_{Engeland algemeen – verkenners algemeen – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – padvindsters 2018}

Van dinsdag 17 juli tot en met zondag 5 augustus 2018 zijn 25 verkenners (Abel, Bart, Bram, Crijn, David, Emiel, Gijs, Jaro, Lars, Lasse, Luuk, Marijn, Pieter, Quinten, Rein, Roald, Sam, Sarne, Sil, Tibbe, Tim, Tristan, Valentijn, Wiliam en Yarmo) met 9 man/vrouw leiding (Anne, Erwin, Ingeborg, Lex, Luc, Mark, Peter, Tristan, Tijmen) op Engelandkamp. Hieronder het verslag van de eerste week: de rondreis. Overige verslagen in week 2 en week 3.

dinsdag 17 juli: het vertrek
woensdag 18 juli: Londen
donderdag 19 juli: in de bus
vrijdag 20 juli: naar Wales
zaterdag 21 juli: de mijn in
zondag 22 juli: spel in Sandbach
maandag 23 juli: Pennine
dinsdag 24 juli: gorge scrumbling

================

DINSDAG 17 juli 2018: HET VERTREK

Het is natuurlijk de vraag wanneer “Engeland-2018” feitelijk begon. Toen de leiding de eerste plannen maakte? Tijdens het voorbereidingsweekend? Toen “het boekje” (met daarin álle informatie, zelfs over de vertrektijden) af was? Bij het slotweekend? Bij het inpakken van het busje?
Voor elk moment is wat te zeggen, maar feit is dat vandaag iedereen echt richting Engeland is vertrokken.

De leiding was al vroeg aanwezig bij station Oosterbeek; mét het busje en de aanhanger, tot de nok gevuld met de algemene bagage. Tegen kwart voor negen kwamen de eerste verkenners met hun familie en werd het druk, we verplaatsten ons daarom naar het grasveldje. Daar volgden de gebruikelijke plichtplegingen zoals paspoorten en medicijnen inleveren, en luisteren naar de laatste instructies. Iedereen kreeg een mooie pet (met naam in het label, altijd handig…), groepsbegeleider Erik-Jan sprak iedereen nog even toe namens het bestuur en natuurlijk moest de groep nog op de groepsfoto. Ondertussen was de spanning voelbaar.

Zowel voor de jongens als voor de ouders was het daarom goed dat het toen tijd werd om afscheid te nemen. De uitzwaaiers bleven op de brug staan, de jongens gingen met hun bagage naar het perron. En toen kwam de trein. Precies op tijd. Iedereen er in, Erwin er weer uit (hij ging met het busje), en dan onder luid getoeter (dank je wel machinist!) op weg naar Arnhem! Later zag je op de reisplanner dat ze twee minuten vertraging hadden opgelopen. Dat valt nog mee, met zo’n grote groep scoutingleden…
Waarschijnlijk was dat voor de meesten het moment dat “Engeland-2018” dus écht begon.
Toch moest eerst nog het busje uitgezwaaid worden. Toen Lex en Erwin de gebruiksaanwijzing nog een keer goed hadden bestudeerd 😉  vertrokken zij ook. Goede reis naar Calais!

[Woensdagmiddag, kwart over vijf; eindelijk gaat de telefoon: “Londen is calling”. De telefoon moest eerst worden opgeladen… tsja. Vroeger zocht je kwartjes of belde je collect, nu moet je zorgen dat je telefoon is opgeladen!]

Het vertrek is leuk. Heel erg fijn dat de ouders boven op de brug blijven staan zwaaien en niet allemaal meekomen naar het perron. [Wel zo veilig en overzichtelijk. Nogmaals dank daarvoor!] De jongens zijn totaal niet emotioneel, het is goed dat de reis nu eindelijk begint en ze genieten van de toeterende trein.
De overstap in Arnhem gaat vlot. In de trein naar Breda zien ze de vierdaagselopers voorbij komen, sommige jongens zitten te kaarten, of rustig naar muziek te luisteren. Overstappen in Breda is een beetje lastig: trap op, trap af, andere weer op, andere weer af. En dan… blijkt de trein vandaag (vanwege verstoringen) dus vanaf een ander spoor te vertrekken! Gelukkig hebben ze ruim de tijd, dus hoewel het gesjouw met de bagage vervelend is, gaat alles prima.
In Brussel hebben ze ruim anderhalf uur overstaptijd, dus de jongens krijgen eerst een tijdje vrij. Ze lopen door de enorme hal vol winkeltjes, maar alles is erg duur en bovendien heeft niemand euro’s. Daarom maar snel door naar het inchecken.
Dat gaat als op een vliegveld [NB: omdat Amsterdam en Rotterdam daar nog niet op zijn ingericht moet je dus in Brussel overstappen; op de terugreis is dat geen probleem]. Iedereen moet eerst bij de Belgische douane ticket en paspoort laten zien. Daarna de handbagage, maar natuurlijk ook de grote tassen. Allemaal door de röntgen. En dat gaat dus fout, want natuurlijk heeft iedereen bestek bij zich… In een vliegtuig gaat dat in de ruimbagage, maar nu hebben ze de tassen gewoon bij zich… Gelukkig probeert de douane soepel te zijn en mogen de meeste messen mee. Slechts drie zijn te groot. Een aardige meneer geeft aan dat ze ze naar keuze kunnen inleveren (en dus kwijt zijn) of onder politiebegeleiding (na betaling van 20 pond) mee kunnen laten reizen. Gelukkig weet de leiding deze meneer te overtuigen dat het een scoutinggroep is, dat ze gaan kamperen en dat ze zich netjes zullen gedragen. Compromis: de foute messen mogen bij Peter in de rugzak mee … De Engelse paspoortcontrole daarna is relatief makkelijk!

