^{Engelandkampen verkenners – verkenners 2022 – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – padvindsters 2022}

Van zaterdag 23 juli tot en met dinsdag 9 augustus 2022 waren 23 verkenners (Chiel, David, Desmond, Eray, Guus, Jacob, Jasha, Kris, Lasse, Luc, Lucas, Max, Nicolai, Niels, Noa, Olger, Pim, Ravi, Rick, Robbe, Stijn, Sven en Viggo) met 10 man/vrouw leiding (Anne, Erwin, Ingeborg, Lex, Luc, Mark, Marleen, Peter, Tristan en Yarmo) op Engelandkamp. Hieronder het verslag van de tweede week: Poacher.

=== week 1 === week 3 ===

• zaterdag 30 juli: kampopbouw en opening
• zondag 31 juli: activiteitendag
• maandag 1 augustus: activiteitendag
• dinsdag 2 augustus: Poacher got Talent en Lincoln
• woensdag 3 augustus: activiteitendagc en subkampavond
• donderdag 4 augustus: activiteitendag
• vrijdag 5 augustus: activiteitendag en sluiting
• zaterdag 6 augustus: kampafbaak en aankomst Whitby

Helaas, het regent. Ze slapen tot een uur of negen uit en ontbijten onder het activiteitendak. Prettig: er zijn lekkere douches!
Vanaf negen uur mogen de groepen aankomen. Omdat ze vlak aan de grote weg staan, het is dus meteen een drukte van belang met een invasie aan trailers… Heel gezellig.
Tussendemiddag wordt het droog, er is alleen af en toe nog een miezerig buitje.

Er is deze eerste dag nog geen officieel kampprogramma, maar ze zijn de hele dag druk met kleine klussen die gedaan moeten worden. Na het ontbijt (met sinaasappelsap) zetten ze de eetdaken op. En doen daarna allerlei andere klussen (hierna in willekeurige volgorde vermeld).
Het busje wordt helemaal uitgeladen, alles wordt op de juiste plek in de leidingtent neergezet. Die is meteen goed ingericht nu.
Lex en Anne hebben overleg met de subkampleiding over de organisatie van de komende week. Het is goed om duidelijk te hebben wat er van iedereen verwacht wordt.
De klompen zijn uitgedeeld; bijna iedereen loopt er de hele dag al op. Je hoort het geklos al uit de verte aankomen.

De poffertjeskar wordt in elkaar gezet. Andere jaren gebeurde dat door de leiding, maar nu zijn er jongens die heel graag willen helpen. Heel leuk dat ze zelf alle onderdelen zoveel mogelijk in elkaar geschroefd hebben!
Ze hebben naar het pionierhout gevraagd, dat zou over een kwartier komen, maar liet toch lang op zich wachten (en of het er al is? ze hebben het nodig voor de molen!).

Er komen allemaal interviewers langs. Ze interviewen jongens voor de digitale kampkrant. De lokale BBC (een soort “Omroep Gelderland”) neemt een gesprek op met Max, Chiel en Rik. Dit wordt zondag op de radio uitgezonden.
Ze doen de was (ook de jongens). Met een teiltje, warm water en biotex kom je een heel eind.
Ze zien dat Sven nog helemaal geen insignes op zijn uniform heeft. Dat kan zo niet… Marleen geeft hem les en daarna zit hij heel gezellig wel anderhalf uur in de leidingtent aan zijn bloes te werken. Het resultaat mag er zijn!
Ondertussen is er veel tijd om gewoon gezellig met de jongens te kletsen.
Ze krijgen eieren bij de lunch. Sommigen bakken of koken ze, maar er zijn ook wentelteefjes gemaakt.

’s Middags gaan ze in een grote kring zitten om de nodige informatie door te geven. Lex en Anne leggen het programma uit. Iedereen krijgt een keycord met daaraan een badge en een plattegrond. Er zijn meer dan 80 verschillende activiteiten waar je aan mee kan doen (soms van een uur, soms van een halve of hele dag). Op je badge zijn voor elke dag al willekeurig een ochtend- en een middagactiviteit ingevoerd. De overige activiteiten mag je bij de subkamptent kiezen, maar je mag ook ruilen met anderen. Het zijn voor zover ze nu kunnen beoordelen allemaal erg leuke activiteiten die prima geregeld zijn. Zo zijn ze verschillend voor 11-jarigen, 12/13-jarigen en 14-jarigen. Daar is over nagedacht!
Nadeel zou kunnen zijn dat je er in je eentje naar toe moet, maar… dat is juist heel erg leuk voor het leggen van contacten. Niemand lijkt er problemen mee te hebben.
Ook krijgen ze een subkampdas (met de vriendschapsknoop er al in), die ze de hele dag moeten dragen.

Daarna deelt Philip alle meegebrachte post uit. De jongens zijn er heel blij mee, het is een groot succes. Ze vertellen enthousiast aan elkaar wat ze gekregen hebben. Nogmaals dank dus aan iedereen die een briefje of kaartje heeft meegegeven! (Hopelijk hebben jullie allemaal ook nog per post wat gestuurd?)

