Van zaterdag 24 juli tot en met donderdag 12 augustus 2010 waren 34 verkenners (Bas, Boyd, Carl, Danique, Floris, (Friso), Haye, Hilmar, Jan, Jason, Jesse, Jordi, Jules, Jules, Jur, Lennaert, Luc, Martin, Mattie, Max, Mischa, Mitchell, Noud, Pascal, Pim, Rik, Siemen, Sietse, Sil, Stephen, Stijn, Teun, Tristan en Ward) met 10 man/vrouw leiding (Angelique, Bart, Erik-Jan, Erwin, Lex, Martijn, Peter, Robert, Tjalling, Tijmen) in Engeland. Hieronder het verslag van de eerste week, de rondreis.

ENGELAND IN VIA DE BAGAGEBAND
Zondag 25 juli, het eerste officiële verslag komt vanaf de oevers van de Theems, met uitzicht op de Towerbridge, lekker in het zonnetje (t-shirt-en-korte-broeken-weer).

Zaterdag 24 juli: het vertrek

Hoewel “Engeland” het hele jaar door eigenlijk al is begonnen (voorbereidingsweekenden, themaopkomsten, barbecue voor de PL’s en APL’s) is de eigenlijke start pas op zaterdag 24 juli.
Het is half tien ’s morgens, de padvindsters zijn om negen uur vertrokken van het Raadhuisplein, nu zijn de verkenners aan de beurt bij station Oosterbeek. Eerst staan er maar een paar mensen op het grasveld, maar tegen tien uur is het terrein stampvol met 34 verkenners, 10 man/vrouw leiding en heel veel uitzwaaiers.

Als alle paspoorten en medicijnen zijn ingeleverd is het tijd voor nog wat “verplichtingen”. Helga en Joop hebben hun oude bus aan de verkenners geschonken en krijgen als dank een prachtige grote zaklamp met inscriptie. Natuurlijk moet er een groepsfoto gemaakt worden. En dan krijgen de jongens hun kaartje (Eén van de vele uit de lange ketting die Erwin en Tijmen op de foto laten zien). Het is een gecombineerd trein-/bootkaartje, dat ze goed moeten bewaren.
Hierna lopen we met z’n allen naar het perron, dat meteen helemaal vol met mensen staat 🙂 Nadat eerst een intercity en een ICE-trein voorbij geraasd zijn, komt precies op tijd de stoptrein naar Ede. Het is verstandig om zoveel mogelijk voorin in te stappen (vanwege het overstappen in Ede-Wageningen), maar de groep splitst zich: een deel voorin, een deel achterin. Als iedereen binnen is, fluit de conducteur en… is ook voor de verkenners de Engelandreis begonnen. Het busje en de auto-met-aanhanger vertrekken tegelijkertijd.

Na vertrek uit Oosterbeek (waarbij met name de leiding onder de indruk was met de grote hoeveelheid betrokken uitzwaaiers!) begint het kamp pas echt. De treinreis verloopt zeer vlot. Er is in Ede-Wageningen weinig overstaptijd, maar het gaat probleemloos, ze halen de aansluiting met gemak. Het scheelt dat de bagage van de jongste verkenners en de leiding in de busjes zit, zij kunnen de anderen dus helpen.
In Utrecht is wat meer overstaptijd. Het ziet er op de foto’s wat chaotisch uit, maar ze halen ook de trein naar Rotterdam eenvoudig (met dank aan Teunis voor de foto’s!). Onderweg komen ze een aantal Vierdaagselopers uit Nieuw Zeeland en Engeland tegen. Een aantal jongens begint meteen enthousiast een praatje, in het Engels natuurlijk. Vooral Jules L en Haye hebben heel gezellig leuke gesprekken gevoerd.
In Rotterdam hebben ze een half uur, de jongens kunnen daar zelfs nog een tijdje vrij rondlopen. Exact volgens de planning komen ze daarna met de moderne sprinter in Hoek van Holland, waar het stralend mooi weer is. De bagage die ze bij zich hebben moet worden ingescand en de jongens moeten één voor één door de douane. Peter mag er pas doorheen als alle jongens zijn “goedgekeurd” 🙂

De boot ligt al klaar: het is een hele grote, moderne boot die er heel indrukwekkend uitziet, maar het is er saai. Vergeleken met de oude boten (waar dus alleen Mitchell en de leiding over kunnen oordelen) is er niet veel te doen, er is bijvoorbeeld geen Mc.Donalds… Wel een casino (waar ze niet in mogen), een bioscoop (waar je voor moet betalen) en fruitautomaten. Gelukkig is er ook een computer: Tristan en Jules laten een berichtje achter op hun eigen site. Ze krijgen hun eerste portie zakgeld. Sommige jongens hebben dat ’s avonds nog steeds in hun zak zitten, anderen hebben het totaal (of gedeeltelijk) opgemaakt aan wat te drinken en/of de fruitautomaten. En nee Sil… als je al het zakgeld opgemaakt hebt, zelfs al gaat dat door per ongeluk op een verkeerde knop te drukken… krijg je echt pas over twee dagen weer een nieuw bedrag!
Zeven uur varen duurt lang. Ze vervelen zich niet, maar saai is het wel. De leiding probeert de jongens wat af te leiden door spelletjes te doen. Verder moet al het geld voor het Grote Gala Gokfestival (activiteit op het subkamp volgende week) nog gesorteerd en verdeeld worden. Veel werk, waar een aantal jongens gelukkig mee geholpen heeft.
Op de boot delen ze ook vast de groepjes in voor de tocht door Londen. De jongens maken zelf tweetallen, de leiding koppelt de tweetallen aan elkaar tot groepjes en kan inschrijven met welk groepje ze willen meelopen. Uiteindelijk is iedereen tevreden met de definitieve indeling.Martin en Bas zitten de hele boottocht te kaarten (“Zenuwen”?). Hun moeders hadden een leuke verrassing meegegeven: een soort koelbox met allemaal bakjes met verschillend fruit (meloen, tomaat, komkommer). Een geweldig leuk idee en vooral: heel erg lekker! Ze zijn er op de boot al voor bedankt met een mailtje, maar hierbij dus nogmaals.

