Dit is het logboek over onze expeditie naar Zweden. Bijbehorende foto’s kun je terugvinden op onze fotopagina!

Zaterdag 9 juli 2005
Heteren 5 uur. Met moeite opgestaan en gegeten. Ook nog de laatste spullen gepakt. Rond zessen Teunis opgehaald en ff later waren we in Oosterbeek waar we hebben gewacht op de busjes en de rest van de Rowan/Sherpa’s. Na afscheid te hebben genomen vertrokken we en waren we om 8 uur al in Duitsland. In Duitsland twee pauzes gehouden en ook nog regen gehad. In de Nootbus van Arno & Maureen werd veel geslapen en was het dan ook erg rustig. Naar verluid was het in de Heuvelbus erg onrustig, met o.a. Frans die snoep uitdeelde aan onze “buren” tijdens een file. Na een veel te lang stuk rijden door Duitsland kwamen we rond 15.00 uur aan bij de Deense grens. Ondertussen was de regen overgegaan in zonneschijn en was het knap heet geworden. Na lang doorrijden wat erg eentonig was werd om 18:30 de Zweedse grens bereikt. Deze grens ligt halverwege de Sontbrug die Zweden & Denemarken verbindt. Vanuit het Nootbusje werden verschillende lichaamsdelen gesignaleerd, zoals lang- en kort harige hoofden, armen en benen met voeten maat 55 eraan. Na een tijdje wordt er gestopt om te koken. Frans wil graag voor ons koken en ik hoop dat hij dat de rest van de week ook zal doen. Gelijk als het koken begint komt er commentaar op de ingevroren paprika’s van Maarten. Ook begint René weer te zeuren over zijn cassoulet die bij de vorige R/S expeditie in Frankrijk bij niemand in de smaak viel. Na het eten wordt er snel afgewassen en word er besloten om toch door te rijden. Bij het tankstation nog veel gekloot met de pinautomaat die geen bonnetje wil geven, maar het lukt. Na veel gezoek met kleine weggetjes links en rechts als mogelijke optie word er een voor een grasveld naast enkele vrachtwagens gekozen. Nadat de tenten zijn opgezet is het stil geworden……………… RSA 308 is begonnen aan haar eerste nacht tussen de Zweedse muggen.

Tijmen
Zondag 10 juli 2005
We werden gewekt om 8:00 en we moesten uit bed. We gingen de tent opruimen en eten. Na het eten gingen we weg naar een supermarkt om iets te kopen. We gingen naar de plek waar we begonnen met kanoën. Iedereen werd het water ingeduwd. Met de kano’s gingen we varen naar een rots waar van afgesprongen werd. Vanaf dat punt heeft Frans gezwommen naar het eiland waar werd geluncht.
Toen uiteindelijk iedereen er was gingen we eten. Toen we klaar waren gingen we weer verder omdat er in de verte onweer was. Daarom gingen we ook wat sneller dan normaal. Toen het dichtbij was kwamen we langs een aanlegplaats met een schuilhut, waar we aanlegden.
Toen we beter keken lag er allemaal zooi van andere mensen, maar we zaten droog. Intussen kwamen de eigenaars thuis. Gelukkig vonden ze het niet erg dat we aan het schuilen waren. Na de bui gingen we weer verder varen, van eiland naar eiland.
Uiteindelijk vonden we een kampplek op een ander eiland. Eerst gingen we eten maken en de tent opzetten. Na het eten gingen we opruimen en zijn we bij het vuur gaan zitten om de slaapzak van Samantha te drogen. Toen nog wat liedjes gezongen en naar het verslag van gisteren van Tijmen geluisterd en toen gaan slapen denk ik.

