Engeland 2014 (p) week 1

algemeen – week 1 – week 2 – week 3 – fanmail – foto’s – filmpjes – verkenners

Van zaterdag 26 juli tot en met donderdag 14 augustus 2014 zijn 14 padvindsters (Anne-Linde, Anouk, Aretti, Elin, Eva, Floor, Floor, Lou-Elle, Meinke, Mikkie, Natascha, Paola, Romy en Wieke) met 7 man/vrouw leiding (Emma, Eva, Evelyne, Margreet, Marleen, Rein en Tjalling) in Engeland. Hieronder het verslag van de eerste week: de rondreis.2014-07-25 eng p 001

Maandagavond, 18:45 uur het eerste officiele verslag. Vanuit de auto vol enthousiaste kwetterende padvindsters en een zich-er-mee-bemoeiende TomTom. Het is duidelijk dat iedereen het erg naar zijn/haar zin heeft!
2014-07-25 eng p 002
2014-07-25 eng p 003

Zaterdag 26 juli, het vertrek
Zaterdagmorgen, 26 juli. Een spannend moment voor de padvindsters, de leiding én de ouders en andere familieleden: ein-de-lijk gaan de padvindsters naar Engeland! Om acht uur is het al een drukte van belang op het Raadhuisplein. De twee busjes en de auto staan klaar, de padvindsters en de ouders komen met tassen vol bagage aanlopen.
De leiding heeft een heuse “incheckbalie” gemaakt voor een van de busjes. Daar moet je je pas inleveren en laten zien dat je alle belangrijke dingen bij je hebt. Ouders kunnen er nog met hun laatste vragen terecht.
Dan is het nog even tijd voor de verplichte onderdelen. Traditiegetrouw bieden de twee leidingteams elkaar een cadeautje aan voor onderweg. De verkennersleiding geeft de padvindstersleiding drie enorme cadeaus, voor elke week één. Wat daar in zit weten we dus nog niet…
De padvindstersleiding heeft voor de verkennersleiding een prachtig “rondje van de padvindsters” gemaakt. Daar zullen ze zeker van genieten de komende weken 😉

2014-07-25 eng p 005

Natuurlijk moet er ook nog een groepsfoto gemaakt worden. De ouders fotograferen de groep, maar zijn op hun beurt eigenlijk ook wel een foto waard…
De echte groepsfoto is in uniform, op verzoek van de leiding maken we er ook nog een met de prachtige blauwe vesten aan.

En dan… kies maar een plaatsje uit… mag iedereen de auto’s in. Nog even controleren of echt iedereen wel mee is, en dan vertrekken ze, luid toeterend, eerder dan de eigen planning aangaf.
Op naar een geweldige ervaring in Engeland!

__________

Zaterdag 26 juli, de reis
Onderweg is het gezellig in de busjes. De dames zingen dat het een lieve lust is, gillen en maken plezier. Af en toe is het even helemaal stil en dan… beginnen ze weer van voren af aan.

Een uur voor de planning zijn ze al in Calais waar ze moeten wachten tot ze de boot op mogen.

Traditiegetrouw moet iedereen op de boot de insignes op de blouse naaien. Omdat de overtocht wat korter is dan die vanaf Duinkerken (nu: anderhalf uur), is er dus maar weinig tijd over om rond te kijken. Maar dus ook weinig tijd om je te vervelen, iedereen vermaakt zich prima.

De auto’s rijden apart van elkaar van de boot af en het duurt dan ook even voordat ze elkaar weer gevonden hebben. En dan wordt het spannend: links rijden!! Op een parkeerplaats onderweg zien ze ineens een wit busje met mensen in beige blouses… inderdaad, de leiding in het verkennersbagagebusje die (vergeefs) wachten op de grote bus (zie verkennersverslag).
Elke auto heeft andere muziek, niet iedereen vindt elke muziek leuk. Daar is een oplossing voor: er kan andere muziek gedraaid worden als iedereen alles kan meezingen 😉 😉 Veel oefenen dus.

2014-07-26 eng p 007

Het kampterrein ligt in een mooie wijk van Londen, ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Dover. Omstreeks half negen staan de tenten en maken ze een lekker broodje worst klaar. Er staat ook een Poolse groep die helaas voortdurend het sanitair bezet houdt (en vuil maakt). Het lijkt wel alsof ze drie keer per dag douchen en vervolgens niets meer opruimen. (Dit feit wordt gedurende het telefoongesprek voortdurend herhaald, heeft dus behoorlijk wat indruk gemaakt).