Een uur voor aankomst zijn ze al in de haven van Harwich, maar voordat je zo’n grote boot goed hebt gedraaid en ingeparkeerd… gaat er zo een uur voorbij. De jongens staan al die tijd lekker buiten. Er zijn heel veel zeemeeuwen die vlak over je hoofd vliegen en bereid zijn kunstjes te doen (prachtige duikvluchten) voor een lekker stukje brood.
Omstreeks acht uur (Engelse tijd, vanaf nu zijn alle tijden Engelse tijden, in Nederland is het dan een uur later) mogen ze eindelijk van de boot af. Danique mag bij Robert in de auto mee naar Londen. Gezellig voor Robert en fijn voor Danique, nu hoeft hij niet het hele stuk door de lange aankomsthal te lopen.

Vervolgens alweer controles. Alle passen moeten ingescand worden, maar de jongens ondergaan het rustig. Daarna moeten ze bij de rolband wachten op de bagage. Al gauw gaan ze er even op zitten (en dan snel er weer af). Jules L wil graag blijven liggen, en probeert dat ook even. Wat tot gevolg heeft dat iederéén dat natuurlijk wil. Hoewel de leiding het wel een leuke actie vindt, geven ze toch aan dat het niet mag. Waarop de jongens vragen of ze toestemming mogen vragen aan de meneer van de beveiliging. En… die vindt het goed! Dikke pret natuurlijk, als iedereen op de band gaat liggen, door de klapdeurtjes heen getransporteerd wordt, en weer terug komt. Helaas vindt de collega-beveiligster het minder leuk. En dus moeten ze er toch mee stoppen…
Als alle bagage er is, gaan ze Groot Brittannië echt binnen. Sil, Carl, Luc en Siemen kussen de grond. De bus staat al te wachten op de parkeerplaats, en dan kunnen ze om negen uur vertrekken.

De reis gaat vlot. De jongens luisteren wat naar muziek, kletsen met elkaar, lezen of doen hun ogen even dicht. Heel relaxed. Ze sturen nog een smsje naar Nederland: “Op 60 mijl van Londen. Jongens zijn rustig nu… Gek, kwart over negen en bijna donker!”Tegen half elf zijn ze bij het clubhuis. Daar zijn de bus, de auto én Martijn (rechtstreeks vanaf zijn vakantie in Schotland) net vijf minuten eerder gearriveerd. Keurige planning, heren!
De bus kan niet helemaal bij het gebouw komen, dus ze moeten nog een klein stukje sjouwen, maar dan zijn ze dan ook eindelijk binnen.
Het clubhuis (hetzelfde als dat van vier jaar geleden) is ouderwets en wat vervallen. Maar dat maakt voor die twee nachten niets uit. Er is één grote zaal waarin voldoende ruimte is voor iedereen. Ze maken nog snel even wat broodjes met knakworst (met dank aan de mensen die geholpen hebben met de inkoop van het brood!), houden een heel korte ereraad met de PL’s en gaan dan gauw naar bed. Iedereen is moe, het is dan al twaalf uur (wat dus één uur Nederlandse tijd is…)

Zondag 25 juli: Londen

Vandaag hoeven ze pas om half negen op te staan, maar sommige jongens zijn al om zeven uur wakker. Ze doen rustig aan en gaan er dan toch om een uur of acht uit om centraal te ontbijten. Iedereen is vrolijk, relaxed en opgewekt. Dat klinkt logisch, maar als je bedenkt dat het een enorm grote groep is… is het toch opvallend hoe gezellig het is.

Om kwart over tien vertrekken ze naar Bounds Green, de metrohalte ongeveer 300 meter verderop. Eerst metrokaartjes kopen: de jongens kunnen voor twee pond onbeperkt de hele dag door Londen reizen. Voor de leiding is het iets duurder. Iedereen is onder de indruk van de lange roltrappen. Zo lang heb je ze bij ons niet!
Ze gaan in acht groepjes, waarvan een aantal zo snel mogelijk vertrekt omdat ze veel willen doen. Bart gaat met o.a. Hilmar, Pim en Jur naar drie verschillende musea (waaronder het Science Museum). Hij heeft daar ook een afspraak met een vriendin, die de hele dag met hen mee zal lopen. Caroline gaat met het groepje van Angelique mee (Friso zit in een ander groepje en heeft het enorm naar zijn zin, ook hij heeft vannacht prima geslapen!). Tijmen gaat met zijn groepje (Jules P, Jason, Ward, Mattie) o.a. langs de Apple Shop, waar ze een fanmailtje sturen met een Ipad[leuk idee jongens!]
Natuurlijk gaat een aantal groepjes naar het wisselen van de wacht. Peter doet dat met o.a. Mitchell, Danique en Haye. Zij hebben ook de Koninklijke stallen gezien (waar je leuke foto’s kunt maken van jezelf-met-wachter), Westminster, de Big Ben en The Monument (hoge toren). Ze hebben limonade gekocht en geluncht en zitten tijdens het telefoongesprek dus aan de oever van de Theems. Hierna willen ze nog met een dubbeldekker naar het Science Museum, naar Soho, naar McDonalds en Covent Garden. Voor het insigne internationaal moeten ze ook nog even op de foto met het standbeeld van Peter Pan. Het is best vermoeiend om de rolstoel van Danique overal mee naar toe te nemen (zowel voor Danique: steeds stoel in-en-uit, maar ook voor de anderen: rolstoel roltrappen op-en-af) maar iedereen doet het met plezier. Ze werken als een geoliede machine: Danique stapt op en loopt, de drie anderen pakken de rolstoel en sjouwen die de trap op of af. Perfecte samenwerking, zonder enige wanklank!
Hoewel ieder groepje veel dezelfde dingen heeft bekeken, zijn er toch ook wat leuke verschillen:

de groep van Carl (?) zag in Soho een optreden van zingende travestieten, waar ze steeds naar toe terug wilden gaan;
Jesse en Jules P zagen iemand die voor Jezus demonstreerde, ze bemoeiden zich er mee tot vreugde van de demonstrant maar ook wel een beetje tot ergernis van het publiek 🙁
het groepje van Mitchell zag na het maken van de foto van het standbeeld van Peter Pan een groep van zo’n 25 man/vrouw die zich vreemd gedroegen; ze spraken onverstaanbaar, stonden in een kring, zagen er “raar” uit, stonden hand in hand, huilden, plukten bloemen, zongen… kortom het was niet duidelijk waarom ze dat daar deden; het bleek een Braziliaanse theatergroep te zijn;
Carl ontmoette de Engelse meisjes waar hij via Hyves contact mee had gelegd; de meisjes hebben een kleine drie uur met hen meegelopen, maar… de leiding heeft het gesprek moeten voeren 🙂
of hij daarom de geüniformeerde “wacht” bij de Koninklijke stallen met een vuvuzela in het oor blies, vertelt het verhaal niet, maar dat die man het niet leuk vond mag duidelijk zijn.

Ze moeten om half tien terug zijn op het kamp, maar niet iedereen is op tijd. Het groepje met de rolstoel is door die rolstoel een kwartier te laat [of is het een goed excuus, heren?].
Het is erg warm in het gebouw. Ze hebben zelfgeschreven verhalen bij zich waar de jongens zelf in voorkomen. Het is een goede traditie om die verhalen voor het naar bed gaan voor te lezen. Ze kletsen nog wat, Bart leest het verhaal en dan gaan ze slapen.

RIJDEN MET EEN GROTE BUS DUURT LANGER DAN JE DENKT
Woensdag 28 juli, aan het eind van de middag. Geraas aan de andere kant van de telefoon: foerage doet boodschappen voor een huishouden van 45 mensen. Gelukkig heeft de supermarkt ook een rustig hoekje.

Maandag 26 juli: pech in Oxford?

Maandag bij het opstaan regent het. Niet hard, maar wel hardnekkig (motregen). Ze pakken al hun spullen in en dan komt de chauffeur. Hij heet Andy en is in zijn vrije tijd verkennerleiding in Lancaster. Ze maken kennis en Jesse geeft hem een groepsdas. Ook maken ze extra veel kabaal met de vuvuzela’s. De bus is groot (voor 54 personen), alle bagage past er makkelijk in. Het smsje luidt: “Het regent! En behoorlijk ook! Chauffeur net aangekomen. Londen ontzettend leuk! Ieder heel enthousiast. Over een half uur rijden en dan maar hopen dat het droog wordt…”
Ze rijden dwars door Londen, o.a. via het nieuwe Wembleystadion, naar Oxford. Maar daarna loopt het niet helemaal meer zoals gepland.

De chauffeurs hadden tevoren bedacht waar ze in Oxford moesten parkeren. Omdat de auto’s niet zo hard kunnen rijden als de bus, zijn ze elkaar onderweg al kwijt. Als de bus op de afgesproken parkeerplaats aankomt, zijn de auto’s nergens te bekennen. Ze geven telefonisch aan dat ze er aan komen, maar als ze er na een kwartier nog niet zijn, blijken ze op een andere parkeerplaats te staan… Dan wordt het een beetje lastig, want ze hebben de punters gereserveerd voor half twaalf en het is dan al bijna twaalf uur. Daarom besluiten ze om alleen met de bus verder te gaan.
Ze komen drie kwartier te laat bij de punters, maar gelukkig doet niemand daar moeilijk, ze mogen gewoon hun uur varen. Dat gaat heel goed, iedereen blijft droog. Een van de oorzaken daarvan is wel het weer. Dat is zeker niet slecht (bewolkt, niet koud, af en toe beetje zon), maar het is absoluut geen zwemweer. Tristan gaat de standaard weddenschap aan: “durft er iemand met z’n linkerbeen op de ene boot en met z’n rechterbeen op de andere boot te gaan staan” maar helaas… dat mag niet van de organisatie!
Na een uur zijn ze terug en gaan ze naar het Universiteitsmuseum. Eerst lunchen op het grasveld ervóór en dan het museum in. Dat was althans de bedoeling, maar helaas… dit jaar voor het eerst moet je als groep reserveren voor je naar binnen mag! Individuele bezoekers mogen gewoon naar binnen, maar groepen onder geen enkele voorwaarde, ook al heeft Martijn gepraat als Brugman.

Dat vraagt om wat improvisatie. De auto’s rijden vast naar het kampterrein en de jongens krijgen een uurtje vrij in het centrum. Daar is o.a. een AppleStore, dus sommige ouders hebben al een berichtje gekregen. Verder heeft ook Oxford een McDonalds… ze komen allemaal met volle maag terug. De leiding heeft ondertussen 34 foto’s afgedrukt op ansichtkaartformaat.
Daarna rijdt ook de bus naar het kampterrein, waar zich deel 3 van het pechscenario afspeelt: ze zijn vergeten de sleutel op te halen van het hek… Jammer maar helaas. De bus parkeert langs de drukke weg en de chauffeur helpt de jongens in groepjes over te steken (wat bij linksrijdend verkeer toch altijd weer onwennig is). Ondertussen halen ze met de auto de sleutel op.
Het kampterrein is prachtig. Heel mooi, ruim, met nieuwe gebouwen met douches en wc’s en zij zijn de enige bezoekers!