De vertrekhal is enorm, de trein erg mooi. Ze hebben heel luxe gereserveerde plekken in wagon 13. Het grootste deel van de reis is (gelukkig) bovengronds. Met zo’n 300 km/h, maar daar merk je in dit soort treinen niks van. De eigenlijke tunnel duurt maar zo’n twintig minuten. Iedereen heeft wel een beetje last van zijn oren door het drukverschil.

Ook Londen St. Pancras is enorm groot. Ze zetten de jongens daarom in een rustig hoekje, zodat Tijmen en Peter de (dure!) tickets voor de metro kunnen regelen. Ze hebben goede afspraken gemaakt: elke leiding heeft de zorg voor vier verkenners en ze reizen per groepje (dus niet als totale groep) naar het eindpunt. Dat is maar goed ook, want het is enorm druk (spitsuur!). Uiteindelijk stapt de helft van het groepje van Ingeborg bij dat van Peter in, maar bij het volgende overstapstation komt dat weer goed.
Vanaf het laatste metrostation is het nog een klein stukje lopen naar het kampterrein, waar ze omstreeks half vijf een mooi veldje toegewezen krijgen.

Maar nu het busje nog…
Dat heeft de hele dag een ontzettend voorspoedige reis. Het is vrij rustig op de weg en lekker weer. Het busje rijdt heel lekker. Nadat ze een tijdje op de boot gewacht hebben (haha, in de zon met de benen uit het raam; geen straf) gaat ook de overtocht vlot. Zij kunnen in elk geval de white cliffs of Dover zien liggen!
De laatste loodjes zijn zwaar. Er blijken in Londen twee straten met dezelfde naam te zijn. Ze moeten naar de ene straat, maar het navigatiesysteem staat ingesteld op de andere… En probeer dan in het spitsuur maar naar het goede adres te komen… Ze zijn er dus pas om een uur of acht. De jongens vermaken zich ondertussen met voetballen (geleend van de kampwacht) en wat kletsen. Ze moeten zich ook even uitleven na deze vermoeiende dag. 
Crijn klimt in een boom. Een extreem hoge boom. Heel knap dat hij dat kan, maar helaas… hij kan er niet meer uit! Gelukkig kan Tristan (leiding) ook heel goed bomenklimmen. Hij heeft Crijn gered!

Als het busje er is, wordt er even snel doorgewerkt. De tenten worden opgezet en de leiding kookt een gezamenlijke maaltijd (lekkere macaron XL). Dat smaakt prima, want ondanks de twee broodmaaltijden heeft iedereen inmiddels behoorlijke honger gekregen! Zeker als je pas om kwart over negen gaat eten… dan merk je dat.
Na de afwas krijgt iedereen nog even wat vrije tijd, maar om tien uur is het bedtijd. Tenslotte is het thuis dan al elf uur. Niemand protesteert. En deel van de leiding gaat nog wel een tijdje door, ook zij moeten even ontspannen na deze drukke maar erg positieve dag waarop de jongens zich werkelijk geweldig gedisciplineerd gedragen hebben. Heel fijn!

Filmpje van vandaag (inclusief het voorbereidingsweekend)

