_{Engeland algemeen – verkenners algemeen – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – padvindsters 2018}

Van dinsdag 17 juli tot en met zondag 5 augustus 2018 zijn 25 verkenners (Abel, Bart, Bram, Crijn, David, Emiel, Gijs, Jaro, Lars, Lasse, Luuk, Marijn, Pieter, Quinten, Rein, Roald, Sam, Sarne, Sil, Tibbe, Tim, Tristan, Valentijn, Wiliam en Yarmo) met 9 man/vrouw leiding (Anne, Erwin, Ingeborg, Lex, Luc, Mark, Peter, Tristan, Tijmen) op Engelandkamp. Hieronder het verslag van de tweede week: de hospitality. Overige verslagen in week 1 en week 3.

dinsdag 24 juli: start hospitality
woensdag 25 juli: bezoek Chester
donderdag 26 juli: ontvangst burgemeester en afscheidsbarbecue
vrijdag 27 juli: Manchester
zaterdag 28 juli: aankomst op Chamboree

=========================

DINSDAG 24 JULI 2018: BEGIN VAN DE HOSPITALITY (vervolg van het verslag in week 1)

De gastgroep ontvangt ons in een kerkgebouw. Het is echt fantastisch geregeld! Alle gastouders en hun kinderen zijn aanwezig.
Er zijn een stuk of 20 tafeltjes gedekt, met zo’n zes stoelen er omheen. Ze noemen de naam van onze verkenners en die mogen dan bij hun gastgezin gaan zitten. Ze worden dus meteen in het diepe gegooid, want er moet meteen Engels gesproken worden!
Een tiental moeders van de gastgroep koken ondertussen een geweldige maaltijd. Er is van alles: beef, vegetarisch curry en als toetje slagroompudding of aardbeien met room. Het is echt heel veel!
Omdat iedereen in een relatief veilige situatie (de leiding is in de buurt en aan andere tafeltjes zitten de andere verkenners) zit, is het ijs snel gebroken. Al gauw kletst iedereen honderduit. In het Engels.
Er zijn ook wat officiele toespraakjes, o.a. van Eddy (voormalig districtscommissaris en nu een belangrijk man in de groep). Samen met zijn vrouw Margareth heeft hij een groot deel van de organisatie op zich genomen.
Aan al het goede komt een eind. De jongens vertrekken met hun gastouders en de leiding gaat naar een clubhuis van weer een andere scoutinggroep. Zoals veel Engelse troephuizen is het in onze ogen een vreemd gebouw. Het is een soort omgebouwde filmzaal met matrassen op de grond. Er zijn geen douches, maar… de koelkast is helemaal gevuld met lekker dingen!

Omdat ze bij leiding thuis mogen douchen hebben ze absoluut niets te klagen! Ze lopen nog even met Eddy mee om een broodrooster te halen (“dan kun je tenminste fatsoenlijk ontbijten”, tsja, Engelsen hè?) en gaan daarna naar de pub. Eindelijk even rust… Niet alleen de jongens, ook de leiding is inmiddels moe en blij dat ze even onder elkaar kunnen zijn. Het wordt een gezellige afsluiting van deze eveneens gezellige dag!

WOENSDAG 25 JULI 2018: ONVERWACHT LEUK IN CHESTER EN KETCHUPTOETJE

En alweer moeten ze vroeg op. Zo langzamerhand zou het ook voor de leiding wel fijn zijn om een keer uit te kunnen slapen… maar dat gaat niet vandaag. Ze gaan in twee groepen douchen in het huis van leiding van de gastgroep.
De groep heeft geen eigen clubhuis. Hun materiaal staat verspreid over een container, de auto van een van de leiding en een schoolgebouw. Ze zeggen dan ook jaloers te zijn op onze gebouwen (ze hebben allemaal ons introductiefilmpje gezien).