Ze kunnen al snel foerageren en gaan koken: aardappelen, gemengde groenten (doperwten, worteltjes, maïs) en rookworst en yoghurt toe.
Na het eten spelen ze nog wat op het terrein en schrijven ze de ansichtkaarten. [Als het goed is… krijgen jullie die dus over niet al te lange tijd in de brievenbus!]
Daarna is het al gauw donker. Ze zitten nog wat bij het kampvuur, luisteren naar een verhaal en gaan daarna snel naar bed. De leiding probeert nog een aantal foto’s te sturen voor op de site. Dat kost moeite (als je haast hebt, duren dat soort dingen altijd langer dan je wilt), maar het lukt!

Dinsdag 27 juli: allemaal de mijn in!

Om half acht staan ze op, klaar voor de eerste echte “kampafbraak”. Het gaat heel vlot en zonder problemen, in ruim twee uur is alles ingepakt, opgeruimd, in de bus(jes) geladen en hebben ze nog ontbeten ook. Rond tien uur vertrekken ze. Een prachtige route over smalle weggetjes (in het grensgebied met Wales), maar… je kunt niet echt hard rijden. Er meldt zich een nieuwe sms-correspondent: “Gisteren is alles goed gegaan. Het punteren was leuk. Het is zwaar bewolkt maar geen regen. Iedereen heeft goed geslapen. We zitten nu in de bus op weg naar de mijn. Iedereen heeft er zin in en ze zijn erg enthousiast. Verder geen problemen. Groetjes, Boyd”.

Bij de mijn moeten ze zich in drie groepen moeten verdelen: een “makkelijke groep” (die niet te veel kruipwerk hoeft te doen en niet te diep gaat) en twee “deep-level groepen” (die dieper gaan en moeilijke dingen moeten doen). De verdeling ontstaat zonder problemen: 13 jongens willen graag in de makkelijke groep, de anderen gaan in de twee moeilijke groepen. De leiding loot wie waar mee naar toe gaat. Belangrijk (en leuk): iedereen gaat mee en waar nodig heeft iedereen het ook als een overwinning op zichzelf ervaren!
De deep-leveltocht gaat ergens in een weiland door een gat de diepte in (wel 40 meter!)
Peter loot de makkelijke groep, het verslag gaat daarom vooral over die tocht. De makkelijke groep begint heel rustig, het eerste half uur is het alsof je door de grotten van Valkenburg loopt. De gids legt leuk uit, Peter vertaalt steeds waar nodig. De jongens hebben allemaal een overall aan, een helm op en een riem om met een accu voor de lamp op de helm. Na dat half uur komen ze bij gaten waar ze doorheen moeten. Het is minder nauw dan bij de moeilijke route, maar toch behoorlijk veel kruip- en ligwerk; ook moeten ze over ijzeren ladders. Het duurt wel anderhalf uur, de jongens zijn allemaal heel erg enthousiast.
Beide groepen moeten op zeker moment gaan zitten, met de lamp uit. Het is dan echt pikkedonker, je ziet helemaal niets! En als je ook twee minuten heel stil bent… hoor je je eigen bloed stromen! Een boeiende ervaring voor iedereen. Als de gids uiteindelijk één kaarsje aansteekt, zitten ze meteen in een “zee van licht”!
De makkelijke groep doet tot slot nog een wedstrijdje. Ze wachten in een soort hal (in de grot) en moeten in tweetallen door een gat naar beneden. Daar komen ze in een andere hal, die maar één uitgang heeft. Als ze die vinden en daarna even doorlopen… komen ze weer in de eerste hal uit. Het tweetal dat de uitgang het snelste kan vinden heeft gewonnen. Vanzelfsprekend moeten de anderen ondertussen wel heel stil zijn, want anders kun je precies horen waar je heen moet. Iedereen vindt het erg leuk om te doen, gemiddeld kost het ze ongeveer twee minuten over om terug te komen. Jules P en Mitchell hebben gewonnen.

Ze eten daarna op een grasveldje buiten. Het is de hele dag mooi en vooral lekker weer. Beetje zon, niet te warm, geen regen. Daarna begint een lange busrit. Die valt tegen. Ze willen stoppen bij een supermarkt, maar de grootte van de groep (of eigenlijk: de grootte van de bus-plus-de-twee-auto’s-met-aanhanger) zorgt voor problemen. Je kunt niet makkelijk parkeren in de drukke steden! Stoppen lukt dus niet, en dat is jammer. Want ze wilden pinnen (zakgeld uitdelen) en naar de supermarkt (zakgeld uitgeven). Ook de gewone boodschappen voor het avondeten kunnen ze nu niet halen, maar… daar is de reservemaaltijd voor. Gelukkig kunnen ze lekker slapen in de bus…
Blackwell Court is een enorm groot kampterrein, waar wel 800 mensen staan. Ze worden heel leuk ontvangen. Meteen staan er andere padvindsters/verkenners om hen heen die zomaar helpen met het verslepen van de bagage. Ze willen ook meteen swoppen. Alle oranje spullen doen het goed! Het swoppen bevalt prima, dat belooft wat voor Red Rose.
Jan heeft succes met zijn dasringklompjes. De aanwezige padvindsters willen allemaal zo’n klompje hebben maar… ze hebben geen ruilmateriaal. Jan is niet op zijn mondje gevallen en biedt aan dat hij ze wel wil ruilen tegen een zoen. Niemand durft…

Het zwembad is open van acht tot negen uur, de leiding moet de jongens daarom dwingen om NU te gaan zwemmen. Daarna kunnen ze nog snel even douchen en schone kleren aan trekken. Ondertussen heeft de leiding gekookt, dus om half tien zitten ze hongerig aan de maaltijd. De enorme pan macaroni gaat tot de bodem toe leeg! De afwas gaat deze keer centraal.
Omdat de vermoeidheid toeslaat, gaan ze daarna direct naar bed. Om half elf liggen ze er in, om kwart voor elf is het stil op het terrein! De leiding stuurt ondertussen nog een groot aantal nieuwe foto’s op voor op de site.

