_{Engelandkampen verkenners – verkenners 2022 – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – padvindsters 2022}

Van zaterdag 23 juli tot en met dinsdag 9 augustus 2022 waren 23 verkenners (Chiel, David, Desmond, Eray, Guus, Jacob, Jasha, Kris, Lasse, Luc, Lucas, Max, Nicolai, Niels, Noa, Olger, Pim, Ravi, Rick, Robbe, Stijn, Sven en Viggo) met 10 man/vrouw leiding (Anne, Erwin, Ingeborg, Lex, Luc, Mark, Marleen, Peter, Tristan en Yarmo) op Engelandkamp. Hieronder het verslag van de eerste week: de rondreis.

=== week 2 === week 3 ===

• vooraf: (A)PL-barbecue en inpakken
• zaterdag 23 juli: vertrek en reis naar Engeland
• zondag 24 juli: Dover
• maandag 25 juli: Londen
• dinsdag 26 juli: Oxford
• woensdag 27 juli: Alton Towers
• donderdag 28 juli: Pennine
• vrijdag 29 juli: Sheffield en aankomst Poacher
• zaterdag 30 juli: Poacher

Donderdagavond 21 juli is er een geslaagde barbecue met de leiding, de PL’s en de APL’s. Lekker eten, maar vooral goed voor de laatste teambuilding. Die zit trouwens wel goed, iedereen heeft heel veel zin in het kamp!

Vrijdag is de leiding de hele dag druk met inpakken van het materiaal in het busje. Je wilt niet weten wat er allemaal mee moet. Niet alleen de klompen en de plastic tulpen, maar ook al het nodige spelmateriaal, patrouillekisten, tenten… en nog véél meer. Gelukkig paste alles er in… Vrijdagavond is er nog een spannend moment vanwege een vermist paspoort bij een van de leiding… maar dat is gelukkig goed afgelopen. Paspoort weer terecht, adrenaline inmiddels weer gezakt.

Vanaf kwart over acht komen alle reizigers aan op het Raadhuisplein. De leiding is er zoals afgesproken als eerste, zo kunnen zij de jongens opvangen (waarvan er trouwens twee te laat zijn…). Al gauw is bijna het hele plein vol auto’s, mensen en bagage… We proberen de ruimte voor de visboer en de bloemenkraam vrij te houden en zowaar kunnen onze bus en het busje er ook nog bij.

Tegen negen uur is de groep compleet en volgen er nog wat toespraakjes. Erwin bedankt de ouders voor het vertrouwen dat ze in de leiding stellen. Namens het bestuur wenst Joep iedereen een fijn kamp. De leiding wenst hij bovendien sterkte, evenals de ouders, die hun zoon nu 2,5 week moeten missen. De leiding krijgt een leuk cadeautje: kleine spelletjes om tijdens het kamp te spelen. Ingeborg deelt uitzwaaipakketjes uit die de jongens aan hun ouders mogen geven. Er zit een zwaai-servetje in, een zakdoekje voor de tranen, Fishermans Friend (“sterk spul hè?”) en een snoepje om de nare smaak van het vertrek weg te werken.
We plakken de twee gekregen magneetstickers (met het kamplogo) op het busje en dan is het zover: het vertrek! De kop is er af, de reis is begonnen.

Het is een lange rit, van ruim 4,5 uur. Rond Antwerpen is het een beetje druk, maar dat levert niet meer dan een kwartiertje vertraging op. Na 2,5 uur is er een half uur verplichte pauze voor de buschauffeur, maar dat is ook voor de jongens wel prettig. Ze kunnen even rondlopen. Het busje wisselt van chauffeurs en rijdt vast door. Terug in de bus wordt tot vreugde van de jongens het eerste zakgeld uitgedeeld. Het lukte net niet om twee uur voor vertrek in Calais te zijn, maar anderhalf uur lijkt ook nog ruim op tijd.

Maar dan gaat het mis. Het busje staat al bij de poort van de boot, maar mag er niet doorheen. Het was zo goed georganiseerd, geregeld en bevestigd: één busje met twee personen, compleet met de maten van dat busje, en de overige passagiers als “voetpassagiers” (want elk weldenkend mens snapt toch dat er geen 33 mensen in zo’n busje passen…). Uitgebreid besproken met degene die de tickets regelde. Maar ter plekke is de situatie compleet anders. Er mogen ABSOLUUT geen voetpassagiers op de boot. Je mag alleen in een bus. Eenmaal op de boot mag je daar weer uitstappen, maar de bus MOET mee. Er is niet over te onderhandelen. Boos doen, zielig doen, verontwaardigd doen, aardig blijven… niets helpt. Oorzaak: de superstrenge securitycontrole vanwege de vluchtelingencrisis. Ze proberen het nog via de manager te regelen, maar die heeft ook zijn instructies. Regels zijn regels en het mag gewoon niet! Er zijn twee opties: een kaartje kopen voor de bus en die vervolgens leeg weer terugsturen (kost veel extra geld), of: vragen bij de buren (andere maatschappij) wat de mogelijkheden zijn. En zowaar, daar mag het wel, maar alleen in kleine groepjes van 8 personen die apart als groepje moeten boeken. En ook dat kost helaas (veel) extra geld. Toch is dat de enige mogelijkheid.

