2019 Lochem
Van 7 tot en met 12 juli 2019 waren we op kamp in Lochem. We begonnen met “niks” (een nederzetting die we zelf op moesten bouwen) en eindigden met een spannende ontmoeting met de Witte Wieven.
Tip: wil je sneller de foto’s kunnen bekijken? Zet dan “laat diavoorstelling zien” aan.
Zaterdag 6 juli 2019
Het kamp begint voor de leiding. Zij zorgen dat de kamplocatie helemaal in orde is als de rest van de Havelihorde morgen aankomt!
==========
Zondag 7 juli 2019
Zondagmiddag, het grote moment is daar. Vandaag arriveren alle kinderen op het scoutinggebouw “De Witte Wieven”.
Ze hebben de zware reis naar het beloofde land gelukkig veilig weten te maken.
Als iedereen een plekje heeft gevonden op de slaapzaal, volgt de opening. We zijn in een totaal onbekend oord aangekomen. Aan ons de taak om hier een samenleving op te bouwen!
We nemen daarom snel afscheid van de ouders en maken dan een korte verkenningstocht over het terrein. Al snel vinden we hier en daar wat klompjes goud. Daar kunnen we misschien tijdens dit kamp nog wel wat mee doen.
Hierna is het tijd om voor een onderkomen te zorgen. Iedereen is in families ingedeeld en iedere familie zoekt een plekje uit in het gebied om daar haar eigen huis te bouwen.
Onverwacht krijgen we nog bezoek van een handelaar. Zij zegt van een handelaarsgilde te zijn uit de grote stad. Maar helaas, als klein gehucht hebben we nog geen handelswaar om te ruilen. De handelaar vertelt ons dat iemand uit haar gilde later nog bij ons langs zal komen; als we dan waardevolle dingen hebben kunnen we gaan ruilen. Het was trouwens wel een vreemde mevrouw. Ze wist niet eens wat een auto was, zelfs niet toen we het haar heel goed probeerden uit te leggen!
Het eten die avond is nog erg primitief omdat we in dit kersverse dorp nog maar weinig mogelijkheden hebben. De kinderen bakken hun eigen brood en eten daarnaast een eenvoudige maar voedzame soep.
==========
Maandag 8 juli 2019
De volgende morgen lijkt het wel alsof er jaren voorbij zijn gegaan. De kinderen zijn geen kinderen meer maar inmiddels jong volwassenen!
Dit betekent dat er na het ontbijt door iedereen een beroep moet worden gekozen om het dorp verder te laten groeien. Dit gaat door middel van een beroepenbeurs. Alle dorpsoudsten (de leiding) zijn in staat les te geven in verschillende beroepen. De kinderen gaan bij alle beroepen langs om er opdrachten te doen. Ze halen eerst de titel leerling, vervolgens gezel en uiteindelijk, in één beroep, de titel meester. Het dorp heeft er belangrijke mensen bijgekregen!
Na de lunch is het tijd om de nieuw geleerde vaardigheden en beroepen in de praktijk toe te passen en het dorp van klein gehucht uit te breiden tot een kleine stad. Daar hebben we een jaar de tijd voor (verdeeld in de vier seizoenen). Door allerlei opdrachtjes te doen, kun je grondstoffen verdienen om gebouwen mee te bouwen. Maar… ondertussen moet je er wel voor zorgen dat er ieder seizoen voldoende van alles is en er kunnen ook nog rampen gebeuren… Zo breekt er plotseling een enorme brand uit en het wordt een ijskoude hongerwinter.
We hebben ons hier samen door heen weten te slaan en uiteindelijk is ons dorp uitgegroeid tot een kleine stad met een stadsmuur en een markt!
’s Avonds komt er weer een handelaar langs. Hij is van hetzelfde gilde als de handelaar van gisteren. Gelukkig hebben we nu wél wat te ruilen (er zijn inmiddels heel wat goudklompjes gevonden en we hebben nog wat grondstoffen over van het uitbreiden van het dorp). En dus kunnen de kinderen voor zichzelf een huisje, huisdieren en moestuintjes kopen.