Woensdag 28 juli: Alton Towers en pubmeal

Om half acht bij het opstaan is het mooi weer: prachtige blauwe lucht.
De jongens zijn nog een beetje moe: ze moeten opgejut worden om alles op te ruimen en af te breken. Het kampwinkeltje trekt meer dan het werken… Toch doet niemand moeilijk, iedereen werkt bereidwillig mee.
Omdat de bus veel langzamer rijdt dan gepland, hebben ze de vorige avond al met de padvindstersleiding afgesproken dat ze een half uur later bij Alton Towers zullen zijn (half twaalf in plaats van elf uur). Om tien uur zitten ze in de bus voor een rit van anderhalf uur. Denken ze. Helaas… het duurt tweeënhalf uur… De route is mooi, maar de bus rijdt gewoon niet hard. Mattie heeft zich opgewerkt tot assistent penningmeester. Hij helpt de mensen van financien met het uitdelen van het zakgeld aan de jongens.

Vanzelfsprekend balen de padvindsters van de vertraging (de verkenners hebben hun toegangskaartjes…) maar ze verliezen de moed niet en staan hen luid zingend op te wachten bij de ingang. Het weer is dan iets veranderd: het is nu “echt Engels” [wat dat dan ook moge zijn]: zwaar bewolkt en een beetje motregenachtig.
Omdat het park tot zeven uur open is, besluiten ze tot het allerlaatste moment te blijven. De jongens gaan dan het park in, Peter en de mensen van foerage gaan inkopen doen en regelen voor vanavond een “bar-meal” in een pub: fish&chips, hamburger en cola/sinas. De mevrouw van de pub ziet het helemaal zitten: ze is van plan om de tafels gezellig te dekken en om het drinken vast klaar te zetten.

Diversen
Het valt op dat het dus nog steeds enorm gezellig is. Natuurlijk moeten ze wel eens boos worden op de jongens of iets verbieden (maar in welk gezin gebeurt dat nou niet?), maar er is niets ernstigs, niets vervelends, geen slechte sfeer, enz.
Ik heb over een aantal jongens wat persoonlijke berichten doorgekregen. Die zal ik aan de betreffende ouders mailen (of bellen of sms’sen, ik heb nog even niet uitgezocht of de ouders met vakantie zijn of niet). Maak je niet ongerust: het zijn goede berichten en als je niets krijgt… dan gaat het met jouw zoon ook goed.
We begrijpen dat de ouders het leuk vinden om hun zoon zo veel mogelijk op de foto’s te zien. Dat is helaas niet helemaal te realiseren. Ze maken honderden foto’s, en selecteren vervolgens (gelukkig) zelf welke foto’s ze doorsturen. Daarbij proberen ze zoveel mogelijk jongens erop te hebben, maar… met een groep van 45… is dat niet altijd mogelijk. Het is vooral belangrijk dat de foto’s een goed beeld van het kamp geven. Maak je ook daarover niet ongerust: ze zijn onderweg nog niemand verloren 🙂

WE IMPROVISEREN ER OP LOS
Zaterdag 31 juli, ik hoor de vuvuzela’s via de webradio van RedRose-radio als de telefoon gaat. Snel de radio uit want  Red Rose door de telefoon is altijd leuker! Als ik Peter vraag hoe het gaat, is de reactie: “tsja… in principe prima… maar ook heel vreemd…” Uit het verslag blijkt wat hij daar mee bedoelt.

Woensdag 28 juli: vervolg Alton Towers

Om een uur of zes komen Peter en de mensen van foerage terug bij Alton Towers; ze gaan nog even naar binnen en kletsen wat bij met de padvindsters. Zelf bezoeken ze geen attracties meer.
De jongens hebben zich de hele middag uitstekend vermaakt. Vergeleken met vorige jaren valt het op dat lang niet iedereen fanatiek zo snel mogelijk “alle achtbanen en attracties” in geweest is. Ze hebben zich juist ook vermaakt door relaxed rond te lopen en om zich heen te kijken. Sommigen treden buiten zichzelf. Luc durfde een bepaalde achtbaan niet in, maar doet het toch en wint daarmee een weddenschap met Erwin (hamburgermaaltijd). En Tijmen, bepaald niet de grootste achtbaanenthousiasteling van de groep… is er samen met Angelique toch in geweest!

Na afloop rijden ze met de bus naar de pub voor het bestelde “pub-meal”. Het ziet er prachtig uit. Ze kunnen min of meer onbeperkt cola, sinas en sevenup drinken en het eten is heerlijk. ’t Is een relatief hoge kostenpost, maar wel heel erg de moeite waard.

