_{Engelandkampen pv – padvindsters 2022 – verslagen – voorbereiding – filmpjes – links – fanmail – google maps – verkenners 2022}

Van zaterdag 23 juli tot en met dinsdag 9 augustus 2022 zijn 25 padvindsters (Alanis, Barbora, Carlijn, Doeschka, Esmijn, Faya, Fabiënne, Finn, Hannah, Isabel, Katinka, Lauranne, Liara, Linde, Lisabeth, Livia, Madelief, Marit, Marrit, Nirlen, Noa, Norah, Vera, Wietske en Yemma) met 8 man/vrouw leiding (Anne-Linde, Douwe, Lars, Margreet, Meinke, Michelle, Pepijn en Ruurd) op Engelandkamp.
Hieronder het verslag van de eerste week: de rondreis.

=== week 2 === week 3 ===

• zaterdag 23 juli: vertrek en reis naar Engeland
• zondag 24 juli: Londen
• maandag 25 juli: Oxford
• dinsdag 26 juli: gorge scrambling
• woensdag 27 juli: Bath
• donderdag 28 juli: reisdag en trampoline springen
• vrijdag 29 juli: wandeling Shropshire Hills
• zaterdag 30 juli: aankomst Chamboree

De reis gaat vandaag in twee groepen. Pepijn en Margreet rijden het busje, alle anderen gaan met de trein onder het Kanaal door.
De dag begint voor de Pepijn en Margreet al vroeg. Om 6 uur vertrekken ze. De reis gaat gelukkig erg voorspoedig. Om kwart voor acht krijgen ze België al in zicht. Om kwart voor tien is het daarom de hoogste tijd voor een welverdiende koffiepauze.
Uiteindelijk zijn ze zo vroeg bij de boot dat ze zelfs “twee boten eerder” kunnen nemen!

De padvindsters verzamelen om kwart voor twaalf bij station Arnhem, maar de eersten zijn er al veel eerder… Het is een gezellige drukte. Douwe regelt aan een soort inschrijfbalie de laatste administratie. Iedereen krijgt o.a. een briefje met in het Engels de tekst wie ze zijn, dat ze de groep kwijt zijn en of ze alsjeblieft een telefoon mogen lenen om de leiding even te bellen. Als je dat maar goed regelt heb je het hopelijk niet nodig…

Natuurlijk volgen er ook nog wat toespraakjes. Namens het bestuur wenst Margreet iedereen een heel fijn kamp toe. Voor de leiding bovendien veel sterkte. En eigenlijk ook voor de ouders, zij moeten hun dochter 2,5 week missen… Gelukkig krijgt die dochter daar wel het “kamp van haar leven” voor terug.
Daarna beginnen bij sommige de emoties toch wat op te spelen. De hoogste tijd dus om afscheid te nemen. Voor de ouders is er een speciaal “heimweepakketje”, met een zakdoekje voor het zwaaien en een stiekem traantje, een zakje Fishermans Friends (“sterk spul hè?”), hartjes omdat we hen gaan missen, een chocolaatje omdat we aan hen zullen denken en een paracetamolletje voor de moeilijk ochtend na een lange eenzame eerste avond zonder dochter.
We kunnen dus met een gerust hart door de poortjes!

Op het perron hebben we nog een paar minuten, die nuttig besteed worden. Iedere padvindster krijgt een nummer (1-25) op haar hand geschreven. Niet omdat zij als “nummers” worden behandeld natuurlijk… maar heel praktisch om aanwezigheid te controleren. Als iedereen haar nummer opnoemt (in de juiste volgorde natuurlijk), dan weet je meteen wie er ontbreekt!
Het kost wel wat meer tijd dan gedacht, dus de trein staat er al een tijdje als ze instappen. Maar de aardige conducteur wacht gewoon even met het sluiten van de deuren totdat iedereen binnen is.
En dan… gaat de reis echt beginnen!