Tijdens de onderhandelingen blijven de jongens netjes in de bus wachten. Maar op zeker moment mogen ze eruit, zodat de buschauffeur weer terug naar Nederland kan rijden. Met vereende krachten stoppen ze nog zoveel mogelijk persoonlijke bagage in het busje. Alleen de oudste jongens moeten hun spullen zelf dragen. En dan lopen dus eerst maar een tijdje als echte toeristen bij de haven rond. Ze klimmen op de letters en bekijken een soort vliegtuigmuseumpje.

Een uur of twee nadat ze eigenlijk hadden zullen vertrekken verschijnt er een shuttlebus die tot op de boot rijdt. Daar moeten alle voetpassagiers uitstappen en daarna rijdt die bus weer terug. Je mag dus onder geen voorwaarde zelf de boot oplopen… Ondertussen kan ons eigen busje ook maar met moeite de boot op. Zij staan tussen grote vrachtauto’s die uitgebreid gecontroleerd worden met honden. Vervolgens worden er platen tegenaan geplaatst, waarmee ze op een of andere manier kunnen controleren of ze hartslagen horen (van mogelijke verstekelingen). En dat kost tijd… De paspoortcontrole van zowel de Franse als de Engelse douane is trouwens ook bijzonder streng. Op zich is het allemaal gewoon een spannend begin van de reis. “Goed voor de sterke verhalen”. Maar het is natuurlijk dieptriest dat er door de vluchtelingencrisis in Calais zulke controles nodig zijn…

Gelukkig gaat het daarna vlot. Ze vinden een centrale plek op de boot en iedereen krijgt een tijdje vrij om rond te lopen. Er is amusement: een ballonnenvouwer en een soort goochelaar, waar iedereen naar gaat kijken. Sommige jongens proberen tevergeefs het (verboden) VIP-dek op te gaan. Anderen geven vast wat zakgeld uit aan een broodje of een flesje cola. Maar uiteindelijk is het veel leuker om Engeland “te zien verschijnen”. Hangend over de reling kijken ze of “the white cliffs of Dover” al in zicht komen. Dat duurt niet lang. Het is altijd weer mooi om zo in Dover aan te komen!

Helaas duurt het aanmeren ook weer heeeeel erg lang. Ze lopen met de bagage die ze nog hebben naar de terminal, maar ook daar moeten ze wachten. En dan via een nieuwe shuttlebus naar de straat. Vandaar af moeten ze een half uur lopen naar de bushalte. Dit was tevoren al bekend bekend. Het is wel een leuk stuk. Ze lopen langs de enorme files van vrachtauto’s (die naar Europa moeten). Ze zwaaien naar de chauffeurs die vervolgens allemaal terugzwaaien én toeteren. Veel herrie maar de jongens (en de chauffeurs) vinden het prachtig.
Bij de bushalte moeten ze vervolgens… wachten. Ze hadden er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat de boot ruim twee uur later zou aankomen… en nu rijden de bussen nog maar eens per uur in plaats van elk per kwartier… Ze lezen wat, spelen met een gevonden bal en krijgen een ijsje. Sommigen lezen of slapen.

Als de bus komt is er meteen een volgend probleem: het is een minibusje waar dus nooit 31 mensen in kunnen. Heel vriendelijk vragen, zeggen dat je van scouting bent en beloven dat de jongens zich heel netjes zullen gedragen… voor deze ene keer mag het. Gelukkig houden de jongens zich inderdaad rustig… Tot slot nog 15 minuten lopen en dan… eindelijk bij het clubhuis. Zoals door sommigen al vermoed is het inderdaad het clubhuis waar de padvindsters in 2006 ook hebben overnacht. Het ligt midden in een woonwijk, maar ook bij een mooi bos met beekjes. Het is niet groot en vrij eenvoudig, dus ze slapen behoorlijk dicht op elkaar, maar voor een nacht is dat prima te doen.
De leiding kookt snel een lekkere pan chili con carne en dan zitten ze om half tien (in Nederland is het dan al half elf…) eindelijk aan de warme maaltijd!

Na afloop gaan ze daarom meteen naar bed, na een half uurtje slaapt iedereen. De leiding praat buiten nog even na en geniet van hun eerste “leidingcadeau”: een enorme adventskalender met voor iedere dag een aardigheidje.
Al met al was het een vermoeiende dag, veel wachten en veel improviseren. Maar de jongens gedroegen zich werkelijk perfect en iedereen begreep dat het nu eenmaal ging zoals het ging. Hopelijk zijn nu de ergste problemen geweest …

Ze staan om half acht op. De meesten hebben vrij slecht geslapen in het krappe zaaltje. Het inpakken gaat vlot, de oudste jongens helpen iedereen heel fijn mee! Het ontbijt is buiten. Iedereen die klaar is mag zowel een ontbijt als een lunch klaarmaken. Er gaan maar liefst 10 broden doorheen, er wordt goed gegeten!
Een paar jongens hebben wat pijntjes, maar die zijn allemaal in no-time weer over.