WOENSDAG 18 JULI 2018: LONDEN

Niet iedereen van de leiding sliep vannacht even goed, ze hadden last van … duiven op het dak van de grote tent! Het is ook altijd wat. Maar trippelende duiven boven je hoofd kunnen heel storend zijn…
Om half acht staan ze op, de jongens om acht uur. Eerst uitgebreid ontbijten en een lunchpakket klaar maken. Daarna gaan ze in groepjes op pad. Vorige jaren kozen de jongens zelf tweetallen, die de leiding tot viertallen samenvoegde. Dit jaar mocht iedereen kiezen op interesse, zoals: musea, rondslenteren, bekende-plekken, voetbalstadions, e.d. Uiteindelijk kom je dan toch allemaal wel bij de dingen die je graag wilt zien.
Het groepje van Peter had gekozen voor “rondslenteren”, en dat blijkt een goede keus. Natuurlijk bezoeke ze de bekende plakken als het wisselen van de wacht, de parlementsgebouwen en de Big Ben (die helaas in de steigers staat). Daarna komen ze terecht bij Monument (een enorme toren met bovenop prachtig uitzicht) en begint het echte slenteren, gezellig langs de Theems en de Tower Bridge.
En dan gebeurt er iets spannends in een souvenirwinkeltje: Valentijn is kwijt en blijft kwijt! Gelukkig hadden ze de procedure “wat-te-doen-als-je-de-groep-kwijt-bent” heel goed geoefend. Elke jongen had het telefoonnummer van de leiding waar hij mee op pad was. Het groepje van Peter had dit op hun arm geschreven. Ze hadden de Engelse zinnetjes als “I lost my group” and “may I use your telephone” goed in hun hoofd. En zowaar… het oefenen heeft gewerkt, want na een tijdje zoeken wordt Peter gebeld door een aardige mevrouw. Of hij Peter is en een jongen kwijt is… Ja dus. Valentijn was naar een metrostation gelopen waar hij in een kantoortje gezellig zat te kletsen met de mevrouw die had gebeld… Eind goed, al goed. Zo zie je maar weer dat je overal op voorbereid moet zijn!

Daarna slenteren ze heerlijk doelloos verder. Ze bezoeken een kerkje en een marktje en kopen vast wat ansichtkaarten. En ze komen een standbeeld van Churchill tegen waar ze uitleg over krijgen. Ondertussen is Peters telefoon leeg, dus die moet eerst worden opgeladen voordat hij kan bellen. Tijdens het telefoongesprek zitten de jongens lekker uit te rusten in een parkje. Zo dadelijk gaan ze naar een foodmarket om hun avondeten te kopen (allerlei verschillende dingen proberen).

Over de andere groepjes was op dat moment nog nauwelijks nieuws. Met het groepje van Lex (tegengekomen) ging het goed. En Ingeborg en Tijmen waren om zeven uur even live op facebook, zij zaten in de kabelbaan van het Emerald building, waar ze een prachtig uitzicht hadden over de stad (en jullie allemaal de groeten deden).

De “slentergroep” gaat na het telefoongesprek zoals gepland naar een foodmarket. Daar zijn een stuk of acht kraampjes, waar je diverse soorten eten kan kopen (pizza, pasta, thais, frites e.d.). Iedereen zoekt zelf iets uit en eet daar heerlijk van. Er is dan nog een uurtje over, waarin ze naar Covent Garden willen gaan. Dat kost uiteindelijk toch te veel tijd en omdat ze op tijd terug moeten zijn, rijden ze direct terug naar het kampterrein, waar ze 5 minuten vóór de afspraaktijd komen.
Alleen het groepje van Tristan is er dan ook. De andere drie zijn een kwartier te laat… Helaas… dat levert straf op! (zie verslag donderdag 19 juli)
Overigens zijn ze wel allemaal heel tevreden over de dag. De indeling in interessegroepjes (in plaats van vriendjes) werd door iedereen erg op prijs gesteld. Een aantal groepen was vooral enthousiast over Camden (een speciale wijk; volgende keer opnemen in het keuzeprogramma!).
De rest van de avond doen ze niet veel meer. Douchen, voetballen, kletsen met Engelse meisjes, of gewoon wat flauwekullen. Om half elf liggen ze moe maar tevreden in bed.

Filmpje van vandaag

DONDERDAG 19 JULI 2018: MET DE BUS!

Vandaag moet iedereen vroeg op. De buschauffeur zou om negen uur komen, en om half tien moeten ze rijden. Behalve opstaan… moet je dan ook je spullen inpakken en de tent afbreken. Dit gaat bij drie patrouilles perfect en bij de vierde (de Cobra’s) totaal niet. [Zij hebben inmiddels bijles gekregen en waren vrijdag als eerste klaar!]

De chauffeur heet Karl. Hij is jong en enthousiast en lijkt goed bij de groep te passen. Quinten heet hem in het Engels welkom en geeft hem de das.
Vervolgens kunnen ze keurig op tijd vertrekken. Het is wel druk in Londen, maar er staan gelukkig geen files. De jongens vermaken zich prima in de bus, met kletsen of naar buiten kijken.
Ze hadden bewust gepland om niét naar Stonehenge zelf te gaan. Het parkeren én de toegang zijn enorm duur en het was de vraag of dat wat opleverde. In plaats daarvan nemen ze in de bus al allerlei informatie door en de chauffeur kan langs de weg stoppen.
De jongens mogen er daar ook even uit zodat iedereen foto’s kan maken. Stonehenge is vanaf die plek heel goed te zien
De volgende stop is Bournemouth, een enorm toeristische plek met pier en een zandstrand en ook een groot aquarium. Maar eerst gaan ze lunchen. De spullen worden uitgestald op een muurtje en iedereen kan even lekker wat eten.
Het bezoek aan het Aquarium is een van de duurdere activiteiten van het kamp, de jongens “moeten” dus verplicht genieten (en niet voortijdig het gebouw weer verlaten). Dat blijkt totaal geen probleem want het is zeer de moeite waard, echt iedereen vindt het leuk. Ze zien haaien, pinguïns, schildpadden, roggen… en nog veel meer. Je kan er (net als in Burgers Ocean) langs en onder lopen.
Na afloop brengen ze nog even een kort bezoekje aan het strand. Ze mogen zwemmen, maar het is op dat moment eigenlijk wel een beetje koud. Een stuk of tien jongens gaan het water in, de rest blijft liever droog…
De volgende stop is bij een grote Tesco (supermarkt). Daar krijgt iedereen dertig minuten de tijd. De leiding om fourage te halen, de jongens om gewoon wat rond te lopen en iets te kopen. De groepjes die gisteravond te laat waren moeten voor straf tien minuten in de bus blijven zitten en hebben dus maar twintig minuten om rond te lopen. Iedereen accepteert dat…