In de trein is het al meteen erg gezellig. In Breda dreigt een probleempje: ze hebben maar 2 minuten overstaptijd. Voor één persoon al krap, laat staan voor een groep van 31… Gelukkig hebben ze een aardige conductrice die de internationale trein heeft gewaarschuwd. Daar zijn bijna alle deuren al van gesloten, dus moeten ze een heel eind naar achteren lopen… maar alles komt goed!

In Brussel moeten ze door de security van de Eurostar. En daar ontstaat het volgende probleem. Een stuk of 12 (!) padvindsters hebben een te groot mes bij zich. En dat mag niet. Het mag sowieso op het internationale kamp ook niet gebruikt worden, maar de leiding had een beetje onnadenkend goedgekeurd dat ze het in hun grote bagage zouden stoppen. De douane was echter heel duidelijk. En terecht natuurlijk. Vervolgens zijn ze behoorlijk gematst. In theorie moeten die messen vernietigd worden.

Bij hoge uitzondering mochten ze ze als pakketje opsturen naar bv. een van de volgende kampterreinen, of in een kluisje stoppen bij de douane, waar de mensen van het busje ze dan op de terugweg weer uit kunnen halen. Opsturen lukt niet (want geen enkel postpakketpunt is open), dan maar in het kluisje. Ruurd kan er spannend over vertellen hoe Douwe en hij met een tas vol messen naar de douane liepen, daar een kluisje krijgen om daar vervolgens omzichtig alle messen in te doen… Natuurlijk vinden de betreffende padvindsters het in eerste instantie niet leuk, zeker omdat ze toch al wat gespannen zijn. Maar inmiddels kan iedereen er smakelijk om lachen. Leuk verhaal voor later!

Erg goed om te vermelden: de padvindsters doen het geweldig. Ze luisteren perfect, gaan zeer gedisciplineerd de trein/metro in en uit. Bij een volle trein in drie groepjes, anders allemaal tegelijk, maar altijd achter iemand van de leiding aan, terwijl iemand anders van de leiding de rij afsluit. Het aloude “telsysteem” werkt nu al goed. Op de roep “tellen!” begint nummer 1 en in no-time weet je of de groep compleet is. Tot nu toe nog wel…

Eenmaal in Londen moeten ze eerst met de metro en daarna nog met “overground”. De metro is zo ontzettend vol, dat het echt “proppen in de metro” is. En dat dus met al die bagage… De volgende trein is gelukkig een stuk rustiger. Op het moment dat Ruurd belt (ongeveer 22:15) zijn ze bij het eindpunt. Pepijn heeft met de bus alle zware bagage opgehaald, zelf moeten ze nog een half uurtje lopen (de metrohalte wat dichterbij wordt verbouwd… zul je altijd zien…). Maar: op het kampterrein hebben Pepijn en Margreet inmiddels de grote tenten al opgezet en het eten is gekookt. Ze kunnen dus direct aanschuiven en hoeven daarna alleen nog hun eigen tenten op te zetten.

Dat lopen naar het kampterrein was nog wel een avontuur. Ze moeten dwars door een van de vele parken over een brug die op instorten zou staan. Daarom is er een kruipdoor-sluipdoor omleidingsroute aangegeven. Met alle bagage erbij… nog best een uitdaging. Onderweg komen ze langs een golfterrein met een prachtig uitzicht op de lichtjes van West Londen. Plotseling is iedereen niet meer zo moe… eerst foto’s maken en dan pas verder! Daar ontmoeten ze ook nog een vos op het pad.
Op het kampterrein blijkt dat er zelfs al twee patrouilletenten staan. Ze kunnen dus meteen eten terwijl de leiding de twee andere tenten nog opzet. Daarna zo snel mogelijk naar bed… 23:30 Engelse tijd maar dat is in Nederland dus al 00:30 uur… Het was een erg vermoeiende dag, iedereen heeft het dan wel een beetje gehad!

Vandaag gaan ze de hele dag naar Londen. Ze besluiten om iets later te vertrekken dan gepland. Dat beetje extra slaap kunnen ze beter gebruiken dan wat extra tijd in Londen.

