_{Engeland algemeen – padvindsters algemeen – verslagen – voorbereiding – links – fanmail – google maps – verkenners 2018}

Van vrijdag 20 juli tot en met donderdag 9 augustus 2018 zijn 16 padvindsters (Anne, Annebeth, Berber, Elin, Elise, Floor, Janna, Marieke, Merel, Naomi, Sara, Sonja, Roos, Tess, Thysa en Yemma) met 6 man/vrouw leiding (Emma, Eva, Margreet, Pepijn, Rein en Suzan) in Engeland. Hieronder het verslag van de eerste week: de rondreis. Overige verslagen in week 2 en week 3.

vrijdag 20 juli: het vertrek
zaterdag 21 juli: via Hastings naar Londen
zondag 22 juli: naar Londen
maandag 23 juli: punteren in Oxford
dinsdag 24 juli: aapjes kijken
woensdag 25 juli: zwemmen is wel zo lekker
donderdag 26 juli: een hele lange wandeling in Wales
vrijdag 27 juli: de mijn in
zaterdag 28 juli: hoe komen we naar Chamboree (1)

VRIJDAG 20 JULI 2018: HET VERTREK

Het is natuurlijk de vraag wanneer “Engeland-2018” feitelijk begon. Toen de leiding de eerste plannen maakte? Toen “het boekje” (met daarin álle informatie) af was? Bij het slotweekend? Bij het inpakken van het busje?
Voor elk moment is wat te zeggen, maar feit is dat vandaag iedereen echt richting Engeland is vertrokken.

Om half acht was het verzamelen op het Raadhuisplein. Daar was het meteen al een drukte van belang. De spanning was voelbaar, zowel bij de padvindsters (laten we nu maar gaan, in welke auto mag ik zitten?) als bij de leiding (hebben we nu echt alles geregeld?) en natuurlijk de ouders (drie weken is toch wel heel lang…)
Gelukkig was er nog het nodige te doen. De paspoorten moesten ingeleverd bij Emma, evenals de cadeautjes voor de gastgezinnen en de eventuele medicijnen. De bagage moest in de verschillende auto’s worden gepakt. Ouders konden nog vragen stellen.
Daarna maakten we nog even de traditionele groepsfoto en toen mocht iedereen eindelijk de auto’s in. Dat was nog even lastig, want niet iedereen kon in de auto van eerste voorkeur 😉 maar dat komt onderweg helemaal goed: ze zullen heel regelmatig van plaats wisselen.
En dan… onder luid getoeter nog even voor de laatste keer zwaaien. En ze zijn vertrokken! Goede reis allemaal en een heeeeeel fijne Engelandtijd!

Zaterdagavond, even na 19 uur. Het eerste verslag!

Vanaf het moment dat we van het Raadhuisplein vertrokken zijn, is het gezellig in de auto’s. Ze zingen en doen karaoke en zijn nog ontzettend druk. Het is duidelijk dat de spanning er eerst even uit moet!
Onderweg is er rond half elf één korte file, maar die is snel voorbij, verder is het relatief rustig onderweg, we zijn dan ook ruim op tijd bij de boot. Waar het trouwens regent!
De boot is groot en heel druk. Er zijn ontzettend veel mensen, maar het leuke is wel dat iedereen meteen contact maakt met Engelsen (belangrijker: met het Engels). Dat is best spannend, maar de meiden vinden het ook erg leuk. Een aantal laat (gratis) een glittertattoo zetten.
Ze krijgen hun eerste zakgeld maar geven eigenlijk niks uit. De meesten vinden het zonde…
Ze vermaken zich door de laatste insignes op te naaien, wat rond te lopen, wat lezen en veel foto’s te maken. Dat laatste is buiten helaas lastig want het regent.
De overtocht gaat veel sneller dan verwacht. Als de “white cliffs of Dover” in zicht komen, zijn Merel en Thysa er van overtuigd dat er sneeuw op ligt… Ze zijn indrukwekkend, dat wel. Maar sneeuw ligt er dus écht niet… Iedereen geniet trouwens wel van het uitzicht, het is een mooie manier om Engeland “binnen” te komen!