Na het ontbijt gaat de leiding naar het verzamelpunt (het schoolgebouw), waar ook alle jongens komen. Iedereen is erg enthousiast over de gastgezinnen. Die zijn heel gevarieerd, zo is er een boerderij met kippen en schapen, een huis met een bubbelbad maar vooral: geweldige ontvangst. Eigenlijk is het volgens de leiding “net als vroeger”, toen de hospitality ook altijd zo geweldig leuk was. De laatste jaren werd dat minder, maar nu is het weer helemaal leuk!

De gastgroep heeft een complete bus voor 70 personen geregeld (en betaald). Het is haast gênant hoeveel ze voor ons doen. In een uurtje rijden ze naar Chester. Een stad waar de leiding eigenlijk nooit over gedacht had om te bezoeken. Ze hadden tevoren zelfs geaarzeld toen ze hoorden dat ze “alweer naar een stad moesten”. Dat viel echter enorm mee: Chester is een bijzonder mooie stad, ook voor de jongens! [tip: google ‘m maar eens].
Eddy geeft tevoren al veel informatie. Zo is het een oude Romeinse stad met nog heel veel overblijfselen uit die tijd. Ze hebben ter plekke een gids geregeld die tevens scoutingleider is, dus de uitleg onderweg is ook heel goed. Verder zijn er mooie vakwerkhuizen, vakwerkwinkels met twee verdiepingen, de rivier de Dee die door de stad heen kronkelt, oude stadsmuren met prachtig uitzicht.
De jongens weten het te waarderen, waardoor er een enorm positieve sfeer ontstaat.
Ze lunchen in het oude amphitheater. Omdat er nog wat tijd over is mogen ze daarna anderhalf uur vrij (in groepjes) rondlopen. Een aantal jongens heeft interesse in fotografie en loopt met Mark mee om de nieuwste snufjes van zijn splinternieuwe fototoestel te testen.
Om een uur of drie vertrekt de boot voor een tochtje over de Dee. Dat is een beetje saai: een kwartier heen, een kwartier terug en niet spectaculair. Toch is het wel lekker om even te relaxen of zelfs in slaap te vallen.

Terug op de wal bieden ze iedereen een ijsje aan. Dat is toch wel het minste wat ze kunnen doen na zo’n dag! De gastgroep is daar heel blij mee, in twee lange rijen staan ze voor de ijswinkel. Daar is ook een straatmuzikant die nummers van Andrea Bocelli zingt. De jongens vinden het mooi en blijven luisteren. En dan gebeurt er weer iets dat typisch is voor deze groep. De leiding ziet een paar jongens smoezen met de muzikant. Ze vragen of ze mee mogen zingen. En zowaar: al gauw klinkt “Country Road” van John Denver uit volle borst over straat! Bijna onze hele groep doet mee en zelfs een aantal Engelse jongens! De Engelse leiding vraagt ondertussen hoe onze leiding dit in vredesnaam voor elkaar krijgt 😉 Het past echter bij deze groep jongens. Ze doen dit gewoon en kletsen ook gewoon honderduit tegen de Engelsen (ook de jongsten!).

De bus terug is geen groot succes: een uur rijden, loeiheet, slechte airco en in de file [en dan te bedenken dat het in Engeland minder warm is dan bij ons in Nederland]

Bij aankomst staan de gastouders al klaar om de jongens weer mee naar uis te nemen. De leiding gaa naar hun slaapclubhuis en heeft vervolgens anderhalf uur “vrij”. Maar daarin moeten wel de financiën worden bijgewerkt, de beelden van een nieuw filmpje worden opgestuurd, de algemene kaarten worden geschreven… enz. enz. Een aantal mensen kan gelukkig ook even lekker relaxen.
Om negen uur worden ze opgehaald omdat de gastgroep (eigenlijk: Eddy en Margareth) hen trakteert op een pubmeal. Ze mochten kiezen waar ze wilden eten, maar in Engeland is “eten in de pub” wel heel toepasselijk. Het is ontzettend lekker en gezellig. Over de rekening viel na afloop niet te praten…
Omdat Eddy nog wat anders moest doen, zou Margareth alleen naar huis moeten lopen, maar natuurlijk bracht de voltallige leiding haar weg. Tot grote hilariteit van haar buren!
Daarna gingen ze met z’n zevenen nog even naar een andere pub. Tot ieders verbazing werden ze onderweg met ketchup overgoten ?!? (ook in Engeland heb je vreemde mensen). Nadat ze andere kleren hadden aangetrokken werd het toch nog gezellig.