Om half negen stappen ze weer in de bus richting Edale, een piepklein dorpje waar je alleen via hele smalle weggetjes door een prachtig landschap naar toe kunt rijden. Elke vier jaar is dat weer een moeilijke opgave voor de chauffeur.
Ook voor Andy is het lastig. Hij heeft weliswaar geen hoogtevrees, maar het is inmiddels donker en de weggetjes zijn smal. De auto’s zijn vast vooruit gereden en hebben het een stuk makkelijker. Zij komen om kwart over tien op het kamp. De beheerder had hen al eerder verwacht en wil eigenlijk gaan slapen. Dat vraagt om improviseren. Ze halen de vendel en twee patrouilletenten uit de auto’s en zetten die op. Peter loopt richting de parkeerplaats voor de bus (ergens buiten het dorp) zodat hij de jongens straks snel de weg kan wijzen. De bus is er uiteindelijk om kwart over elf. De weggetjes waren inderdaad ook nu weer heel erg smal geweest, ze reden per ongeluk tegen muurtje aan, waarna de chauffeur met zijn baas had moeten bellen en van de weeromstuit waren de jongens enorm druk in de bus…

Maar daarna gaat alles superefficiënt. De jongens worden onmiddellijk naar de tent gedirigeerd, daar zetten ze hun tas neer, pakken hun matje en slaapzak uit, en gaan meteen liggen. De PL’s helpen mee organiseren en gaan daarna in een van de patrouilletenten liggen. De leiding blijft even zitten in de grote tent en… om kwart voor twaalf is het stil. Iedereen slaapt!

Donderdag 29 juli: Pennine Way

Bij het opstaan is het aardig weer: typisch Engels, beetje bewolkt, niet te koud, prima reis- en wandelweer. Het is droog, maar er staat wel veel wind.
Iedereen moet een dagrugzakje inpakken met belangrijke spullen. Bovendien moeten ze droge kleren achterlaten in de bus. Bij het vertrek wordt dit nauwkeurig door de leiding gecontroleerd. De patrouille van Bart en Erwin (Leeuwen) vertrekt als eerste, daarna gaat elk kwartier de volgende patrouille. Met elke patrouille gaan begeleiders mee. Danique blijft bij Tjalling, zij controleren vast de busroute naar het volgende kampterrein en doen de boodschappen.

Na een kwartier komt Bart weer terug, hij heeft problemen met zijn astma en loopt liever niet verder. Erwin wacht met de patrouille op de volgende groep, daarna lopen de twee patrouilles gezellig samen verder. Robert en Peter gaan met hun patrouille als laatste, zij zijn de “veegploeg”.

Peters verslag gaat met name over de patrouille waar hij zelf mee heeft gelopen (Arenden), maar de verhalen van de andere patoruilles zijn vergelijkbaar.
De jongens zijn laaiend enthousiast. De start is meteen al mooi. Je moet via een beek omhoog klimmen. (Sil, Luc en Carl leven zich helemaal uit).
Omdat het redelijk goed weer is, is er redelijk weinig modder. Maar het effect van het veen kun je wel goed merken: het veert terug als je er op springt.
De meeste jongens vinden de omgeving prachtig: zand, rotsen, hei, varens, een beek. Pim denkt er anders over en geeft aan dat hij het echt lelijk vindt 🙂 “Mijn ouders vinden dat gras er netjes geknipt bij moet staan, dit is een chaos; ik vind de kleuren ook lelijk”. Ach ja, over smaak valt niet te twisten… Pennine Way is geen Oosterbeek… Jur beweert tegen iedereen die het horen wil dat hij een Duitse grootvader heeft (the “German Bomber”) die zich in de buurt verstopt en hen voortdurend aan het schrikken maakt. “Let maar op, je ziet hem zo meteen weer”.

Na de klim langs de beek kom je op een hoogvlakte en moet je op kompas verder lopen. Helaas… ze hebben een kompas met een gigantische luchtbel er in… en dat wijst dus bepaald niet meer de goede weg aan… Gevolg: ze raken behoorlijk de weg kwijt. Maar omdat zowel Robert als Peter dit stuk al heel vaak gelopen hebben, besluiten ze de veilige optie te kiezen: gewoon naar het westen gaan, dan kom je er vanzelf. En dat is ook zo, alleen moeten ze nu een stuk verder lopen dan de andere patrouilles (zo’n 14 mijl, terwijl de anderen 8 mijl lopen). Maar ook nu weer: totaal geen gemopper van de jongens. Tevoren is wel duidelijk gezegd dat ze niet elk half uur moeten vragen “zijn we er al?”… en dat doen ze dus alleen helemaal aan het begin. Om te pesten. Ze krijgen na afloop dan ook een groot compliment (en de belofte om volgende week een ijsje te gaan eten).

Omdat de bus op die laatste patrouille moet wachten, gaan de auto’s vast naar het volgende kampterrein om te koken. Het is een typisch clubhuis (soort barak) midden in een Engelse woonwijk, ongeveer 30 minuten rijden vanaf het eindpunt van de route. Best een grote ruimte, met een douche, wc en een keukentje. Ze koken een enorme pan chili, want iedereen heeft flinke trek na de wandeling. Iedereen? Nee, drie jongens willen niet eten, maar zijn toch verplicht om een half bord te eten. Geen gezeur…
Je verbaast je er over, maar na het eten moeten ze toch nog hun energie kwijt. Ze spelen een partijtje murderball op het grasveld. Chauffeur Andy doet enthousiast mee. Een paar jongens gaan nog douchen. Daarna het tweede voorleesverhaal, ditmaal met een hoofdrol voor de patrouille van Jules P. Iedereen ligt om half elf vlot in bed. En slaapt.