Na het avondeten komen de dorpsoudsten (de leiding) met een zware boodschap: ze zullen zich terugtrekken als raad en ze gaan met pensioen! Dat betekent dat er een nieuwe Raad van Zeven gevormd moet worden door de op dat moment oudste inwoners, de oudstejaars.
Het worden nog spannende dagen…
==========
Dinsdag 9 juli 2019
Op dinsdag worden we allerminst rustig wakker. De kinderen die het eerst de slaapzaal uitkomen zien dat in een groot gedeelte van het gebouw een soort laaghangende mist hangt. Op de wc’s en douches kan je zelfs helemaal geen hand voor ogen zien. Al gauw wordt duidelijk wie hier verantwoordelijk voor zijn: de drie zussen uit het verhaal van zondag, de Witte Wieven. Om wat ze wilden worden ook geen doekjes gewonden, want op de voordeur vinden de oudstejaars, die buiten in de tent hadden geslapen, een briefje. Dit laat ons weten dat we hun rust hebben verstoord door hier een dorp te bouwen! Ze willen dat we hier verdwijnen!! Ook dreigen ze met een dikke mist waarin iedereen die ons zou proberen te bereiken, zal verdwalen.
Wat kunnen we doen? Weggaan? Ze proberen te verjagen? Of zijn er nog andere opties? De op maandagavond gevormde raad zal zich hierover moeten buigen. Voor nu maken we ons niet al te druk. Wij merken tenslotte niks van de dikke mist waarmee de Witte Wieven dreigen, dus we zullen wel zien.
Met het verstrijken van de tijd en de groei van het dorp is het tijd geworden om eens goed aan de slag te gaan. We spelen daarom ’s ochtends een spel waarmee flink wat grondstoffen te verdienen zijn. Die zijn hard nodig om de snel groeiende stad van meer bouwmateriaal, voedsel en kleding te kunnen voorzien. Nu maar hopen dat de handelaar weer op komt dagen zodat we de spullen die we verdiend hebben kunnen verhandelen.
Van al dat harde werken word je wel smerig, dus ’s middags is het tijd om een lekker te gaan dobberen. Eenmaal in het zwembad spoelen al het vuil en de zorgen om de Witte Wieven van ons af. Heerlijk schoon en ontspannen komen we dan ook weer het zwembad uit en gaan we weer terug. Zowel op de weg van en naar het zwembad komen we geen mist tegen, dus misschien valt het inderdaad allemaal wel mee en proberen de Witte Wieven ons alleen maar bang te maken.
’s Avonds eten we heerlijk frietjes van tafel en omdat we toch allemaal wel moe zijn geworden van het harde werk van de ochtend en het zwemmen in de middag kijken we alleen nog een film. Bijna zijn we alweer in dromenland en zowel de mist van vanochtend als ook de Witte Wieven zijn al weer vergeten. Eén ding blijft wel gek, we hebben niks meer van de handelaar gehoord, maar niemand lijkt zich daar nog druk om te maken.
Woensdag 10 juli 2019
Vanochtend treffen we allemaal lakens aan in de bomen rond het gebouw. Ook vinden we een brief waar in stond dat de Witte Wieven op zoek zijn naar iets en ons daarom lastig vallen. Maar ze zullen ons geen kwaad doen. Spannend natuurlijk!
De raad komt op het idee om samen naar het verhaal over de Witte Wieven te kijken, het verhaal dat we de eerste dag op kamp voorgelezen hebben. Misschien dat we dan kunnen bedenken wat hen zo dierbaar is? Samen komen we op een beeldje, er stond immers ook een plaatje bij.
’s Middags gaan we naar de stad. Daar gaan we shoppen, maar natuurlijk oop ok zoek naar hints over het beeldje. Eén groepje heeft het beeldje zomaar in de etalage van een winkel gevonden! Het bleek al jarenlang in familiebezit van de winkeleigenaar te zijn.