Na het opstaan maken ze zelf hun ontbijt en een lunchpakket en dan lopen ze terug naar het station. En wat blijkt? Het is dezelfde weg terug maar bij de kapotte brug kun je gewoon even omlaag en dan weer omhoog (in plaats van die omweg). In donker was dat niet te zien (en ook niet verantwoord). Gevolg is wel dat ze nu al in 20 minuten bij het station zijn. Daar moeten ze met de “replacementbus” (de bus die voor het vervangend treinvervoer zorgt) naar het volgende station. Heel leuk, een dubbeldekker die door allemaal Londense straten rijdt. Het duurt wat langer dan de treinrit, maar je ziet wel veel meer (en ze hebben meteen in de dubbeldekker gezeten). Bij het volgende station kopen ze pas de dagkaarten. De replacementbus is namelijk gratis en bij dat station is een loket dat voor korting kan zorgen.

In zes groepjes lopen ze vervolgens door de stad. Tevoren had iedereen mogen doorgeven waar ze graag heen wilden, de leiding heeft op grond van die wensen een groepsindeling gemaakt. Gevolg: binnen elk groepje waren ongeveer dezelfde interesses. Eigenlijk zijn ongeveer alle highlights van de stad bezocht. Iedereen loopt apart, maar toch komen ze elkaar ook regelmatig ook gezellig even tegen. Twee groepjes gaan meteen al in de kabelbaan, die heel makkelijk bereikbaar is.
In de grote speelgoedwinkel is het een gezellige chaos. Overal loopt personeel met het speelgoed te spelen (om de klanten te verleiden) en iedereen gaat daar aan meedoen. De winkel stond vooral op de lijstjes van de jongere padvindsters maar de ouderen vermaken zich haast nog meer!
Verder op de programma’s o.a. het science museum en de tower (bridge). De wisseling van de wachten met de horse parade slaan ze over, die begint al om 10 uur en dat halen ze dus niet.

Veel groepjes komen uiteindelijk in Soho uit om te eten. Per persoon hebben ze 20 euro “eet-tegoed” en iedereen vindt dat geweldig. “Uit eten met de scouting”, dat is heel bijzonder! “Je mag gewoon zelf kiezen wat je eet”… De leiding heeft tevoren wel even getwijfeld of ze dit zouden doen (in plaats van zelf koken op het kampterrein) maar ze zijn blij dat ze er voor gekozen hebben, omdat het duidelijk iets toevoegde aan het programma.
Een van de groepjes is trouwens het restaurant uit gestuurd omdat het personeel zich wel heel strikt aan de regels hield. Ze komen aan, en er is geen wachtrij. Dus lopen ze door naar binnen en gaan aan tafel zitten. Dat hoort niet, je moet wachten tot je een plaats krijgt toegewezen. En dus moeten ze weer naar buiten. Daar gaan ze in de niet-bestaande rij staan en krijgen vervolgens… precies dezelfde tafel toegewezen waar ze tevoren al zaten. Goed voor de sterkte verhalen!

Er is afgesproken dat iedereen om 21 uur terug is op het kampterrein, maar dat lukt niet. Het is ook erg lastig in te schatten over zo’n afstand, met overstappen in metro’s, de replacementbus en het stuk lopen (nu weer in donker). Tegen tienen is iedereen eindelijk terug, waar ze eerst nog even de luizencontrole doen. Gisteravond was daar -terecht- niet meer van gekomen. Bij deze een compliment (en bedankje) aan alle ouders: niemand is besmet, fijn dat jullie het voorafgaand aan het kamp goed bijgehouden hebben! Mocht iemand toch luizen hebben, dan wordt dat gewoon zonder problemen opgelost, maar het is fijn dat ze daar nu dus geen tijd aan hoeven te besteden. Iedereen kan daarom met een gerust hart naar bed. Iedereen heeft (bijna) alles gezien wat ze wilde(n) zien. Het was een leuke, lange, warme dag!

Vandaag moet het kamp helaas worden afgebroken, maar het is verrassend hoe snel iedereen uit bed is. Als alles is ingepakt krijgt iedereen weer een portie nieuwe stickers. Ook wij plakken heel Engeland onder… (beetje jammer dat de verkenners hun stickers daar weer overheen geplakt hebben later…).