Hierna moeten ze zelf ook aan hun post werken. Peter geeft uitgebreide uitleg over “hoe verstuur ik een ansichtkaart”, compleet met een duidelijke tekening op het whiteboard (waar zet je het adres? waar plak je de postzegel? waar zet je de groetjes?). Daarna gaat iedereen aan de slag. De resultaten zijn hier en daar wel heel bijzonder… Nu maar ze hopen dat de de Engelse postmaatschappij én PostNL een beetje begrip tonen. Ze gaan zondag op de bus, maar wanneer (en of) ze aankomen? Let vooral op je brievenbus komende week!

Ze moeten op tijd bij de opening zijn, dus vandaag wordt er vroeg gekookt. Dat gaat “als een gestroomlijnde machine”. Eerst zetten ze een pan water op, zodat de geschilde aardappelen meteen al in het warme water kunnen. Ze eten aardappelen met broccoli en worst, en een appel of banaan als toetje.

Om kwart over zeven verzamelen ze voor de opening. Die is voor iedereen in principe live te volgen op Facebook. [helaas viel het nogal eens uit, maar… via hun facebookpagina kun je de filmpjes nog wel bekijken; je ziet o.a. onze vlaggendragers!]

De jongens zijn voorzien van oranje hesjes en delftsblauwe schorten. En klompen natuurlijk. Op de officiële filmpjes zie je daar niets van terug. De opening zelf is nogal saai, voordeel is dat het relatief snel gaat, maar nadeel is dat er eigenlijk niets “groots” is als bijvoorbeeld vuurwerk of iets anders dat knalt. Maar de jongens hebben er van genoten (lekker hard liedjes zingen die je moeder eigenlijk niet wil horen…)
Ze krijgen tot half elf vrij om bij het hoofdpodium rond te lopen. Maar er is helaas nog steeds geen hout.

Ze staan om acht uur op en ontbijten zelf in de patrouille. Dit is een vast ritueel voor elke ochtend: zelf ontbijten, afwassen en opruimen en tot slot afmelden bij je eigen patrouillebegeleider.

Vandaag is de eerste activiteitendag. De activiteiten zijn echt perfect geregeld. Het zijn er heel veel (nu genoemd: 65, eerder “ruim 80”, maar in elk geval: veel). En ze zijn ook nog allemaal van een zeer hoog niveau en strak georganiseerd voor drie verschillende leeftijdsgroepen. De leiding heeft eigenlijk nog nooit zulke fantastische kampactiviteiten meegemaakt!

Willekeurig vast wat voorbeelden: kleiduiven schieten (met echte munitie), rijden in een (kleine) tank, abseilen van een gigantische springtoren en tokkelbanen. Of duikles in een groot zwembad, kleine autootjes rijden en “extreme jumping”…
Ze liggen over het enorme terrein verspreid, dus je moet soms wel een eind lopen voor je er bent. Op je ticket (aan je keycord) staat een nummer dat op de plattegrond is aangegeven (die ook aan dat keycord hangt). Je kunt dus heel makkelijk zien waar je naar toe moet. Het terrein is een “showground” en de sfeer doet het meest denken aan een festival.

Je hebt standaard een ochtend- en een middagactiviteit gekregen, maar je mag de hele dag door kaartjes bijhalen (of ruilen). Er zijn er genoeg. Soms beginnen de activiteiten om 10:15 uur, soms pas om 11:30, maar ook zonder tickets kan je op het terrein aan heel veel dingen meedoen. Je kan ook altijd rondrijden met de poffertjeskar.
In principe ga je in je eentje naar je activiteit (alleen de excursies zijn per groep). Dit is vooral voor de jonge jongens heel gek. Maar… ze doen het allemaal! De leiding vraagt tevoren wel of ze het durven (zo niet, dan lopen ze mee) en iedereen geeft dan gewoon aan dat hij het gaat proberen. Knap én leuk!

De leiding wacht ondertussen nog steeds op het pionierhout. Om hen heen verschijnen overal al kamppoorten en de subkampleiding belooft voortdurend dat “het er over een kwartiertje is”. Maar het komt niet. En dus hebben ze nog steeds geen molen. Ze lopen daarom eerst maar uitgebreid rond over het terrein (daar ben je wel een tijdje mee bezig gezien de grootte…). Helaas zijn ze net te laat om de duikles van Luc K te zien!
Tussendemiddag komt iedereen terug. Ze zijn allemaal enthousiast. Zo heeft Kris bijvoorbeeld wel vijf keer een ticket gehaald voor “tomahawk gooien”! Bij de lunch krijgen ze een ei en jus d’orange. En om twee uur begint een nieuwe activiteitenronde.