Hij vertelt dat je het beeldje moet versieren als je de wieven te vriend wilt houden en ze dus mogen blijven. En je moet het behangen met vervelende prikplanten als je ze wilt verjagen.
De raad roept na het eten alle families bij elkaar. Samen besluiten we om het beeldje te versieren. Dat hielp want toen de mist een beetje opgetrokken was, wist de handelaar ons toch te bereiken. Het probleem is nog niet helemaal opgelost, maar voor nu kunnen we in elk geval handelen. En oefenen voor de bonte avond natuurlijk!
Morgen gaan we op zoek naar nog een betere oplossing en kan er hopelijk ook goed gehandeld worden. Voor nu gaan we allemaal moe maar voldaan lekker slapen.
==========
Donderdag 11 juli 2019
Vandaag begon de dag redelijk rustig. Maar natuurlijk hadden de Witte Wieven ons wel bezocht. Het ritueel van gisteren had blijkbaar niet zo goed gewerkt. Ze hadden ons twee berichten achtergelaten. Er stond:
Onwis vrede hij rob roet
Angef’n wet unze wegenommen is trugge bun et gegapt is
Na flink wat puzzelen bleek dat de eerste zin een anagram was voor: Vies worden hoort erbij.
De tweede zin was in het Achterhoeks geschreven en betekende: Geef wat ons ontnomen is, terug waar het gestolen is.
Nu we de berichten ontcijferd hadden, was de informatie nog steeds een beetje vaag. Want waar hadden de Witte Wieven het nu over? Toen herinnerden we ons het verhaal over de Witte Wieven. Er was inderdaad iets gestolen, het beeldje, heel lang geleden. En dat juist dat beeldje hadden wij nu in ons bezit… Misschien vertrouwen de Witte Wieven ons nu genoeg (omdat we het beeldje versierd hebben) om ons te vragen het beeldje terug te brengen? Het was duidelijk, er zit niets anders op dan dat we het beeldje terug moesten brengen, daar waar het gestolen is.
In de buurt van het kamp, tussen de Lochemse berg en de kale berg, ligt de Witte Wievenkuil. Gezamenlijk besluiten we dat het terugbrengen van het beeldje naar de Witte Wievenkuil, een taak wordt van de raad. Nu maar hopen dat de raad voor het spookuur terug is, of in ieder geval weg van de kuil. Want het is algemeen bekend: tussen twaalf en één zijn de spoken op de been!
Maar dat is een zorg voor later. Eerst lunchen we met een broodje knak en daarna is de beurt aan de raad (samen met Dorien en Ruurd) om naar de stad te gaan om opdrachten uit te voeren. Dat is nodig om de achterblijvers genoeg tijd te geven om alle voorbereidingen te treffen om de raad (en Dorien en Ruurd) goed vies te maken. Als de achterblijvers de raad uitgezwaaid hebben, verzamelen zij allemaal in de kampvuurkuil.
Aan snode ideeën geen gebrek. Van verschillende voetbadjes tot een sausmassage en een heus brood/pannenkoek-water-bal-toernooi. Maar plannen alleen zijn natuurlijk niet genoeg, ze moeten ook uitgevoerd worden! Gelukkig vonden de meiden de voorbereidingen geen probleem en hadden ze de grootste lol met het zo vies mogelijk maken van hun onderdeel.
In de stad verging het de raad heel voorspoedig met de opdrachten die ze mee hadden gekregen. Ze begonnen met de eerste opdracht: ren als een stel dolle honden, blaffend, Lochem in. Dit leverde wat vreemde blikken op van mensen op terrasjes, maar betekende dat alvast één opdracht van de lijst kon worden gestreept. Vervolgens werden er twee opdrachten slim gecombineerd door bij het Kruidvat snoep te kopen met de gouden en zilveren munten van de handelaar en buiten de winkel het snoep meteen weg te geven aan een klein kind. Dat was hier natuurlijk heel erg blij mee.
