_{Engeland algemeen – verkenners algemeen – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – padvindsters 2018}

Van dinsdag 17 juli tot en met zondag 5 augustus 2018 zijn 25 verkenners (Abel, Bart, Bram, Crijn, David, Emiel, Gijs, Jaro, Lars, Lasse, Luuk, Marijn, Pieter, Quinten, Rein, Roald, Sam, Sarne, Sil, Tibbe, Tim, Tristan, Valentijn, Wiliam en Yarmo) met 9 man/vrouw leiding (Anne, Erwin, Ingeborg, Lex, Luc, Mark, Peter, Tristan, Tijmen) op Engelandkamp. Hieronder het verslag van de derde week: Chamboree. Overige verslagen in week 1 en week 2.

zondag 29 juli: het regent
maandag 30 juli: vele handen maken licht werk, de poort staat
dinsdag 31 juli: Liverpool en survival
woensdag 1 augustus: nog meer Liverpool en carnaval
donderdag 2 augustus: engels ontbijt en ’s avonds weer herrie
vrijdag 3 augustus: oehoe en kampsluiting
zaterdag 4 augustus: opruimen!
zondag 5 augustus: naar huis!

===============

ZONDAG 29 JULI 2018: HET REGENT…

Zeven uur ’s ochtends, en het regent… Keihard zelfs. Peter is als een van de eersten wakker, ze besluiten om de grote tent opnieuw in te richten zodat ze daar kunnen gaan ontbijten.
Al gauw hoort Tijmen (die vandaag naar huis zou vliegen omdat hij komende week moet werken) dat alle vluchten vanaf zowel Manchester als Liverpool zijn gecancelled. Vanwege het weer? Dat is niet bekend. Hij baalt er wel van, maar kan gelukkig omboeken op een vlucht (op maandag) uit Londen.

Het programma van het kamp is inmiddels wat duidelijker geworden. Ze zitten in subkamp Smugglers Cove, maar dat is een subkamp voor junioren (onze jongerejaars padvindsters/verkenners). De ouderejaars hebben hun programma in een ander subkamp. Als er daarom over de activiteiten wordt gesproken gaat het over “de jongeren” en “de ouderen”. Vooral voor de ouderen heeft dit als groot voordeel dat ze wat uitdagender dingen gaan doen.

Vanmorgen is er eerst nog een algemeen programma: de ontvangst van Bear Grylls (chief scout van Groot Brittannie, maar ook presentator van survivalprogramma’s op televisie; de meeste jongens kennen hem wel). Hiervoor moeten ze om kwart voor negen verzamelen.
De vraag is: wat laat je de jongens aantrekken? Met dit weer, waarbij de jongeren straks op een springkussen tercht komen? Ze besluiten om het maar gewoon te laten gebeuren.
En dat begint dus met – in de regen – wachten, wachten en wachten. Bij het hoofdpodium hebben ze een soort gangen opgebouwd met dranghekken, waar Bear Grylls doorheen kan lopen zodat zoveel mogelijk kinderen hem goed kunnen zien. Maar dan nog moet je wel een goede plek hebben. Die hebben de jongens niet, daarom lopen ze (een beetje tegen de zin van de organisatie…) toch maar naar een betere plek.
Ook op die betere plek regent het en moeten ze wachten. Er volgt een lied, nog meer regen en weer een lied. Het is totaal onduidelijk wanneer hij nou komt.
Ondertussen staat er een dominee op het podium, begeleid door een soort psalm. Zij (s)preekt over “samen één zijn”, “wat fijn dat er zoveel vrijwilligers voor jullie hard aan het werk zijn” en “we are one world”. Dat is allemaal waar, maar… het regent en het regent en de jongens staan daar maar te wachten en krijgen het koud! Het is logisch dat er op zondag een kerkdienst-achtige bijeenkomst wordt gehouden, maar waarom doe je dat niet in een grote tent voor degenen die dat willen?
Maar gelukkig, eindelijk arriveert Bear Grylls dan toch. Per helikopter en dat is best spectaculair. Iedereen is heel erg enthousiast, op de grote tv-schermen kun je goed zien hoe hij bij iedereen langs gaat. Maar als onze jongens hem eenmaal voorbij hebben zien lopen… en overal stickers op hebben achtergelaten… [ook op Bear Grylls?] gaan ze snel terug naar de tent. Kachel aan (het lijkt wel een sauna daarbinnen) en droge kleren aantrekken. Ze krijgen allemaal tomaten- of groentesoep, waar iedereen weer lekker van opwarmt.
Het ochtendprogramma voor de jongeren is op het activiteitenveld (uitdagende dingen als een springkussen), voor de ouderen is er vanmorgen geen programma meer.
Ze besluiten niet meer naar dat activiteitenveld te gaan, maar lekker wat te kaarten of te lezen. Jammer van de activiteiten, maar verstandier voor de jongens.