DONDERDAG 26 JULI 2018: ONTVANGST BURGEMEESTER EN AFSCHEIDSBARBECUE

En… alweer… vroeg opgestaan (lees: half acht). Het clubhuis was vandaag voor de “slimming club” dus moesten ze al hun spullen aan de kant doen. Dat was tevoren bekend, maar ja… als je daar niet aan denkt… Om acht uur lopen ze naar Eddy en Margareth voor een heerlijk ontbijt (toast, jam, cereals, bessen, yoghurt) en een douche.

Daarna gaan twee van de leiding met ongeveer driekwart van de groep met de trein naar het centrum van Warrington. De anderen gaan met auto’s. Na een stukje lopen komen ze bij het gemeentehuis. Daar moet iedereen zijn naam op een lijst schrijven (zodat ie na afloop kan worden afgekruist en er niemand achterblijft) en mogen ze naar binnen. Ze worden eerst ontvangen met koffie, thee, koekjes en limonade. Daarna mogen ze de raadzaal in. Er was iemand ingehuurd om aan de hand van een Powerpointpresentatie van alles te vertellen over de geschiedenis van Warrington. Helaas duurt zijn verhaal meer dan een half uur… en vindt iedereen het saai… Toch gedragen ze zich heel netjes!

De rondleiding die daar op volgde is wel leuk. In kleine groepjes mogen ze naar de burgemeesterskamer, waar de bode hen het zwaard van de stad laat zien (wat je slechts met handschoenen aan mag pakken). Er staan ook allemaal kunstvoorwerpen, zoals zilveren schalen. Ze mogen nergens aanzitten en van schrik fluisteren ze allemaal… Tot slot bedankt Lars de burgemeester voor de ontvangst. Ze krijg ons plankje, met het kaasschaafje. Ze zullen het in de speciale kamer bewaren! De burgemeester houdt daarna nog een toespraakje waarin ze het belang van internationale contacten benadrukt en natuurlijk… volgt de bordesfoto!
Al met al duurt het een beetje te lang. Maar het speldje dat ze krijgen van de stad is leuk en nogmaals: ze hebben zich heel goed gedragen!

Het middagprogramma is wat onduidelijk. Er is niet echt iets gepland en de groep heeft al veel geld aan ons uitgegeven. Ze lunchen daarom eerst in een parkje (de jongens hadden een lunchpakket mee, de leiding niet maar er waren supermarktjes in de buurt). En daarna gaan ze terug, ook nu weer deels met de trein.
Dan moeten ze (in de warmte) drie kwartier lopen naar een enorm groot park. Daar is een heel groot grasveld waar de materiaalcontainer van de groep staat. Ze ontspannen daar een tijdje, en dat is wel even nodig. Ze krijgen allemaal twee ijsjes en veel te drinken. En ze kletsen (ook met de Engelse jongens), voetballen, trefbal, lezen, dommelen… iedereen is daar wel aan toe.
Aan het eind van de middag komen de gastouders allemaal weer om een barbecue te regelen. Het is meteen het afscheid van de groep, want vrijdag is de hospitality voorbij en zaterdag gaan ze naar Chamboree.

Het is een groots afscheid. De hospitality is wat ons betreft een heel groot succes geworden, het is voor het eerst sinds jaren dat het zo goed was georganiseerd! We nodigen de groep daarom uit om de komende tijd ook een keer naar Nederland te komen, zodat we wat terug kunnen doen! De waardering is wederzijds, blijkt wel uit de beelden die de gastgroep later op Facebook zal zetten.
Na het eten is er nog een kampvuur, geleid door Valentijn en Tristan S. En … jawel… de klompendans! Het publiek is enthousiast 😉
Daarna gaan de jongens nog 1x mee naar hun gastgezin.