Daarna op naar de HEMA. De kassajuffrouw wilde helaas niet door de meiden in de make-up gezet worden, dus Ruurd werd daarvoor in de plaats het slachtoffer. De kassajuffrouw was allang blij dat ze daar zo makkelijk vanaf was gekomen en vond het prima dat we de test-make-up zouden gebruiken. Helaas was het personeel achter in de winkel het daar niet mee eens en werden we halverwege weggestuurd. Toch hadden we tijd genoeg gehad voor nagellak (aan één hand), rouge, mascara en foundation.
Door het netjes te vragen was het wisselen van kleding en op de foto gaan met paspoppen een eitje, alleen op de foto met een heleboel honden bleef een probleem. Daar werd uiteindelijk de hele Paw Patrol voor ingeschakeld. Er was nog net tijd voor een ijsje voordat we de laatste foto moesten maken verkleed als de Witte Wieven en Douwe ons alweer op kwam halen.
Ook de achterblijvers hadden een ijsje gekregen en toen ze dat opgegeten hadden in de kampvuurkuil kwam de raad er alweer aan. Spannend!
De raad onderging de ontgroening zonder problemen; ze kwamen echt los tijdens het brood/pannenkoek-water-bal-toernooi. Ruurd, die unaniem als de grote verliezer werd bestempeld, moest zich nog even door het zand en de dennennaalden rollen en daarna aansluiten in de rij voor de douche.
De ontgroening werd afgesloten met een regenbuitje en naderende donder in de verte. Was dat een goed teken?
Helaas bleef de regen aanhouden en zodat we de bonte avond naar binnen moesten verplaatsen, maar dat maakte het natuurlijk absoluut niet minder gezellig.
Tijdens de bonte avond kwamen we erachter dat de Havelihorde vol zit met danstalent. Bijna ieder stukje was een dansje. Gelukkig hadden we af en toe wat afwisseling met doorfluistertje en moordenaartje. Zoals hoort bij een echte bonte avond hebben we natuurlijk ook warme chocolademelk gedronken.
Het was nog even spannend of de laatste taak van de raad wel door kon gaan, maar uiteindelijk trok het onweer en zelfs de regen weer weg. De raad kon hun taak gaan uitvoeren. Na allemaal goede schoenen, warme trui en een jas aangedaan te hebben, werden er nog een aantal bezoekjes aan de wc gebracht en een flinke suikervoorraad ingeslagen. De zaklampen waren mee en de GoPro opgeladen.
Na de regenbui was heel Lochem in nevelen gehuld wat natuurlijk sfeerverhogend werkte (en misschien alles nóg een beetje spannender maakte). De Witte Wieven waren in ieder geval van de partij. De raad werd gedropt en kon aan haar taak beginnen.
Op het moment van schrijven is het 00.00 en is dus het spookuur begonnen. De raad is nog in geen velden of wegen te bekennen. Zullen ze aan de Witte Wieven ontsnapt zijn? Of is dit hun allerlaatste taak?
De raad vertelt:
Omdat we met de auto niet direct bij de Witte Wievenkuil konden komen werden wij, de raad, Dorien en Ruurd, vlakbij gedropt, bij de Heksenlaak. Dorien en Ruurd verkleedden zich als de Witte Wieven, misschien om zo minder de aandacht te trekken of misschien om te verhullen dat beide paars droegen… dat was nog wel een dingetje. Toen we op pad gingen was het nog licht, al begon de schemering al in te vallen. Al gauw moesten de kaart en de windrichtingen geraadpleegd worden en werd er besloten om van de grote weg af te gaan en de weg richting het bos in te slaan. Richting de kale berg en de Witte Wievenkuil.