Vandaag is Rachid* jarig en dat moet gevierd worden. Hij helpt ons altijd met supersnel brood smeren (met een lepel, dat gaat sneller dan met een mes) en zorgt dan voor subway-achtige broden. Dit zorgt altijd voor grote hilariteit want het gaat natuurlijk gepaard met vertaalfouten uit het Afgaans. Hij krijgt als cadeautje een speciaal setje van vier lepels met zijn naam er op en ook een klein koffiezetapparaatje.
We moeten een eindje lopen naar onze bus die met de vrouwelijke buschauffeur (nee, niet Margreet maar Justina) helaas iets te laat is. [Justina is aardig en doet wat ze moet doen; ze zegt helaas niet zoveel en ze doet ook niet mee met programma-onderdelen, ze slaapt en eet niet bij de groep]. Ondertussen doet het busje de boodschappen. Omdat we te laat zijn arriveren we in Oxford ook te laat en missen daardoor de rondleiding in het Oxford Museum. Omdat een groot deel van de groep in Londen al in een museum is geweest, doen ze daar niet moeilijk over. In plaats daarvan gaan ze lekker lunch in het University Park. En natuurlijk spelen ze “Pak Lars” om de overtollige energie kwijt te raken.

Daarna gaan we punteren. Dat wordt zoals gebruikelijk een behoorlijke chaos. Er is weliswaar niemand in het water gevallen (dan krijg je een boete) maar het blijft een “gehannes met die stokken”. En zodra je de kunst enigszins hebt begrepen wordt je afgelost door de volgende die het ook wil proberen. We varen met vijf boten, min of meer van oever naar oever, voortdurend tegenliggers ontwijkend. Maar omdat die tegenliggers ook hannesen met die stokken, heeft iedereen plezier. Er is veel gelachen vanmiddag! Grote prestatie van Norah en Livia: zij wisselen van boot zonder in het water te vallen. En de boten zijn na afloop redelijk droog ingeleverd.

Vervolgens rijden we met de bus naar ons volgende kampterrein: Woodhouse Park. De dag voor ons vertrek hoorden we dat de bus niet bij het geplande terrein kon komen… op het allerlaatste moment moest er dus nog iets gevonden worden, maar het resultaat is prima: een prachtig kampterrein waar gelukkig nog plaats was. We staan nu op een prachtig grasveld.
Iedereen helpt heel goed met het opzetten van de tenten en het koken. UIteindelijk is het toch weer later geworden dan gepland, maar om negen uur zijn ze klaar. Het juiste ritme moet er nog even inkomen… Daarna snel naar bed van morgen moeten we vroeg op.

*Rachid is bij veel ouders vermoedelijk ook al bekend. Hij is een alter ego van Pepijn, komt uit Afghanistan en helpt ons op allerlei momenten (vooral als we haast hebben). Hij was ook aanwezig op het ouder-dochterkamp.

Ja, we moeten héél vroeg op. De leiding al om half zeven, de padvindsters om zeven uur. De deal: binnen een uur moeten jullie klaar zijn en “presentabel” (wat je daaronder verstaat mag je zelf weten). Dat lukte en om acht uur lopen ze naar de bus die al klaar staat.

In ongeveer anderhalf uur rijden ze naar het gorge-scrambling-terrein. De groep wordt in drieën gesplitst. Iedereen krijgt een wetsuit, een helm en een zwemvest en gaat op pad. Michelle en Pepijn doen niet mee, zodat degenen die niet verder willen opgevangen worden.