Om één uur is het weer droog, zodat alle natte kleren naar buiten kunnen. Het blijft de hele middag gelukkig zo: beetje zon, niet te koud maar wel heel veel wind.
De jongeren gaan vervolgens sporten. Op een heel groot veld zijn allemaal sporten georganiseerd: schermen (in een tent), levend tafelvoetbal, twister, handbal, hockey… Ze doen overal aan mee. Weliswaar vindt de een sporten wat leuker dan de ander, maar er is voor iedereen wel iets bij.
De ouderen hebben de “culturele middag”, wat in ons geval neer komt op een soort “Hollanddag”. En dus wordt de poffertjeskar ingezet en natuurlijk de verkleedkleren, de kaas en het koekhappen (net als de groep uit Almere trouwens…). Zowel de jongens als de bezoekers zijn enthousiast. Het zorgt ook voor veel leuke contacten.

Aan het eind van de middag gaan ze koken. Aardappelpuree, broccoli en een lekkere hamburger. Meloen en ananas toe.
Voor vanavond staat er een “rock evening” op het programma op het centrale podium. De ervaring leert dat dat voor de jongeren wat minder boeiend zal zijn dan voor de ouderen, maar iedereen mag altijd (nadat ze even gekeken hebben) wat anders gaan doen.

Conclusie na de eerste dag kamp? Zoals altijd heeft de leiding wat moeite met de organisatie van de Engelsen. Wij denken over veel dingen toch altijd anders, praktischer. De jongens zullen daar niet veel van merken. Die hebben het prima naar hun zin. Dat ze moe zijn (wat hier nogal eens genoemd wordt) is logisch. Maar vanaf nu is dat ook heel goed te verhelpen, omdat het lang niet altijd verplicht is om aan programma’s deel te nemen. Een paar uur uitrusten en wat lezen of slapen in de tent doet wonderen!

MAANDAG 30 JULI 2018: VELE HANDEN MAKEN LICHT WERK, DE POORT STAAT

Vannacht (of vanmorgen of gisteravond, ’t is maar hoe je er naar kijkt) is het onrustig voor de leiding. Ze moeten wachten op de aankomst van Robert en Philip. Die zouden om één uur vannacht komen maar staan op 85 km van het kamp nog in een lange file… Natuurlijk lost ook deze file op en zijn ze om een uur of drie toch bij het kampterrein. Met zijn drieën, want onverwacht is Thal ook meegekomen! Ze zijn naar het verkeerde parkeerterrein gereden en het is wat lastig om de security er van te overtuigen dat ze van harte welkom zijn… Dus het levert nogal wat nachtelijk gedoe op (waar de jongens overigens niets van gemerkt hebben). De leiding valt dus pas heel laat in slaap. Terwijl het de volgende morgen om zeven uur al weer vroeg dag is!

Vanmorgen maken ze de toegangspoort met natuurlijk de zwevende vlaggenmast. Het is wat improviseren met pionierhout van de hospitalitygroep en van de kamporganisatie en naar het schijnt zelfs de haringen van de padvindsters… maar het lukt. Heel fijn dat er nu extra leiding is om te helpen! Ondertussen zetten ze ook het eetdak en het aktiviteitendak op, zodat het kampterrein “ons kampterrein” is geworden. De enorme posters van Horst, tulpen, de Nachtwacht en zelfs Willem Alexander en Maxima, trekken al gauw veel bekijks.

Vanmorgen hebben de ouderejaars “scitech”, een combinatie van proefjes en techniek. De jongerejaars “cannonbal run”, allerlei schiet-activiteiten. Denk aan boogschieten, lasergamen, windbuksschieten. Beide groepen komen redelijk enthousiast terug.
Ondertussen is de leiding druk met het reorganiseren van zichzelf. Tijmen zou deze week enkele dagen naar huis gaan in verband met zijn werk. Zijn vlucht is inmiddels tot twee keer toe gecancelled (het weer en personeelstekort), en ook de trein naar Londen had problemen. Maar… uiteindelijk is het gelukt en heeft hij Nederland weer bereikt [hopelijk gaat je terugreis straks vlotter, Tijmen!] Robert, Philip en Thal hebben toegangspasjes nodig. Zo’n pasje moet iedereen hier permanent kunnen tonen, anders word je niet toegelaten tot de activiteiten (een aantal jongens is al een paar keer teruggestuurd om het te gaan halen). Met wat creatief ruilen is dat ook gelukt.