Om half tien komt de bus (nog niet de bus die hen de rest van de week door Engeland zal rijden). Die brengt hen in een kwartier naar Dover Castle. Per patrouille lopen ze vandaar een tocht van ongeveer zes kilometer langs de krijtrotsen. Het is echt een prachtige wandeling, wat nog versterkt wordt door de strakblauwe lucht. Je kunt tot vlak aan de rand van de rotsen komen. Iedereen geniet en kan goed meekomen. De tocht eindigt op het strand, waar elke patrouille min of meer op dezelfde tijd aankomt. Helaas is het een kiezelstrand… dat loopt niet lekker op je blote voeten. Toch gaan de meesten wel even lekker de zee in. Het is een fijne rustplek, waar ze bijna een uur blijven.

Helaas kan de bus er niet komen, dus moeten ze steil omhoog lopen naar de straat… Door af en toe te rusten haalt iedereen de enorme klim. In krap drie kwartier rijden ze door naar Canterbury. Het was de bedoeling om de kathedraal te bekijken (ze hebben de jongens daar ook informatie over gegeven). Maar helaas… die staat momenteel in de steigers en de toegang is extreem duur. Ze geven de jongens daarom lekker anderhalf uur vrij om wat rond te kijken. Canterbury is een prachtig stadje met een gezellig centrum, overal zijn straatoptredens. De leiding gaat wat drinken en wisselt bij de bank geld om als zakgeld uit te delen (daarvoor heb je kleine biljetten nodig…). Al gauw ontdekken de jongens een 1-pond-winkel waar ze allemaal ingaan en iets van hun gading vinden. Zo koopt David slippers en Niels een zak met 10 appels.

Iedereen is op tijd terug bij de bus die daarna in twee uur naar Londen rijdt. Het is een relaxed ritje, ze zingen wat, luisteren naar de Spotifyplaylist, slapen of lezen.
Omstreeks vijf uur zijn ze op het bekende kampterrein. Eigenlijk moeten ze helemaal achterin gaan staan, maar dat kan gelukkig gewijzigd worden in een terreintje vlak bij de ingang. Dan moeten ze dinsdagmorgen wel op tijd weg, maar dat zijn ze toch al van plan. En dit scheelt een boel gesjouw.

Voor het eerst dit kamp moeten ze de tenten opzetten, maar dat gaat vlot. En dan kan er begonnen worden met koken. Met dit mooie weer een gezellige buiten-activiteit!
Al met al was het vandaag een relaxte leuke dag. Veel leuke dingen gedaan en gezien en een prima sfeer!
Na het eten maken ze de groepjes bekend die morgen Londen gaan bezoeken. Deze groepjes gaan samen met de begeleidende leiding een programma opstellen.
En dan… op tijd naar bed (toch nog 22:30 uur), want ook een leuke dag kan vermoeiend zijn.

Ze staan pas om 08:30 op. De tenten kunnen vandaag gelukkig blijven staan. Ze besluiten om deze hele week het ontbijt centraal te regelen: er staan tafels met brood, melk/thee en allerlei beleg. Als je klaar bent mag je gaan eten.

Peter en Mark gaan nog even naar de supermarkt. Daarna verdelen ze het daggeld, iedereen mag 12,50 pond besteden waar ze de hele dag mee moeten doen. En ze krijgen een portie stickers. De leiding moedigt de jongens aan om die stickers overal op te plakken (hoe dat afloopt lees je in het verslag van dinsdag…). Wie plakt de sticker op de meest originele plek?

De groepjes vertrekken allemaal los van elkaar. Ieder met een eigen plan. Peter en Tristan beginnen meteen met een soort openbaar-vervoer-instructie: als je naar bv. de Tower Bridge wilt, welke metro moet je dan nemen? En waar moet je overstappen? Al gauw snapt iedereen het systeem en helpen ze elkaar om bij de juiste halte(s) uit te stappen. Zij gaan eerst naar Buckingham Palace waar om 11 uur de wisseling van de wacht zou zijn. Er gebeurt echter niet veel en net als ze besluiten maar weg te gaan omdat ze toch niets zien komen de paarden met muziek er aan. En dat spektakel kunnen ze dus prima zien! Het was het wachten meer dan waard. Max probeert daar de wedstrijd stickers-plakken te winnen: hij vraagt (in het Engels!!) een agent of de sticker op zijn helm mag. Eerst mag dat natuurlijk niet, maar na een gloedvol betoog van Max (hoe goed scouting is…) mag het toch. Om problemen met zijn baas te voorkomen mag de foto echter niet op internet. En dat snappen we…