Aan het eind van de middag zijn ze daar wel moe van. Maar dan begint het swoppen.
Ze hebben tot nu toe nog maar weinig geld uitgegeven, terwijl er hele grote winkels zijn op het terrein, zoals souvenirshops, snoepwinkels, pannenkoekenkraampjes, zelfs een bistro waar je kunt eten, koffie/thee/smoothies-tentjes en nog veel meer.
Het weer is matig. Soms wat miezerige regen, soms schijnt de zon. Eigenlijk vooral: “trui-aan-trui-uit-weer”, een regenjas is nauwelijks nodig.

Ze eten vanavond wraps met veel zelf gesneden groenten. Het is zoals altijd bijzonder om te merken hoe leuk de jongens het koken vinden (in vergelijking tot de Engelsen die bijna allemaal een kookstaf bij zich hebben). Onze jongens regelen gewoon alles zelf. Niet alleen het avondeten, maar ook bv. thee zetten als ze daar gewoon in in hebben.

Daarna gaat de leiding gezellig naar de pub. Philip, Robert en Erik-Jan bieden aan om ondertussen bij de jongens te blijven. Leuk om er even “uit” te zijn!
Als ze terug komen zijn er heel veel meisjes op het terrein en wordt overal heel gezellig gepraat. Maar die moeten dan terug naar hun eigen kamp. De jongens gaan nog even in de kring zitten zingen (fijn dat Philip er nog is), ze lezen het verhaal uit het boekje en ze gaan slapen.

Vandaag start met het zelfde ritueel als de andere dagen: opstaan, ontbijten, afwassen en afmelden. Het is ineens warm, een graad of 25. Ze smeren de jongens daarom allemaal in met zonnebrand.
Er is nog steeds geen hout. Het geduld is op. Erwin stapt boos naar de subkampleiding die opnieuw druk gaan bellen. En wat blijkt dan? Het hout ligt al twee dagen in een container, 200 meter van hun kampterrein verwijderd! Hèhè.

Terwijl Peter, Mark en Ingeborg gaan fourageren, halen de anderen met hulp van de jongens al het hout naar het terrein. Er wordt daarna hard gewerkt, met resultaat. Uiteindelijk staat de vlaggenmast te zweven en is de molen bijna klaar. Het terrein is bovendien mooi versierd. Eindelijk ziet het kampterrein er uit zoals gepland! Helaas draaide de molen eerst niet, tot frustratie van Lex die de constructie toch echt zo gemaakt had dat ie wél zo moeten draaien. Maar uiteindelijk komt het goed. De molen draait en Philip poot de tulpen (onder de zwevende mast).

Als de fourageerders terugkomen mogen ze het terrein niet op met het busje. Heel vervelend want ze hebben drie enorme karren van de Aldi en één van de Tesco. En het kampterrein is 20 minuten lopen vanaf de poort. Ze krijgen de toezegging dat die boodschappen met de golfkar bezorgd zullen worden op het terrein. Maar net als het hout… laat ook de golfkar op zich wachten…
De jongens zijn vandaag een beetje loom, niet vooruit te branden. Omdat de activiteiten dus écht heel goed en bijzonder zijn, moeten ze daar dus toch verplicht naar toe…

Er zijn tosti’s als lunch en daarna halen ze eerst alle bagage uit de tenten en de tassen. Alles ligt buiten, wordt gecontroleerd en vervolgens weer opnieuw ingepakt. Pas als de tent geveegd is mag alles weer naar binnen.

Inmiddels is het swoppen duidelijk ontdekt. Eigenlijk vooral het swoppen van grote dingen. Zo heeft Eray een enorme Engelse vlag gescoord en Lasse (nu al 20) en Stijn (nu al 15) regelen vooral dassen.

Door de vertraagde golfkar eten ze wat later, maar het is wel lekker: kip met rijst en heel veel groente. Gaat zoals elke keer weer vlekkeloos, zelfs de afwas. Iedereen heeft een eigen taak die hij ook gewoon doet. Het is altijd een gezellig moment van de dag, ook om even met de jongens te kletsen.

Na het eten gaan ze nog even het terrein op. Er wordt een beroemde film getoond (Cars). Er zijn allemaal disco’s, maar daar hebben ze eigenlijk nauwelijks belangstelling voor.
Het is ook poffertjestijd. De leiding heeft het een beetje voorbereid en daarna gaan Chiel, Kris, Ravi, Sven en Luc bakken. Eerst voor de subkamptent, later staan ze voor hun eigen molen. Er vormt zich al gauw een rijtje wachtenden. Iedereen wil wel proeven! Er komen sowieso steeds veel mensen (meisjes!) op ons terrein langs.

Aan het eind van de avond is iedereen op tijd terug. Ze nemen afscheid van de drie gasten en gaan nog wat zingen en het verhaal voorlezen. Tijd om naar bed te gaan!
Hoewel iedereen echt superenthousiast is over alles in het kamp, is er één duidelijk minpuntje: de vieze toiletten. Ze worden drie tot vier keer per dag schoongemaakt, maar lopen om een of andere reden niet/slecht door. Gevolg: stank en viezigheid…

Het eerste nummer van de digitale kampkrant is gepubliceerd. Op blz. 13 staat het interview met onze jongens.