Ze gaan snel van de boot af en dan wordt het spannend: ze moeten voor het eerst links rijden! Gelukkig is het maar een klein stukje en de passagiers werken geweldig mee door de niet te schreeuwen of te flauwekullen ondertussen. En de bijrijders kijken goed mee. De chauffeurs hebben dat erg op prijs gesteld!

Na zo’n twintig minuten zijn ze bij het clubhuis. Daar ligt een enorme speeltuin naast, waar de padvindsters een lekker hun energie in kwijt kunnen. Dat was wel even nodig…
De groep waar ze het clubhuis van huren heeft nog geen vakantie, en hun explorers hebben die avond gewoon opkomst. Dat wilden ze graag samen met onze padvindsters doen en dat wordt heel gezellig. Het begint wat stroef, want alles moet natuurlijk in het Engels, en dat is wennen… maar na een aantal spelletjes als honkbal, trefbal e.d. leren ze steeds meer Engelse (en Nederlandse) woorden van elkaar. Erg leuk om te zien hoe iets dat eigenlijk heel spannend is toch heel gezellig wordt. Ook voor de jongerejaars (en de leidig)!
De Engelsen hadden een barbecue verzorgd, wij hadden erwtensoep meegenomen. Een lekkere combinatie!

Ze bespreken daarna alleen nog het programma voor zondag (hoe gaan we Londen bezoeken). Daarna is het al gauw bedtijd. In Nederland is het al een uur later en iedereen is behoorlijk moe…
Al gauw is iedereen in diepe rust, totdat Marieke middenin de nacht ineens een dialoog met zichzelf begint… ze praat onverstaanbaar… maar slaapt daarna gelukkig snel weer verder 😉

ZATERDAG 21 JULI 2018: VIA HASTINGS NAAR LONDEN

De leiding staat wat eerder op dan de meiden omdat ze nog wat willen opruimen. Maar… al gauw helpt iedereen gewoon mee. Dat hoefde niet, maar is wel heel erg fijn!
Na het ontbijt pakken we alles weer in (gelukkig hoeven we nog geen tent af te breken) en rijden we op tijd volgens het draaiboek richting Hastings.
Daar zijn wat leuke toeristische bezienswaardigheden.
We rijden in een treintje naar een mooi uitzichtspunt waar je de zee kan zien. Overal staan mooie huisjes. De zon schijnt, het is lekker weer, we maken veel foto’s en het is vooral: gezellig. Rein weet veel over Hastings en vertelt bij alle bezienswaardigheden de nodige informatie.
Daarna gaan we naar de grotten, waar vroeger gesmokkeld werd. Het is nu een soort museum, erg leuk opgezet, ook voor kinderen. Via beeldschermen kun je zowel allerlei informatie opvragen als speletjes doen. Een beetje zoals het openluchtmuseum. Er zijn ook “creepy echte” mensen. Eigenlijk poppen, maar als je niet oplet, lijken ze dus écht. En dat zorgt voor de nodige schrikmomentjes…
Het is in de grot trouwens wel koud. Daarna is er nog wat vrie tijd. In groepjes doen ze nog wat leuke dingen. Ze eten een ijsje, kopen wat souvenirtjes en gaan even naar het strand. De leiding pakt ondertussen op een centrale plaats ook even wat rust, zij moeten immers straks nog doorrijden naar Londen.

Dat gaat overigens prima. Ze zijn rond half zeven in het Scoutspark, waar ze de tenten al hebben opgezet. Ze zijn nu aan het koken (“aardappelen, vlees, groente”) en hebben heel veel zin in het “dagje Londen” morgen!

ZONDAG 22 JULI 2018: NAAR LONDEN

Er is duidelijk nog geen echte routine in het opstaan. Iedereen is nog erg lang bezig en moet nog wat op gang komen. Als ze uiteindelijk klaar zijn, ontbeten hebben en willen vertrekken… zijn de boterhammen van Merel kwijt. Niet te vinden, iedereen moet verplicht in alle tassen kijken, maar het lunchpakket is en blijft weg. Totdat iemand wat beter kijkt… en het in een van de kisten ziet liggen… Weer een probleem uit de wereld.
Ze gaan vandaag in groepjes naar de stad. De leiding had (vrijdagavond al) een groot aantal bezienswaardigheden opgeschreven en besproken. De padvindsters konden daar op inschrijven, op nummer. De leiding deelde vervolgens de groepjes in op grond van die nummers (niet op naam dus), waardoor er leuke nieuwe combinaties ontstonden van kinderen die allemaal dezelfde interesse hebben. Het globale programma van elk groepje stond vast, maar de details konden ze ter plekke nog uitwerken.