Een andere stickeractiviteit is: stap om de beurt bij een metrohalte uit, loop naar de muur, plak daar een sticker en loop zo snel mogelijk de metro weer in. Met de duidelijke afspraak dat als de metro onverhoopt al vertrekt de jongen de volgende neemt, terwijl de anderen bij de volgende halte op hem zullen wachten (goede afspraak, maar niet nodig geweest). De hele coupé leeft elke keer mee en applaudiseert als de betreffende stickerplakker weer op tijd terug is…

Daarna doen ze vooral wat traditionele dingen, zoals lopen over de Mall, langs de regeringsgebouwen, naar de koninklijke stallen voor een foto met de wacht en via Whitehall en Downingstreet 10 naar de Big Ben. Tijdens een pauze gaan ze even op de ligstoelen in het park liggen (daar is een foto van van het groepjes van Lex), maar dat mag eigenlijk niet zonder te betalen. Vanaf de overkant van de Thames kan je de beroemde gebouwen mooi zien liggen.
Ze lopen nog even naar de Tower Bridge en zijn dan toch wel moe. Daarom besluiten ze met bus 15 (een normale dubbeldekker-buslijn, maar wel een die langs toeristische plekken komt) een half uurtje mee te rijden. Er is bovenin voldoende plek (en mooi uitzicht). Bij een nogal willekeurig metrostation zijn ze weer uitgestapt.

Het volgende doel was de bekende kabelbaan over de Thames. Compliment voor Eray: hij heeft hoogtevrees maar is bereid mee te gaan omdat iedereen hem wilde helpen. En als hij er eenmaal inzit is er totaal geen probleem meer en kan hij er van genieten! De kabelbaan eindigt bij een vernieuwde toeristische wijk. Uiteindelijk rijden ze met de metro naar Camden Town, een drukke gezellige wijk met allemaal (vaak buitenlandse) stalletjes waar je langs kunt slenteren. Max kletst met iedereen en krijgt vervolgens overal korting. Maar er zijn ook allerlei lekkere hapjes te koop. Uit heel veel verschillende landen. Overal mag je proeven. Ze eten er (nogal willekeurig gekozen) Thais streetfood (mie, krokante kip en frietjes), erg lekker.

Iedereen moest om half tien terug zijn op het kampterrein, maar eigenlijk zijn ze moe. Het is een mooie dag geweest, maar ze hebben nu genoeg gezien. Ze zijn daarom al veel eerder terug, evenals een aantal andere groepjes. Het is dan fijn om op het kampterrein nog wat vrije tijd te hebben. Sommige jongens voetballen, anderen lezen. En Sven heeft voor de liefhebbers thee gezet.
En verder heeft Stijn een weddenschap gewonnen van Luc J. Waarmee? dat zien jullie misschien op de foto’s en anders wel bij terugkomst…
Om half elf gaat iedereen “moe maar voldaan” naar bed.

We moeten vroeg op: om 07:30 uur. De bus komt om half tien en eerst moet alles worden afgebroken en ingepakt. Het ontbijtsysteem (centraal alles op tafels klaar zetten, eten wanneer je klaar bent) bevalt prima, dat blijven ze de rest van de week dus doen. Behalve ontbijten, moeten ze ook een lunchpakket maken. De regel is: minimaal 4 boterhammen per persoon. Als je dat niet doet, komen ze tussendemiddag allemaal klagen dat ze honger hebben… en zo gaat het prima. Lex en Tristan hebben vers brood gehaald.
Het is echt superfijn dat de jongens zo goed helpen. Als ze klaar zijn met hun eigen spullen en patrouilletent komen ze altijd helpen met de centrale spullen. Complimenten aan deze probleemloze groep!

De bus arriveert. De chauffeur heet Sean en is erg aardig. Luc K en Lasse spreken hem toe en bieden hem een pet en een das aan (en een t-shirt, maar maar medium was voor deze chauffeur niet goed gekozen). Hij heeft de pet steeds op, en de das hangt aan de achteruitkijkspiegel. Om kwart voor tien gaan we rijden. De jongens lezen wat, of luisteren naar de muziek (helaas is de spotifylijst niet te beluisteren, ze moeten het doen met de nogal typische muziek van de chauffeur). Peter en Mark werken de financiën bij.

Om 11 uur zijn ze, te vroeg!, al in Oxford. Het is helaas een beetje miezerig weer, maar niet koud, je kunt gewoon zonder jas lopen. Voordat ze naar binnen gaan krijgen ze eerst een leuke uitleg over het museum. Zij hebben maar liefst 7 miljoen dieren, variërend van nauwelijks zichtbare mini-insectjes, tot grote dinosaurus-skeletten. Sommige dingen mag je aanraken, andere niet (en stickers plakken in dit prachtige gerestaureerde gebouw mag dus al helemáál niet…). In groepjes lopen ze rond, iedereen vindt het erg mooi. De laatste twee Engelandkampen werd het museum gerestaureerd, toen zijn ze er niet geweest. Nu zijn ze blij dat ze er wél heengegaan zijn.