Vannacht is het gaan regenen en vanmorgen doe het dat nog steeds. Enorme slagregen… Ze laten de jongens dus maar een uurtje langer liggen. Ook dan kunnen ze hun activiteiten nog wel halen straks. De rest van de ochtend is het soms even droog, maar af en toe vallen er nog stevige plensbuien. Toch zien ze kans om op een rustig moment de klompendans even te oefenen (die klompen zijn sowieso wel handig met dit weer). Ze gaan ‘m daarna opvoeren voor “Poacher got talent”. Het is lastig op gras, het regent ondertussen en de muziek is nauwelijks te horen maar… ze mogen toch door naar de halve finale! Van de 37 deelnemende groepen mogen er 20 door, dit zijn vooral zanggroepen. Geeft dat ons meer kans? Of juist minder? Dat zal blijken.

Ze willen gezamenlijk hun lunchpakket opeten op het centrale hoofdterrein. Daar zouden parachutisten landen. Helaas gaat dat niet door vanwege het weer [opmerking: op facebook van Poacher laten ze elke dag een livestream van zo’n activiteit zien; deze ging dus niet door, maar overigens zijn ze leuk om naar te kijken!] Daarom lunchen ze maar onder het activiteitendak, met een extra kopje soep en wat fruit. Het feit dat ze in de halve finale zitten maakt veel goed!

Omdat ze door vermoeidheid wat minder gemotiveerd zijn om aan de activiteiten mee te doen worden nieuwe afspraken gemaakt. Bij zulke fantastische activiteiten is het echt jammer dat je na 10 minuten al verveeld terugkomt op het kamp. Vanaf nu moeten ze ’s morgens verplicht van het eigen kampterrein af (tenzij er natuurlijk is aan de hand is…). Ze moeten meedoen aan de activiteiten en als ze daar geen zin in hebben kunnen ze ook gaan socializen met anderen. ’s Middags geldt hetzelfde, maar dan tot half vier. Daarna mogen ze relaxen bij de eigen tent (kaartspelletjes, lezen, of slapen). Dat slapen mag ook de hele middag trouwens.

Ze delen de post uit die is gekomen. Fijn, dank je wel ouders!
En daarna gaan ze met de hele groep met de bus naar Lincoln. Alleen Sven is niet mee: die was vissen en heeft er bij die activiteit maar liefst 19 (!) gevangen! Ze zitten in de bus met een groep Schotse meisjes. Al gauw beginnen de jongens te zingen (sinterklaasliedjes, kerstliedjes…). De meisjes beginnen mee te klappen en het wordt heel gezellig in de bus!
Lincoln is erg mooi. Ze bekijken een oude kathedraal (uit het jaar 1000?). In een soort kloostertje mogen ze een kaarsje branden. Heel leuk. Niet verplicht natuurlijk, maar als je wilt dan mag je daar zonder te flauwekullen gewoon even zitten en aan iemand denken. Een aantal jongens doet dat. Daarna hebben ze nog anderhalf uur vrij om door de steile oude straatjes te lopen (uit 1170?) of naar de Tesco te gaan. De leiding loopt ook wat rond en gaat even de kroeg in.

Als ze terug zijn met de bus moeten ze koken maar… om 18:45 uur begint de halve finale! Dan dus maar een appel. Luc en Ingeborg koken ondertussen centraal de “noodmaaltijd” (iets makkelijks waar ze de ingrediënten altijd wel van bij zich hebben). De risotto komt dan morgen wel.
De halve finale is op een groot podium in een schuur met stenen vloer (leuk met de klompen)…

Leuk om naar te kijken: het filmpje van het optreden (met veel herrie…)

Het was – ondanks de regen – weer een prima dag. Het gaat echt heel goed met de groep: geen zieken, geen problemen. Ze luisteren goed en zijn bijzonder gezellig. Het was even jammer dat ze zo makkelijk deden over de activiteiten, die dus echt allemaal op zeer hoog niveau zijn. Maar dat is nu gelukkig opgelost. Ook de jongste jongens vermaken zich heel goed. De leiding houdt iedereen wel goed in de gaten. Bijvoorbeeld dat ze hun tanden poetsen. Dat mag namelijk niet bij de wasbakken (?) maar moet op het eigen kampterrein bij een teiltje…

De regen is soms vervelend, maar meestal totaal geen probleem (trek even je jas aan).
Vandaag hebben ze alle fanmail uitgeprint en (in stukjes geknipt) aan de jongens gegeven. Fijn, bedankt iedereen die er aan meeschrijft!
De avond eindigt zoals alle avonden: zingen (“het is een nacht” is als slotlied geliefd), verhaal lezen en naar bed.

En ook nog…
Aan het eind van dit verslag nog iets leuks. Peter heeft aan Ravi, Sven, Chiel, Max, Nicolai, Rick, Guus en Stijn vijf vragen voorgelegd:

• wat vind je het leukst aan het kamp tot nu toe?
• wat vind je het minst leuk?
• wat vind je het lekkerst?
• wat (of welke activiteit) wil je nog gaan doen?
• wat wil je tegen Nederland zeggen?

