We waren deze week op het internationale kamp Red Rose.

Zaterdag 31 juli: het is vreemd, heel vreemd…

Ze wilden uitslapen, maar omdat de meeste groepen vandaag pas aankomen, is het toch al gauw lawaaierig overal. Om half negen zit iedereen heel relaxed aan het ontbijt, deze keer zelfs met tosti’s. De kampstaf heeft beloofd dat er rond het middaguur pionierhout zou zijn. De jongens krijgen dus vrij tot één uur. Ze lopen wat rond, ze kaarten en ze lezen wat, sommigen helpen andere groepen met bagage sjouwen.
Of ze doen de was. De leiding kookt centraal warm water, waar iedereen vervolgens hun onderbroeken en sokken in mag wassen. Ward, Noud en Jason doen dat gezellig in één emmer, waarbij ze letterlijk stap voor stap de instructies van de moeder van Ward nalopen. Gevolg: prachtig schone was! De leiding loopt ook even mee over het terrein. Boven op de hoogste top blazen ze alle kanten op met hun vier vuvuzela’s, een leuk effect!
Ondertussen pakken ze verplicht allemaal hun tas volledig uit, daarna moeten ze alle kleren netjes opvouwen en er weer in stoppen. Ook de jongens die niet willen (omdat de bende in hun tas te groot is!) moeten dit doen.
Bart en Tjalling hangen het grote spandoek op dat Paul gemaakt heeft. Het ophangen is niet eenvoudig (Tjalling loopt een lichte blessure op aan zijn schouder), maar… het resultaat mag er zijn. Nogmaals dank, Paul!

Daarna komt de meneer van het pionierhout vertellen dat… het beloofde pionierhout er niet is. Ze gaan dat vanavond pas uit Preston ophalen… Het is raar, en tegen de afspraken in, maar het is natuurlijk geen ramp. De keukendaken kun je ook los opbouwen, je kunt zitten op de groene “welpentonnen” en het gasstel kan op de kisten staan. Maar… het zou leuk zijn als het toch nog lukt! Ze hebben wel al besloten om – als er straks toch onvoldoende pionierhout is – de poort voorrang te geven (gepionierde molen).
Ook de hospitality schijnt nog niet rond te zijn. Maar wel bijna. Ze zullen tot dinsdagavond te wachten. Dan is het Grote Gala Gokfestival, waarbij ze de leiding van de andere groepen op het subkamp goed leren kennen. Dan regelen ze de rest van de adressen gewoon zelf. Voorlopig dus nog niet iets om je ongerust over te maken.

Omdat er vanmiddag niet gepionierd kan worden, hebben ze weer een paar uur vrij, maar dat is wel lekker. Ook nu weer: kaarten, lezen, rondlopen, wassen en terrein verkennen.

Het is een vreemd terrein. Waarschijnlijk hebben de jongens dat niet echt in de gaten, het ziet er uit als een normaal zomerkamp (zoals bv. Aerdenhout of Loenen). Hier zijn alleen veel meer en veel hogere heuveltjes. Tussen de heuveltjes in staan de tenten. Het is nog volstrekt onduidelijk waar het hoofdterrein is, bij het hoofdgebouw is namelijk maar een heel klein veldje. Het is ook nog niet duidelijk of het subkamp Scafell het enige “heuveltjeskamp” is, of dat de andere kampen net zo zijn ingericht (de padvindsters zijn er nog niet). Tot nu toe kunnen ze er nog geen wijs uit worden. Vreemd en “anders-dan-anders”, is de beste omschrijving.

De jongens moeten om vijf uur op het kampterrein zijn (zes uur Nederlandse tijd, dus nog net tijdens het telefoongesprek). Ze zijn er allemaal en gaan nu foerageren. Vanavond staat er “rijst met een prutje” op het menu. En yoghurt toe. De achtergrondgeluiden klinken gezellig!

Dat geldt sowieso voor de sfeer. Het wordt misschien een saai verhaal, maar… het gaat nu toe echt probleemloos! De “moeilijke” jongens doen niet moeilijk, niemand heeft heimwee, er zijn geen irritaties. En dat terwijl het op het kamp tot nu toe dus nogal lastig is: niets gaat zoals verwacht, maar zonder te mopperen improviseren ze dat het een lieve lust is!
Zelfs de drukte-van-43-man valt op dit moment reuze mee. Dat komt natuurlijk deels omdat ze na de eerste week altijd moe zijn. Zodra het kamp eenmaal staat, gaat dat een stuk beter: dan kan iedereen die dat nodig heeft wat meer rusten.
Tijdens het telefoongesprek is het stralend weer, een graad of achttien. Maar het wisselt per kwartier: het was ook zwaar bewolkt en ongetwijfeld wordt het dat ook weer. Toch hebben ze geluk met het weer. Vorige week hebben ze zelf prima reisweer gehad, terwijl het op Red Rose vrij slecht was. Je ziet dus inderdaad op de foto’s mensen in t-shirt-en-korte broek naast mensen met een dikke trui aan. Volgens Red Rose: “it will be better”…

Tot slot voor alle ouders: twee quizvragen. Wie weet de goede antwoorden?
1. wie van de jongens is zeer geinteresseerd in de Balkenendenorm?
2. wie van de jongens stelt elke dag zeker duizend vragen?

DE EERSTE STRAFFEN EN DE EERSTE VRIENDINNEN
Dinsdag 3 augustus. Terwijl ik met Martijn mail over het niet-lukken-van-het-doorsturen-van-de-nieuwe-foto’s komt omstreeks kwart over zes het verwachte sms-teken dat ik kan bellen. In Engeland is het verslag weer klaar om doorgegeven te worden 🙂 “Neem je het op?” Niet dus. Gewoon ouderwets met de hand aantekeningen maken…