Vanmiddag staat voor de ouderen “creative” op het programma ine grote tent. Ze kunnen kleipoppetjes maken om in een enorm landschap te zetten, dasringen maken, branden in hout. Bij die laatste activiteit maken ze een mooi naambordje voor aan de poort. Tyedye is ook een onderdeel (wit t-shirt op een speciale manier verven), maar helaas kunnen daar maar 5 jongens aan meedoen. Zij lopen nu met zo’n t-shirt rond.
De jongeren hebben “global”. Een wat vage omschrijving van activiteiten waarbij ze discussieren over de plaats van scouting in de wereld. De vinden er niet veel aan.

Inmiddels krijgen steeds meer jongens wel last van vermoeidheid. Hoewel ze er wel een beetje last van hebben, is het niet verontrustend. Een dag verplichte rust en wat aanmoediging om meer te drinken, doen wonderen!
Ze besluiten de dag met spagghetti bolognese en een fruit toetje. Dat gaat er bij iedereen wel in.
’s Avonds is er opnieuw een rock-avond in de grote tent. Helaas zijn er geen avond-activiteiten op het subkamp. Als je ’s avonds nog naar iets toe wilt, moet je altijd naar het grote terrein, waar niet iedereen zin in heeft. Bij de eigen tent vermaken ze zich echter ook prima met wat kletsen, kaartspelletjes of swoppen. Bovendien is Philip er nu en dus… zingen ze ook!
Voor de leiding komt Dave Duckett nog langs. We kennen hem al sinds 1994 en er zijn nog steeds goede contacten. Hij laat foto’s zien van o.a. Martijn H en Arno Z! Hij heeft een bus en een kampterreintje kunnen regelen voor de laatste dag na Chamboree.

DINSDAG 31 JULI 2018: LIVERPOOL EN SURVIVAL

De jongerejaars gaan vandaag naar Liverpool. Dat betekent dat ze weer “vroeg” op moeten omdat ze om half negen klaar moeten staan. Omdat patrouilles uit zowel ouderejaars als jongerejaars bestaan en ze behoorlijk wat herrie maken bij het opstaan… is uiteindelijk iedereen op tijd wakker. De ouderejaars zijn not amused, aangezien zij pas om half tien bij hun activiteit hoeven te verschijnen.
Ze gaan naar Liverpool in dubbeldekkers. Met de nodige veiligheidsinstructies (Thal wordt aangewezen als verantwoordelijk voor het noodluik). In ongeveer drie kwartier rijden ze naar het Waterfront. Ze lopen een route door de stad, aan de hand van allerlei opdrachten bij belangrijke plekken. Zo moeten ze bijvoorbeeld op de foto met iets van de Beatles en “op de foto op de radio” [zie het fotoalbum]
Ze komen daardoor op leuke plaatsen. Onderweg nemen ze de tijd voor een koffiepauze (de leiding), en de jongens krijgen wat vrije tijd. Er staat ook een piano waar je op mag spelen. Erwin geeft uitleg bij het monument dat is opgericht voor het Hillsborough drama van 1989. Ondertussen komen er andere mensen langs die er over mee gaan praten. Geeft een mooi gesprek.
Ze krijgen onderweg een McFlurry (hoort er ook bij) en hebben lunchpauze. De leiding wilde geen lunchpakket meenemen (!) en at gezellig met elkaar… De tocht eindigde bij twee kathedralen. De oude is een van de grootsten van Engeland en mede daardoor zeer indrukwekkend. Ook de jongens zijn onder de indruk van de hoogte en alle kapelletjes. Het levert ook mooie gesprekken op. Zo wilde Marijn eens rustig gaan zitten bidden, om te kijken wat dat nou precies betekende, wat hij moest vragen, en hoe dat dan voelde.
Later kwamen nog allerlei andere belangrijke onderwerpen aan de orde trouwens, zoals “hoe werkt een brievenbus” en “wat vind je van moderne kunst”. Ze praten wat af daar!
De tweede kathedraal is een helemaal rond erg modern gebouw. Het gebouw wordt wel omschreven als “een emmer zand die je op zijn kop zet”. Alle groepjes zijn daar weer bij elkaar. Eerst krijgen ze vijf minuten een leuke uitleg. Daarna moeten ze in kleine groepjes overal langslopen en dat is saai, en vooral: het duurt veel te lang. Terwijl er wel veel leuke kapelletjes zijn, een beetje in de trant van: “voor elk wat wils”, allerlei onderwerpen komen er in aan bod.
Nadat ze nog het ananassap hebben opgeruimd dat via Sarnes rugzak op de grond droop… lopen ze terug naar de bus.

Daarin valt een aantal jongens meteen in slaap, anderen kletsen gezellig wat met de padvindsters.