Voor vrijdag hebben ze zelf een bus geregeld om naar Manchester te gaan, waar een aantal leuke dingen zijn om te bezoeken. Als de Engelse jongens mee willen dan kan dat, maar dat was op het moment van het telefoongesprek nog niet duidelijk. Het vergrote deel van onze verkenners komt daarna terug naar het clubhuisje waar de leiding nu bivakkeert, omdat de hospitality voorbij is. Een aantal mag nog een nacht extra blijven in hun gastgezin.
Zaterdag rijden ze door naar Chamboree, waar ze pas om 14:00 welkom zijn, maar ze gaan vanzelfsprekend proberen om er eerder te zijn…

Tot slot nogmaals de opmerking dat het zo’n leuke groep verkenners is. Na de dip van een paar dagen geleden doet iedereen weer enorm gezellig. Soms is er wel eens iets, maar dat is altijd in no-time weer over. Iedereen kletst met iedereen. En ook belangrijk: er zijn jongens die hun grenzen enorm verleggen (dingen doen waarvan ze zeiden dat ze dat niet durfden) of die ineens allerlei positieve kwaliteiten blijken te hebben die tevoren helemaal niet bekend waren. Heel fijn! En ook, niet onbelangrijk, de leiding heeft het onderling ook heel gezellig!
Dat ze intussen moe zijn, is duidelijk. Ze gaan proberen in elk geval zaterdag overdag de nodige rust in te plannen zodat ze zaterdagavond naar de opening kunnen. Gedurende het kamp zelf wordt dat een stuk makkelijker: dan kan je af en toe een dagdeel van het programma overslaan.

VRIJDAG 27 JULI 2018: ZELF NAAR MANCHESTER

Vrijdagmorgen worden de jongens teruggebracht naar het clubhuis. Hoewel de hospitalityperiode eigenlijk afgelopen was, waren de meeste ouders zo vriendelijk om de jongens nog een nacht langer te laten blijven. Slechts 3 ouderparen hadden andere afspraken, daarom kwamen zes jongens met bagage en al naar het clubhuis.
Ontzettend fijn dat dit zo geregeld kon worden!

Ze hadden een bus gehuurd die hen in een minuut of dertig naar Manchester rijdt. Daar starten ze gezamenlijk bij het Science Museum. Dit is een (gratis toegankelijke) dependance van het Museum in Londen waar een aantal jongens vorige week heel enthousiast over waren. Bijkomend voordeel is dat er goede wifi is zodat Erwin weer wat filmmateriaal kon uploaden…
Na de koffie gaan Peter en Erwin op verzoek van Luc mee naar “De Tempel”, een pub waar de groep Elbow beroemde muziek heeft geschreven (het gele huisje op een van de foto’s). Het is voor hen ook wel leuk om een stukje van Manchester te kunen zien. De rest van de leiding loopt met de jongens het museum door.
Ze lunchen in een parkje. De jongens hebben allemaal lekkere lunchpakketten meegekregen van hun gastouders! Het is lekker weer, maar wel wat aan de warme kant. Vervolgens delen ze de jongens in vier groepen in, volgens het systeem van Londen: naar interesse. Er gaat een groep naar het stadion van Manchester United, een naar een hippe wijk, een naar het Imperial War Museum en een oude bibliotheek in “Harry Potter-stijl”). Omdat ze de hele dag de bus hadden, brengt de chauffeur een groepje naar het voetbalstadion en het Imperial War Museum en later ook weer terug.
Sommigen slenteren ook nog wat door de stad, mar het is eigenlijkte warm. Ze hebben de jongens dus in de schaduw gezet met wat drinken en een isje. De hippe wijk viel tegen. De Imperial War Museum-gangers waren enthousiast, maar ook de bibliotheek viel tegen. Het was meer een “museum-bibliotheek” (met oude boeken) dan dat je er daadwerkelijk boeken kon lezen.
Op alle bekende plekken in de stad staan beelden van bijen. De bij is het symbool van Manchester (ooit de naam van de mijnwerkers aldaar) maar tegenwoordig staat het ook symbool voor de eneid in de stad, na de terroristische aanslag. Ze blijven er een jaar staan en worden daarna geveild voor een goed doel.
Al met al is de conclusie van vandaag: het was allemaal wel aardig, maar niet “super”.