Het kampterrein van vanavond is enorm groot (naar schatting drie keer zo groot als Ommen), vlakbij de kust. Er staan nogal wat andere groepen (o.a. Duitsers). Helaas mag de bus het terrein niet op, dus alles moet in een jeep van de kampwacht worden overgeladen. Maar ook daarbij doet niemand moeilijk gelukkig.
Het koken (rijst, groente, kip, kerrie en yoghurt toe) gaat vlot. En het smaakt uitstekend. Opruimen en afwassen doen ze zonder problemen, de jongens mogen daarna het terrein verkennen.
Tot verrassing van de leiding komen Rein en Quinten op zeker moment vragen of ze buiten mogen slapen. Na enig overleg mag dat. De omstandigheden zijn immers perfect (vlak terrein, lekker weer).

Maar voordat ze gaan slapen wordt er eerst nog gezongen (doen ze elke avond als dagafsluiting: het OPV-Schoonoordlied en het Wilhelmus) en een filmpje opgenomen voor de padvindsters die morgen vertrekken.
Uiteindelijk gaan twaalf jongens en zes leiding op een zeil slapen. Maar eerst kijken ze uitgebreid naar de sterren, want die zijn prachtig. Het is heel erg gezellig. Ze mogen eerst nog wel even wat kletsen, maar moeten uiteindelijk toch stil zijn…

Filmpje van vandaag

VRIJDAG 20 JULI 2018: NAAR WALES

Ook vandaag zorgt Tristan voor de taptoe (@Tjalling: hij kan het (nog) niet zo goed als jij… maar het klinkt behoorlijk goed).
De Cobra’s beginnen met een spoedcursus “spullen-inpakken-en-tent-afbreken” en zijn vandaag als eerste klaar. Complimenten!
Daarna moeten de spullen weer naar de bus gesjouwd worden, maar dat gaat probleemloos. Fijn.

Het is zo’n dertig minuten rijden naar de kust. Peter en Erwin hadden tevoren een gebied op de kaart uitgezocht waar je goed kon wandelen. Maar helaas… dat blijkt een militair oefenterrein… Gelukkig vertellen omstanders dat het “de andere kant op” minstens zo mooi is. En het is er inderdaad fantastisch. Je moet eerst behoorlijk omhoog, maar daarna is het uitzicht… geweldig! De uitspraak van Tibbe past daar goed bij: “deze plek staat in de top 5 van mooiste dingen die ik gezien heb”.

Natuurlijk willen ze daarna ook naar het strand. Daarvoor moet je wel eerst een heel eind naar beneden klauteren (nee, niet te hard rennen… dan val je …). Omdat het gisteren vrij koud was om te zwemmen had niet iedereen zijn zwembroek meegenomen. Maar nu is het dus juist niét koud… As één het aandurft om in zijn onderbroek te gaan zwemmen, volgen er snel meer. Waarom ook niet?
Na drie kwartier moeten ze terug naar de bus, dus weer omhoog klauteren. Dat valt niet iedereen mee in de hitte.
In anderhalf uur rijden ze naar Bath. De leiding gaat fourageren (en ziet dus eigenlijk niets van de stad), de jongens hebben even vrije tijd en kopen wat souvenirtjes en chips. Iedereen is op tijd terug bij de bus.
Daarna weer anderhalf uur rijden naar het kampterrein in Wales. Onderweg praten ze daar uitgebreid over (“gaaf dat we nu ook in Wales komen”). En dan wordt het feest. De bus heeft een soort rails aan het plafond met daaraan “discolampen”. Daarmee kun je hem omtoveren in een discobus, zeker als de chauffeur ook discomuziek gaat draaien… Zeker een half uur wordt daar hard bij gezongen!
En nu staan de tenten. Ze kamperen vlak bij de mijn. Het plenst bij het begin van het telefoongesprek, maar aan het eind is het eigenlijk al weer droog. En het eten heeft uiteindelijk heerlijk gesmaakt (spinazie). Ze kletsen nog wat en gaan dan naar bed.