Ondertussen op het kampterrein: Tristan en Luc doen de boodschappen vandaag. En de ouderen hebben survival. Ze hebben o.a. een schommel gepionierd, duif en haas gegeten en survivalarmbandjes gevlochten. Ze komen er best enthousiast van terug. ’s Middags gaan ze over een opblaasstormbaan, zitten ze op een bewegende stier en doen ze iets met grote opblaasballen.

Het diner bestaat vandaag weer uit rijst, kip/curry en een fruittoetje.
En daarna blijft het vrij rustig. De leiding neemt een aantal jongens die normaal op het eigen kamp blijven even mee naar het hoofdpodium, omdat het goed is dat zij daar ook een kijkje nemen. De PL’s, hierin aangemoedigd door Joris, geven inmiddels ook steeds vaker het goede voorbeeld daarin. Als zij iets doen, dan hebben de jongerejaars veel eerder de neiging om het ook te gaan doen. Erg leuk om dat te zien gebeuren!
Op het hoofdpodium draait een pirantenfilm en er is disco met een stuk of 150 koptelefoons met allemaal verschillende muziek. Gevolg: iedereen danst zijn eigen ding. Leuk om te zien.
De avond eindigt weer met wat zingen. Fijn dat Philip er is!

WOENSDAG 1 AUGUSTUS 2018: NOG MEER LIVERPOOL EN CARNAVAL

Vandaag hebben de jongerejaars een postenspel op het subkamp, de ouderejaars gaan naar Liverpool.
Het postenspel is een beetje vergelijkbaar met dat van de rsw: er zijn allemaal spelletjes van een minuut of drie. Bijvoorbeeld: sla een spijker in een plank of geef een tennisbal door zonder je handen te gebruiken. De leiding zit op post. Iedereen doet, in gemengde groepjes, een aantal rondes.
’s Middags hebben ze eerst een soort stuntshow. Klinkt spannend, maar is niet spectaculair. Een stuntman rijdt op het achterwiel van een fiets slalommend tussen wat vrijwilligers door. En er is iets met een motor. Niemand vindt het echt bijzonder. Thal, Lex en Erwin willen ondertussen een hamburger bestellen in een kraampje naast het stuntterrein. De mevrouw van het kraampje zucht diep omdat ze geen hamburgers (meer?) heeft. Ze moeten later maar terugkomen. Wat ze natuurlijk doen. Maar daar wordt de mevrouw alleen maar bozer van. Ze heeft immers geen hamburgers. Ze laten de jongens vervolgens één voor één naar haar toe gaan met steeds nieuwe hamburgervragen… De jongens genieten, de mevrouw niet.
Daarna is de “Hollanddag” voor het hele subkamp. Dat is nog best lastig te organiseren. Twee man leiding moet altijd de boodschappen doen, vandaag zijn 5 man leiding mee naar Liverpool. Gelukkig kunnen ze de gasten “inzetten” … Vele handen maken opnieuw licht werk.

De Liverpoolgangers hebben een programma dat vergelijkbaar is met dat van de jongerejaars, alleen zij beginnen in de kathedralen. Ook zij zijn onder de indruk van de oude kerk. Maar op advies van hun voorgangers besluiten ze om de lange rondleiding door de moderne kerk maar over te slaan! Ze hoeven geen opdrachtenroute te lopen door de stad, in plaats daarvan kiezen ze zelf dingen uit die ze graag willen zien. Ze lunchen in een parkje en krijgen een McFlurry. Daar ontdekken ze heliumballonnen… die natuurlijk even “misbruikt” moeten worden… Met een heel hoog stemmetje bestellen ze vervolgens koffie. Ze hebben erg gelachen. Verder bezoeken ze bij het Waterfront wat winkeltjes, gaan ze in een hooge zweefmolen en kijken sommigen wat rond in het Liverpool Museum.
Dan is het tijd om terug te gaan, maar ze kunnen de bus nergens vinden. Het blijkt dat ie kapot is, en dat ze dus een bus later moeten nemen. Eenmaal op weg volgt als snel een sisgeluid… en houdt ook deze bus er mee op. Ze vermaken zich ondertussen prima door met een groepje Fransen een wedstrijdje “wie zingt het hardst” te doen. Totdat de buschauffeur er klaar mee is en het verbiedt…
Als ze uiteindelijk in bus nummer 3 zitten vallen de meesten als een blok in slaap!
Ze zijn pas om half zeven (twee uur laten dan gepland) op het kamp terug. Daar hadden de anderen inmiddels een grote pan chili gekookt, dus iedereen kan daarna snel gaan eten. Dat moet ook wel, want om zeven uur start de “carnavalsoptocht”, een grote optocht van alle deelnemers. Iedereen als zeerover uitgedost, en wij… als “Hollanders”. Maar het ziet er erg vrolijk uit. De jongens vinden het lopen naar de centrale arena fantastisch. Ze gaan er luid zingend en stampend (klompen!) naar toe en zijn “nadrukkelijk aanwezig”. Het programma daarna is echter weer saai…