Vrijdag 30 juli: via supermarkt en zwembad naar Red Rose

Tot half negen uitgeslapen. Dat was wel nodig 🙂 Na een centraal ontbijt pakt iedereen z’n tas weer netjes in. Ze rijden met de bus naar Blackburn. Eerst nemen ze bij het vliegveld van Manchester afscheid van Caroline en Friso, die met gemengde gevoelens vertrekken: blij dat ze het gedaan hebben, goed dat ze het gedaan hebben, jammer dat het voorbij is maar ook fijn om weer naar huis te gaan.
In Blackburn lunchen ze op het plein voor het zwembad. Dat is steeds weer een mooi gezicht: zo’n grote groep met keukenkisten en lunch-spullen. Mitchell, Jesse en Jules sturen ter plekke deze wat vreemde foto op…

Ze zwemmen anderhalf uur in een groot golfslagbad met een spectaculaire glijbaan (o.a. een waar je op je kop in een trechter valt en daarna naar beneden plonst…). De controle is heel streng, dus géén badjuffrouwen in het water geduwd dit jaar 🙂 Angelique en Robert gaan ondertussen naar de wasserette en wassen daar van iedere jongen een broek, blouse en een handdoek.
Na afloop slaan ze in het Shopping Centre enorme voedselvoorraden in: cola, chips, fudge… De leiding doet er niet moeilijk over. Het is zo ongeveer de eerste én de laatste keer dat ze in zo’n winkelcentrum zullen komen.

Eenmaal terug in de bus begint het gigantisch te regenen. Heel vervelend voor de chauffeur, en ook wel voor het uitzicht, want als ze het mooie Lake District binnenrijden zien ze helemaal niets. Ze vervelen zich totaal niet (en ze hebben cola). Helaas is het niet echt mogelijk een sanitaire stop te houden (het nadeel van al die cola), maar als blijkt dat een aantal jongens toch écht moet… en dreigt met plassen-in-een-fles… wordt er snel toch een korte stop ingelast.Probleem opgelost 🙂
Ook nu weer rijden ze over smalle weggetjes (vermoedelijk ook: mooie weggetjes, maar dat zien ze dus niet zo goed).

Uiteindelijk arriveren ze bij Red Rose. En dan begint het vreemde gevoel voor de leiding. De jongens weten niet wat ze hadden moeten verwachten, en hebben er dus geen last van. Het is bij grote kampen altijd zo dat je op een enorm terrein staat, waar je iedereen goed kunt zien [denk aan de beelden van de JubJam Roermond die deze week steeds op tv zijn]. Tijdens je gewone zomerkamp vind je dat niet zo leuk, maar tijdens een groot internationaal kamp is het juist heel functioneel, omdat je dan heel makkelijk contact maakt met allerlei andere groepen.
Dit terrein lijkt alleen maar uit heuveltjes te bestaan (beetje zoals in Aerdenhout of Loenen, maar dan hoger en rotsachtiger). Tussen de heuveltjes zijn de kampterreintjes. En achter de heuveltjes zijn weer andere heuveltjes. Op sommige toppen heb je een prachtig uitzicht over het Lake District, dat wel, maar je buren zie je niet staan. Dit is zeker niet erg of vervelend, maar het is wel raar, anders-dan-anders en onverwacht.

Ze worden eerst heel gezellig met limonade en een toespraakje welkom geheten in een soort ontvangstruimte. Ze krijgen allemaal een polsbandje: de jongens een blauwe (toegangsbewijs tot de activiteiten), de leiding een rode.
Er is heel veel post: veel brieven van ouders (waarvoor heel veel dank!) en een leuk pakje van de Leuke Dingen Commissise (oud Hollandse keukenschorten voor de Hollanddag!). Ze nemen afscheid van Andy. Onderweg hebben ze wat geld voor hem ingezameld, Jules P houdt een toespraakje en ze scanderen “Andy bedankt!”. Het is best emotioneel. Ze hebben de afgelopen dagen veel lol met elkaar gehad.
Ondertussen lopen Robert, Bart en Erik-Jan vast naar het kampterrein om te kijken hoe en waar alles neergezet moet worden. Voor de tenten lijkt wel plaats te zijn, maar voor de groepstent? En de keukens? En de poort? Ondertussen blijft het plenzen van de regen.
Vanwege al die heuveltjes kunnen de bus en de auto’s natuurlijk niet naar het kampterrein komen.

De aanhangers worden daarom door landrovers tot op 150 meter van het kampterrein gereden. Maar daarna… moeten ze sjouwen! En deze keer dus niet alleen je eigen bagage, maar ook de tenten, de klompen, de keukenkisten, de extra groepsbagage, enz. enz. enz….
De jongens hebben werkelijk keihard gewerkt. En nog steeds: zonder enige wanklank.
Het is een enorme chaos, maar op zeker moment is alles toch uitgeladen en tussen de heuveltjes neergezet. En na de nodige discussie binnen de leiding kunnen de tenten worden opgezet. Zelfs de leidingtent en de fouragetent staan en er is plek voor de keukens. Om half tien ’s avonds zijn ze er nog steeds druk mee… Ze worden ondertussen door de buren heel gezellig van hamburgers voorzien.

Tijmen, Peter en Erik-Jan koken de avondmaaltijd. In het donker. Zo goed en zo kwaad als het gaat (Tilleys en hoofdlampen en nog geen ingerichte keuken) maken ze alle groente schoon, doen al het afval in een pannetje en de schoongemaakte groente in een andere pan. Daarna bakken ze het gehakt aan; Peter zegt dat alle groente er bij mag en dan… na wat roeren… blijkt wat iedereen voelt aankomen: ook de plasticjes van de paprika’s en het doosje van de champignons en al het groenafval (namelijk: de inhoud van het afvalpannetje) zit door het eten heen! Och ja, ook dan moet je improviseren. Ze vissen al het plastic uit de pan en het groenafval heeft goed meegekookt… Wat niet weet, wat niet deert, iedereen eet vervolgens (zo om een uur of elf…) met veel smaak een bord vol eten op! Bij het licht van de Tilley zie je toch niet precies wat er op je bord ligt 🙂
Het is duidelijk dat ze daarna (na het verhaal, dat dit keer over Carl en het Londense meisje Amy gaat) moe hun bed in kruipen! Om half twaalf is het stil!
De leiding gaat nog een uurtje door met opruimen, want er liggen nog steeds spullen tussen de heuveltjes. Nog even een borrel om bij te komen en dan liggen zij er om half twee ook eindelijk in…