Nog een algemene opmerking: tot nu toe gaat alles echt probleemloos. Niemand heeft heimwee, ook de jongste verkenners niet. Ze hebben het enorm gezellig met elkaar, de patrouilles draaien prima. Ze houden zich (behalve dus in Londen…) goed aan de afspraken. Voorbeeld: het laatste uur in de bus mogen ze niet meer snoepen of chips eten, omdat ze dan ’s avonds niet meer eten. Afspraak wordt gewoon geaccepteerd, zonder discussie! Ze worden wel al een beetje moe, maar dat is logisch. Gelukkig slapen ze regelmatig in de bus [ook met discomuziek? M]

Filmpje van vandaag

ZATERDAG 21 JULI 2018: 6 DAGEN PER WEEK, 12 UUR PER DAG…

Vroeg op vandaag, want ze moeten op tijd naar de mijn.
Gelukkig krijgen ze steeds meer ervaring in het pakken en opruimen van de tenten. Het ontbijt gaat elke ochtend centraal. Ze zetten een tafel klaar met ontbijtspullen (brood, thee, melk beleg) en de patrouilles gaan daar hun ontbijt maken als ze klaar zijn met pakken. Dat zijn ze nooit allemaal tegelijk, dus het is nooit te druk aan de tafel. Snel nog even het kampterrein schoonmaken en dan gaan ze op weg.

In een kwartiertje rijden ze naar de mijn. Daar verdelen ze de jongens in drie groepen, maar elke groep gaat dezelfde tocht lopen, elk meteen eigen gids. Iedereen krijgt een overall, een riem,  hoofdlamp en een helm. De gidsen (waaronder een wat oudere vrouw) vertellen heel enthousiast. Ze proberen langzaam en duidelijk te praten zodat iedereen het kan volgen, en af en toe vertaalt de leiding. Vooral de vrouwelijke gids is erg leuk. Ze corrigeert de jongens als die te vaak “fuck” zeggen (“dat vinden wij niet prettig als dat gezegd wordt”), en heeft spannende verhalen. Mijnwerkers gingen vroeger op tienjarige leeftijd de mijn in en werkten daar totdat ze dood gingen, 12 uur per dag, 6 dagen per week (en de zevende dag moesten ze naar de kerk). Ze hadden natuurlijk geen horloge; in plaats daarvan hadden ze een soort kaarsenstandaard van klei op een stokje als hoofdlamp; stokje in de mond, kaarsje achter het hoofd. Ieder dag hadden ze 12 kaarsjes, en een kaarsje brandde een uur. Als de kaarsjes op waren mocht je naar buiten…
De jongens zijn onder de indruk als de gids vertelt dat die mijnwerkers dus begonnen toen ze net zo oud waren als zij nu zijn. Als je dan bedenkt wat zij nu allemaal kunnen doen…
Ondertussen lopen ze de mijn en de grotten door. Deels kruipend als het te smal wordt. Op zeker moment moeten alle lampen uit en brandt er nog maar één kaarsje. Dan merk je hoe donker “echt donker” is en hoeveel je toch nog met een kaarsje kunt zien!
Iedereen, ook de chauffeur die mee mocht, komt razend enthousiast weer naar buiten. Ze zijn alleen wel vies… maar dat was tevoren bekend.
Als de overalls uit zijn gaan ze lunchen. Broodjes knakworst en voor iedereen een trosje druiven. Heel lekker.

Daarna rijden ze naar Blackwell Court. [Nee, niet met de nieuwe buschauffeur maar gewoon met hun eigen…] Een enorm groot en leuk kampterrein. Mét zwembad… Daar zijn elke keer eigenlijk wel problemen met de badmeesters. Deze keer hebben ze Erwin als gekwalificeerde badmeester opgevoerd… Sportacademie gedaan… [kan zo aan een nieuwe carrière beginnen].
Helaas mag ook hier de bus niet op het terrein, dus alle bagage moest in een jeep die wel vier keer heen en weer moest rijden.

Hoe sneller ze zouden koken… hoe meer tijd ze konden zwemmen… en dat is een aanlokkelijk vooruitzicht. Ze eten wraps met veel verse groenten en yoghurt toe; in no-time is alles klaar en opgegeten. Heerlijk!
En daarna is het in het zwembad enorm gezellig. Iedereen doet mee, speelt enthousiast als hele groep. Het “groepsgevoel” is duidelijk aanwezig, heel fijn!
Na afloop moet iedereen verplicht douchen, schone onderbroek aan en tandenpoetsen.
Dan is de avond al zo ongeveer om. Een paar jongens gaan nog kijken bij een kampvuur van een meisjesgroep waar ze insignes mee ruilen. Levert leuke contacten op.
Tot slot is de ereraad met de APL’s die allemaal aangeven dat het een erg leuke dag is geweest!