Na 45 minuten gaan ze weer naar buiten en dan… komen Erwin en Anne er pas aan. Zij moesten parkeren op 20 minuten loopafstand van het museum. Balen! Als ze weer buiten zijn komen Tijmen en Vincent langs. Dat was min of meer gepland, leuk dat het nu ook gelukt is. Ze lunchen samen op een groot grasveld en lopen daarna langs de prachtige universiteitsgebouwen naar het centrum. Ze kopen ze ansichtkaarten* en zijn mooi op tijd terug bij de afgesproken plek. Daar doen ze “poortje”, een telsysteem vergelijkbaar met het systeem van de padvindsters. Op de roep “poortje” gaan twee PL’s tegenover elkaar staan en vormen zo een poortje. Alle jongens lopen er een voor een onderdoor, de PL’s tellen en geven aan de leiding door hoeveel jongens er zijn.

Bij het punteren gaan ze met vijf mensen in een boot. Het is een groot succes. Sommige jongens belanden in het water en zwemmen even, iemand anders valt er spontaan in… En natuurlijk doen ze de beroemde “punter-weddenschap”. Lukt het je om met je ene been op de ene punter te staan en met je andere been op de andere punter? Luc K en Olger doen het.
Ze krijgen nog een lekker ijsje van Tijmen en Vincent, die daarna doorreizen. De jongens stappen weer in de bus, die niet mag parkeren in het centrum, maar wel even mag stoppen. Dat is een gedoe met oversteken van een drukke weg, maar het lukt.

In anderhalf uur rijden ze door naar Blackwell Court, het volgende kampterrein. De fouragemensen maken onderweg een nieuwe boodschappenlijst voor de komende drie dagen omdat er weinig tijd is voor de boodschappen. Het is een prachtige rit, langs smalle weggetjes. De beheerder heet hen welkom en heeft weer een mooi terrein voor hen, maar erg ver weg van de ingang. Ze hebben liever iets wat minder ver lopen is, en dat is geen probleem: ze staan nu lekker voorin op een prachtig groot veld.
Helaas is het busje er dan nog niet. De chauffeurs moesten natuurlijk eerst weer die 20 minuten lopen naar de parkeerplaats en vervolgens komen ze in de file. Het kampterrein heeft een prachtig zwembad, e jongens mogen er meteen in en gaan daarna verplicht douchen.

Als het busje is gearriveerd en de bagage is uitgepakt, gaan ze de boodschappen doen (twee gigantische winkelwagens vol). Door alle vertraging zijn ze pas om half acht terug. Ze gingen voor andijviestamppot, maar dat hoef je in Engeland natuurlijk niet te proberen. Er zijn eigenlijk alleen wortels… Het wordt dus een soort hutspot met spekjes. Iedereen heeft er heerlijk van gegeten maar het is inmiddels al weer half tien.

Ze krijgen nog even vrij en om half elf eindigen ze in “de kring”. Dat bevalt goed. De jongens vroegen de afgelopen dagen steeds “wat gaan we morgen doen?”. Nu leest Peter gewoon het verhaal voor uit het boekje! [ouders: als jullie dat ook doen, dan weet je wat de jongens elke avond te horen krijgen!]
Omdat iedereen moe is, is het eigenlijk meteen stil als ze naar bed zijn gegaan.

* de kaarten worden donderdag geschreven en gaan als het goed is vrijdag op de bus; maar wanneer ze in Nederland aankomen? dat zullen we moeten afwachten!

De dag begint erg mooi (“vroege vogels” zien mooie dingen!”)

De jongens moeten om half acht opstaan maar… iedereen is traag. Na twintig minuten liggen de meesten nog steeds in bed, terwijl Alton Towers wacht!

Het komt goed, ze pakken hun spullen, breken de tenten af en ontbijten weer aan de centrale tafel. Als ze eenmaal wakker zijn, werken de jongens weer heel goed mee. Als beloning krijgt iedereen een kampterrein badge.
In de bus worden de “polaroidfoto’s” uitgedeeld. Dat is de post die ouders tijdens het voorbereidingsweekend stiekem geschreven hebben. Voor de jongens waarvan de ouders toen niet aanwezig waren is een telefonisch alternatief (zelfs uit Tsjechië…). Het is een mooi moment, de jongens zijn echt heel blij verrast (en gelukkig niet verdrietig, daar is altijd kans op door contacten met thuis). Het is een goede actie geweest!