Zaterdag 31 juli: het is vreemd, heel vreemd…

Ze wilden uitslapen, maar omdat de meeste groepen vandaag pas aankomen, is het toch al gauw lawaaierig overal. Om half negen zit iedereen heel relaxed aan het ontbijt, deze keer zelfs met tosti’s.
De kampstaf heeft beloofd dat er rond het middaguur pionierhout zou zijn. De jongens krijgen dus vrij tot één uur. Ze lopen wat rond, ze kaarten en ze lezen wat, sommigen helpen andere groepen met bagage sjouwen. Of ze doen de was. De leiding kookt centraal warm water, waar iedereen vervolgens onderbroeken en sokken in mag wassen. Ward, Noud en Jason doen dat gezellig in één emmer, waarbij ze letterlijk stap voor stap de instructies van de moeder van Ward nalopen. Gevolg: prachtig schone was! De leiding loopt ook even mee over het terrein. Boven op de hoogste top blazen ze alle kanten op met hun vier vuvuzela’s, een leuk effect!
Ondertussen pakken ze verplicht allemaal hun tas volledig uit, daarna moeten ze alle kleren netjes opvouwen en er weer in stoppen. Ook de jongens die niet willen (omdat de bende in hun tas te groot is!) moeten dit doen.
Bart en Tjalling hangen het grote spandoek op dat Paul gemaakt heeft. Het ophangen is niet eenvoudig, maar… het resultaat mag er zijn. Nogmaals dank, Paul! Je kunt op de foto’s zien hoe mooi het er bij hangt.

Daarna komt de meneer van het pionierhout vertellen dat… het beloofde pionierhout er niet is. Ze gaan dat vanavond pas uit Preston ophalen… Het is raar, en tegen de afspraken in, maar het is natuurlijk geen ramp. De keukendaken kun je ook los opzetten, je kunt zitten op de groene “welpentonnen” en het gasstel kan op de kisten staan. Maar… het zou leuk zijn als het toch nog lukt! Ze hebben wel al besloten om – als er straks toch onvoldoende pionierhout is – de poort voorrang te geven (gepionierde molen).
Ook de hospitality schijnt nog niet rond te zijn. Maar wel bijna. Ze besluiten om tot dinsdagavond te wachten. Dan is het Grote Gala Gokfestival, waarbij ze de leiding van de andere groepen op het subkamp goed leren kennen. Dan regelen ze de rest van de adressen gewoon zelf. Voorlopig dus nog niet iets om je ongerust over te maken.

Omdat er vanmiddag niet gepionierd kan worden, hebben ze weer een paar uur vrij, maar dat is wel lekker. Ook nu weer: kaarten, lezen, rondlopen, wassen en terrein verkennen.
Het is een vreemd terrein. Waarschijnlijk hebben de jongens dat niet echt in de gaten, het ziet er uit als een normaal zomerkamp (zoals bv. Aerdenhout of Loenen). Hier zijn alleen veel meer en veel hogere heuveltjes. Tussen de heuveltjes in staan de tenten. Het is nog volstrekt onduidelijk waar het hoofdterrein is, bij het hoofdgebouw is namelijk maar een heel klein veldje. Het is ook nog niet duidelijk of het subkamp Scafell het enige “heuveltjeskamp” is, of dat de andere kampen net zo zijn ingericht (de padvindsters zijn er nog niet). Tot nu toe kunnen ze er nog geen wijs uit worden. Vreemd en “anders-dan-anders”, is de beste omschrijving.

De jongens moeten om vijf uur op het kampterrein zijn (zes uur Nederlandse tijd, dus nog net tijdens het telefoongesprek). Ze zijn er allemaal en gaan nu foerageren. Vanavond staat er “rijst met een prutje” op het menu. De achtergrondgeluiden klinken gezellig!

Dat geldt sowieso voor de sfeer. Het wordt misschien een saai verhaal, maar… het gaat nu toe echt probleemloos! De “moeilijke” jongens doen niet moeilijk, niemand heeft heimwee, er zijn geen irritaties. En dat terwijl het op het kamp tot nu toe dus nogal lastig is: niets gaat zoals verwacht, maar zonder te mopperen improviseren ze dat het een lieve lust is!
Zelfs de drukte-van-43-man valt op dit moment reuze mee. Dat komt natuurlijk deels omdat ze na de eerste week altijd moe zijn. Zodra het kamp eenmaal staat, gaat dat een stuk beter: dan kan iedereen die dat nodig heeft wat meer rusten.
Tijdens het telefoongesprek is het stralend weer, een graad of achttien. Maar het wisselt per kwartier: het was ook zwaar bewolkt en ongetwijfeld wordt het dat ook weer. Toch hebben ze geluk met het weer. Vorige week hebben ze zelf prima reisweer gehad, terwijl het op Red Rose vrij slecht was. Je ziet dus inderdaad op de foto’s mensen in t-shirt-en-korte broek naast mensen met een dikke trui aan. Volgens Red Rose: “it will be better”…

Tot slot voor alle ouders: twee quizvragen. Wie weet de goede antwoorden?
1.   wie van de jongens is zeer geinteresseerd in de Balkenendenorm?
2.   wie van de jongens stelt elke dag zeker duizend vragen?
De antwoorden staan op de quizpagina!