Ieder groepje krijgt een metrokaart. Het kampterrein ligt vlakbij de metro, dus ieder groepje kan rustig “op zichzelf” vertrekken, niet meteen met iedereen tegelijk het drukke Londen in.
Natuurlijk zijn er een aantal dingen die iedereen wil bezoeken, zoals bv. het wisselen van de wacht; maar helaas… dat begint een half uur eerder dan zij op hun programma hadden staan… sommigen zien nog net een staartje… anderen zullen daarvoor nog een keer terug moeten naar Londen 😉
Andere punten die iedereen gezien heeft zijn onder andere de Tower Bridge, de Big Ben en het Eye. En ze zijn ook allemaal uit eten geweest ’s avonds. Iedereen heeft heel veel verhalen, hier slechts een korte samenvatting:

Suzan, Anne, Marieke en Sonja gaan o.a. naar het Nationaal Historisch Museum. Daar zijn walvissen en dino-skeletten en zelfs een dino die er “levensecht” uitziet en beweegt.
Rein, Thysa, Roos en Elin eten onder de Tower bridge. Al hun zakgeld voor vandaag gaat al op aan leuke souvenirtjes, ze hebben heerlijk geshopt. Tot twee keer toe gaan ze naar Perron 9 3/4. De eerste keer staat er en rij van een uur, dus besluiten ze later terug te gaan. Helaas staat er dan nog steeds zo’n lange rij, die wel heel leuk is om te zien trouwens, veel Japanse toeristen.
Emma, Yemma, Janna en Merel gaan naar Covent Garden. Daar zijn veel straatartiesten, waaronder een man die een hele ballon in zijn keel steekt en doorslikt. Hij maakt ook allemaal persoonlijke grapjes tegen het publiek dat er in een grote kring omheen staat. Ze krijgen zelfs opmerkingen over hun oranje t-shirts!
Eva, Annebeth, Tess en Sara gaan naar de Monument, een hoog gebouw met een enorme trap. Als je de moeite neemt alle treden op te klimmen heb je een prachtig uitzicht.
Margreet, Pepijn, Berber, Floor, Naomi en Elise gaan naar het Arsenal stadion. Eigenlijk omdat Pepijn dat graag wil, maar… ze vinden het heel stoer dat ze de eerste padvindsters zijn die op een Engelandkamp naar een voetbalstadion zijn geweest! Daarna gaan ze nog naar het Science Museum waar je allerlei leuke proefjes kunt doen.
Rond acht uur is iedereen terug op het kampterrein. Heel tevreden. Ze vinden het erg leuk om in kleine groepjes geweest te zijn vandaag (hoewel iedereen natuurlijk wel heeel erg blij is elkaar weer te zien na die zes uur). En ook dat ze nu eens niet per definitie in de vriendinnetjesgroepjes ingedeeld zijn geweest.
Moe maar voldaan gaan ze daarna op tijd naar bed.

MAANDAG 23 JULI 2018: PUNTEREN IN OXFORD

Vandaag is de eerste ochtend dat de tenten afgebroken moeten worden. Alweer een routine waar iedereen nog even aan moet wennen. Het is zo’n eerste dag ook nog niet helemaal duidelijk hoelang je er over gaat doen. Het gaat gelukkig vrij vlot, zodat ze en half uur eerder kunnen vertrekken dan in het draaiboek staat. Dat is wel prettig, want het is maandagmorgen en redelijk druk in Londen. Er staan geen files, maar ze moeten wel voor bijna elk stoplicht wachten.
Ze zijn op tijd bij de botenverhuur waar ze met heerlijk weer een tijdje kunnen punteren. Commentaar van de padvindsters na afloop: “het varen was lekker relaxed. Maar het punteren zelf (met die lange stokken) was eigenlijk heel onhandig”. Gelukkig zijn er geen stokken en geen padvindsters in het water terecht gekomen…
Het volgende programmaonderdeel was het Nationaal Historisch Museum van Oxford. Een mooi museum vol opgezette dieren. Maar helaas… de kaartjes daarvoor moet je reserveren en dat hadden ze niet gedaan… Jammer, maar wat extra vrije tijd is ook lekker.
Omdat ze ondertussen even met Naomi naar de  dokter moesten (niks rampzaligs, ouders zijn op de hoogte en Naomi zelf zegt: “ik heb een beetje pijn maar ik ga niet dood hoor”), loopt het programma wel een beetje uit. Ze zijn dan ook wat later dan gepland op het volgende – nieuwe – kampterrein. De leiding kookt, dan gaat het allemaal wat sneller.
Omdat door vermoeidheid wat irritaties opkomen, gaan ze na het eten snel naar bed. Gelukkig ziet iedereen daar het voordeel van in, dus al gauw is het kamp in diepe rust.