Al met al gaat het dus nog steeds heel goed. De eerste vermoeidheidsproblemen zijn opgelost en achter de rug. De jongens zijn nog steeds erg enthousiast en zijn opvallend goede swoppers, veel beter dan vier jaar geleden.
De meningen over Chamboree zelf zijn verdeeld. Bij de ereraad (met de APL’s deze keer) vraagt de leiding wat leuker was: de rondreis of Chamboree. Daar kunnen de jongens eigenlijk geen antwoord op geven. Het was/is namelijk allemaal heel leuk! Ze zijn niet super enthousiast over de activiteiten op het kamp omdat die, een enkele uitzondering daargelaten, niet spectaculair zijn. Zo is er bij “sporten” voetbal, hockey of handbal. Wat ze thuis ook wel eens doen. En “creative” is nu eenmaal niet zo’n jongensding  [… zie ook het verslag van de padvindsters…] Ze doen wel mee, maar vinden ze soms toch ook wat kinderachtig. Maar het rondlopen, kletsen en swoppen op het kamp is juist weer helemaal geweldig.
Ze vinden het fijn dat er ook post is gestuurd via de gastouders (die dat meegenomen hebben naar het kamp)! En blijf vooral fanmailtjes sturen…

DONDERDAG 2 AUGUSTUS 2018: ENGELS ONTBIJT EN ‘S AVONDS WEER HERRIE

Donderdag beginnen ze met een echt Engels ontbijt, met alles er op en eraan, tot en met de bonen, de tomatensaus en de worstjes.
Ze hebben besloten om zowel vandaag (als ook morgen) langer uit te slapen. De jongens hebben dat nodig en het programma kan het hebben: het zijn inloopprogramma’s waar je best wat later kan komen, ze hebben er over het algemeen toch al na zo’n anderhalf uur een beetje genoeg van.

De oudstejaars hebben vandaag “adventure”, allemaal doe-activiteiten, zoals BMX-fietsen, klimmen, met quads rijden en duiken. Vooral dat duiken, in wetsuit en met zuurstoffles en duikmasker, vinden ze erg leuk.
’s Middags zijn er de meer “gewonere” sporten als voetbal, hockey en handbal. Maar dat kan je thuis ook doen. Alleen het schermen is dan wel weer leuk.
Ze zijn dan ook ook weer veel eerder terug dan de officiele sluitingstijd van het programma.
Maar dat is niet erg. Bij elk programma gaan twee van de leiding mee. Zij zien er op toe dat iedereen in elk geval een tijdje meedoet. Maar als je er op zeker moment echt genoeg van hebt, dan mag je daarna terug naar het kampterrein.

Voor de jongerjaars stond “creative” op het programma. In een grote tent kon je wel twintig verschillende knutseldingen doen, zoals dassen bedrukken, dasringen maken, stenen beschilderen. Duidelijk niet iets wat onze jongens erg leuk vinden. Het circusoptreden daarentegen viel wél heel erg in de smaak.
’s Middags deden ze allerlei proefjes bij “sci-tech”. Soms zaten daar best leuke dingen bij, maar het geheel was een beetje schools, niet echt spectaculair op een scoutingkamp.

Sowieso zijn er dit kamp weinig echt spectaculaire activiteiten. De meeste dingen zijn niet echt bijzonder. De jongens zijn nooit laaiend enthousiast (behalve over de waterbaan), maar zijn ook niet heel negatief. Dat is trouwens helemaal geen probleem, want juist de contacten met andere scouts, het vrij rondlopen op het terrein of het spelletjes doen met elkaar, vinden ze allemaal heel erg leuk!

Ondertussen is er in het hele kamp een wespenplaag ontstaan. Er zijn er echt enorm veel. Ze proberen met de jongens zoveel mogelijk verschillende wespenvallen (om hen te “auschwespen”) te verzinnen. Leuk om te doen en het helpt een beetje: ze hebben er veel gevangen en niemand is gestoken.

Als avondeten hebben ze erg lekkere tortelini, kip en pesto. Het is opvallend dat iedereen echt alles eet! Soms vindt iemand iets wat minder lekker, maar de afspraak is dat je dan sowieso een klein beetje moet eten. En niemand doet daar moeilijk over, heel fijn!