In principe loopt iedereen dezelfde route. Ieder groepje heeft een eigen instructeur/instructrice, leuke enthousiaste jonge mensen. Het eerste obstakel is meteen al een heftige: in het water springen. De naam zegt het al: cold shock. En dat was het dus ook. Je lichaam schrikt daarvan en even heb je geen adem. Maar als je dan meteen gaat zwemmen en er weer uit gaat… is er niets meer aan de hand.
Daarna is het klauteren over de rotsen tot je bij een soort mini-grot komt. Daar moet (eigenlijk: mocht) je door een heel nauw tunneltje kruipen. Zonder zwemvest, want anders paste het niet! Wel erg leuk om te doen.
De rest van de tocht bestaat weer uit klimmen, afgewisseld met stukjes waden of zwemmen, tegen watervalletjes opklimmen en langs richeltjes lopen. Het voelt een beetje Indiana-Jones-achtig. Uiteindelijk kom je bij een waterval. De grote uitdaging daar is om voor de waterval langs naar de andere kant te komen. En als je daar eenmaal bent, met een grote sprong drie meter naar beneden het water in!

Omdat een deel van de groep het dan al heel koud heeft (er is geen zon), splitsen ze de groep. Een aantal gaat vast met iemand van de leiding terug naar het beginpunt. De anderen staat nog een groter spektakel te wachten: een nog veel grotere sprong! Na een kwartiertje komt ie in zicht, volgens de instructeur een sprong van 26 voet (bijna 8 meter)! Maar ze doen het, waarna ze snel terug lopen om weer warm te worden.
Helaas gaat het voor Douwe even mis. Hij komt wat ongelukkig terecht waardoor zijn schouder uit de kom raakt (toch al een zwakke plek bij hem). Aanvankelijk heeft hij niet zoveel last, maar uiteindelijk gaan ze toch even naar het ziekenhuis om de arm weer goed terug te laten zetten. Geen drama, maar wel even pijnlijk en lastig (haha, ook voor de andere leiding want ze missen nu twee helpende handen…).

Iedereen is moe, dus slaan ze het geplande bezoek aan het strand maar over. Morgen na Bath is daar een nieuwe gelegenheid voor.
Ze rijden terug naar het kampterrein waar de zon inmiddels schijnt. Iedereen neemt lekker de tijd om bij te komen, wat in de zon te liggen, naar het kampwinkeltje te gaan of de leiding lastig te vallen…
In het kampwinkeltje zijn mooie badges te krijgen. “Heel goedkoop”! (maar helaas, prijs in ponden en niet in euro’s…).

Ze beginnen op tijd met koken en kunnen dus ook op tijd eten. De rest van de avond is er vooral rust: douchen (gratis!), lekker bijkomen van alweer een geslaagde dag!

Gelukkig hoeven we vandaag niet zo vroeg op als gisteren. Om half acht gaat de muziek aan en komt er leven in de tenten. Je merkt dat iedereen nu wel al vermoeider is: waren er gisteren nog kinderen voor de muziek wakker, nu blijven ze toch wat langer liggen…

Maar de snelheid zit er nog in. Om negen uur gaan ze naar de bus die hen naar Bath brengt. Er is daar een prachtige kathedraal in het centrum, waar de bus goed kan stoppen. Op een centrale plek leggen ze het spel uit. Ze krijgen een aantal leuke opdrachten. Zo moeten ze proberen een zakje stroopwafels te ruilen voor iets voor de lunch. Dat mag in één keer, maar ook in vele stappen, als het maar een leuke aanvulling is op de lunch. Andere opdrachten zijn bijvoorbeeld: verzamel een aantal handtekeningen, laat een “local” een uniformbloes aantrekken en verzamel zoveel mogelijk wc-rollen. Het is een leuk spel waar iedereen goed haar energie in kwijt kan.

Ondertussen gaat de leiding geld pinnen (om zakgeld uit te kunnen delen) en ze drinken even koffie op een terrasje (totdat ze ineens merken dat ook zij op tijd op de afgesproken verzamelplek terug moeten zijn…). Sommige padvindsters komen tussendoor even terug, anderen vermaken zich gewoon de hele tijd in de stad.
De resultaten van het ruilspel zijn trouwens heel divers: varierend van “niets” (we eten de stroopwafels gewoon zelf op), via “1 croissantje” tot “een aantal scones en aardbeien”.