Hun antwoorden:

Het leukst tot nu toe: Pennine en vrije tijd in steden (Ravi), Pennine Way (Sven), Londen (Chiel), Poacher zelf en Londen (Max), mezelf omdat ik de beste ben (Nicolai), tomahawk gooien (Rick), 100% de Pennine (Guus), Londen! (Stijn)

Het minst leuke: vroeg wakker gemaakt worden (Ravi), vroeg wakker (Sven), te vroeg naar bed, liever soepeler (Chiel), dagen dat we weinig doen (Max), vertraging met de boot (Nicolai), veel lopen en opruimen (Rick), afwassen (Guus), museum in Sheffield (Stijn)

Het lekkerst: ToffeePopCorn (Ravi), macaroni van Erwin (Sven), wraps (Chiel), Thais eten in Londen (Max), zakken chips bij de ereraad, crunchie chocoladerepen (Rick), de hutspot die we kookten (Guus), snickers (Stijn)

Nog gaan doen: swoppen (Ravi), boogschieten (Sven), verven/schilderen (Chiel), buks schieen en micro quads (Max), meer vrienden maken (Nicolai), spookkathedraal in Whitby (Rick), bungyjumpen van een klif (Guus), met zijn allen rond een kampvuur (Stijn).

Aan Nederland zeggen: Het is veel te leuk in Engeland om al naar huis te komen (Ravi). Ik heb hier heel veel plezier (Sven). Ik hoop dat het in Nederland ook leuk is en dat ik jullie snel weer zie (Chiel). Ik mis jullie wel maar heb het heel erg leuk (Max). Shush (Nicolai). Ik heb het superleuk hier, voel me prima (Rick). Wat een klereweer hier (Guus). Wat is Nederland toch plat! (Stijn).

Waarvan akte…

Vanmorgen héél vroeg (vannacht) haalt de leiding een stunt uit met de buren. Zij hangen de Nederlandse vlag in de mast van de Engelsen. Als enige reactie hangen die ‘m ondersteboven weer terug…

Het waait al drie dagen enorm hard. De haringen moeten opnieuw worden ingeslagen, de scheerlijnen opnieuw gespannen. En dan is het lekker om toch af en toe je trui aan te hebben.

Rick moet als enige al om zeven uur opstaan: hij gaat naar het waterpark. Zoals gebruikelijk moest hij daar ook vrij lang wachten, maar hij kwam wel erg enthousiast terug.
De rest van de groep doet het “standaardprogramma”, 8 uur op, ontbijten, opruimen, afmelden en naar de activiteiten. Je merkt dat het nieuwe er inmiddels wel een beetje af is. Ze willen liever in het eigen kampje blijven, maar de leiding is er nog steeds redelijk streng in: je moet in elk geval ’s morgens naar een activiteit toe. Er is immers keus genoeg. Daar proberen de jongens soms onderuit te komen: om half twaalf zijn een stuk of acht van hen “betrapt” toen ze om de hoek van het terrein in de schaduw van de aanhanger zaten…

Na de lekkere lunch (voor de liefhebbers eieren met spek, jus d’orange maar ook wentelteefjes of tosti’s), gaan ’s middags een man of tien naar golf. Ze hadden een soort golfles verwacht, maar het is vooral: sla vanuit een hokje zover mogelijk een bal weg. Vooral de jongens zijn erg enthousiast: het komt niet vaak voor dat je “in het echt” mag golfen! Van de achterblijvers is een deel inmiddels erg moe. Zij mogen daarom rust houden en gaan slapen (of gewoon op hun matje in de zon liggen). Dit geldt ook voor een deel van de leiding… De rest van de middag spelen ze kubb, lezen of rusten ze. En… zowel leiding als jongens doen de was.

Ze krijgen eigenlijk continu bezoek op het terrein. Dat is wel logisch: hun terrein ligt heel centraal bij de washokken en aan de grote weg. Bovendien trekt de molen aandacht. Het is heel gezellig. Iedereen maakt een praatje en ook de jongens kletsen honderduit in het Engels. En ze swoppen. De jongens zijn al bijna door hun swopspullen heen!
Een van de bezoekers is de Engelse Chief Scout. Een aardige man, die “very impressed” is door ons kamp. Peter vertelt hem dat dit kamp van alle twaalf die hij in Engeland bezocht het beste is georganiseerd. Chief Scout blij, maar vooral de organisatoren die met hem meelopen blij.
Omdat de aanloop soms wel wat veel is, hebben ze een “wij-zijn-gesloten-stand” op de molen gemaakt. Wieken naar beneden: kampterrein afgesloten. dan kunnen ze tenminste rustig koken en eten…

Om vier uur is iedereen terug op het kamp. Een aantal jongens heeft erg genoten van het kleiduivenschieten. Voor vanavond is de enige subkampactiviteit gepland: met z’n allen eten aan de straat. Dit ziet er op de foto’s fantastisch uit, veel vrolijkheid. Maar de jongens hebben er eigenlijk niets aan. Je eet namelijk je eigen eten aan je eigen tafels met je eigen groep. Voor de Engelsen geen probleem, zij hebben een kookstaf die er gewoon voor zorgt dat het eten om half zeven klaar is. Maar als je zelf moet koken… vraagt het wel wat geregel… Bovendien aten ze de uitgestelde maaltijd van gisteren: risotto, en dat is best ingewikkeld klaarmaken (de jongens zijn verbaasd én tevreden dat ze dat zelf hebben kunnen koken!). Uiteindelijk zitten ze maar een paar minuten te laat aan tafel.

