeeld…. Ze nemen de kaartjes weer in en verdelen ze zo dat de indeling wél klopt. Alleen heeft nu iedereen een andere naam…
De jongens zijn diep onder de indruk. Een eigen “kamer”, eigen douche, eigen wc, echte dekbedden…

Ze spreken een verzamelpunt af waar iedereen om negen uur moet zijn om te eten en nog even te kletsen. En dan proberen te slapen in internationale wateren!

Ondertussen is duidelijk geworden dat de boot een uur later in Rotterdam-Europoort is dan oorspronkelijk gepland. Dat betekent dat de aankomst dus ook een uur later is. We hebben dit aan alle “rij-ouders” gemaild met het verzoek om te antwoorden als ze het bericht gelezen hadden. Iedereen die dat niet gedaan had is vervolgens gebeld. Op de homepage wordt steeds het laatste bericht bijgehouden.

Ze zijn precies op tijd in Rotterdam-Europoort. Een spectaculair gezicht vanaf de boot.

Geen reis is zonder wachten en dus… ook nu. De jongens moeten wachten tot ze de boot af mogen, de ouders moeten wachten totdat ze hen zien. Van achter glas lukt dat daarna snel, al gauw zijn de eerste contacten gelegd (zie fotoalbum). Om een uur of half tien kunnen ze snel even ontbijten en dan… in de auto’s richting Oosterbeek. Om 09:38 komt het bericht dat ze rijden.

We plannen de aankomsttijd daarom om 11:15 uur. Er zijn geen files, dus dat gaat min of meer lukken. Ze wachten bij de Naald nog even totdat de allerlaatste auto er is, en dan rijden ze achter elkaar naar het Raadhuisplein.
Daar is ondertussen door het “ontvangstcomité” het pleintje bij de skatebaan getransformeerd in een “welkom thuis pleintje”. Er is een spandoek, er hangen vlaggetjes. Ouders hebben koffie en theewater meegenomen en er zijn krentenbollen en scones. Het enige wat nog ontbreekt zijn de verkenners…

Je hoort ze al van verre aankomen, luid toeterend rijden ze het Raadhuisplein op. En dan: uitstappen, omhelzen, praten, veel praten en even bijkomen van de rit. Het enthousiasme straalt er nog steeds van af. Er volgt een officieel momentje, waarin Victor de leiding en Marlene bedankt voor al het werk dat zij hebben verzet. Zij krijgen de tegenhanger van het uitzwaaipakket van de heenweg: een zakdoek, iets te drinken en een mooie foto. Over een tijdje mogen ze met z’n elven gaan eten in de Oude Herbergh. [Dank je wel, ouders!]
Erwin bedankt met name de ouders (dat hun zoon mee mocht) en de jongens zelf (het was echt een fantastische groep).

Daarna mogen ze nog één keer zingen: Country Home en “het is een nacht”. En dan… is Engeland 2022 voorbij. Tijd om naar huis te gaan, te slapen, en vooral heel veel verhalen te vertellen aan je ouders (die hopelijk wat hulp hebben aan dit verslag…)

Voor de leiding is het nog niet voorbij. Zij gaan naar Trappershorst om alle spullen uit te pakken in het hutje en samen nog even na te kletsen. Pas daarna… mogen zij ook gaan uitrusten. De laatste loodjes de dan nog gedaan moeten worden hebben geen haast meer. Ze kunnen terugkijken op een fantastisch kamp, of zoals het in Poacher steeds genoemd werd: “amazing”…