__________

Zondag 27 juli: dagje Londen

2014-07-26 eng p 018

Ze staan om een uur of zeven op, pakken de spullen en ontbijten. Het gaat allemaal lekker vlot, iedereen werkt fijn mee.
In drie groepjes gaan ze met de metro naar Londen. Het is nog lastig om de juiste kaartjes te krijgen, ze rijden daarom het eerste stuk “zwart”, maar dat wordt later in orde gemaakt.
Iedereen heeft tevoren aangegeven wat ze wilde bekijken, en dat is grotendeels ook gelukt.
Tjalling gaat met Aretti en Anouk naar de grote oorlogsboot waar hij vier jaar terug met de verkenners is geweest. Tot zijn grote verrassing vinden de dames het een stuk interessanter dan destijds de verkenners… (maar die deden waarschijnlijk de Titanic niet na?).
Wieke, Romy en Floor N vinden eigenlijk alles wel leuk, maar het állerleukste is toch wel het “metrosurfen”, zorgen dat je niet omvalt in de rijdende en afremmende metro… Romy en Floor N hebben ook nog heel netjes (en met succes) afgedongen op een trui.
Tot slot eten alle drie de groepjes – onafhankelijk van elkaar – pizza!
Een aantal groepjes heeft enkele verkenners gezien, maar veel zijn ze elkaar niet tegengekomen.

Daarna is het lekker om bij terugkomst op het kampterrein te douchen, maar ja… die Poolse groep hè? Leverde nogal wat irritatie op maar uiteindelijk is alles goedgekomen.
Leuk op dit kampterrein is dat er heel veel eekhoorns rondlopen, al zijn die zo brutaal dat ze heel dichtbij komen. En het toppunt van brutaliteit is de vos (!) die ’s avonds in de leidingtent komt. De padvindsters hebben daar niets van gemerkt, een aantal leiding ook niet, Rein heeft ‘m met harde hand de tent uit gewerkt!

__________

Maandag 28 juli: dagje Oxford
Ook vandaag moeten ze om zeven uur opstaan. Omdat ze naar een ander kampterrein gaan moeten de tenten weer worden afgebroken. Dit gaat werkelijk hartstikke goed: een uur voor de (krappe!) planning is alles al klaar en kunnen ze weg. De leiding is trots op de padvindsters!!!

In Oxford gaan ze eerst punteren. Het is de bedoeling (?) dat iedereen droog blijft, maar dat gaat dus niet lukken. De boot van Tjalling, Anouk, Natascha, Meinke en Lou-Elle wordt verschrikkelijk nat. Dat wordt omkleden in de auto straks. Maar het is niet erg want het is heerlijk weer.
Margreet springt zelfs in het water om een peddel te redden (wat is gelukt).
Vanaf het punteren lopen ze naar het Natuurhistorisch Museum waar je van alles kunt zien. Sommigen hebben hele grote kakkerlakken vastgehouden, er zijn echte mummies, dinosaurussen, dodo’s… voor elk wat wils.
Daarna is er nog anderhalf uur tijd om te shoppen in het centrum. De leiding doet ondertussen diverse boodschappen en probeert de auto’s weer terug te vinden (wat teveel tijd kost, toch een beetje verdwaald ;-))

En nu zijn ze op weg naar het tweede kampterrein. Het is nog best een stukje rijden. De leiding hoopt eigenlijk dat de padvindsters in slaap zullen vallen… maar dat gebeurt niet. Het is (zoals door de telefoon goed hoorbaar is) luidruchtig en gezellig in de bus.

Het nieuwe kampterrein (Cranham) ligt erg mooi. Het is een schitterend terrein met overal prachtige uitzichten.
Omdat ze vrij laat aankomen én omdat er gewoon heel veel moet gebeuren voordat alles is opgebouwd, duurt het lang voordat ze gaan eten. De leiding kookt en is zelf behoorlijk trots op het resultaat (kip van Evelyne, een bijzonder broodsausje van Margreet). Maar ook de padvindsters zijn heel tevreden. Anouk merkt op: “zelfs in een normele keuken kan mijn moeder niet zo goed koken”. Tsja… 😉

Na het eten snel naar bed. Daar wordt het enige nadeel van dit kampterrein duidelijk: alle tenten staan scheef. De padvindsters rollen over elkaar heen, de leiding rolt zelfs de tent uit als ze niet oppassen…

2014-07-26 eng p 008

__________

Dinsdag 29 juli: stoer, heel stoer
Vandaag moeten ze een half uur eerder opstaan dan normaal (pffff half zeven…) omdat het een drukke en sportieve dag wordt. Eerst rijden ze naar een niet-uit-te-spreken plaats in Wales voor het “gorge scrambling”. Voorzien van wetsuit en helm moet je daarbij heel stoer dwars door een rivier vol stenen en watervallen lopen. Niemand had het zich van te voren goed kunnen voorstellen wat het inhield, maar iedereen heeft genoten.