Hoewel je er dus eigenlijk niet veel aan hebt (al zijn de circusartiesten die rondliepen wel grappig), is het toch wel gezellig, en de risotto is heerlijk. Na de afwas krijgen ze ook nog een groot stuk watermeloen en is het weer poffertjestijd. Vier man bakken en een enorme wachtrij. Kris heeft daarom een paar duidelijke borden gemaakt: poffertjes zijn gratis, maar je moet rustig op je beurt wachten in een nette rij! De kaas is ook geliefd. Lasse blijft maar snijden met het grote mes! Het is ook nu weer heel gezellig op het terrein. Hier krijg je wel contacten door!
Vanwege de heersende vermoeidheid moeten ze al om half tien terug zijn. Een beetje tegen de zin van de oudste jongens, maar die schikken zich in hun lot. Nog even wat zingen en dan snel naar bed!

Ze laten de jongens bewust tot half negen slapen. Dat is jammer voor de eerste activiteiten, maar dat accepteren ze maar. Een aantal jongens is nog steeds erg moe. Zij worden teruggestuurd naar bed.

De rest gaat na het ontbijtritueel gewoon naar de activiteiten. Het zijn er zo ontzettend veel, dat het eigenlijk nooit verveeld. Bovendien mag je een activiteit net zo vaak doen als je wilt. De instructeur van het tomahawk werpen zei na de zevende (?) keer tegen Kris dat hij de volgende keer de instructie wel mocht geven…

Ondertussen komt de kampfotograaf langs om een foto te maken van de molen/toegangspoort. Er is een wedstrijd welke groep de mooiste heeft. Wij vinden wel dat we in aanmerking komen, geen idee of de jury dat ook vindt. Een aantal jongens is geïnterviewd door de radio (jammer dat die in Nederland niet te horen is…).
Na de lunch (ook nu weer met tosti, ei, of wat dan ook; maar in elk geval met opruimen en afmelden na afloop) gaat de rest van de groep naar de golfbaan. Met de bus.

Het busvervoer is (naast de gore toiletten) de andere frustratie van dit kamp. Dit duurt namelijk eindeloos. Als je van het kamp af gaat moet je QR-code gescand. Maar… die codes staan op je badge en die slijt. Gevolg: soms is de code echt niet meer te lezen. Op zich geen ramp, je kunt zo een nieuwe krijgen als je je weer aanmeldt, maar dat moet officieel bij de administratie. En die ligt op dit grote terrein heel ver van de bushaltes af. En dat kost dus tijd; ondertussen moet iedereen die in diezelfde bus wil stappen wachten totdat je weer terug bent. Dit is werkelijk enorm frustrerend. Het feit dat ze goed willen controleren waar iedereen is, is te prijzen. Maar zo’n nieuwe code zou toch makkelijker/sneller te krijgen moeten zijn…
Overigens is het golfen ook nu weer een succes. David verbreekt het record met een slag van maar liefst 164 yard (150 meter)! En wat dacht je van de activiteit in dit filmpje?

Ook nu weer blijven er mensen op het kamp om rustig wat rond te hangen. ’s Middags doen ze daar niet moeilijk over. Ze slapen wat, doen een spelletje of lopen wat rond.
Bij het koken is er voor een keertje een leidingwissel. De vaste patrouillebegeleiders gaan nu naar een andere patrouille. Leuk om te zien dat daar de taken anders verdeeld worden, er zijn vaak andere manieren van werken. Het eten is simpel (aarappelen, boontjes, vissticks en fruit) maar iedereen vindt het lekker.

Om zeven uur komt de kampfotograaf weer, nu voor de poffertjeskar. Hij is te laat, ze beginnen er toch maar vast mee. Het is de laatste avond dat het kan. Ze maken de laatste pakken poffertjesmix op, de rijen wachten zijn weer net zo lang als gisteren. Elke keer vragen ze wie van de jongens wil bakken, maar het zijn vaak dezelfden die het leuk vinden. Degenen die niet bakken lopen rond en maken contacten. Niels en David hebben bijvoorbeeld veel contact met een Schotse groep. En Noa lijkt bekend te zijn bij de Engelse meisjes… Ze spelen het ter plekke uitgevonden spel “kaas-rollen” en Nicolai kletst met een Engelse jongen. Hij leert hem Nederlandse woordjes en aan het eind van de avond blijft hij zelfs om mee te zingen.