ZONDAG 22 JULI 2018: SPEL IN DE STAD

Na de gebruikelijke zaken als afbreken, inpakken en ontbijten brengen ze de spullen weer naar de bus. De PL’s helpen gelukkig goed mee. De anderen krijgen nog een half uurtje vrij. ZE gaan daarin nog even naar de Scout Shop om insignes te kopen. Het grote swoppen is inmiddels begonnen. Valentijn en Lars willen en kampvuurdeken maken waar ze insignes voor verzamelen. De leiding koopt voor iedereen ook nog een badge van het kampterrein.

Om tien uur rijden ze naar Sandbach, een nogal willekeurig gekozen stadje tussen Blackwell Court en Glossop in. Daar spelen ze een groot “ruil- en opdrachtenspel”.
Iedereen krijgt ministroopwafeltjes en dropjes (“echt Nederlands”), die ze per patrouille moeten zien te ruilen voor “echt Engels” eten. Ze krijgen daar drie kwartier de tijd voor. De jongens komen met de meest waanzinnige dingen terug, oals Engels ontbj, pizza, blikjes of zelfs 5 pond omdat de mevrouw niets in huis had. De tweede opdracht was: doe in elk geval vier van de volgende opdrachten:
– leer Engelsen de eerste twee zinnen van het Wilhelmus;
– ga kaarten met Engelsen;
– ga theedrinken met Engelsen;
– laat Engelsen een wedstrijdje lopen op klompen;
– verkleed een Engelsman als “Holland supporter”;
– zing aan de bar van de pub een Nederlands lied.
Van elke opdracht moest een foto gemaakt worden. Ze konden er extra gerechten voor de lunch mee verdienen.
Dit gaat echt heel erg leuk. Er zijn heel veel opdrachten gedaan (waaronder kaarten met de buschauffeur, hij is tenslotte een Engelsman…).
Ondertussen fourageert de leiding. Uiteindelijk hebben ze ook nog de klompendans (zonder klompen) uitgevoerd op het centrale plein! Met een zeer enthousiast publiek!
Tot slot gaat iedere patrouille in een eigen vak zitten en laat zien wat ze allemaal hebben gescoord. En er is vervolgens van alles gegeten, zelfs witte bonen in tomatensaus (ze hadden en gasstel meegenomen).

Aan alles komt een eind, ook aan het stadsspel in Sandbach. Ze rijden, via een Tesco, door naar het noorden.
De jongens slaan voortdurend enorme hoeveelheden zoetigheid in. Daar is inmiddels wel een duidelijke regel voor: na 4 uur ’s middags mag je niet meer snoepen, omdat je anders niet eet. Inmiddels adviseert de leiding ook om gezónd te snoepen. Het gevolg is nu dat ze in grote getale komkommers kopen en daaraan zitten te kluiven in de bus 😉

Het landschap wordt steeds mooier, overal de typisch Engelse muurtjes. De bus kan stoppen langs de weg, zodat iedereen nog wat foto’s kan maken. Daarna draaien ze in de bus de Peer Gynt Suite. Peer Gynt? Ja, de draait de leiding graag als ze in Noorwegen door een mooi landschap rijden. En zowaar… het is stil in de bus. De jongens weten het te waarderen en zien in dat dit past bij dit landschap! Net als een stuk van Bach, dat daarna ook nog wordt gedraaid. Heel bijzonder!
Het is trouwens sowieso een zanggroep. Ze zingen heel veel in de bus en ook onder het lopen.

Ondertussen worden de weggetjes steeds smaller. De buschauffeur vertelt dat hij dat met zijn eigen auto erg leuk vindt, maar met de bus wat minder…
Ze overnachten in een enorm clubhuis, waar de beheerder de leiding een enthousiaste rondleiding geeft. Het blijkt dat ze een paar jaar geleden de loterij hebben gewonnen… en daar dus een erg mooi gebouw voor hebben neergezet!
Alle spullen uit de bus gaan het gebouw in en daarna gaan Ingeborg en Tijmen alle oranje shirts wassen. Marijn biedt vrijwillig aan te helpen en dat is heel fijn, want het gaat “op de hand” en alle shirts moeten dus goed uitgewrongen worden.

De jongens koken ondertussen de nasi. En dan gaat het ineens mis. De goede sfeer van de afgelopen dagen slaat plotseling om. Iedereen ergert zich aan alles van iedereen. Heel begrijpelijk maar ook jammer: ze zijn moe 😉 
Na het eten gaan ze dus eerst even met z’n allen door het stadje lopen “om af te koelen” en voeren ze nog een goed gesprek. In de kring wordt uitgelegd dat het juist leuk is om met een groep met allemaal verschillende mensen toch samen zo’n grote reis te maken. Laat iedereen in zijn waarde en bemoei je niet met de ander. Dat komt over. Iedereen begrijpt het en is vervolgens lekker op tijd gaan slapen. De volgende dag zou de irritatie als sneeuw voor de zon zijn verdwenen!