Terug bij het clubhuis worden de jongens op verschillende tijden opgehaald. De rest kletst en voetbalt wat.
Met de zes overgebleven jongens eten ze uitgebreid (en heel lekker) pannenkoeken. Met van alles er op en er in. Duurt in totaal wel anderhalf uur voor iedereen genoeg gegeten heeft! Daarna spelen ze nog wat spelletjes, waaronder het maffiaspel (en – zie een van de foto’s – het “vier-minuten-je-ogen-dicht-doen-en-dan-exact-op-tijd-weer-open-doen”.

ZATERDAG 28 JULI 2018: NAAR CHAMBOREE!

Ze kunnen zowaar uitslapen tot half negen. En dat is best bijzonder. De enige klus die tot half twaalf moet gebeuren is: opruimen. Na vier dagen is het gebouw toch wel wat onoverzichtelijk geworden… Alle bagage moet naar buiten en de aanhanger en het busje worden opnieuw gepakt.
De jongens komen in groepjes aan. Iedereen blijft enthousiast over de hospitality. “Ze waren en voorbeeld voor hun land”… Heel fijn dat het allemaal zo goed is gegaan. Een aantal jongens heeft leuke cadeautjes gekregen.
Om twaalf uur komt de bus. Ze hadden er tevoren een beetje op gehoopt dat er vervoer geregeld kon worden, maar dat gaat niet lukken. Daarom hebben ze er zelf en moeten huren.

Het is maar een half uurtje rijden. Ondertussen bellen Erik-Jan en Joris dat ze vroeger zijn aangekomen dan verwacht. Ze wachten vast in de subkampleiderstent, mét al onze post!!!
De aankomst op het kampterrein is warrig, maar helaas waren ze daar al een beetje op voorbereid. Al bij de inschrijving hebben zowel de padvindstersleiding als de verkennersleiding gevraagd of ze in verschillende subkampen konden worden ingedeeld. Reden: het is voor de jongens en meisjes veel leuker om zoveel mogelijk “andere” contacten te leggen. De organisatie heeft hier nooit op gereageerd. Pogingen in de laatste week om het toch nog duidelijk te krijgen, mislukten “omdat de indeling al klaar was”. En uiteindelijk blijkt bij aankomst dat de padvindsters naast de verkenners zijn ingedeeld en dat er ook nog een derde Nederlandse groep in dit subkamp zit… Dit is echt jammer voor iedereen. Na lang zeuren is er gelukkig een andere groep bereid te ruilen, zodat de padvindsters en verkenners nu in elk geval niet naast elkaar staan. Het zal het plezier in het kamp verder niet echt verstoren, maar het blijft jammer dat zo’n organisatie geen antwoord geeft op je vragen!