2014-07-26 eng p 009
2014-07-26 eng p 012

Het water is ijskoud (merk je niet met een wetsuit aan), er liggen enorme stenen in het water, je moet soms diep omlaag springen, maar eigenlijk vindt de leiding het enger dan de padvindsters. Ze hebben ervaren gidsen mee die goede aanwijzingen geven. Aretti wil de hulp niet aannemen… wat dat voor gevolg heeft gehad moet je haar na afloop van het kamp maar eens vragen!
Op het laatste stuk mogen ze zelfs bommetjes springen. Meinke en FloorW doen dat enthousiast, de leiding durft niet 😉
Al met al heeft iedereen echt een heel erg goede prestatie geleverd, de leiding is trots!

2014-07-26 eng p 013

Daarna mogen ze uitrusten in de auto’s, het is nog een lange rit naar de mijn. Omdat ze daar om zes uur een afspraak hebben, koken ze daar ter plekke (anders wordt het wel weer heel erg laat om te eten).
Dan volgt opnieuw een verkleedpartij: nu krijgt iedereen een overall, laarzen en een helm met een lampje. In de twee patrouilles, elk onder leiding van een oude gids vertrekken ze de mijn in. De ene gids blijkt stokdoof (wat dus de reden was dat hij niet reageerde op vragen…). Het is echt heel stoer allemaal, zo tussen de spinnen. Op zeker moment moeten ze het licht op de helm uit doen om je te realiseren hoe vreselijk donker het dan kan zijn. De mijnwerkers hadden vroeger alleen maar kaarsjes. Iedereen luistert heel aandachtig naar de verhalen.
Terug mogen ze kiezen tussen de “makkelijke uitgang” of een “ienieminie-gangetje”. Natuurlijk kiezen ze het laatste. Iedereen vindt het wel een beetje eng, maar ze doen het allemaal! Ook FloorN die notabene uit haar overall scheurt… (terwijl ze de dunste van iedereen is ;-)) De leiding die het acht jaar terug ook gedaan heeft was even vergeten dat ze inmiddels een beetje gegroeid zijn… het was dus nauwer dan ze dachten…
Sommige padvindsters hebben een steen meegenomen van 30 meter diepte. Als souvenir. Dat mag, maar ze moeten ze wel zélf meenemen!

Op de terugweg is het eindelijk een keer rustig in de busjes. Maar wat wil je ook na zo’n actieve dag.

__________

Woensdag: op safari
Vandaag gaan ze naar een groot typisch Engels landhuis met daaromheen een safaripark en een amusementsparkje.

2014-07-26 eng p 017

Eerst met de eigen auto’s de safari gedaan. De leiding wist gelukkig nog van de vorige keer dat de apen de auto’s erg interessant vinden, en dat het lijkt alsof ze precies weten welke onderdelen ze kunnen slopen. Daarom hebben ze tevoren alles wat maar enigszins los kon met ducttape vast geplakt. Dat hielp op twee manieren: de meeste onderdelen van de auto’s bleven heel, en… de apen hadden zoveel moeite met de tape dat ze heel lang op de auto bleven zitten. Om een van de apen kwijt te raken trapt Rein een keer stevig op de rem, waardoor de aap inderdaad van de auto afvalt. Volgens Elin is dat dé manier om er achter te komen of je nog apen op de auto hebt: “gewoon heel hard remmen, dan zie je het vanzelf”. Behalve apen zijn er ook leeuwen, tijgers en olifanten.
Er is echter ook een rustiger gedeelte, daar mag je gewoon met de ramen open de hertjes voeren.
Het dreigde vandaag weer een enorm drukke dag te worden, daarom hebben ze bij de lunch besloten om het programma wat te veranderen. Iedereen krijgt eerst wat langer tijd om rond te lopen. Hoewel de attracties niet “spectaculair” zijn zoals in een groot pretpark, zijn ze wel overzichtelijk en voor de meesten zeker zo leuk als in een groot park. De meesten hebben ook nog het landhuis bezocht, een typisch Engels gebouw met prachtige plafonds. En ze doen een test met als uitkomst “hoe gevaarlijk ben je”. Sommigen komen niet hoger dan een 3 (wat dat dan ook maar moge zijn), anderen scoren een 9 (daar moet de leiding dus voor oppassen!).
Het geplande bezoekje aan de Avebury Stone Circle is niet doorgegaan. Heel misschien kunnen ze er op de terugweg nog langs, maar anders was dit gewoon een prima oplossing om wat rust in het programma te krijgen.
Ze zijn op een normale tijd terug op het kamp. Een aantal van de leiding is er al iets eerder en heeft het eten al klaar. Iedereen kan onder de (schone!) warme douches.
Er staan nog meer groepen op het terrein, daar hebben ze al leuk contact mee. Een aantal Engelsen kan al “goedendag” zeggen.

__________

Donderdag: Offa’s Dyke

Vandaag is de loopdag. Emma, Tjalling en Evelyne blijven op het kamp om alle klussen te doen die nog gedaan moeten worden (en om te bellen).