Na het eten is het tijd voor de openingen. Ze moeten allemaal een trui aan onder hun uniform, want het is best koud. De opening in het subkamp is wel aardig, al is er geen geluid, waardoor niet iedereen te verstaan is. De subkampleiding stelt zich voor.
Daarna worden ze opgehaald door de andere subkampen; met veel lawaai (tja, zo zijn ze…) lopen ze in een enorm lange rij over de rondweg in het kamp naar het centrale terrein. Zingend en als altijd opvallend. De Dutch boys zijn inmiddels een begrip in het kamp. Ook nu plakken ze overal de stickers met het gele kamplogo op. Je komt ze overal tegen, op de wc-bril, op posters, op deuren… [en wij inmiddels ook op de filmpjes, zie de mediapagina] Wederom een speciaal woord van dank aan Paul dus, maar… of de kampstaf het ook zo leuk vindt 🙂
De centrale opening is in het thema circus, al is niemand duidelijk waarom dat zo is. Kennelijk is er elke dag een ander thema. Het ziet er wel heel leuk uit. Er zijn jongleurs met fakkels, mensen op stelten, en andere verklede figuren. Heel vrolijk maar volkomen onduidelijk. Op het podium staan onder andere de mensen van de radio. Ze doen eindelos de wave, ze yellen en de plaatselijke hits klinken (meer dan) keihard door de luidsprekers. Toch is het heel gezellig.
De campchief houdt een heel kort toespraakje en hijst met de jongste deelnemer de vlag. En dan is Red Rose geopend! Onze jongens staan er naar te kijken en houden Stijn hoog op het bord. Al met al is het een leuke opening, ook al omdat het zo lekker kort is. De jongens krijgen nog even vrij. Het openingsterrein is klein, maar eigenlijk ook wel gezellig. Er is een discotent, drie heuvels verderop is de hamburgertent, nog weer ergens anders de Scout Shop. In eerste instantie is het nogal choatisch maar als je de weg eenmaal weet, valt dat wel weer mee. Ze gaan naar de disco, eten nog een ijsje en lopen wat rond.

Het avondprogramma duurt tot elf uur, maar… als je tot het eind toe blijft, ben je pas om kwart over elf terug en dan wordt het te laat. De afspraak is daarom vanaf de eerste dag dat iedereen uiterlijk om kwart voor elf terug moet zijn in het kamp. Deze avond zijn er meteen al zes jongens te laat. Twee van hen zijn maar liefst een half uur te laat, waardoor de leiding zelfs al ongerust wordt en gaat zoeken. Ze balen er van dat ze nu om zoiets boos moeten worden. Maar… er is een excuus: ze zijn gewoon verdwaald! Het is pikdonker op het terrein, en als je de weg nog niet zo goed weet…
Dat excuus geldt natuurlijk maar voor de helft, want ze hadden tevoren kunnen bedenken dat ze de weg nog moesten leren kennen. Al met al accepteert iedereen de van te voren duidelijk aangegeven straf (de volgende avond op het kampterrein blijven) en ze zullen voortaan op tijd terug zijn!

Inmiddels is ook duidelijk dat van de 100 aangevraagde en toegezegde pionierpalen… er maar 12 gekomen zijn. Definitief.

Zondag 1 augustus: Challenge Day 

Ze slapen tot half negen, ontbijten en moeten zich dan in drie groepen verdelen. Vandaag is Challenge Day: elk subkamp heeft een eigen programma. Elk groepje krijgt een kaart met spelletjes. Ze spelen een soort mini-wereld-handelsspel: met behulp van die spelletjes moeten ze geld verdienen om een familie uit een ontwikkelingsland te laten lunchen. De spelletjes zijn nogal flauw en saai, de jongens vinden er niets aan en komen negatief terug. De leiding spreekt hen daar op aan: het is niet erg dat je een activiteit niet zo leuk vindt, maar ga niet negatief rondlopen. Na de lunch moeten ze naar een ander subkamp voor weer andere spelletjes. In één subkamp is een rodeostier, die vinden ze prachtig. Al met al zijn ze over de middagactiviteiten ook niet erg enthousiast, maar… ze brengen het nu een stuk netter! De boodschap is aangekomen. Ze hebben overal wel goed rondgekeken.

Ondertussen krijgt de leiding ook een groep op bezoek. Zij hebben daarvoor geen apart programma gemaakt, maar ze houden een soort Holland Dag in het thema Elfstedentocht (eigenlijk moest het om een of andere reden een “arctic” thema zijn, nou… de Elfstedentocht kan ook behoorlijk koud zijn). Dus is de poffertjeskar uit de auto gehaald (die 20 km verderop geparkeerd staat…), en de kaas en de mosterd zijn uitgepakt. Ze houden een proeverij van kaas/mosterd, spelen boerenklomphockey, doen koekhappen, houden een sleetje-rijden-wedstrijd en “klunen” op klompen. Er komen vooral Noorse scouts langs, die het allemaal erg leuk vinden. Onze eigen verkenners hebben er echter niets van gezien.

Als die terug zijn, gaan ze koken; hetzelfde recept als een paar dagen terug: aardappelen, gemengde diepvriesgroenten en rookworst.
Daarna is er nog een programma met het subkamp; de jongens die straf hebben moeten “thuis” blijven (zij gaan kaarten of lezen in de tent), de anderen gaan er wel heen. De staf had gevraagd of ze de klompendans wilden doen, maar ja… op een piepklein terreintje… gaat dat dus niet. De Ieren (gezellige groep waar ze veel contact mee hebben), zingen een leuk lied en doen wel een dans, waar iedereen aan mee kan doen. Jules L en Pim zijn een van de eersten die het proberen, en al gauw volgen de anderen ook. Hilmar doet mee aan een kampvuuract waar vrijwilligers voor worden gevraagd.
Na afloop gaat de hele meute mee naar een grasveldje naast het OPV-Schoonoord kampterreintje, waar ze de Holland Dag van vanmiddag nog een beetje overdoen: poffertjes bakken, kaas/mosterd proeven, koek happen e.d. Het is erg gezellig. Om een uur of tien is het afgelopen. Ze ruimen op en voorzover het nog gaat krijgen de jongens nog wat vrije tijd. Deze keer zijn de meesten op tijd terug… De oudsten vinden het te vroeg, maar er worden geen uitzonderingen gemaakt.

Maandag 2 augustus: Adventure Day

Vandaag is Haye jarig! Ze trompetteren hem wakker met een luid Lang-Zal-Hij-Leven. Hij krijgt de meegegeven kaart van zijn ouders en een cadeautje van de leiding. Het is wel vroeg… ze moeten al om zeven uur opstaan, wat niet iedereen op prijs stelt; er zit vandaag niet veel vaart in de heren.

Voor het subkamp is het Adventure Day, de eerste “ticket-dag”. Ticket-activiteiten werken als volgt. De leiding krijgt tevoren voor elke jongen een ticket voor een activiteit. De aantallen activiteiten weet je nooit van te voren. De jongens mogen hun eerste, tweede en derde keus aangeven en de leiding probeert iedereen vervolgens zo eerlijk mogelijk in te delen. Soms gaat dat goed, soms krijg je helaas een activiteit waar je niet voor hebt gekozen (zo wilden tien jongens paardrijden terwijl er maar twee tickets voor waren). Maar die activiteit kan uiteindelijk toch ook wel weer leuk zijn. En leuke activiteiten vallen achteraf soms tegen. Voor alle activiteiten geldt dat je ze wel met een aantal jongens van je eigen groep doet, maar ook met mensen uit andere groepen.