Onderweg wordt het landschap steeds mooier.
Er komt een mailtje binnen van het museum in Oxford. Daar waren dus ook overal stickers gevonden en daarover waren ze – terecht – “not amused”. Of ze die alsjeblieft “as soon as possible” wilden komen opruimen… Ja, dat gaat dus niet meer. Na een keurige excuusmail was het gelukkig in orde…
Om kwart over elf zijn ze bij Alton Towers. Daar splitsen ze de groep in interessegroepjes: “snelle attracties”, “rustige attracties” of “we zien wel wat we gaan doen”. Binnen elke groep zijn weer subgroepjes en zo kan iedereen de hele dag de dingen doen waar hij zin in heeft. Er is niets centraal geregeld, ze moeten gewoon om 17:30 uur weer terug zijn bij het beginpunt.

De leiding ziet de jongens eigenlijk de hele dag niet, behalve als ze elkaar toevallig tegenkomen. Dat is een goed teken, ze vermaken zich prima! De foto’s zijn dus grotendeels van de leiding zelf… Die hebben rustig koffie gedronken en zijn vervolgens grotendeels in de wat rustiger attracties geweest. Een soort boten-baan en het spookhuis. Sommigen deden nog wel de stoere dingen, maar dat was dan weer een rustmomentje voor de anderen.

Iedereen is weer keurig op tijd terug bij de bus. Daarna is het nog een minuut of veertig rijden naar het kampterrein. Een prachtige tocht door een heuvelachtig landschap vol muurtjes en schapen. Ze wijzen de jongens er op dat ze vooral goed moeten kijken en er van genieten.
Helaas kan de bus niet tot aan het kamp komen. Ongeveer 500 meter ervoor stoppen ze dus. “In the middle of nowhere”. Alle bagage moet worden uitgeladen. Ondertussen is de kampbeheerder met een trekker plus aanhanger gekomen. Hij kent ons nog van 12 jaar geleden en doet nergens moeilijk over. Fijn, zulke kampbeheerders! De bagage kan op de kar, de groep gaat lopen over het smalle, mooie weggetje.

Ondertussen is het wat miezerig weer geworden. Het activiteitendak is opgezet en daar wordt centraal gekookt. De jongens mogen ondertussen even naar de buren. Er staan twee Engelse groepen op het terrein. De jongens vonden het jammer dat ze tot nu toe nog zo weinig Engels gesproken hebben, dat kunnen ze nu inhalen!

Om een uur of acht hebben ze vervolgens centraal gegeten.
Morgen de Pennine. Omdat twee jongens die helaas niet zullen halen lopen ze niet per patrouille, maar per “conditie”: een groep die snel loopt, en twee groepen die wat langzamer willen lopen. Yarmo is woordvoerder van “team eerste week”, hij legt namens de andere teamleden elke avond het programma van de volgende dag uit. Zo ook vanavond.

Vanmorgen kunnen ze (een beetje) uitslapen: de tenten hoeven immers niet afgebroken te worden. Het heeft vannacht geregend, maar dat was voorspeld, ze hadden alle spullen dus veiliggesteld. Omdat het nu nog steeds regent ontbijten ze (deze keer per patrouille) gezellig onder de luifel van de tent.

Daarna geeft elke PL zijn patrouille belangrijke instructie. Het weer is enigszins onvoorspelbaar, dus ze moeten regenkleding mee, maar ook water, brood, fruit en snoep. Voor het vertrek worden alle rugzakken gecontroleerd en wat blijkt? Sommigen hebben daar ook nog niet-noodzakelijke dingen in, zoals bijvoorbeeld een puzzelboekje. Die moeten er allemaal uit want dat is extra (overbodig) gewicht. Uit vorige evaluaties kwam naar voren dat iedereen minimaal een liter water (maar liever anderhalf) mee moet nemen. Ze hebben net niet genoeg, maar kunnen gelukkig flesjes lenen van de chauffeur.
Daarna lopen ze ongeveer een kilometer naar de bus (die dus niet bij het kampterrein kan komen). Maar ja… tot de wc is al een heel eind. En daar moet iedereen plotseling heel nodig… En omdat ze onderweg ook nog frambozen plukken, van het uitzicht genieten en een beetje moeten klimmen en dalen… zijn ze drie kwartier te laat bij de bus.

Als ze een minuut of tien onderweg zijn… is er een onverwachte wegopbreking. De bus kan niet verder én kan niet keren. Gelukkig gaan de werklieden, na onderhandelingen door de chauffeur, toch even aan de kant en kunnen ze na tien minuten doorrijden. Overigens is het een prachtige weg, beetje op en neer.
Op zeker moment stopt de bus. Nogal onverwacht. Chauffeur Sean vraagt zich af of hij wel goed gereden is? Heeft hij de goede weg gekozen? Hij vertrouwt het niet. Allemaal heel vreemd, want volgens GoogleMaps zouden ze er in 30 minuten hebben moeten zijn… Sean belt met een lokale busmaatschappij en krijgt te horen dat ze inderdaad niet verder kunnen. Verderop zijn allemaal hele smalle bruggetjes. En dus moeten ze het hele eind weer terug rijden… Al met al zijn ze twee uur later bij het startpunt dan oorspronkelijk gepland. Een echte ramp is het niet, het uitzicht is mooi!