2014-07-26 eng p 021

De rest van de leiding is met de padvindsters op stap. Het is heerlijk loopweer (droog, af en toe zon, af en toe wolken en iets minder warm dan de vorige dagen), ze zijn dus benieuwd naar de verhalen (en de blaren).
Tijdens het telefoongesprek liggen ze heerlijk even uit te rusten in het gras.
Een half uurtje later komen ze terug (haha, gelukkig zijn de thuisblijvers op tijd rechtop gaan zitten om niet al te “lui” over te komen…).
Iedereen is enthousiast over de tocht. Het was een uitgestrekt terrein, waar ze eerst vijf kilometer moesten klimmen om vervolgens weer vijf kilometer te moeten dalen… Er zijn wat blaren, maar die vormen voor niemand een probleem.

2014-07-26 eng p 020

Al met al zijn ze van 10 tot 18 uur weggeweest, een heerlijk dagje buiten dus.
Ze zijn netjes op tijd om te koken: stevige Hollandse hutspot. Helaas laat de patrouille van Aretti het vlees op de grond vallen… maar omdat ze alles uiteindelijk in één grote pan doen, krijgt iedereen toch genoeg, al houdt het niet over: ze hebben toch onderschat hoeveel er na zo’n sportieve dag wordt gegeten.

Het is de bedoeling om na het eten redelijk op tijd naar bed te gaan (mag zo langzamerhand wel een keer) maar niemand schiet op en dus wordt het toch weer een beetje (te) laat.

__________

Vrijdag: De Dag Van Rein
Dit was de laatste nacht op dit kampterrein dus vanmorgen moet alles opgeruimd en ingepakt worden. De padvindsters zijn daarbij een stuk sneller klaar dan de leiding (die ook de aanhanger en het busje weer netjes moeten inpakken). Hoewel iedereen goed meegewerkt heeft, vertrekken ze toch zo’n drie kwartier later dan gepland.

Het eerste reisdoel is beroemd (berucht?) bij alle (oud-)Engelandgangers: de Iron Bridge. Een enorme ijzeren brug, uniek in zijn soort. Rein is de enige die de schoonheid en het bijzondere van de brug kan inzien, dus hij heeft met enthousiasme zijn verhaal weer verteld. De rest van de groep luistert een beetje, maar is blij als het voorbij is en ze vrije tijd krijgen om wat rond te lopen en kaarten en postzegels te kopen.
(Dit is overigens niet echt zielig meer voor Rein, hij krijgt deze reactie gewoon altijd, het hoort erbij ;-))

Het tweede programmaonderdeel is weer in Wales: een ritje met een trein met een onuitsprekelijke naam én een tocht met een trekschuit. Dat gaat helaas mis: de laatste boot is een kwartier voordat ze aankomen vertrokken en de trein rijdt sowieso niet vandaag. Gelukkig heeft de VVV een alternatief. Hoewel beloofd was dat ze vandaag niet meer hoeven te lopen, is dit een tochtje van slehts 3 kilometer naar een mooie waterval. Daar worden ze met de busjes weer opgehaald.
Als avondeten is er -eindelijk- Fish&Chips! Het zijn gigantische porties, die de padvindsters lang niet allemaal op kunnen. Rein en Tjalling zijn daar blij mee 😉

Natuurlijk geeft het wel even het traditionele “gezeur”. Het lijkt leuk, maar dan vind je de frites te slap, de azijn raar (en in elk geval niet lekker), enz. enz. “Wat de boer niet kent…”. Maar de leiding vindt het heerlijk en geniet.

Daarna is er nog één extra stop voordat ze bij Chamboree zijn. Ze rijden langs een aquaduct. Op zich is dat niet zo bijzonder, maar het is wel erg hoog en daardoor indrukwekkend. Maar het boeiende is dat Rein goed uit kan leggen dat de IJzeren Brug maar één boog nodig heeft, terwijl dit aquaduct heel veel boogjes heeft. Het leuke voor Rein (“keep calm, I’m an engineer”) is dat de padvindsters het allemaal wel heel interessant vinden.

En dan rijden ze eindelijk richting Chamboree. Het kamp begint pas morgen, maar je mocht een dag eerder aankomen. Ze hebben dat bewust niet aangegeven omdat ze hoopten… op hulp. En dat is gelukt. Luid meezingend met Pater Moeskroen rijden ze het kampterrein op, waar ze het aanbod krijgen om in de tenten van de buren te slapen. De leiding van die groep is er al, hun padvindsters komen pas zaterdag. De Engelse leiding zorgt voor een geweldige opvang, ze maken zelfs warme chocolademelk… Het is een prima eerste indruk van het kamp.

Het vervolg van het verslag kun je lezen bij week 2.