De avond is zoals elke kampavond. Op het subkamp is eigenlijk niets. Op het hoofdpodium is keiharde muziek. Je kunt je er met geen mogelijkheid verstaanbaar maken. Daar is ook een soort café waar je snoep of een hamburger kunt koen, maar ook daar staat de muziek veel te hard en bovendien hangt er vanwege die hamburgers een vervelende vette lucht. De jongens gaan er dan ook niet veel heen. Veel liever lopen ze rond, kaarten ze, ontvangen ze andere jongens. Een enkeling van de oudstejaars gaat nog wel eens naar de 14+tent in het andere subkamp. Maar iedereen amuseert zich prima!

VRIJDAG 3 AUGUSTUS 2018: OEHOE EN KAMPSLUITING

Ook vandaag slapen ze dus wat langer uit. Met merkbaar positief effect op de jongens.
De oudstejaars gaan daarna naar “global”, een programma waarbij allerlei ontwikkelingsproblematiek wordt besproken door (nogal christelijke) organisaties. Er is inzamelingsbureau voor kleding, een organisatie die straatkinderen helpt, maar je kunt ook proefjes doen (met bril op en handschoenen aan) om te ervaren hoe het voelt als je blind, doof of op andere wijze gehandicapt bent.
Bij de ingang van de tent staat een meneer van Wildlife Rescue, met een gigantische oehoe. Daar zijn de jongens erg van onder de indruk, ze hebben uitgebreid met de man gesproken. Hoewel de uil eigenlijk niet bij anderen op de arm mocht… maakt hij voor Valentijn een uitzondering!
Al met al is ook dit programma voor zo’n drie kwartier best leuk, maar daarna is het toch tijd om wat anders te gaan doen.
’s Middags gaan ze naar cannonbal, een van de activiteiten waar ze zeker niet negatief over waren: laserschieten, windbuksschieten, gameball en andere “schiet-activiteiten”.

De jongerejaars hebben vandaag “tortuga”, de activiteit met de enorme opblaaskussens waar diverse stormbanen mee zijn gebouwd. Daar kan je op klimmen, glijden, springen… en iedereen vindt het leuk.
’s Middags is er “survival”, wat weer in de categorie “wel aardig” valt. Het is in elk geval niet heel spectaculair.

Om kwart over zes zijn ze uitgenodigd bij de barbecue van de hospitalitygroep (die wel met 50-60 man aanwezig is). Het is dus een enorme groep zoals ze daar bij elkaar zitten. Ze zijn weer enorm verwend. Er zijn hamburgers en allerlei salades en de gastgroep wilde weer alles betalen. De leiding heeft daarom het toetje verzorgd: twee enorme pannen fruitsalade met slagroom.
Natuurlijk volgen er daarna weer toespraken, o.a. van Eddy. Ze prijzen onze groep alweer en ze krijgen een enorme smeedijzeren windvaan, met windroos en het logo van de scoutinggroep er in, als symbool van vriendschap. Het is de bedoeling dat die straks op Horst komt te hangen!
Er wordt ook nog uitgebreid nagepraat over de hospitality. Zo krijgen Bart en Tristan allebei een heel leuk fotoalbum met foto’s van hun verblijf!
Daarna moeten ze snel naar het centrale subkampterrein omdat de klompendans nog gedaan moet worden. Onder toeziend oog van een man of 400-500 publiek voeren ze hem nog één keer op. Het gaat wat moeizaam: op gras en met muziek die bijna niet te horen is. Maar de jongens zijn trots en het publiek vindt het geweldig. En daar gaat het om!

Met het hele subkamp lopen ze daarna naar de centrale Arena voor de sluiting. Met de doedelzak voorop. Het thema is “piraten”, waar wij dus niets aan gedaan hebben.
Maar de show is wel aardig, het best te vergelijken met een thema-sluiting van de rsw maar dan wat mooier. Het duurt niet heel erg lang en het is heel goed op de grote schermen te volgen. Behalve het piratentoneelstuk zijn er ook heel veel “terugblikfoto’s” te zien en dat is natuurlijk altijd leuk.

Ze mogen een half uur later terugkomen dan normaal, het is tenslotte de laatste kampavond. Sommige jongens blijven nog wat op het centrale terrein, maar de meesten komen al snel – zingend! – terug naar het eigen kamp om wat te kletsen en te kaarten.

ZATERDAG 4 AUGUSTUS 2018: OPRUIMEN!