DINSDAG 24 JULI 2018: AAPJES KIJKEN

Ze slapen vandaag bewust een beetje uit. Die tijd halen ze weer in doordat Pepijn de broodjes smeert voor het ontbijt. Dan gaat het een stuk sneller 😉
In anderhalf uur (lekker zonder aanhanger) rijden ze naar het Safaripark Longleat. Daar moet je niet allen jezelf op voorbereiden, maar ook je auto. De ruitenwissers moeten worden afgeplakt, want de loslopende apen trekken alles van de auto af… Gelukkig hebben ze daar ervaring mee.

Er zijn veel dieren te zien. Behalve de apen, ook gazellen, giraffen, herten en de “grote katten” (leeuwen, tijgers). De apen zijn favoriet, ook bij de leiding. De leeuwen en tijgers hebben het warm, zij liggen loom in de schaduw te slapen. Daardoor krijgt de rode auto met leuke jongens meer aandacht (van de oudste padvindsters).
Bij het park is een enorm landhuis en ook nog een soort mini-attractieparkje. Het landhuis is indrukwekkend. Ze zijn heel geïnteresseerd en krijgen tot hun verrassing een Nederlandse beschrijving. In het attractieparkje is o.a. een doolhof. Maar er zijn ook nog wat spannende beesten.

Zo houden Berber, Roos, Sara, Sonja en Marieke een grote spin vast en hebben zelfs even een grote slang om hun nek…
Aan het eind van de dag rijden ze terug naar het kampterrein. Daar halen Rein en Margreet fish and chips, een Engels gerecht dat je toch echt gegeten moet hebben als je in Engeland bent..
Vervolgens proberen ze weer vroeg naar bed te gaan. De rest van het kamp wordt nog druk genoeg!

WOENSDAG 25 JULI 2018: ZWEMMEN IS WEL ZO LEKKER

Voor vandaag staat een bezoek aan Bath op het programma. Maar het lijkt verstandiger om een eigen hitteplan uit te voeren en te gaan zwemmen… Iedereen is daar blij mee.

Toch moeten ze op tijd opstaan want alles moet worden afgebroken en ingepakt. Iedereen gaat nog even langs het kampwinkeltje om wat insignes en boekenleggers te kopen. En dan kunnen ze weg. Denken ze. Want het is nog lastig om de bus met aanhanger en al de heuvel op te krijgen… Vele handen maken licht werk, dus met wat duwhulp van iedereen lukt het toch.
Ze gaan naar Clevedon Marine Lake (inmiddels toegevoegd op de kaart). Een merkwaardige inham: vlak aan zee en met heel zout water, maar toch een meer! Het ligt vlakbij het kampterrein, dus het is maar een klein stukje rijden.
Ze vermaken zich er prima: zwemmen, lezen, chillen of gewoon even niets-doen. Een aantal padvindsters is inmiddels behoorlijk moe, en dan is dat wel even erg lekker! Iedereen krijgt een ijsje en Sara en Anne houden zich bezig met de jongens …

Ze lunchen heel gezellig in een park in de buurt. Daarna is er nog wat tijd over en gaan ze naar een Tesco (enorme supermarkt). De meiden vinden het een uitje om daar even een half uurtje “losgelaten” te worden maar het is er zo enorm groot dat het lastig is om op tijd weer terug te zijn. Excuus daarvoor was wel dat de postzegels (die sommigen nog nodig hadden voor de kaarten naar huis) moeilijk te vinden zijn.