Dat zingen, het is al vaker gezegd, doen ze enthousiast. Eerst waren het altijd één of twee liedjes, tegenwoordig zijn het er wel vier of vijf.
Inmiddels is Mitchell op bezoek gekomen, hij loopt gezellig met de activiteiten mee.
kijken hoeft dus niet (al is het wel leuk om de andere talenten te zien misschien).

Vandaag mogen ze weer uitslapen tot half negen. Op verzoek van de PL’s worden ze wél om acht uur gewekt, maar iedereen mag daarna nog lekker een half uurtje blijven liggen (of vast in rustig tempo opstaan). De verplichte rust van gisteren heeft enorm geholpen. Iedereen ziet er weer een stuk frisser uit.

Er zijn nog wel activiteiten, sommigen doen er aan mee, anderen gaan vast wat opruimen. Luc en Peter gaan foerageren. Vlak voordat ze op het kamp terugkomen bellen ze al met Erwin, die vervolgens met de poffertjeskar komt aanrijden. Daar kunnen dan alle boodschappen in. Een stuk praktischer dan wachten op die golfkar die niet kwam of… met alle boodschappen lopen…

Tussendemiddag is er altijd een centrale lunchactiviteit. Ze wilden van de week bijvoorbeeld naar het parachutespringen kijken, maar dat ging door het slechte weer niet door. De show van vandaag gaat gelukkig wél door: een zeer spectaculaire luchtshow. Geweldig om gewoon vanuit je kamp, liggend op de grond, naar te kunnen kijken!

‘sMiddags gebeurt er niet veel bijzonders meer. Lekker buiten op je matje liggen rusten (wat deels uitloopt in een kussengevecht en dus helemaal niet zo rustig is…). De leiding begint vast met opruimen van de centrale tent. Ze breken alles morgen pas af (want anders is de sfeer weg), maar je kunt het wel vast voor een groot deel voorbereiden.
Ze regelen ook de laatste dingen voor Whitby, waar ze nog een paar dagen hun eigen programma gaan doen. Iedereen verheugt zich daar op, om na deze fantastische maar drukke week, ook nog even rustig wat samen te kunnen doen.

Ondertussen is de “vlaggenoorlog” natuurlijk in vrede geëindigd. Alle vlaggen hangen weer op de juiste plek en om het goed te maken, doen ze een “poortwisseling”: ze wisselen vlaggen uit en maken foto’s bij elkaars poort.
Ze zijn ook nog een keer geïnterviewd en er is weer post van de ouders (bedankt!). (Overigens zijn er donderdag nog wat kaarten op de bus gegaan richting Nederland. Maar ook daarvoor geldt: geen idee hoe lang de post er over doet en geen idee of de post de handschriften van de jongens kan lezen…)
Omdat de subkampleiding gevraagd heeft of ze bij de tocht naar de sluiting voorop willen lopen (met klompen en poffertjeskar), moeten ze op tijd eten. Lekkere pasta met boursin, spinazie en cashewnoten. Om kwart voor zeven verzamelen ze in uniform voor de groepsfoto’s: de hele groep, alleen de jongens en alleen de leiding.

Het is een wonderlijk kamp geweest. De groep was (is!) geweldig. Gezellig, meewerkend, geen heimwee en geen ruzies. En het kamp was perfect georganiseerd met fantastische activiteiten. Natuurlijk probeer je vanuit Nederland een goed kamp te kiezen. In dit geval kozen ze voor Poacher omdat de leiding niet voor de derde achtereenvolgende keer naar Chamboree wilde maar vooral omdat Poacher met het ticketsysteem werkte. Dat wil zeggen: iedereen kan individueel aan activiteiten meedoen (in plaats van met de hele groep). Dat is veel beter (en ook leuker) voor de internationale contacten. Je kiest daarvoor, maar als het dan ook nog zo goed uitpakt… is dat hele prettig!

De sluiting is – net als de opening en in tegenstelling tot alle leuke activiteiten – nogal saai. [Voor ons leuk dat we het via Facebook konden volgen, maar inderdaad… saai]. Ze roepen voortdurend dat alles “amazing” is, en ook: “make some noise”, maar daar blijft het wel bij. Alle vlaggen worden gestreken en daarna verklaart iedereen het kamp voor gesloten. Op naar de volgende Poacher in 2026…

Ook deze keer:
Aan het eind van dit verslag nog iets leuks. Peter heeft aan Kris, Viggo, Niels, Noa, Eray, Robbe, Jacob en Jasha vijf vragen voorgelegd:

• wat vind je het leukst aan het kamp tot nu toe?
• wat vind je het minst leuk?
• wat vind je het lekkerst?
• wat (of welke activiteit) wil je nog gaan doen?
• wat wil je tegen Nederland zeggen?