De laatste dag op Chamboree, dat inmiddels al is gesloten.
Ze staan om negen uur op en volgen dan een strakke afbraak-planning. Er moet gigantisch veel gebeuren dus het loont dat de leiding daar tevoren een goede planning voor heeft gemaakt. De jongens beginnen met hun eigen bagage, maar daarna moeten de tenten worden afgebroken, al het materiaal uit de keukenkisten moet schoongemaakt en ingepakt, de poort afgebroken, al het pionierhout moet worden teruggebracht (al gauw een half uur rijden heen en idem terug naar de gastgroep die het ons heeft geleend) en tot slot moet het terrein worden schoongemaakt.
Ze zetten de tafels zodanig neer dat er heel makkelijk aan gewerkt kan worden, de leiding levert continu schoon afwaswater aan. Het loopt als een trein en het is eigenlijk heel gezellig. Op zeker moment is er nog maar weinig voor de jongens te doen, maar toch zijn er dan nog enkelen die hun hulp aanbieden.
Als lunch krijgen ze worstenbroodjes, centraal geregeld want eigenlijk is alles dan dus al ingepakt!
Het kampterrein wordt ondertussen steeds leger, wat voor de jongens bijzonder is om te zien en te ervaren. Ze moeten nog wel even een “schoonmaaklijntje” lopen.
Natuurlijk moet er ook afscheid genomen worden van het subkamp. Daarbij valt het alweer op hoe netjes de jongens dat doen. Ze gaan er niet alleen rustig bij staan, ze regelen ook elke keer als er dit Engelandkamp toespraakjes gehouden moeten worden, alles zelf; zo ook nu. Heel positief! De leiding is daar heel trots op.

Om twee uur komt de bus en rijden ze naar Widnes, naar het clubhuis van de groep van Dave Duckett, die ons jaren geleden hospitality heeft gegeven. Vooral voor Peter erg leuk om het terug te zien.
Nadat ze hun spullen uitgepakt hebben gaat iedereen wat voor zichzelf doen. Er is een groot grasveld om op te spelen (of te liggen). En natuurlijk showen ze hun geswopte insignes. Er is dit kamp echt ontzettend veel geswopt. Een groot aantal jongens heeft in de scoutshop al een kampvuurdeken gekocht waar alles opgenaaid moet worden. Het is vooral leuk dat ze op die manier zoveel contacten gehad hebben met buitenlandse kinderen. Van jong tot oud: iedereen kletste op den duur honderduit!

Ze gaan ook nog even het dorp in om hun laatste muntgeld op te maken. Tijdens het telefoongesprek komen ze daar lawaaierig van terug. Valentijn roept dat hij ginger ale en m&m’s heeft gekocht en Jaro doet iedereen de groeten!

’s Avonds gaan ze, om het positieve kamp in positieve sfeer af te sluiten, met z’n allen naar de pub om de hoek. De leiding heeft daar al afspraken gemaakt, ze kunnen uit acht verschillende gerechten kiezen. Ze zitten buiten in een grote tuin aan grote tafels en het blijft nog lang gezellig…  Natuurlijk is iedereen blij dat hij weer naar zijn ouders gaat. Maar… eigenlijk vindt iedereen dat het jammer is dat het kamp is afgelopen! En dat is beslist een goed teken…

ZONDAG 5 AUGUSTUS 2018: DE VOORSPELLINGEN VOOR DE LAATSTE DAG
(zal aan de hand van de losse berichtjes worden geactualiseerd)

De leiding moet al vroeg weer opstaan. Lex en Erwin moeten namelijk op tijd weg om hun boot te kunnen halen. Omstreeks kwart voor acht zit alles in het busje en nemen ze afscheid. Goede reis en tot vanavond!
Om een uur of tien wordt Pieter opgehaald door zijn ouders die nu in Engeland zijn. 

De verkenners zijn inmiddels bezig aan “laatste keer”-dingen. Laatste keer de tas inpakken, laatste keer ontbijt klaar maken, laatste keer ontbijten…

In de loop van de ochtend wordt (in Nederland) duidelijk dat easyJet waarschijnlijk vertraging zal hebben. Dat is niet ongebruikelijk bij deze maatschappij, de ouders hebben daarom al in het boekje het dringende advies gekregen om de site in de gaten te houden voor de juiste aankomsttijd.
Er is pas iets zinnigs over te zeggen als ze op het vliegveld zijn!
Het busje heeft ook een soort van vertraging. Omdat ze bij het inchecken Italianen voor zich hadden die problemen hadden met hun paspoorten, missen ze nét hun boot. Ze mogen daarna met boot die een kwartiertje later vertrekt en naar Duinkerken vaart. Al met al zal het qua tijd dus niet veel uitmaken.
Om drie uur komt het bericht dat ze varen. Dág Dover, op naar Duinkerken!