Er zijn vandaag zes verschillende activiteiten. Omdat de leiding niet meegaat en niet iedereen een (digitaal) fototoestel bij zich heeft, zijn er niet van alle activiteiten foto’s. Ze hebben wel iedereen gevraagd hoe ze het gevonden hebben. De jongens hebben daarop met steekwoorden geantwoord.

Mountainbiken
Carl, Luc, Jur en Hilmar gaan mountain biken. Zij geven als reactie: veel stenen, veel water, veel modder, leuk, gezellig, leukste activiteit tot nu toe.

Hill walking
Eigenlijk had niemand daar veel zin in (met de Pennine nog in de benen) maar er zijn wel tien kaartjes voor: Stephen, Martin, Ward, Jules L, Mattie, Bas, Mischa, Tristan, Sil en Mitchell gaan lopen. Ze kiezen voor “high walking” maar er gaat iets fout met de organisatie (het is de eerste dag van het programma) en dus wordt het low walking. Ze vinden het niet spectaculair. Steekwoorden: mooi uitzicht, prachtig gebied, en “wat een langzame lopers” (waarmee maar weer eens duidelijk wordt dat we goede lopers in de groep hebben). Stephen is onderweg zo moe, dat hij tijdens de lunch lekker een half uurtje op de grond in slaap valt.

Fly fishing
Deze groep lijkt het het slechtst getroffen te hebben: Lennaert, Boyd, Teun en Noud gaan de hele dag vissen met 20 man en één hengel. Omdat dat natuurlijk niet werkt… halen ze halverwege gewone hengels, maar uiteindelijk hebben ze met z’n allen maar twee kleine visjes gevangen. De reacties zijn dus voorspelbaar: supersaai, veel wachten, twee vissen. Maar… ondertussen hebben Lennaert en Boyd een liefdesbrief geschreven naar de Ierse Anna. Later hebben ze de brief ook nog bezorgd 🙂

Raften en geocaching
Max, Jordi, Danique, Pim, Rik, Haye, Pascal en Jan doen deze combi-activiteit. ’s Morgens een soort schatzoeken met GPS, ’s middags raften. De GPS-tocht noemen ze: beetje te lang, relaxed, technisch, matig. Het raften daarentegen is: leuk, vermoeiend, overweldigend, piraten enteren, nat, koud! (het is die dag maar een graad of 18).

Paardrijden
Er mogen maar twee mensen paardrijden (aangekondigd als pony rijden): Jesse en Jules P zijn de gelukkigen. Ze gaan een dag naar zee (vrij ver van het kampterrein, met een bus), hebben als lunch een barbecue op het strand. Daarna is er een modeshow en mogen ze een uur paardrijden, ook in galop. Zij komen erg enthousiast terug en vinden het grappig.

Climbing
Sietse, Floris, Siemen, Jason en Stijn (de kleinste jongens uit de groep) gaan klimmen. De klimtuigjes zijn ingesteld op forse Engelse jongens en dus veel te groot… Het is een heel gedoe om alles passend te krijgen maar daarna komen ze heel enthousiast terug: spectaculair, prachtig terrein, uitzicht, hoog, eerste keer doodeng, gaaf.

De jongens doen deze activiteiten onder begeleiding van de kampstaf. De leiding blijft achter, doet boodschappen in Windermere, haalt de vriendin van Martijn op die een dagje op bezoek komt en… maakt het kamp af. Met de 12 (!) gekregen pionierpalen bouwen ze een molen en met hout uit het bos maken ze toch nog een zwevende vlaggenmast. Ze zetten de promotieborden op, hangen de oranje vlaggen op en “planten” de meegebrachte narcissen en tulpen. Robert vindt uiteindelijk zelfs vijf min of meer geschikte plekken om de eetdaken op te zetten. De geregelde tafels worden er onder gezet, de groene welpentonnen er omheen, de kisten erbij… en dan ziet het er toch fatsoenlijk uit. Als de jongens terugkomen zijn ze meteen erg enthousiast: het kamp ziet er nu eindelijk uit zoals ze het kennen van de foto’s van vorige Engelandkampen! En eigenlijk… gaat het prima zo.

De leiding heeft vandaag om een goed gesprek met de campchief gevraagd. Hij komt samen met de subkampleidster op bezoek en vermoedt al wat er aan de hand is… de eindeloos-beloofde-maar-nooit-geregelde-hospitality. De leiding geeft aan inmiddels totaal geen vertrouwen te hebben in degene die dit (niet) heeft geregeld. Er ontbreken namelijk nog steeds 15 plekken. Ze geven aan dat ze zelf brieven gaan schrijven om uit te delen aan de groepen in het subkamp, waar ze inmiddels een goed contact mee hebben. De campchief heeft veel begrip. Hij belooft dat de (niet)regelaar vandaag de hele dag met een telefoon wordt opgesloten: hij moet gewoon zorgen dat het nu geregeld wordt. En de brieven zal de chief persoonlijk bij de groepen rondbrengen! Het heeft effect gehad, tijdens het telefoongesprek komt het bericht dat het nu zo goed als rond is. Zelfs het aangeboden clubhuis voor de leiding wordt aangepast omdat het niet geschikt zou zijn. Het heeft (vooral Bart en Erik-Jan) veel tijd en moeite gekost… maar dat heeft nu geloond. De namen en adressen komen volgende keer.

Peter lost aan het eind van de middag zijn belofte aan de Arenden in: omdat ze de Pennine zo geweldig gelopen hebben, gaan ze in het restaurant een ijsje eten. ’s Avonds eten ze broccoli, aardappelen en worst. Zelfs Jur eet smakelijk zijn bord leeg, ook al zegt hij niet van broccoli te houden 🙂

Na het eten hebben ze weer vrij. Ze kunnen naar het subkamp-kampvuur, maar ook naar de disco of de hamburgertent. Interessant detail [met toestemming opgenomen in het verslag]: Lennaert wordt uit de disco gezet omdat… hij een meisje kuste! Sommige jongens zijn vrij vroeg terug en gaan meteen naar bed. Anderen komen later maar… de meesten zijn toch weer op tijd. Ze lezen geen verhaal meer omdat er al jongens naar bed zijn. Geurt belt nog met de leiding[gezellig! en… leuk dat je meeleest Geurt!] en de padvindstersleiding komt op de borrel. Daarna is ook voor de leiding de dag voorbij.