Het weer wordt dan al dreigend. Er trekken allemaal donkere wolken over, dus ze gaan proberen de tenten zo snel mogelijk op te zetten, nu hun kampterrein eenmaal is vastgesteld. Dat valt nog niet mee met die wind… de extra handen van de gasten zijn dan ook erg welkom.
Ze lunchen buiten in de kring met een snelle donut, een banaan en wat yoghurt. En… niet onbelangrijk… ze delen de meegebrachte post uit! Heel fijn dat er voor elk van de jongens wat is! De foto’s spreken voor zich…
Ondertussen krijgt iedereen een subkampdas en een badge. Beide moeten verplicht het hele kamp gedragen worden.
Een deel van de leiding gaat daarna boodschappen doen. Erwin en Luc koken ondertussen opnieuw “macaroni XL”, de reservemaaltijd die ze bij zich hebben.
Gelukkig heeft de organisatie wél banken en tafels geregeld, dus ze kunnen in elk geval zitten en per patrouille eten. De eetdaken worden nog maar even niet opgezet vanwege de wind.
Na de afwas volgt de opening van het kamp. Die vraagt het nodige geduld van iedereen…
Om tien voor zeven staan ze klaar, op klompen en bereid om veel herrie te maken. Zoals gebruikelijk “nadrukkelijk aanwezig”. De padvindsters komen vanwege hun (dan verholpen) autopech (zie hun verslag) pas laat aan maar zijn nog net op tijd.
Het hele subkamp (dat wacht, en wacht, en wacht) moet dan nog langer wachten totdat de mensen op het hoofdpodium toestemming geven om te komen. Daar zitten ze redelijk voorin, maar wel vlakbij de veel te harde muziek. Sommigen houden continu de handen voor de oren! Sam probeert, net als Erwin vier jar geleden, het podium op te lopen, maar dat wordt niet op prijs gesteld.

Op zich is het wel leuk dat er zo’n 6.000 deelnemers zijn (het grootste Chamboreekamp ooit) uit wel 27 verschillende landen. Genoeg mogelijkheden voor internationale contacten dus! De vlaggen worden vrolijk het podium opgedragen. Voor Nederland doet Elin (het zusje van Jaro) dat.
De opening is verder vervelend. Maar dat is altijd zo. Er worden hel veel toespraakjes gehouden die erg slecht te verstaan zijn. Daarna volgt een soort thema-openig (toneelstuk), die eerst nogal langdradig is, en vervolgens stopt omdat het geluid uitvalt. Na nog langer wachten besluiten ze om maar gewoon te vertrekken… Wie dat wilde mag blijven, maar de anderen gaan het kampterrein verkennen.
Tot half elf hebben ze vrij, de leiding wisselt elkaar af op het kampterrein. Een groot aantal jongens vindt het meteen al erg leuk, een aantal anderen moet de kat eerst nog wat uit de boom kijken. Maar velen, vooral de jongsten!, zijn meteen al aan het swoppen. Erg leuk.
Na de ereraad gaan de jongens naar bed. De leiding krijgt de padvindstersleiding nog op bezoek, maar geeft al gauw aan dat ze ook willen slapen. Ze zijn inmiddels allemaal moe…

ZONDAG 29 JULI 2018: HET REGENT…

Zeven uur ’s ochtends, en het regent… Keihard zelfs. Peter is als een van de eersten wakker, ze besluiten om de grote tent opnieuw in te richten zodat ze daar kunnen gaan ontbijten.
Al gauw hoort Tijmen (die vandaag naar huis zou vliegen omdat hij komende week moet werken) dat alle vluchten vanaf zowel Manchester als Liverpool zijn gecancelled. Vanwege het weer? Dat is niet bekend. Hij baalt er wel van, maar kan gelukkig omboeken op een vlucht (op maandag) uit Londen.

Het programma van het kamp is inmiddels wat duidelijker geworden. Ze zitten in subkamp Smugglers Cove, maar dat is een subkamp voor junioren (onze jongerejaars padvindsters/verkenners). De ouderejaars hebben hun programma in een ander subkamp. Als er daarom over de activiteiten wordt gesproken gaat het over “de jongeren” en “de ouderen”. Vooral voor de ouderen heeft dit als groot voordeel dat ze wat uitdagender dingen gaan doen.