Ze starten 10 minuten na elkaar. Er zijn drie groepjes van zeven jongens. Eerst gaan de twee “normale lopers” en daarna de “snelle groep”. Terwijl Lex vertrekt naar de wasserij, gaan Peter en Ingeborg met Rick en Jacob een stukje het pad op. Op die manier krijgen ze de gelegenheid om toch iets van de Pennine te beleven. Daar komen ze al gauw Viggo tegen, die ook niet met de groep mee kan. Geen enkel probleem natuurlijk. Hij wacht even bij Ingeborg tot de “mini-wandelaars” terug zijn van hun kwartiertje lopen en gaat vervolgens mee in de bus. Zij hebben uiteindelijk eerst Lex geholpen met de was in Mecclesfield en zijn vervolgens boodschappen gaan doen. Daarna zijn ze in de grote bus naar het eindpunt van de wandeling gereden.

De lopers hebben ondertussen de dag van hun leven. De Pennine is echt elke vier jaar weer een enorm geslaagde activiteit.
Natuurlijk beginnen ze met een startfoto en daarna volgen alle bekende onderdelen van de route. Vanzelfsprekend is het lopen soms wel zwaar (de beek omhoog, altijd lastig) maar iedereen haalt het. Af en toe een pauze doet wonderen. David ziet kans om in het water te springen, maar heeft daar geen last van. Het is weliswaar bewolkt, maar gelukkig totaal niet koud.
Uit de foto’s blijkt weer hoe mooi het er is! Het veen (waar je zo lekker op kunt springen) is dit jaar niet heel erg nat (verend), maar dat is ook wel weer makkelijk.

Een van de bekende punten onderweg is “Kinder Downfall”. Een van de groepjes begint daar keihard te yellen. Een andere groep, op honderden mters afstand, hoort het en roept terug. De kreten echoën over de heuvels!
Ze hebben ook een aantal “challenges”. Zo moeten ze proberen een schaap te vangen (die lopen daar gewoon los), maar ondanks verwoede pogingen mislukt dat. Anderen (o.a. Eray en Lasse) gaan “panoramapoepen”, inderdaad, gewoon in de open lucht. Jasha heeft een bron van een beekje gevonden, waar ze zelfs water uit kunnen drinken. En Guus doet onderweg (om onduidelijke redenen) regelmatig een backflip…

Tegen het eind wordt de route wat vlakker en kun je het eindpunt (en bij helder weer ook de bus) zien liggen/staan. Daar komen de drie groepen min of meer gelijk aan. In één groot lang lint lopen ze door tot de bus, die daar al klaar staat. Peter loopt hen een eindje tegemoet en hoort van iedereen dat het echt een ontzettend leuke dag is geweest. De kreet “no pain no gain” heeft ze onderweg wel geholpen…

Om half zeven is iedereen weer bij de bus en rijden ze in drie kwartier naar het kampterrein. Nu wél over de juiste weg… Peter en Lex hebben overdag een aantal fish-&chipszaken gebeld of ze daar kunnen bestellen, maar voor de meesten waren de gevraagde aantallen te groot… Gelukkig is er een in Leak, waar het wel kan. Tot verwondering van de leiding wil iedereen-op-één-na vis! (in plaats van worst). Dat is wel eens anders geweest.
De vis is heerlijk, de friet zoals overal in Engeland veel te slap. En het is veel. Maar ze hebben lekker gegeten. En het is fijn dat er na afloop geen afwas is…

De rest van de avond hebben ze vrije tijd. Gelegenheid om naar de andere groepen op het terrein te gaan. Ze swoppen al een beetje, krijgen cakejes, drinken chocolademelk en hebben het heel erg naar hun zin. Zo erg dat op zes na de hele groep te laat is! De meesten maar een paar minuten (klein strafje), maar twee jongens zijn een half uur te laat. En dat is dus echt niet de bedoeling. Zij moeten de volgende dag de grote afwas doen!

Vandaag kunnen ze een beetje uitslapen, er is geen moeilijk programma. Om half negen staan ze op is er een gezamenlijk ontbijt. Het inpakken van de tassen gaat zo langzamerhand erg goed, al doet de een er beduidend langer over dan de ander. Gelukkig helpen degenen die in twintig minuten klaar zijn altijd de jongens die er drie kwartier over doen. Heel fijn.

Om half elf is het tijd om naar de bus te gaan. Ze nemen afscheid van de kampbeheerders, bijzonder geschikte mensen die ook nu weer met een trekker plus aanhanger helpen om de bagage te vervoeren. Iedereen krijgt een insigne. En de rekening betalen? Ja dat moet natuurlijk, maar mag ook gerust als ze weer thuis zijn, dat is wel zo makkelijk… [ze hebben ook leuke berichten gepost op hun facebookpagina].

Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar Sheffield. De jongens lezen en/of slapen wat. Peter vertelt in de bus het verhaal over de industriële revolutie, de verandering die de wereld doormaakte en de consequenties daarvan vllr dkt gebied: steenkolen, ijzerertsmijnen en nu ook weer het verval en de verpaupering.
Ze gaan naar het Kelham Island Museum, waar je een mooi overzicht krijgt van alles wat hij vertelde. Tevoren krijgen ze van een medewerker ook nog een korte uitleg. In het Engels natuurlijk, maar daar heeft eigenlijk niemand moeite mee.

Het is een mooi museum, met onder andere de grootste stoommachine van Engeland, die twee keer per dag aan gaat. Helaas zijn ze daar net te laat voor, maar in de zaal is het nog warm! Je kunt er allerlei proefjes doen. Ook is er van alles te zien over het beroemde Sheffieldstaal (nodig voor de industriële gereedschappen). Overal in het museum staan mensen die uitleg geven.
In Sheffield zelf zie je de verpaupering goed. Er is hoge werkloosheid. Maar… op veel plekken wordt de stad weer mooi opgeknapt. Ze lopen naar het centrum waar ze na de lunch een uurtje vrij zijn.
Daarna gaan ze zwemmen in een zwembad met grote glijbanen. Per ongeluk komen ze in een verkeerde kleedkamer terecht (van de fitness). De leiding moet vervolgens alle spullen (waaronder een gigantische berg schoenen…) naar de kleedkamer van het zwembad brengen!
De badmeesters zijn, zoals overal in Engeland, streng. De jongens trekken zich daar weinig van aan en dagen hen uit. Ze gaan o.a. midden in het bad op een soort eiland luidkeels zitten zingen…
Om vier uur moeten ze er uit. Tegen half vijf komt Pim’s vader om hem op te halen. Ze nemen afscheid en wensen hen een goede reis terug naar huis.

De rest gaat in de bus, nu definitief richting Poacher! Het is ongeveer een uur rijden, maar onderweg willen ze nog één keer stoppen bij een supermarkt. De leiding kan dan fourageren en de jongens kunnen nog wat inkopen doen. Maar helaas. Het Engelse rijtijdenbesluit staat het niet toe… (in Nederland moet je na een aantal uren een verplichte pauze inlassen, hier in Engeland mag je in totaal maar een maximaal aantal uren op de weg zijn, ongeacht of je daarin daadwerkelijk twee uur of heel veel uren rijdt). En dus moeten ze snel doorrijden. De jongens zijn teleurgesteld maar begrijpen het wel. Het was tenslotte ook een beetje de schuld van de groep, ze waren af en toe te laat. De leiding belooft om het de volgende dag te compenseren, iedereen mag een kort boodschappenlijstje doorgeven.

Op het kampterrein staan Philip, Robert en Erik-Jan al te wachten. Zij hebben een goede reis gehad. Ze zijn een van de eerste groepen (het kamp begint pas morgen). Alles gaat vlot en is bijzonder goed geregeld. De bus mag het terrein op. De bagage moet er snel uit (vanwege de tijd). Ze nemen afscheid van de aardige chauffeur. Niels en Max houden een afscheidstoespraakje. Gelukkig zullen ze hem de komende week nog wel eens zien, zijn busmaatschappij verzorgt namelijk het vervoer naar de activiteiten buiten het terrein. Hij belooft nog een keer op de koffie te komen!

Ze staan op een prima plek, een groot terrein langs de weg en vlak bij de wc’s. Er wordt even heel hard gewerkt. Peter, Luc en Robert gaan snel boodschappen doen; de anderen delen het terrein in en zetten vast tenten op. De tafels en stoelen (geregeld via Poacher) zijn er al. Zodra de boodschappen er zijn maken ze centraal de warme maaltijd. En voor de zoveelste keer dit kamp eten ze pas tegen half tien… Ook nu is het weer lekker: een curry met rijst en heel veel verse groenten.
De afwas gebeurt per patrouille. De jongens van het “kleine” strafcorvee doen de patrouille-afwas, de twee anderen (met het “grote” strafcorvee) doen de algemene grote afwas, ondertussen gezellig kletsend met de leiding.
Om half elf is alles klaar; alles is opgezet, behalve de eetdaken. Het terrein is nog erg leeg (de groepen komen pas morgen), ze gaan daarom in een kring nog wat zingen (het is een enthousiaste “zing-groep”). Omdat Philip zijn gitaar meegenomen heeft klinkt het nu nog veel mooier dan anders. Na het lezen van het verhaal gaan de jongere jongens naar bed.
De ereraad is vanavond met zowel de PL’s als de APL’s (onder het genot van een broodje hamburger). Ze krijgen uitgebreid uitleg over de plannen van komende week. Na een uurtje gaan zij ook naar bed. Poacher kan beginnen!

Het verslag gaat verder op de pagina van week 2.