Dinsdag 3 augustus: Environment Day 

Regen… dat ziet er bij het opstaan niet goed uit. Het is nat en koud, zo’n 15 graden. Vandaag hebben ze programma: environment. Ze gaan in zes verschillende groepen.
Drie groepen hebben vanmorgen een puzzeltocht op het terrein, voorzien van een boekje met opdrachten zouden ze de hele dag zoet moeten zijn, maar na anderhalf uur komen ze al weer terug. Ze vonden het “wel aardig”.
De drie andere groepen moeten ’s morgens meehelpen met het bouwen van een vogelkijkhut (zo’n observatiehut waarin je vogels kunt bespieden). Het is de bedoeling dat daar elke dag door groepjes aan gewerkt wordt, zodat aan het eind van het kamp de hut – als blijvende herinnering aan Red Rose – af is. In principe is dat een goed idee en ook best leuk om te doen, maar het regent en dus komen ze verzopen terug. Een aantal gaat douchen, ze krijgen een hamburger.

En dan… gaan sommige jongens alweer kleren wassen! Bovendien hangen ze die kleren buiten op! Dat wordt dus snel verboden. De leiding heeft inmiddels droogtrommels ontdekt bij het centrale terrein, waar ze alle natte spullen in zullen gaan drogen.
Overigens schijnt vanaf een uur of twaalf een waterig zonnetje. Met trui en jas aan is het buiten weer prima uit te houden.

’s Middags is er een ander environmentprogramma maar… een aantal jongens is er eigenlijk aan toe om eens een middagje goed uit te rusten. Ze bespreken het even en vervolgens besluiten ze dat iedereen die dat wil vanmiddag tussen 13:00 en 15:30 uur mag slapen. Voorwaarde is wel dat je in de tent je mond houdt, niet leest en niet kaart. Meer dan twintig jongens maken van de mogelijkheid gebruik en komen aan het eind van de middag weer helemaal fris en uitgerust de tent uit!
Peter, Robert en Erik-Jan gaan met de andere jongens naar de middagactiviteit: een cursus muurtjes bouwen. Er zijn in dit land heel veel muurtjes (zo’n 8.000 km!) die voor een deel op instorten staan. Veel muurtjes zijn al 600 jaar oud. Het restaureren kost veel meer werk dan ze aankunnen. De jongens krijgen eerst uitleg hoe het moet en gaan dan heel enthousiast aan de slag. Ze vinden het erg leuk, met een houweel maken ze de stenen op maat. Als blijkt dat onze jongens het wel snappen gaat de instructeur verder met anderen. Als hij terugkomt is hij helemaal verbaasd: meestal moeten ze de “oefenmuurtjes” na afloop weer afbreken maar deze anderhalve meter mag gewoon blijven staan! Ze mogen er na afloop zelfs een sticker op plakken…

En nu maken ze zich klaar voor vanavond: het Grote Gala Gokfestival. De buurgroepen zijn al enthousiast aan het voorbereiden. Tijdens het telefoongesprek komen allerlei jongens schoongewassen voorbij (Jules P, Boyd). Halverwege het gesprek vertrekken ze naar het restaurant waar ze voor vijf pond per persoon gaan eten. Dat is leuk en bovendien makkelijk: vanavond komt immers het hele subkamp op bezoek. Ze krijgen als het goed is een “meat and vegetable pie” met doperwten en jus en een soort gebakje toe. Met wat drinken natuurlijk.

Diversen

de jongens zijn blij met de vele post die ze krijgen;
Hilmar en Jur hebben hebben heel goed contact met een Ghanese groep die mooie (maar schaarse) dassen heeft. Ze spraken af dat ze hun das zouden ruilen. Het was hun geheim, niemand mocht het weten. Maandagavond kwamen ze helemaal trots terug toen het was gelukt. Hun commentaar: “het was geen gewoon swoppen, het was een bijzondere ervaring”;
Carl is geinterviewd door de radio;
de leiding heeft nog geen enkel spoortje van heimwee ontdekt bij wie dan ook;
sommige jongens worden moe, maar door “slaapacties” zoals vanmiddag houden ze dat goed onder controle;
ze merken duidelijk de effecten van de goede voorbereiding: zo doet de kaas het heel erg goed en de nieuwe kisten… zijn geweldig! Nogmaals dank aan alle ouders die daarbij geholpen hebben dus!
de leiding in Engeland en Marlene thuis hebben naast alle fanmails ook een papieren kaart van een van de ouders gekregen; dank voor dit leuke gebaar!
de leiding is inmiddels behoorlijk verkouden, de jongens hebben nergens last van (toch te dikke truien aan?);
zoals al een paar keer aan mensen uitgelegd: helaas lukt het niet om elke jongen even vaak op de foto’s te laten zien; we hebben er begrip voor dat ouders bij voorkeur hun eigen kind op de foto zien, maar… als je bedenkt het het werkt (honderden foto’s, uitzoeken, goed algemeen beeld van het kamp, leiding gaat niet altijd mee met alle activiteiten en de stroomvoorziening en de verbindingen zijn over het algemeen heel slecht…) dan hebben jullie er hopelijk begrip voor dat je niet altijd je eigen kind ziet; thuis (en bij de reunie) volgen veel meer foto’s!

En dan nu: de quiz
Hieronder een nieuwe kans op eeuwige roem voor degene die antwoord weet op de volgende vragen:

3. welke twee verkenners hadden op dit kamp als eerste een serieuze vriendin? (inmiddels zijn het er vier maar twee waren de eerste)
4. welke verkenner heeft twee dagen achter elkaar straf gehad omdat hij te laat op het kamp terug was?
De juiste antwoorden kun je teruglezen op de quizpagina.

CHAOS IN TENT EN TERREIN MAAR… SAAI IS HET ZEKER NIET!
Vrijdag 6 augustus: beldag. Maar toevallig ook fotodag en fanmail-naar-ouders-dag. Terwijl ik druk bezig ben met de teksten bij de foto’s te zetten, krijg ik al bericht dat ze er klaar voor zijn. Ik nog niet helemaal 🙂 maar ik ben wel nieuwsgierig. Bellen dus! Tijdens het telefoongesprek zit de rest van de leiding te zingen in de grote tent. Er klinkt wat verbaasd gerommel en wat blijkt… de buren komen langs met kratten groente die ze over hebben. Of onze jongens die nog kunnen gebruiken? En ondertussen komt een schoongedouchte Jules L voorbij. Kortom: de sfeer zit er nog steeds in, maar de nieuwe uitdaging komt er aan!