Vanmorgen is er eerst nog een algemeen programma: de ontvangst van Bear Grylls (chief scout van Groot Brittannie, maar ook presentator van survivalprogramma’s op televisie; de meeste jongens kennen hem wel). Hiervoor moeten ze om kwart voor negen verzamelen.
De vraag is: wat laat je de jongens aantrekken? Met dit weer, waarbij de jongeren straks op een springkussen tercht komen? Ze besluiten om het maar gewoon te laten gebeuren.
En dat begint dus met – in de regen – wachten, wachten en wachten. Bij het hoofdpodium hebben ze een soort gangen opgebouwd met dranghekken, waar Bear Grylls doorheen kan lopen zodat zoveel mogelijk kinderen hem goed kunnen zien. Maar dan nog moet je wel een goede plek hebben. Die hebben de jongens niet, daarom lopen ze (een beetje tegen de zin van de organisatie…) toch maar naar een betere plek.
Ook op die betere plek regent het en moeten ze wachten. Er volgt een lied, nog meer regen en weer een lied. Het is totaal onduidelijk wanneer hij nou komt.
Ondertussen staat er een dominee op het podium, begeleid door een soort psalm. Zij (s)preekt over “samen één zijn”, “wat fijn dat er zoveel vrijwilligers voor jullie hard aan het werk zijn” en “we are one world”. Dat is allemaal waar, maar… het regent en het regent en de jongens staan daar maar te wachten en krijgen het koud! Het is logisch dat er op zondag een kerkdienst-achtige bijeenkomst wordt gehouden, maar waarom doe je dat niet in een grote tent voor degenen die dat willen?
Maar gelukkig, eindelijk arriveert Bear Grylls dan toch. Per helikopter en dat is best spectaculair. Iedereen is heel erg enthousiast, op de grote tv-schermen kun je goed zien hoe hij bij iedereen langs gaat. Maar als onze jongens hem eenmaal voorbij hebben zien lopen… en overal stickers op hebben achtergelaten… [ook op Bear Grylls?] gaan ze snel terug naar de tent. Kachel aan (het lijkt wel een sauna daarbinnen) en droge kleren aantrekken. Ze krijgen allemaal tomaten- of groentesoep, waar iedereen weer lekker van opwarmt.
Het ochtendprogramma voor de jongeren is op het activiteitenveld (uitdagende dingen als een springkussen), voor de ouderen is er vanmorgen geen programma meer.
Ze besluiten niet meer naar dat activiteitenveld te gaan, maar lekker wat te kaarten of te lezen. Jammer van de activiteiten, maar verstandier voor de jongens.

Om één uur is het weer droog, zodat alle natte kleren naar buiten kunnen. Het blijft de hele middag gelukkig zo: beetje zon, niet te koud maar wel heel veel wind.
De jongeren gaan vervolgens sporten. Op een heel groot veld zijn allemaal sporten georganiseerd: schermen (in een tent), levend tafelvoetbal, twister, handbal, hockey… Ze doen overal aan mee. Weliswaar vindt de een sporten wat leuker dan de ander, maar er is voor iedereen wel iets bij.
De ouderen hebben de “culturele middag”, wat in ons geval neer komt op een soort “Hollanddag”. En dus wordt de poffertjeskar ingezet en natuurlijk de verkleedkleren, de kaas en het koekhappen (net als de groep uit Almere trouwens…). Zowel de jongens als de bezoekers zijn enthousiast. Het zorgt ook voor veel leuke contacten.

Aan het eind van de middag gaan ze koken. Aardappelpuree, broccoli en een lekkere hamburger. Meloen en ananas toe.
Voor vanavond staat er een “rock evening” op het programma op het centrale podium. De ervaring leert dat dat voor de jongeren wat minder boeiend zal zijn dan voor de ouderen, maar iedereen mag altijd (nadat ze even gekeken hebben) wat anders gaan doen.

Conclusie na de eerste dag kamp? Zoals altijd heeft de leiding wat moeite met de organisatie van de Engelsen. Wij denken over veel dingen toch altijd anders, praktischer. De jongens zullen daar niet veel van merken. Die hebben het prima naar hun zin. Dat ze moe zijn (wat hier nogal eens genoemd wordt) is logisch. Maar vanaf nu is dat ook heel goed te verhelpen, omdat het lang niet altijd verplicht is om aan programma’s deel te nemen. Een paar uur uitrusten en wat lezen of slapen in de tent doet wonderen!

Het verslag gaat verder in week 3