Ze overnachten op kampeerterrein Miskin Mill. Dit is het mooiste kampterrein wat ze tot nu toe hebben gehad. Ook het sanitair is er een stuk beter. De douches geven niet veel, maar wel lekker warm water.
Omdat ze uiteindelijk laat zijn, worden de taken strak verdeeld. De helft van de groep gaat koken, de andere helft zet de tenten op. Het eten smaakt daarna prima: kip, kerrie, rijst en Chinese groenten.
Dan is deze leuke dag alweer voorbij, ze gaan snel douchen en gauw naar bed!

DONDERDAG 26 JULI 2018: EEN HELE LANGE WANDELING IN WALES

Vandaag wordt een zware dag. Ze gaan de Pen Y Fan beklimmen, de hoogste berg van Wales. Ze moeten op tijd op, en daarom zetten ze Rachid weer in, de extra leiding van de ontbijtservice (in het dagelijks leven is het Pepijn, maar als er ’s morgens snel ontbeten moet worden dan smeert hij als Rachid tevoren het brood; service!).

De mee te nemen bagage moet goed worden gecontroleerd. “Moeten we echt zoveel water meenemen? Dat drinken we nooit op!” (aan het eind van de dag was het dus wél op…). Ook de bergschoenen moeten mee of aan.
Het startpunt is, na een eindje rijden, op een prachtige locatie. Daar verzorgen ze nog wat voeten en dan kan iedereen op pad [Naomi en Roos besluiten uiteindelijk om niet mee te gaan, zij doen samen met Margreet en Pepijn lekker rustig te boodschappen en maken zich daarmee ondertussen erg nuttig!]

Ze beginnen met een klein beetje tegenzin “wow, dit is wel heel erg hoog”. Vooral het eerste deel van de tocht is zwaar, zelfs voor de leiding is de klim van ruim drie kilometer best lastig, dus zeker voor de padvindsters met de kortere benen… als je die klim eenmaal achter de rug hebt… wordt het een stuk minder zwaar en ontzettend mooi. Ze fotograferen er dan ook op los. Zowel het landschap, als ook de groep zelf in verschillende samenstelling en houdingen…
Natuurlijk is het wel ver lopen. Maar, zoals iemand zegt, “ik ga gewoon op de automatische piloot en dan gaat het goed”. En zo is het natuurlijk ook.
Eenmaal op de top besluiten ze (sommigen met een beetje tegenzin) om nog een extra rondje er aan vast te plakken. Daar is iedereen achteraf heel erg tevreden over, want ook dat rondje was prachtig.
Overigens is ook het dalen spannend, zeker als je dat niet zo gewend bent. Het is steil, en zwaar voor de knieën. Op de vlakke stukken kletsen en zingen ze er echter lustig op los. Op zeker moment worden ze ingehaald door twee kleine jongens die als een raket omhoog gaan. De leiding meent te moeten zeggen dat zij dus een stuk sneller lopen dan de meiden. Waarop Berber roept dat die jongens dan ook jongere benen hebben. Waarbij ze zich niet realiseert dat zij dan dus ook weer een stuk beter moeten lopen dan de leiding!
Het eind van dit extra rondje levert weer een steile klim op, maar… die is de moeite waard omdat ze daar aan beide kanten prachtig uitzicht hebben.

Al met al zijn ze moe (sommigen meer dan anderen) maar erg voldaan. En de leiding is supertrots dat iedereen het heeft volgehouden. De uitspraak van de dag is dan ook: “je kan meer dan je denkt”!

Iedereen is wel blij om weer op het kampterrein te zijn. De blaren worden doorgeprikt en Margreet zorgt voor het eten. Daarna douchen en gauw naar bed!

VRIJDAG 27 JULI 2018: DE MIJN IN!