Ondertussen nemen de verkenners in Widnes afscheid van Dave Duckett en de mevrouw van het clubhuis. Natuurlijk weer met een toespraakje en een relatiegeschenkje. Dat gaat inmiddels heel makkelijk! Heel fijn dat de jongens dat allemaal zelf doen.
Daarna rijden ze naar Liverpool. Ook daar staat inmiddels aangegeven dat er vertraging is. Ze hebben het de jongens nog niet verteld, maar nu valt daar niet meer aan te ontkomen …

Eerst maar eens inchecken. Luc deelt de paspoorten uit. Sommige jongens vinden het erg spannend allemaal. Voor een aantal van hen is het de eerste keer dat ze gaan vliegen. Het inchecken gaat gelukkig vlot. Al gauw is iedereen er doorheen en is er niet meer aan te ontkomen… ze zullen moeten wachten!

En dat doen ze dus ook maar. Het is niet anders! Het is wel saai op zo’n vliegveld. Zelfs de wacht-foto’s zijn zo langzamerhand saai om naar te kijken…
Maar dan komt tegen zeven uur een positiever plaatje: het toestel is gearriveerd! Bovendien geeft nu niet alleen Liverpool Airport maar ook Schiphol aan dat het toestel vertraging heeft. Als je maar geduld hebt…

Het gaat sneller en sneller. Het boarden gaat vlot. En zelfs de piraat wordt toegelaten!
Nu nog hopen op een snelle vlucht, een landing op een baan die niet al te ver van Schiphol af ligt, een vlotte bagageafhandeling, enz. enz. En dan zou 23:02 haalbaar moeten zijn.

’t Is eigenlijk maar een piepklein stukje vliegen. Het gaat inderdaad heel vlot. Het is prachtig weer onderweg, je kunt de Nederlandse kust heel goed zien liggen. De jongens vinden het geweldig en maken veel foto’s!

Ze landen nog iets eerder dan aanvankelijk werd gedacht en zetten al gauw voet op Nederlandse bodem. Het is daarna altijd even spannend of alle bagage er wel op tijd zal zijn… maar gelukkig ligt alles keurig op band 20. Ze hoeven zich dan ook niet echt te haasten naar de trein. Rustig lopen ze naar het station, waar de trein om 21:30 vertrekt. Ze gaan met z’n allen gezellig bovenin zitten zingen! In Ede gaat het nog bijna mis. Je moet wel zorgen dat je met zo’n grote groep allemaal uitgestapt bent als de deuren weer dicht gaan… Als je er met al die zware bagage niet op voorbereid bent dat je er al bent… is dat lastig. Maar ’t ging gelukkig goed. Ze hebben ruim de tijd om over te stappen in de stoptrein.

Daarmee is Marlene ondertussen vanuit Oosterbeek gekomen. Heel leuk om iedereen op het perron weer te zien! “Live” is toch anders dan op alle foto’s en filmpjes. Er is tijd genoeg voor de laatste instructie over de aankomst. En dan begint écht het laatste stukje van de reis. De jongens zijn natuurlijk blij dat ze straks hun ouders weer zullen zien, maar een groot deel geeft aan dat het kamp van hen best nog wel langer had mogen duren.
In een kwartiertje zijn we in Oosterbeek waar – zoals afgesproken – niemand op het perron staat. We lopen in een lange rij – zingend – naar boven. En dan… het weerzien! Een grasveld voor blije mensen!

Natuurlijk zijn er nog wat korte toespraakjes. Victor bedankt namens de ouders Marlene voor al haar werk voor internet en facebook waardoor iedereen de reis zo goed heeft kunnen volgen [dank voor de cadeaubon, erg leuk!]. En hij bedankt alle leiding voor alles waardoor dit kamp zo bijzonder is geworden. Ze krijgen symbolisch een flesje piratenrum en mogen namens de ouders samen met Marlene een keer gaan eten bij de Oude Herbergh die een deel van de kosten daarvoor heeft gesponsord [dank jullie wel, we verheugen ons er al op!] . De leiding bedankt Marlene, met een prachtig “pretpakket” vol Chamboree-souvenirs en een bon voor een high-tea [mijn 2 uur werken voor deze week heb ik weer afgevinkt]. En natuurlijk is er waardering voor de jongens: zij hebben er mede voor gezorgd dat dit Engelandkamp een van de betere Engelandkampen is geworden!
Onder begeleiding van Philip zingen ze nog een paar favoriete liedjes. Tenslotte mag iedereen weten dat het een “veel-zingen-kamp” is geweest. 
En dan is het tijd om met je ouders mee te gaan. Het is duidelijk: ze hebben allemaal een prima tijd gehad!

Filmpje van de aankomst

De leiding ruimt de volgende dag alle algemene bagage op en daarna evalueren ze het kamp. Als het goed is wordt Engeland 2022 dan weer net zo mooi!