Het eten in het restaurant ziet er op de foto’s wel lekker uit, maar blijkt dat niet te zijn. De meat uit de meatpie is een soort hachee (“jus met brokken vlees”) en twee crackers zijn de “pie”. Je kunt de frietjes (die trouwens wél lekker zijn) in die hachee dopen. De groente is een soort erwtendrab… Aan de andere kant: het is wel typisch Engels en het is zeker niet vies.

Terug op het kampterrein is het tijd voor het Grote Gala Gokfestival. Dit programma-onderdeel organiseren wij al jaren op internationale kampen nadat we het zelf op de JubJam in Apeldoorn hebben gespeeld. Alle groepen hebben tevoren een mailtje gekregen met het verzoek om mee te werken. Ze hebben allemaal een of meerdere gokspelletje(s) uitgekozen. De opening is thema: Erik-Jan is Father Antonio (de maffiabaas met het geld). Lex is Luigi, zijn broer. Martijn is Giuseppe, zijn linkerhand en Tjalling is bodyguard. Het geld wordt uitgedeeld en beheerd door de IJslandse bank.
Veel jongens zijn ook in “thema”: sommigen met bloot bovenlijf, voorzien van tattoos, veel zonnebrillen, vetkuiven… en alles waarvan je kunt denken dat het typisch maffia is.
De groepen hebben hun spelletjes opgebouwd langs het centrale pad door het subkampterrein, waar nog net een beetje ruimte is. Het miezert een beetje, dus de bank en de computer staan in onze eigen leidingtent. Alle dertien groepen doen mee. Naast de gebruikelijke gokspelletjes (black jack, roulette e.d.), zijn er ook enkele bijzondere. Wij hebben zelf een levende fruitmachine (met dank Nailer2006 waar het ook al een succes was). Jules en Lennaert staan achter een stuk vlies met drie gaten. Ze steken er ook een arm door. Als de deelnemers geld gegeven hebben, mogen ze de arm naar beneden doen. Er komen dan drie stukken echt fruit (appel, banaan, ananas e.d.) door de gaten heen. Drie dezelfde? Dan heb je gewonnen! De deelnemers vinden het een leuk spel, onze jongens zijn heel enthousiast.
Een van de groepen heeft een “maden-race”: een doosje met maden die losgelaten worden in een soort doolhofje. En dan maar gokken wanneer de eerste made bij het eindpunt is 🙂
Een niet te missen onderdeel van het spel zijn de hate- en kiss-messages. Tegen betaling kan je een berichtje aan iemand laten sturen. Bij een hate-message wordt je slachtoffer natgespoten met een waterpistooltje. Bij een kiss-message krijg je met lippenstift een zoen op je wang getekend. De Engelsen weten niet wat hen overkomt, hebben nog nooit zoiets meegemaakt, maar vinden het heel erg leuk!

Het spel duurt uiteindeljk twee uur. Iedereen vindt het een fantastic game. De subkampleiding vraagt of ze het binnenkort mogen gebruiken op hun countycamp (soort regio-activiteit), ze krijgen daarom de restant van het geld en alle bestanden met de informatie.
Het hele terrein is inmiddels een enorme puinhoop geworden. Ze laten het lekker liggen tot morgen. De jongens gaan naar bed, de leiding nodigt de subkampstaf uit voor een borrel. Die staf is heel erg leuk, ze hebben enorm veel geregeld en georganiseerd. Ze blijven tot ver na middernacht zitten!

Woensdag 4 augustus: Splash

Vandaag is het Splash-dag. Ze slapen tot half negen uit en zingen dan Sil wakker omdat hij jarig is. Zoals gebruikelijk motregent het. De jongens zijn een beetje prikkelbaar, de leiding eigenlijk ook (hoezo laat naar bed) en het is overal een grote chaos. Dat wordt dus: opruimen. De jongens moeten al hun spullen verplicht uit de tent halen, uitzoeken, opruimen en weer netjes inpakken. Het is onvoorstelbaar hoeveel er uit de tent komt (en hoeveel er nog in ligt ook al zeggen ze dat alles er uit is). Toch is rond tien uur alles weer helemaal netjes.

Buiten is het nog steeds vrij koud (een graad of zestien), de jongens zijn nog steeds een beetje ongemotiveerd, willen zelfs geen lunchpakket smeren. Ze vertrekken met bussen om te gaan kanoën, kajakken en zeilen. Ondertussen gaat de leiding verder met puin ruimen. Langs het pad moet alle afval worden weggehaald (gokgeld, stiften). Maar ook de grote tent is nog een bende. De groepen hebben hun geld ingeleverd en dat moet geteld worden. Na anderhalf uur weten ze wie de winnaar is.

Om een uur of twee komen de jongens weer terug. Ze zijn kletsnat geworden, maar… laaiend enthousiast! Ze hebben een geweldig leuke dag gehad. Haye (een goed zeiler) mocht alleen in een bootje, mits hij binnen de afzetting bleef. Dat deed hij dus niet… maar hij had alles prima onder controle. Sommige jongens kiepten met boot en al om, maar wisten precies hoe die weer rechtgezet moest worden. Kortom: ze hebben een geweldig programma gehad.
Ze hebben honger (toch te weinig lunchpakket gemaakt?) en gaan gezellig tosti’s bakken. Tot half zes hebben ze vrij om te douchen of wat rond te lopen. Sommigen gaan met Peter nog een ijsje eten in het restaurant. De zon schijnt weer en het is gezellig.

Om vijf uur komt de internationale commissaris met zijn gevolg op bezoek. Engelsen zijn daar nog heel strikt in: Internationale Commissarissen zijn Zeer Belangrijke Personen. Hij is erg enthousiast over het kamp en zegt “very impressed” te zijn [zie ook zijn weblog, link op de mediapagina].
Ze eten pasta en roerbakgroente. Ze proberen de maaltijden wat te varieren, maar de jongens vinden over het algemeen de pasta lekkerder dan de aardappelen.