Door de hevige regen werden we in de verte al opgewacht door de Witte Wieven die zich boven de velden begaven. We keken nog een paar keer op de kaart en zo kwamen we op de juiste weg richting de Witte Wievenkuil. Dat we op het goede spoor waren werd vooral duidelijk doordat we in de verte een witte schim zagen. Ondertussen was het al zo donker geworden dat deze vooral goed zichtbaar was wanneer je er met de zaklamp op scheen. Was het een bord, een doek of misschien gewoon Douwe die ons probeert te laten schrikken? Geen van allen, het waren de Witte Wieven zelf! Aan alle kanten kwamen ze uit het bos, krijsend. Zulke dingen kan je niet plannen.
Na even flink geschrokken te zijn liepen we gauw door naar de Witte Wievenkuil, waar we nog meer Witte Wieven tegen kwamen die er vooral op uit waren andere mensen te laten schrikken en maar al te graag even op ons wilde oefenen. We daalden af in de Witte Wievenkuil en lieten daar het beeldje achter. Tijd om aan de terugweg te beginnen.
Bij de eerste splitsing liepen we de verkeerde kant op, misschien zat de schrik er toch beter in dan we durfden toe te geven, maar dat werd al gauw hersteld zodat we niet heel lang de verkeerde kant op liepen. Eenmaal in de juiste richting, was het enkel een kwestie van goed op de kaart te blijven kijken. Hoewel we vaak dachten verdwaald te zijn, viel het telkens weer, na een kritische blik op de kaart, reusachtig mee. Na een kleine drie uur en iets meer dan zeven kilometer lopen wisten we, zonder verdere dwalingen en iets voor het einde van het spookuur, weer veilig thuis te komen. Er werd nog even wat gegeten en gedronken om onze thuiskomst te vieren en toen snel door naar bed.
==========
Vrijdag 12 juli 2019
Vandaag begint rustig. Rond een uur of negen is iedereen ongeveer wel wakker. Uitzondering zijn de oudstejaars. Zij zijn nog een beetje moe van de dropping …
Het ontbijt bestaat vanmorgen uit tosti’s, gemaakt door de leiding. Daarna moeten de kinderen toch eindelijk hun eigen spullen opruimen. Maar aan het eind van zo’n kamp gaat ook dat niet zo snel meer. Het is toch allemaal gelukt en we kunnen nog even oefenen voor de “bonte middag”. Een aantal kinderen wilde namelijk hun stukje van de bonte avond nog een keer opvoeren, maar dan voor de ouders. We kunnen niet alle stukjes doen, want dan zou het wel erg lang gaan duren, maar één stukje dat kan zeker wel. Het was snel bepaald dat we het dansje van Mare en Lauranne op het nummer Rise, nog een keer opvoeren, maar dan met alle kinderen die mee willen dansen. En dus moeten we oefenen! Tussendoor spelen we ook nog een paar potjes kubb/mölkky.
Rond 15.00 uur komen de ouders binnendruppelen. En na een kwartiertje komt de handelaar ook nog langs! Hij vertelt dat hij tijden door de dichte mist aan het dwalen is geweest. Maar op een gegeven moment werd de mist ineens minder dicht. Hadden wij door misschien iets mee gedaan? Jazeker! De raad had het beeldje teruggebracht naar de plaats waar het gestolen was. En dit was het bewijs dat het laatste ritueel eindelijk gewerkt had en de Witte Wieven ons weer gunstig gestemd zijn.
Helaas kunnen we niet meer handelen bij de handelaar maar hij is ons wel erg dankbaar. Hij vertrekt weer naar de stad en wij gaan verder met de afsluiting afsluiting van het kamp. Het dansje wordt nog een keer opgevoerd en dan is het kamp afgesloten!
Samen met papa en/of mama de laatste dingen checken, leiding gedag zeggen en op naar huis.
De leiding vond het een super gezellig kamp en we zijn stuk voor stuk heel erg trots op alle meiden!
Tot na de vakantie!
==========
Wij zijn erg sociaal!