Filmpje van vandaag

MAANDAG 23 JULI 2018: PENNINE DAY

Wat fijn dat ze vandaag de tenten niet hoeven af te breken… Toch staan ze op tijd op want het is vandaag de dag van de Pennine. Elke patrouille heeft een overzicht gekregen met wat er vandaag beslist mee moet in de patrouillerugzak, zoals water, regenkleding, wc-papier, ehbo-doosje.
Daarnaast moet iedereen een tas met schone kleren meenemen in de bus.
Na het ontbijt en het smeren van de lunchpakketten krijgen ze nog appels en snacks mee en daarna wordt alles streng door de patrouillebegeleiders gecontroleerd.
Ze rijden naar het startpunt van vandaag, in Edale. Door het prachtige landschap. Het is mooi om te merken dat de jongens dat landschap ook weten te waarderen.

Ze lopen in patrouilles en starten vanaf elf uur elk kwartier. De patrouille met de minst goede lopers start als eerste. Alle begin is moeilijk, zo ook het lopen van de Pennine. Sommige jongens zuchten en steunen en proberen uitvluchten te verzinnen. Maar… op het punt waar het dus écht steil wordt… ging het ineens beter en vervolgens heeft iedereen de hele dag heerlijk doorgelopen en genoten! Soms moet je ook gewoon wennen aan iets wat je nog nooit gedaan hebt.
Omdat het ook in Engeland droog is, is er weinig modder. De grond “veert” daarom niet erg en ook het springen-en-vies-worden is er eigenlijk niet bij. Maar droog weer heeft natuurlijk ook voordelen 😉

Ze proberen vooral op schapen te “jagen”. Als iemand er een kan pakken, krijgt hij een ijsje. Natuurlijk lukt dat niet, al vindt David nog steeds dat hij er recht op heeft omdat hij er een heeft aangeraakt én een schapenschedel heeft gevonden…
Het laatste stuk is altijd nogal saai lopen, hoewel je heel veel kunt zien: kilometers-lang zie je de bus al staan maar moet je toch nog doorlopen.
Iedereen is keurig op tijd binnen. De eerste patrouille om half zes, de overige patrouilles steeds met weer een kwartier tussenpauze, er na. Ze hebben allemaal geweldig gelopen. Zelfs Gijs die als een echte “klimgeit” overal enthousiast naar toeging. Heel erg goed.
De sfeer is – een goede nachtrust doet wonderen – weer helemaal terug. Het is als vanouds een gezellige dag geweest.
Terug in het clubhuis gaan ze om half zeven eerst allemaal volgens een strak schema onder de douche. Ondertussen halen Erwin, Tristan en Mark fish and chips en reorganiseren degenen die niet douchen hun tassen. Dat is wel even nodig…
De fish and chips zijn niet geweldig. De frites zijn maar éénmaal gebakken, en lang niet iedereen vindt de vis lekker. Het zit ook niet in “kranten” (tegenwoordig: vetvrij papier) maar in een soort hamburgerdoosjes. Maar daarom niet getreurd: ze hebben het allemaal geprobeerd en je moet het nu eenmaal gegeten hebben!

Na het eten schrijven ze de kaarten voor thuis. Daar moet je tegenwoordig eerst een goede instructie voor geven… Als het goed is gaan die dinsdag op de bus dus… houd je post in de gaten! De adressen zullen er in elk geval correct op staan, aan de instructie zal het in elk geval niet liggen 😉

DINSDAG 24 JULI: GORGE SCRUMBLING

Ze moeten alweer vroeg op, in het grote clubhuis van Glossop, want ze moeten om half elf bij het startpunt zijn. Dat valt nog niet mee, je moet je eigen spullen pakken en alles moet het gebouw uit. Daarna moet alles nog schoongemaakt. Er moet dus even hard gewerkt worden maar het gaat goed, ieder doet z’n ding en ze zijn op tijd klaar.