Na het eten gaan ze naar het centrale terrein, waar een soort talentenjacht is georganiseerd. En daar … eindelijk… mogen ze de klompendans doen! [Peter sms’t dat het rechtstreeks wordt uitgezonden op de radio; ik luister regelmatig naar die radio, maar net op dat moment… dus even niet; gevolg: ik hoor alleen het klompendansmuziekje nog, wat op zich al leuk is natuurlijk] De klompendans komt rechtstreeks op de radio, evenals de uitslag van het Grote Gala Gokfestival. De dans gaat heel goed, het publiek is enthousiast, de jongens zijn tevreden, blij dat ze ‘m nu eindelijk een keer kunnen opvoeren. De filmploeg maakt opnamen [die wij inmiddels al op het filmpje hebben kunnen bekijken].
De rest van de show is binnen. De jongens moeten daar verplicht minimaal een half uur heen, al is het maar om naar de padvindsters te kijken, die hun klompendans binnen opvoeren. Er zijn maar liefst 23 optredens… Na dat half uur gaan de meesten weg om nog wat rond te lopen over het terrein.
Luc komt al gauw terug op het kamp met een hamburger. De leiding vraagt voor de grap of hij ook hamburgers voor de leiding wil halen. Geen probleem (de leiding betaalt)! Met handenvol hamburgers (het zijn hele grote) komen Luc en Jur enthousiast terug. Martijn leest nog een verhaal (met hoofdrol voor de patrouille van Martin) en dan gaan ze op tijd naar bed want morgen is het weer vroeg dag.

Donderdag 5 augustus: Lake Experience

Ze moeten vroeg op want de bussen naar de excursies vertrekken op tijd. Ook vandaag is het druilerig, maar de jongens zijn redelijk gemotiveerd. Ze konden tevoren uit drie dingen kiezen, een maisdoolhof, de dierentuin of een boottocht. Martijn en Robert blijven achter om boodschappen te doen, de leiding verdeelt zich over de drie groepen.
Het is allemaal strak en goed georganiseerd, heel prettig: de bussen staan klaar, ze hebben passagierslijsten, ze controlereren of iedereen de gordels omheeft en geven duidelijke instructie.

Maisdoolhof en bezoek Kendal
Er zijn paden van totaal vijf km lengte! De jongens vinden het nogal flauw en kinderachtig. Ze hebben allemaal vijf pond zakgeld meegekregen (financieel staan ze er nog goed voor) en de meesten gaan daarvan een bar-meal eten in de pub (kijk voor foto’s ook bij het verslag van de padvindsters).

Dierentuin
Noud, Sietse, Pim en Ward zijn naar de dierentuin. Eerst gaan ze in Ambleside naar de pub, om lekker warme chocola te drinken en gebak te eten. De dierentuin is erg leuk. Het is er druk, en er lopen apen los. Ze moeten wel heeeeel erg lang zoeken naar de toiletten.

Boottocht en bezoek Keswick
De bustocht erheen duurt erg lang (ruim een uur) en is in principe heel leuk (fantastisch uitzicht!), maar je kan niet veel zien vanwege het weer. De boottocht zelf is wel aardig, maar de jongens zijn moe en worden dus melig. Ze gaan zingen, maar dat mag niet van de kapitein. Het duurt maar een uurtje, dus het is geen probleem. In Keswick mogen ze tot slot naar een megagrote supermarkt waar natuurlijk enorme voorraden cola en chips worden ingeslagen… Daar is ook een leuke markt met oude ambachten. Martin doet een belangrijke aankoop. Hij heeft het het hele kamp al heel erg koud. In Keswick ziet hij bij een buitensportwinkel een aanbieding van een goede warme slaapzak. Helemaal trots komt hij er mee terug en sindsdien: heeft hij het ’s nachts helemaal niet meer koud gehad!

Al met al komt iedereen positief van de excursies terug.
Ze hebben daarna anderhalf uur vrij tot het eten maar komen al gauw vragen of het later mag worden omdat er om half zes een swopbeurs zou zijn op het hoofdterrein. Ze spreken af dat ze er heen mogen als de aardappelen geschild zijn. De leiding begint vast met koken. Helaas… is de beurs alleen voor leiding. De beurs voor jeugdleden is gisteren al geweest…
Ondertussen hebben de meeste patrouillebegeleiders het eten klaar. Aardappelen, groente en vissticks. Alleen bij de Arenden zijn om onverklaarbare redenen de vissticks verdwenen. Bij het vuilnis? Niemand zal het ooit weten.

Tussenstukje: home hospitality en programma volgende week
’s Avonds komt er bezoek: voor zover op het kampterrein aanwezig komen kinderen van de gastgezinnen kennismaken. Een zeer chaotisch moment, want het blijkt dat de subkampleiding een oude indeling van onze jongens heeft. Volgens die oude indeling zijn de adressen verdeeld, maar… die indeling is al lang geleden gewijzigd! Ter plekke moet alles dus weer worden herschikt. Dat gaat natuurlijk wel, maar het vraagt individueel overleg met iedereen om duidelijk te krijgen of ze wel accoord gaan met de indeling. Die dan weer gewijzigd wordt… Beetje verwarrend allemaal, maar het komt in orde. De jongens zijn eerst een beetje verlegen (beide kanten op) maar al gauw kletsen ze honderduit met elkaar. Iedereen is zeer tevreden met de definitieve indeling. [Als het goed is krijg ik vanavond de indeling plus namen]
Twee gastgezinnen hebben een van oorsprong Nederlandse moeder. De kinderen spreken zelfs een beetje Nederlands.
Dankzij de geweldige hulp van het subkamp, gaan ze nu naar gezinnen in Lancaster, Preston en nog een plaats. Omskirk is totaal uitgevallen!
De leiding gaat niet naar het oorspronkelijk geplande (en volgens de subkampleiding: vieze) clubhuis, maar naar het county headquarters, een soort kampterrein van de regio. Hun regio heeft 10.000 leden, ze hebben een eigen campsite en trainingscentrum met beheerder en zo. En niet onbelangrijk: bedden.
De organiserende groep heeft een bus geregeld (en betaald) die hen zaterdag van het kampterrein ophaalt. Pas later op de middag, wat erg handig is met de voorziene chaos van het opruimen en afvoeren van de bagage… De bus rijdt langs de drie plaatsen, waar de gastouders klaar zullen staan op het busstation. De jongens gaan dan allemaal mee naar de gezinnen. Woensdagavond is er een barbecue, betaald en verzorgd door onze groep, maar het terrein is geregeld door de subkampleiding.
De jongens gaan daarna niet meer terug naar de gastgezinnen, maar blijven op het kampeerterrein. Daar staat een enorme tent en de gastgroep zal er een paar extra patrouilletenten neerzetten. Onze tenten kunnen dus lekker droog (? als dat lukt in die paar dagen) en ingepakt blijven.
Donderdagmorgen om tien uur worden ze weer door die bus opgehaald die hen daarna naar Liverpool brengt. Perfect geregeld allemaal!