Ze lopen gezamenlijk naar de bus die op een onhandige plek stopt, ze moeten dus snel instappen.
Daarna rijden ze naar et Clevedon Marine Lake om te lunchen. De leiding bakt pannenkoeken op de promenade! Dat levert leuke gesprekken op met voorbijgangers, die er uiteindelijk toch maar van afzien om te proeven. De meeuwen vinden de pannenkoeken daarentegen juist heel erg lekker…
Na de lunch (met behalve de pannenkoeken ook de geruilde gerechten) gaan ze wat kletsen, pootje baden of zwemmen. De zwemmers komen klagen dat het water prikt. Maar dat is logisch: het water is zout en ze hebben gisteren op het droge gras rondgelopen, waardoor ze kleine sneetjes in hun voeten/benen hebben. Dan voel je het zoute water wel! Overigens bouwen ze het busje om tot kleedhokje. Erg handig!

Al met al is het een relaxed middagje, wat na de drukke dag van gisteren erg welkom is.
Plotseling is de bus er al, dus het pannenkoekenmateriaal moet snel opgeruimd worden. Iedereen kleedt zich snel om, ze stappen in en gaan terug naar het kampterrein.

Daar eten ze “English breakfast” als avondeten. Die Engelsen hebben ontbijtgewoontes die wij niet snappen: eigenlijk is hun ontbijt toch gewoon warm eten? Het smaakt in elk geval heerlijk.
Daarna is er nog even tijd voor een klein veilig kampvuurtje (ook hier moet je oppassen met de droogte!) met wat marshmallows.
En dan gaan ze op tijd naar bed. Morgen moeten de tenten weer worden afgebroken!

De wekker gaat weer vroeg. Het kamp moet worden afgebroken én ze moeten een eindje lopen naar de bus die niet tot het kampterrein kan komen en ook de weg niet kan blokkeren op de stopplaats. Er is dan ook een strikte tijdsplanning gemaakt. Maar… iedereen is snel vandaag en werkt heel goed mee. Tegen negenen is alles al ingepakt (incl. de vendel) en is bijna iedereen klaar met het ontbijt. Het ritme zit er goed in. De leiding is er echt heel blij mee dat iedereen zo fijn meewerkt!

Daardoor hebben ze nog een half uurtje over om naar het kampwinkeltje te gaan. Iedereen die daar nog niets had gekocht, kan dat nu alsnog doen!
Om half tien zijn ze terug en lopen ze naar de bus.

Er wacht een vrij lange reis (van ongeveer drie uur) maar halverwege is er een tussenstop bij Rush Birmingham (een soort Bounce of Jump Square, een trampolinepark). Daar merken ze weer dat Engelsen dus heel erg “van de regels” zijn. Iedereen moet verplicht eerst een instructievideo bekijken, waarin precies wordt uitgelegd wat je niet mag doen. Als je het toch doet krijg je eerst een gele kaart, bij twee gele kaarten een rode en dan moet je het park verlaten. Sommigen gaan dus proberen om zo’n gele kaart te krijgen… maar dat is niet gelukt (wat natuurlijk maar goed is).

Er worden alleen een paar waarschuwingen uitgedeeld (ook aan de leiding, een van hen deed een verboden salto-achterover…).
Ze zijn er een uur en dat is lang genoeg. Springen is vermoeiend! De leiding doet enthousiast mee en Douwe is tot fotograaf benoemd. Na het omkleden (en deo gebruiken; de leiding stelt dat verplicht…) gaan ze bek-af weer terug de bus in.

Het nieuwe kampterrein ligt in een prachtig gebied, maar je moet wel langs smalle weggetjes en daar kan de bus dus niet komen. Dat betekent weer een half uurtje lopen, nu mét bagage. Iedereen helpt elkaar en het gaat goed (zelfs na het vermoeiende trampolinespringen!).
Het is een mooi maar heuvelachtig terrein, het is moeilijk vlakke stukken te vinden voor te tenten, dus ze zullen nu in de tenten wel af en toe naar elkaar toe rollen…
Het is ook een heel stil terrein. Op vorige kampeerplaatsen hoorde je eigenlijk altijd wel ergens auto’s, nu is het helemaal stil op een enkele oehoe na.

