De rowans en sherpa’s zijn de 15-17-jarigen van Scouting OPV-Schoonoord die in principe altijd hun eigen programma’s maken. Zaterdag 12 mei was daarop een uitzondering: die dag was er een verrassingsopkomst georganiseerd door de ouders van Thijs.
Het is fijn dat je zelf je programma mag maken, maar soms is het moeilijk omdat niet iedereen hetzelfde leuk vindt. Op 12 mei hoefden we nergens over te discussiëren omdat we van de ouders van Thijs ter gelegenheid van hun 25-jarige huwelijk een verrassingsopkomst aangeboden kregen.

Met zwaarden en vuisten
Bij aankomst op Trappershorst waren onze verwachtingen hoog gespannen. Eindelijk zouden we er achter komen wat voor opkomst het zou worden (het was een van de best bewaarde geheimen van het afgelopen half jaar). Tot ieders verrassing stond er een onbekende kerel te wachten met een kist vol zwaarden. Het bleek dat we een cursus “stage combat fighting” zouden krijgen, wat staat voor “leren hoe je een gevecht op toneel moet uitvoeren”. We moesten niet alleen met de zwaarden vechten, maar ook gewoon met onze vuisten.

Net als bij hout hakken
Eerst moesten we leren hoe je veilig met zwaarden om moet gaan. Gelukkig zijn die regels vrijwel hetzelfde als voor veilig hout hakken, dus dat kostte ons weinig moeite.
Vervolgens begonnen we eerst maar met het “normale” vechtwerk. We leerden bijvoorbeeld hoe je elkaar met je vuisten kan missen, terwijl het toch lijkt alsof je elkaar raakt. We maakten kennis met zichtlijnen en technieken (zoals “knock the parrot”) en we trokken elkaar aan de haren mee zonder dat het pijn doet. Twee van onze sherpa’s waren hier erg goed in.

Veiligheid en vertrouwen
Daarna kwam het “echte” werk: zwaard vechten! We leerden allerlei slagen en tactieken en gingen die in tweetallen oefenen, want aan het eind van de ochtend moesten we een toneelstukje opvoeren waarin we alles konden laten zien.
Veel technieken berusten op twee zaken: timing en vertrouwen. Eerst moet je duidelijk met elkaar afspreken wat je gaat doen, en daarna hoe het gedaan moet worden (het eigenlijke regisseren van het toneelstuk). Hierbij komt meteen het belangrijkste gedeelte van deze soort toneelstukken om de hoek kijken: veiligheid. Je moet het zo echt mogelijk laten lijken zonder dat er iemand daadwerkelijk gewond raakt. Vervolgens komt daar een flinke portie vertrouwen bij kijken, want je moet er op kunnen rekenen dat jouw tegenspeler dát doet wat je hebt afgesproken, op het juiste moment en op de juiste manier. Dit is ook wel zo prettig, als iemand met een groot anderhalf handig zwaard op je af komt zetten!

Verbluffend
Na de eerste oefeningen begonnen we snel met de kleine toneelstukjes. De resultaten waren verbluffend. Zo kregen Nigel en Rudolf nu eindelijk de kans om elkaar legaal af te maken, en Lex en Dennis zetten een zeer geslaagde comedy in elkaar.
Na een middeleeuwse lunch van soep, brood en kippenpoten zou het programma eigenlijk voorbij zijn, maar we waren nu zo hard bezig dat we besloten nog even door te gaan en ook alle stukjes op te voeren die we uitgewerkt hadden. De resultaten varieerden enorm: van kort tot lang en van serieus tot komisch, maar altijd de moeite van het bekijken ruimschoots waard.

Nog een kleine noot voor bij de foto’s: niets van wat je hier ziet is wat het lijkt, er is niemand gewond geraakt tijdens deze opnamen. Ze werden namelijk gemaakt onder begeleiding van een professional. Kortom: don’t try this at home… really don’t…