Vervolg programma donderdag
Jules L, Pascal en Sil kwamen gisteren te laat terug en hebben nu dus straf (mogen vanavond niet van het terrein af). Ze zijn eerst heel boos, maar hebben al gauw in de gaten dat die straf wel meevalt: ze mogen namelijk wel mensen ontvangen op het kampterrein. Er komt gezellig een hele groep meisjes langs en ze hebben een geweldige avond met thee, koekjes e.d.
Er zijn trouwens heel veel meisjes op het kamp. Ze komen allemaal als vliegen op de stroop op onze jongens af… Er staan voortdurend meisjes voor de poort om te vragen of ze mogen komen kletsen. Tijdens het telefoongesprek hoor ik zelfs dat Jules P het aanbod krijgt om samen met een van de meisjes te gaan douchen… Geen paniek, hij heeft dat netjes geweigerd.

Vrijdag 5 augustus: GT Extreme
Ze staan pas om half negen op en hebben dan tickets voor vijf programmaonderdelen

adrenaline: erg spannend; via een jacobsladder (loshangende touwladder met sporten die steeds verder uit elkaar zitten, hoe hoger je komt); Bas en Martin zien kans om in twee minuten boven te komen; ’s Middags gaan Teun, Bas en Tristan via een soort dikke mast met metalen “zijtakjes” naar boven; op 8 meter hoogte hangt een plankje waar ze met z’n allen op moeten staan, om vervolgens (gezekerd hoor!) lekker achteruit te gaan hangen;
adventure: pijl en boogschieten en kaart en kompas;
discovery: allerlei scheikundeproefjes, wel aardig;
skills: scoutingtechnieken; commentaar van onze jongens: “die Engelsen kunnen niks, dit soort dingen (hout hakken, vuur maken e.d) doen wij elke dag!”
global: daar wordt een soort ramp gespeeld (bv: vulkaanuitbarsting), waarna je moet aangeven hoe je dat zou oplossen. het is niet bekend of de jongens het leuk hebben gevonden.

De meeste jongens hebben wel tickets gekregen voor de activiteiten van hun voorkeur. Alleen… het plenst, en niet zo’n beetje ook. Toch komen ze absoluut niet negatief terug.
Als lunch hebben Bart en Erwin voor iedereen pannenkoeken gebakken en Mattie maakt super lekkere wentelteefjes met kaneel.
’s Middags gaat het programma in principe gewoon door, maar de jongens die dat willen mogen ook een “slaapticket” kiezen, met andere woorden: een middagslaapje doen. Ongeveer de helft doet dat. De eisen zijn net als dinsdag: kleren uit, slaapzak in, niet lezen of praten. Als je toch praat word je er uit gehaald en moet je ’s avonds op het kampterrein blijven. Ook deze keer knappen ze er weer enorm van op.

Als ze een beetje zijn opgewarmd (ze hebben zelfs de kachel aangedaan in de grote tent!) komt er belangrijk bezoek. Jur en Hilmar, de contactpersonen met Ghana, hebben de Ghanezen uitgenodigd voor de thee met koekjes. Ze gaan poffertjes bakken en een groot aantal verkenners blijft ook om gezellig mee te kletsen. Ze maken ook nog een groepsfoto.

Daarna koken ze centraal: een soort chili con carne maar dan met witte bonen in tomatensaus, aangevuld met o.a. ananas en champignons (speciaal voor Erwin). Ondertussen gaan de patrouillebegeleiders met de patrouilles vast de keukenkisten uitpakken, schoonmaken en weer inruimen. Dan is dat alvast gebeurd… Ze beginnen er pas tegen zessen aan, dus tegen de tijd dat alles schoon is (ze maken centraal een grote hoeveelheid warm water en iedereen werkt lekker mee) én het eten op is… is het al half acht.

Zomaar wat diversen

Inmiddels is een verbod uitgevaardigd op het “s”-woord: als je gevraagd wordt hoe iets was, mag je niet meer zeggen: “saaaaaai”. (“sukkel” valt ook onder de s-woorden trouwens). Gevolg: ze zeggen nu -indien van toepassing- : “het gaat wel”.
De leiding heeft vanmiddag geprobeerd een strijdplan voor morgen te verzinnen. Alles is nat, de vooruitzichten voor ’s morgens zijn: nog meer regen (voor ’s middags: redelijk droog). En alle bagage moet weer dat hele eind terug gesjouwd worden! Het draaiboek is inmiddels klaar. En dan is het dus goed dat ze pas aan het eind van de middag worden opgehaald.
Vanmiddag hebben ze ook eindelijk de algemene kaarten verstuurd (dus iedereen die voor zo’n kaart in aanmerking denkt te komen… nog even geduld :-))
De jongens kaarten veel (ezelen), Rik heeft een leuk spel (deal or no deal) waar ze zich ook prima mee vermaken.
Het wel goed dat het kamp nu bijna afgelopen is: ze zijn toe aan een nieuwe uitdaging. En aan droge kleren. Het terrein is inmiddels een grote natte puinhoop en hier en daar ontstaat lichte wrevel binnen de groep. Ze worden moe. Toch is het kamp erg leuk en heel erg goed georganiseerd. Omdat het niet een echt groot internationaal kamp is, is er niet veel initiatief tot uitwisseling. De meeste initiatieven komen van ons uit, maar die contacten zijn wel erg leuk.
Pim hangt graag de clown uit. Op zeker moment loopt hij op zes Engelse meisjes af en begint in het Nederlands een heel verhaal, in de trant van: jullie verstaan me niet he, het leven is niet eerlijk, ik kan jullie wel verstaan en jullie mij lekker niet; willen jullie mij een kusje geven? De meisjes snappen er inderdaad totaal niets van… de Nederlanders blijven er zo ongeveer in van het lachen…

Natuurlijk zijn er weer twee nieuwe vragen:
5. welke verkenner lust er geen “plastic groente”?
6. welke verkenner schaamt zich er ook tijdens dit kamp voor dat hij op scouting zit?
De juiste antwoorden kun je teruglezen op de quizpagina. 

HOEZO VERWARRING MET DE HOSPITALITY
Maandag 8 augustus, eind van de middag. Telefoon vanuit de auto, op weg naar een plaats om te “high-tea-en”. De jongens zijn in het gastgezin, rust dus, zou je zeggen. Maar toch kletsen ze allemaal door ekaar heen 🙂 Ze hadden het verslag al een tijdje klaar, maar… zonder bereik… moest het dus even wachten.

Vrijdag 5 augustus, vervolg 

Omdat de centrale sluiting pas om negen uur is, hebben de jongens na het eten eerst nog even vrij. Echter… de leiding heeft de vorige avond de “staffmeeting” vergeten en… weet dus niet dat de subkampsluiting al om acht uur is! Op zeker moment komen er doedelzakken op het terrein en is er duidelijk wat aan de hand… Gelukkig kunnen ze de jongens nog snel opsporen en vallen ze uiteindelijk halverwege die subkampsluiting binnen. Ze hebben niet zoveel gemist: er wordt een aantal mensen bedankt en er zijn wat toespraakjes.