Het avondeten bestaat uit heerlijke wraps. Elke patrouille zorgte voor de (verschillende) ingrediënten, vervolgens eten ze het als een groot “wrap-buffet”.
Maar iedereen is moe en dus gaan ze daarna snel naar bed. Alle lichtjes, ook bij de leiding, zijn tegen elf uur wel uit…

Ze mogen uitslapen tot half negen en doen het daarna lekker rustig aan. Zo snel als ze gisteren waren, zo traag zijn ze vandaag. De haast zit er bepaald niet in. Dat is niet zo’n probleem vandaag. Het is vooral belangrijk dat iedereen voldoende water en eten bij zich heeft. Het belooft namelijk weer behoorlijk warm te worden (ongeveer 24 graden). Omdat de bus niet bij het terrein kan komen moeten ze eerst een half uurtje lopen. De bus staat er al en moet nu dus even wachten, maar het is op een veilige plek.

Ze rijden naar het loopgebied, waar een nieuwe complicatie wacht: de bus kan ook daar niet komen en rijdt zich behoorlijk vast. Justina (die om onduidelijke redenen vanaf nu Esmee wordt genoemd) moet eerst een stuk achteruit rijden, maar daarna kunnen ze weer verder. Gelukkig heeft iedereen daar begrip voor. Gevolg is wel dat ze eerst een uur moesten lopen tot het eigenlijke begin van de tocht. En omdat het gewoon overal heel mooi is, hebben ze de plannen ter plekke gewijzigd en zijn gewoon meteen aan een andere, net zo mooie, tocht begonnen.

Ze lopen in twee groepen: een “snellere” en een “langzamere”. Op de lunchplek wachten ze op elkaar. Dat wachten is niet erg, al helemaal niet omdat er overal echt prachtig uitzicht is. Genieten! De route gaat wel “heuvelop – heuvelaf”; het is ongeveer 7 kilometer lopen, maar daar doe je dus wel een tijdje over. Iedereen kan goed meekomen. Leuk detail: Katinka en Madelief lopen allebei enthousiast mee in de snelle groep!

Gelukkig kan “Esmee” wel met de bus bij het eindpunt komen. Ze rijdt ons terug, maar het laatste stuk moeten we natuurlijk wel weer zelf lopen. Daar komen we Margreet en Pepijn al tegen, die op weg zijn naar de fish&chips-winkel. Daar heeft iedereen uiteindelijk van gesmuld. Als toetje nog een heerlijk stukje fruit.

Tijdens het telefoongesprek klimt een aantal mensen de flank van de berg (Wrekin Hill) op. Dat levert nogal wat gehijg op aan de andere kant van de lijn… maar behalve een leuk verslag ook prachtige foto’s. Zo te zien was het de klim meer dan waard!

Vandaag is de grote dag: we gaan naar Chamboree! Omdat het kamp weer moet worden afgebroken, staan we om half acht op. Het is heel fijn dat alle klussen daarna lekker vlot gedaan worden. Het tempo zit er goed in. We moeten vanaf het kamp naar de bus lopen (deze keer heuvel op), en sommigen hadden daar tegenop gezien. Maar: omdat we vandaag pas boodschappen gaan doen is er ruimte in het busje en de aanhanger. Bijna alles kan daar in en dat loopt toch een stuk prettiger.

We zijn op tijd bij de bus, laden alle bagage over en gaan op weg. Onderweg een leuke verrassing: ze mogen een uurtje shoppen in een Tesco Superstore van twee verdiepingen! We krijgen wat extra zakgeld en kopen snoep, cadeautjes voor thuis; We kijken onze ogen uit. Na een uur moeten we echt verder, want de bus moet zich houden aan de rijtijden. Ze moet na Chamboree ook nog terug naar Londen. Er is dus niet veel speling meer.

In totaal is het drie uur rijden naar Chamboree. Daar laden we de bus uit en nemen ze afscheid van Esmee (die eigenlijk dus anders heet). Die was uiteindelijk wel aardig. Ze begon streng, maar is gelukkig gedurende de reis wel wat ontdooid, al bleef ze wel behoorlijk afstandelijk.

Het verslag gaat verder op de pagina van week 2.