Het startpunt is bij Snake In, maar een kilometer verwijderd vanaf het startpunt van de Pennine. Dat betekent dat ze opnieuw langs die prachtige mooie weg moeten rijden. Niet zo leuk voor de chauffeur, wel voor de jongens die de route ok de tweede keer enorm weten te waarderen.
De instructeurs staan al klaar. Ze maken twee groepen: een van 21 (met twee instructeur) en een van 12 (met één instructeur). Peter en Karl lopen niet mee maar maken onderweg foto’s van beide groepen.
Maar eerst moeten de wetsuits aan en dat is nog zo makkelijk. Het is nogal een gedoe omdat ze heel strak om je lichaam moeten zitten. Naar keuze mag de zwembroek er overheen of er onder. Iedereen krijgt ook een helm op.
Het is nog wel 20-25 minuten lopen tot het beginpunt. Daar balen ze wel een beetje van: “moeten we nu alweer een Pennine lopen… ” maar er is weinig aan te doen.
Waar ook weinig aan te doen is, is de droogte. Het heeft ook in Engeland lang niet geregend. Daardoor was de waterstand in het riviertje extreem laag, zodat veel “moeilijke stukken” momenteel niet “moeilijk” zijn. Vooral voor de oudere jongens is dat jammer, maar … overmacht!
Ze beginnen met elkaar kletsnat te maken (water in de helmen en gooien maar!). Daardoor komt er ook een isolerend laagje in het wetsuit waardoor je het niet koud zult krijgen. Ze doen dus niet zulke spectaculaire dingen als hen tevoren was voorgespiegeld, maar het is toch fantastisch om te doen. Ze moeten ze onder allerlei boomstammen door, mogen ze bommetjes maken, laten ze zich stijf als een plank achterover vallen en lopen ze door smalle gedeelten van de rivier. Gezekerd en wel lopen ze via watervalletjes naar boven. De oudstejaars zoeken zelf nog wat extra uitdagingen. Al met al is de conclusie: het is leuk, maar niet spectaculair.
Peter begint bij de eerste (grote) groep en wacht halverwege op de tweede, zodat hij van beide groepen foto’s heeft. Hij eindigt weer bij de eerste groep. De tweede zou op hetzelfde punt eindigen. Maar helaas… dat is een misverstand. De tweede groep is al lang weer bij de bus…
Al met al zijn ze een uur later terug dan gepland, ze lunchen bij de Snake In, het startpunt van de tocht.
Het plan was om ’s middags nog even naar Manchester te gaan, omdat ze pas om vijf uur door de gastgezinnen zouden worden ontvangen. Uiteindelijk doen ze het niet omdat ze dus een uur later zijn én omdat ze gegarandeerd in de file terecht zullen komen.
Ze rijden daarom terug naar Glossop waar ze wat drinken in een pub en de jongens een half uurtje vrij krijgen. Daar worden ook de ansichtkaarten naar huis op de bus gedaan! Houd je brievenbus dus in de gaten!
Als ze teruglopen naar de bus is het ineens enorm gaan regenen. Omdat de bus buiten de stad geparkeerd moet worden, is het twintig minuen lopen. Ze worden dan ook kletsnat!

Het is dan nog een uurtje rijden naar Warington, waar ze om vijf uur met de gastgroep hebben afgesproken bij een kerkgebouw.
Maar eerst moeten ze afscheid nemen van de buschauffeur. Helaas. Ze zullen hem missen, want hij was geweldig!
In een grote kring spreken ze hem toe. Tristan houdt een toespraakje. Hij krijgt ons relatiegeschenkje en een tasje met wat Nederlandse producten. Alle jongens hebben een pond van hun zakgeld ingezameld, dat de leiding aanvult tot een rond bedrag. Sommige jongens hebben zelfs individueel een cadeautje voor hem gekocht. Karl is ontroerd, hij geeft aan dat hij het heel leuk bij de groep heeft gehad!
De volgende dag stuurt hij het volgende appje: “hope you all enjoy the rest of your stay the boys were brilliant and well behaved they are a credit to the troop“.

Daarna begint het programma met de hospitalitygroep. Ze ontvangen ons in een kerkgebouw. Het is echt fantastisch geregel! Alle gastouders en hun kinderen zijn aanwezig. Er zijn een stuk of 20 tafeltjes gedekt, met zo’n zes stoelen er omheen. Ze noemen de naam van onze verkenners en die mogen dan bij hun gastgezin gaan zitten. Ze worden dus meteen in het diepe gegooid, want er moet meteen Engels gesproken worden!
Een tiental moeders van de gastgroep koken ondertussen een geweldige maaltijd. Er is van alles: beef, vegetarisch curry en als toetje slagroompudding of aardbeien met room. Het is echt heel veel!
Omdat iedereen in een relatief veilige situatie (de leiding is in de buurt en aan andere tafeltjes zitten de andere verkenners) zit, is het ijs snel gebroken. Al gauw kletst iedereen honderduit. In het Engels.
Er zijn ook wat officiele toespraakjes, o.a. van Eddy (voormalig districtscommissaris en nu een belangrijk man in de groep). Samen met zijn vrouw Margareth heeft hij een groot deel van de organisatie op zich genomen.
Aan al het goede komt een eind. De jongens vertrekken met hun gastouders en de leiding gaat naar een clubhuis van weer een andere scoutinggroep. Zoals veel Engelse troephuizen is het in onze ogen een vreemd gebouw. Het is een soort omgebouwde filmzaal met matrassen op de grond. Er zijn geen douches, maar… de koelkast is helemaal gevuld met lekker dingen! Omdat ze bij leiding thuis mogen douchen hebben ze absoluut niets te klagen! Ze lopen nog even met Eddy mee om een broodrooster te halen (“dan kun je tenminste fatsoenlijk ontbijten”, tsja, Engelsen hè?) en gaan daarna naar de pub.

Eindelijk even rust…

Niet alleen de jongens, ook de leiding is inmiddels moe en blij dat ze even onder elkaar kunnen zijn.

Het wordt een gezellige afsluiting van deze eveneens gezellige dag!

Het verslag gaat verder in “week 2“.