Vandaag staat alweer een sportieve dag op het programma: gorgce scrumbling en het bezoek aan de mijn. Het is een drukke week voor iedereen (padvindsters én leiding…) maar het zijn wel allemaal heel erg leuke dingen waar iedereen met plezier aan meedoet.
Ze beginnen met gorge scrumbling. [Het is vermoedelijk op een andere locatie dan waar de verkenners geweest zijn, maar toch kun je wellicht daar even naar wat foto’s kijken; er zijn géén foto’s van de padvindsters omdat de leiding graag allemaal mee wilde doen en er geen fototoestellen mee mochten!]
Het principe van gorge scrumbling is dat je, gekleed in wetsuit en met helm op, dwars door een riviertje loopt. Haha, dus niet lángs een riviertje, zoals Yemma eerst had begrepen. In dat riviertje zitten diepe stukken, maar ook watervalletjes. Niemand wist tevoren precies wat ie zich er bij voor moest stellen.
Het is in het begin dan ook heel spannend, maar uiteindelijk vindt iedereen het heel erg leuk. Vooral het springen van verschillende hoogtes is best eng… maar bijna iedereen doet alle sprongen! Het fijne is dat iedereen toch ook vandaag weer de eigen angsten heeft overwonnen, er zijn weer heel veel grenzen verlegd!
Natuurlijk is er wel een groepsfoto met iedereen in wetsuit gemaakt.

Ze lunchen op een parkeerplek en gaan daarna door naar de mijn, waar ze vanaf 16 uur terecht kunnen. Ook daar moet weer worden verkleed: iedereen krijgt een overall aan en een helm op met een lampje.

Ze krijgen twee gidsen mee die allerlei interessante dingen vertellen; soms met een beetje vertaalhulp, maar die is er gelukkig voldoende. Ze lopen eerst door het museum en gaan daarna kruipdoor-sluipdoor de mijn in. Heel smal, heel lastig en ook heel vies: iedereen zit na afloop onder de oranje modder. Op zeker moment moeten ze alle lampjes uitdoen en ervaren dan hoe donker “donker” kan zijn. Ogen open of dicht maakt helemaal geen verschil! Donkerder dan dit kun je het niet hebben! Het is, mits je je mond houdt, ook de stilste plek die je ooit zult ervaren. Een bijzondere gewaarwording!
Het laatste stuk lopen ze met alleen één kaarsje als verlichting. Boeiend om te ervaren dat je dan toch nog genoeg kunt zien. Op een bepaalde plek krijgen ze de gelegenheid om zichzelf met de oranje modder in te smeren. Lekker vies geklieder… wat wel aan hen besteed is. Het was een enorm leuke tocht, die alleen voor Janna heel eventjes een beetje eng was omdat ze met de verkeerde groep meeliep… Natuurlijk kwam dat meteen weer goed.

Het is dan inmiddels na zessen, dus ook het avondeten bereiden ze op een parkeerplaats. Pepijn en Margreet hebben heerlijke wraps gemaakt, die er goed in gaan!
Daarna rijden ze door naar het kampterrein, maar dan begint de pech.
Op tien minuten van het kampterrein, ze zijn er dus bijna, gaan de lampjes knipperen van de Opel. Er is paniek bij allemaal meters. Ze zetten de auto daarom bij een benzinepomp en de andere twee auto’s “pendelen” iedereen naar het kampterrein. De chauffeurs wachten ondertussen op de (Engelse) ANWB. Die constateert dat de dynamo kapot is. De auto is daarom naar de garage gebracht. Het was op dat moment onduidelijk wanneer hij gerepareerd zou zijn. [Spoiler alert: inmiddels is ie weer in orde! (bericht van zaterdagmiddag, 14:30)] Daarom hebben ze voor de zekerheid een huurauto gereserveerd, zodat ze in elk geval de volgende dag naar Chamboree kunnen rijden.
Omdat iedereen het avondeten al gehad heeft, kunnen ze op het kampterrein snel douchen en naar bed.

ZATERDAG 28 JULI 2018: HOE KOMEN WE NAAR CHAMBOREE?

Vandaag begint nogal onzeker vanwege de kapotte auto. Daarom echter niet getreurd: de leiding gaat naar de wasserette (moet ook gebeuren!) en belt het verslag door (moet eveneens) de rest van de leiding doet met de padvindsters nog een apart programma op het kampterrein (of misschien naar een museum, dat is tijdens het bellen nog niet bekend). Hoewel het op dat moment nog onduidelijk is of de auto op tijd klaar is, hebben ze de situatie perfect onder controle: er is een huurauto gereserveerd, dus ze komen vanavond zeker op het kamp aan!

Toch is het fijn dat om 14:30 uur het bericht komt dat de auto is gerepareerd!

Hierna gaat het verslag verder in week 2.