Hun antwoorden:

Het leukst tot nu toe: Mensen ontmoeten, nieuwe gebruiken van andere landen ontdekken en meer te weten komen van andere landen (Kris). Alton Towers en de vele activiteiten op Poacher (Viggo). Nieuwe mensen ontmoeten (Niels). Londen, mooie gebouwen, nog nooit geweest (Noa). De vele verschillende activiteiten (Eray). De Pennine, het was zo mooi, het was moeilijk en het gevoel dat je het gehaald hebt (Robbe). Londen, mooie stad (Jacob). Pennine Way, jagen op schapen, water drinken uit de bron (Jasha).

Het minst leuke: Lang rondreizen/zitten in een bus en het vervoer de eerste dag (Kris). Een uurtje rondlopen door steden (Viggo). Elke dag koken. Koken is best leuk, maar niet elke dag (Niels). De vuile toiletten (Noa). Tenten opzetten met regen (Eray). Dat ik sommige dingen niet kan doen door mijn duim (Robbe). Museum in Sheffield (Jacob). De afwas iedere dag (Jasha).

Het lekkerst: Nasi goreng (maar niet zo lekker als die van mijn moeder) (Kris). Streetfood in Londen (Viggo). De pizza op Poacher (Niels). De risotto (Noa). Risotto! (Eray). De maaltijd in Camden Town, verschillende soorten kip (Robbe). Engels snoep (Jacob). De risotto die we zelf gemaakt hebben (Jasha).

Nog gaan doen: Nog een stad bekijken en waarderen. En zwemmen! (Kris). Souvenir voor mijn vader en katten kopen (Viggo). Zwemmen (Niels). Naar een boekenwinkel gaan, al mijn boeken zijn uit (Noa). Nog een keer terug naar Londen (Eray). Dingen doen die typisch Engels zijn en je niet in Nederland kan doen (Robbe). Een keer lang uitslapen (Jacob). Een kampvuurtje… (Jasha).

Aan Nederland zeggen: Ga er op uit, wees jezelf en ontdek (Kris). Let goed op jezelf en zoek hulp als je dat nodig hebt (Viggo). Nederland, word niet zo streng als Engeland met al die regels (Niels). In sommige delen van Engeland is het leven niet echt goed, maar sommige delen van steden zijn wel mooi (Noa). Ik vind het hier erg leuk, maar ook leuk om weer in Nederland te zijn (Eray). Ik hoop dat jullie net zoveel plezier maken als wij hier en ons niet te veel missen (Robbe). Ik heb het leuk, maar wel fijn om weer naar huis te gaan (Jacob). Zeker doen, naar Engeland gaan. Een ervaring om nooit te vergeten! (Jasha).

Waarvan akte…

Het is de laatste dag van Poacher. En of je het nou leuk vindt of niet… het kamp moet worden afgebroken. En dat is na een week kamperen veel werk. Na het ontbijt moeten de jongens eerst hun eigen spullen uitzoeken en inpakken. Zoals te verwachten was ligt alles door elkaar… Ales moet de tent uit, die vervolgens goed moet worden schoongemaakt. Het is fijn dat ze droog zijn, want ze zijn voorlopig niet nodig, dus ze moeten netjes ingepakt worden.
Ook de eetdaken en de andere tenten zijn gelukkig kurkdroog.

Terwijl Peter de patrouilletenten-opruim-actie coördineert, begint de rest van de leiding met alle andere klussen. De poort, de vlaggenmast, de algemene tenten… Helaas zitten veel haringen werkelijk rotsvast in de rotsgrond. Trekken helpt niet, uitgraven, zelfs gebruik maken van een soort “hevel” moest er aan te pas komen. En water. Het was een enorme klus, waarbij het fijn was dat Jules en Ferdinand konden helpen!

Maar ook de jongens helpen, zoals steeds in dit kamp, enorm goed mee. Ze zijn wel moe (en gaan het liefst in het gras in de zon liggen…) maar als je ze er dan weer bijroept doen ze fanatiek mee. Heel fijn.
Het resultaat biedt zoals altijd als je een kamp afbreekt een nogal treurige aanblik. Wég de plek waar je zo’n leuke week gehad hebt!

Ondertussen proberen ze ook nog wat te swoppen. Dat lukt aardig. Stijn heeft bijvoorbeeld zijn klompen geruild voor een compleet welpenuniform! Tristan schenkt ze aan een museum. Kris, David en Niels hebben hun klompen gegeven aan de Schotten waar ze elke avond enorm goed contact mee hadden.

Tegen half twaalf gaan ze naar de subkampleiding om afscheid te nemen. Ravi en Rick houden een toespraakje en geven onze relatiegeschenkjes.
Om twaalf uur komt de bus. Het inladen gaat vlot, maar vervolgens staan ze eindeloos in de file om het kampterrein af te komen. Deze keer niet omdat de QR-codes gecontroleerd moeten worden, maar gewoon omdat er teveel verkeer over de smalle paden wil rijden.

Uiteindelijk is het gelukt en verlaten we Poacher! Het verslag gaat verder bij week 3.

Ondertussen heeft Poacher een link aangemaakt naar al het materiaal dat zij op sociale media hebben gepubliceerd.