Daarna gaat het programma naadloos over in de centrale sluiting. Net als bij de opening loopt iedereen per subkamp over de centrale rondweg achter de muziek aan naar het centrale terrein. De sluiting is niet geweldig, maar dat komt ook omdat ze helemaal achteraan staan en dus niets kunnen zien. Er gebeurt ook niet veel en het geluid is bijzonder slecht. De jongens staan dan ook vooral te flauwekullen met hun vriend(inn)en. Het is… een beetje chaotisch. Alweer

Het feest daarna duurt tot half twaalf: de jongens moeten om kwart voor twaalf terug zijn op het kamp. Iedereen doet snel de klompen uit en gaat er heen. De leiding gaat voor de zoveelste keer vergaderen over de hospitality omdat voor de zoveelste keer de adressen (plus de aantallen jongens die mensen in huis kunnen hebben) gewijzigd zijn. Het zal niet de laatste keer zijn… Deze avond heeft iedereen in elk geval een plek waar hij zin in heeft en mee accoord gaat.
De jongens komen allemaal op tijd (en in de plensregen) terug. De tent van Mitchell lekt, maar ze weten een en ander zo goed mogelijk in orde te maken. Het is duidelijk: het kamp duurt in alle opzichten eigenlijk een dag te lang… Toch hebben ze het allemaal heel leuk gehad. Veel vriendschappen gesloten, veel geswopt. Jan heeft maar liefst 15 dassen verzameld, waar hij de hele dag vol trots mee rondloopt!

Zaterdag 6 augustus: vertrek naar hospitality

Omdat de bus vanmiddag pas om vijf uur komt, kunnen ze lekker uitslapen tot negen uur. Om hen heen is iedereen al druk bezig met inpakken en opruimen. In de regen. Ze ontbijten centraal en daarna leggen ze alle privébagage van de jongens onder een van de eetdaken, de algemene spullen onder een ander eetdak. Ze zijn er zeker tot elf uur mee bezig.
Ondertussen komen de buurgroepen steeds meer eten brengen: brood, melk, boter, fruit, groente (broccoli, ijsbergsla), spuitbussen slagroom… en nog veel meer. En misschien nog wel belangrijker: alle vriendinnen komen afscheid nemen. Er zijn veel leuke vriendschappen gesloten tijdens dit kamp!
De algemene dingen ruimen ze met z’n allen op. Het valt nog niet mee om de molen en de vlaggenmast af te breken. De touwen zijn helemaal opgezwollen van de regen… Maar ook nu weer: iedereen werkt hard en blijft opgewekt. Af en toe mogen ze een uurtje vrij rondlopen om even naar het winkeltje te gaan, de leiding doet dan wat andere algemene klussen.

Het is prettig dat ze zo lang de tijd hebben. Daarom kunnen ze tussen de middag ook uitgebreid lunchen (o.a. met de gekregen bananen, appeltaart en blikfruit met slagroom. Je begrijpt dat die slagroom uiteindelijk ook rechtstreeks in de monden gespoten wordt…)
Iedereen mag daarna van het nog beschikbare restant zakgeld alles ophalen wat ze willen hebben. Sommigen krijgen nog wel 50 pond mee.

Dan is het tijd voor het afscheid van de subkampleiding. Bart spreekt een woordje, en ze geven hen een das, een relatiegeschenkje, een Edammer kaas en een klompje. De jongens krijgen enorm veel complimenten: ze zijn een leuke groep geweest op het kamp! Het is inmiddels droog en er schijnt zelfs een waterig zonnetje, de tenten zijn dus redelijk (maar niet volledig) droog. Alles moet nog wel naar de auto’s gesjouwd worden. Die dus heeeeel ver weg staan. Gelukkig is iemand zo vriendelijk om met een jeep plus aanhanger te helpen. Het terrein is inmiddels min of meer onbegaanbaar geworden, overal enorme moddersporen. Ook nu weer helpt iedereen geweldig mee. Alle jongens geven de spullen in een lange rij door, de leiding kan het daarna makkelijk inpakken.
Ondertussen komt er voor de zoveelste keer een wijziging in de hospitality. Niet alleen de leiding maar nu ook de jongens worden er gek van…

Maar op zeker moment is het dan toch zover dat ze in de bus kunnen stappen. Boyd, Mattie en Mischa blijven achter omdat zij op een andere manier naar hun gastadres gaan.
De bus rijdt langs de drie verschillende hospitality-plaatsen: Lancaster, Preston en Chorley. In Lancaster staat een belangrijke districtsbobo in volledig uniform hen op te wachten op het busstation. Hij verdeelt de jongens onder de wachtende ouders. De leiding heeft voor alle gastouders een brief gemaakt, met daarin het telefoonnummer waarop zij tijdens de hospitality bereikbaar zijn, informatie over de barbecue van woensdag en -voor zover van toepassing- uitleg over medicijngebruik.
In Preston herhaalt het verhaal zich: ook hier staat iemand in uniform klaar, die de jongens in contact brengt met de verschillende ouders.
De laatste plaats is Chorley. De bus parkeert op een heel ruim terrein, met de bedoeling om daar iedereen snel uit te laten stappen. Er komt onmiddellijk iemand op de chauffeur af, met de mededeling dat dat absoluut niet mag. Ook niet voor vijf minuten. Ze krijgen ruzie, die vergeefs gesust wordt door de mevrouw die hen opwacht. Beetje chaotisch (!). Er komt zelfs politie bij. Aangezien onze jongens er absoluut niets aan kunnen doen, stappen ze maar snel uit.

Als de jongens weg zijn, wordt de leiding naar een zeer lawaaierige pub gebracht, waar ze nog ongeveer drie kwartier moeten wachten op de auto’s met Bart, Robert, Tijmen en Tjalling. Het is dan al negen uur… Gezien de herrie gaan ze snel door richting het kampterrein (zo’n drie kwartier rijden). Ze zoeken nog een gezellige pub om wat te eten (het is dan dus echt al laat…) maar dat is nog lastig. Uiteindelijk vinden ze een leuk (en chique) Indisch restaurant waar ze dan toch eindelijk… lekker gaan eten.
Als ze het op hebben is het inmiddels elf uur. Snel terug dus naar het clubhuis, waar ze een klein maar wel mooi gebouwtje hebben met drie slaapkamers (met bedden!). Nog een borrel en dan… naar bed.