Jamie & Jurgen

Maandag 11 juli 2005
Vandaag wakker geworden door schreeuwende meeuwen, waar anderen blijkbaar geen last van hadden. We begonnen vandaag met het ontbijt gevolgd door een aantal spelletjes met de kano, we hadden tijd genoeg omdat we vandaag maar een korte afstand af hoefde te leggen. Het eerste spel gingen we met zes man in één kano. Bij de eerste poging zonk onze boot al een meter na de start. De tweede poging won de boot van Maarten alsnog, maar vervolgens gingen we een race om het eiland houden met twee personen per kano. Henk en ik lagen gelijk bij de start al een kanolengte voor. Toen we gefinisht waren als eerste hadden we een voorsprong van ongeveer 100 meter. Hierna gingen we nog een laatste spel doen waar we een fles uit een andere kano moesten jatten. Dit spel bleek echter een groot slagveld. Als eerste lagen Maarten en Maureen ondersteboven en als laatste Frans, nu kon iedereen met een kano vol water terug varen. De een had meer water dan peddels, maar dat soort dingen houd je toch.
Nu gingen we alle rotzooi opruimen en de tenten afbreken. Vervolgens werd er geluncht zodat we konden gaan kanoën naar het café. Tijdens de tocht ook nog de nodige ramkoersjes uitgevoerd. Bij het café aangekomen hebben we gezellig wat gedronken en onze waterflessen weer wat bijgevuld. Toen we weer verder gingen kanoën werden de waterschoenen van Henk gejat door Arno, maar werden tegelijkertijd de tefa’s van Maureen te drijven gelegd. En zo ging het even door tijdens de tocht. Halverwege kwamen we een dode vis tegen (ongeveer 30 cm.) die we wilden meenemen, maar die te glad bleek te zijn om te pakken.
Bij het kampterrein aangekomen bleken er al andere mensen te staan, die onze aanwezigheid niet echt bleken te waarderen. Nu kwam Maarten er ook achter dat hij zijn belangrijke spullen bij het café had laten liggen en terug moest om ze te halen samen met Henk. Intussen werden de tenten opgezet en bosbessen op het eiland hiernaast, waar een theebrouwseltje van werd gemaakt. Als eten hadden we Chili con Carne met rijst. Na het eten gingen we een ons bekend spelletje spelen. Vervolgens werd het vuur door Henk opgevoerd, wat weer bewijst dat hij vuurvast is. En dat was het verslag voor vandaag.

Teunis

Dinsdag 12 juli 2005
Het was rond acht uur dat we wakker werden gemaakt door het nogal irritante geluid van bestek dat hard tegen een pan word geslagen, sommigen waren al wat eerder opgestaan en waren dan ook al wezen zwemmen. Eerst even opfrissen in het meer en daarna aan het ontbijt dat bestond uit klef brood met een klein beetje leverpastei of bosbessen die de vorige dag met veel pijn en moeite waren geplukt. Daarna werd er een “wedstrijd” gehouden met de andere kampeerders, wie als eerste de spullen had gepakt.
Onder het varen ramden Henk en Teunis nog wat anderen waarbij Arno en Maureen bijna omgingen. Daarna werd het rustiger en uiteindelijk kwamen wij bij het punt aan waarbij wij de 1e kanodag ook hadden gelucht. Daar werd Frans nog bekogeld met stenen terwijl hij veilig onder een omgeslagen kano zwom. Vervolgens kanoden wij weer verder tot het punt waar wij de 1e dag begonnen met kanoën.
Na de tassen ingepakt te hebben en de kano’s opgeborgen te hebben plunderen wij alles wat eetbaar was. Na de zwemvesten ingeleverd te hebben was er nog een klein akkefietje tussen Maarten en René, maar daarna vertrokken we dan ook echt op weg naar de supermarkt. Onderweg naar de supermarkt lag iedereen te slapen. Na de supermarkt geplunderd te hebben had iedereen weer veel energie en was het dan weer erg druk in de auto. Natuurlijk werden er weer verschillende ledermaten uit de auto gestoken. Na en tijdje rijden en verkeerd rijden kwamen we aan bij het outdoor bedrijfje waar we de volgende dag zouden gaan GPS lopen. Na een kort gesprek en wat water bijvullen gingen wij weer verder. Na een tijdje kwamen we bij de plek aan waar we zouden gaan kamperen. Eerst nog wat gezwommen en gevist, daarna nog lekker gekookt. ’s Avonds nog toast met brie gegeten, en daarna iedereen de tent in.

Douwe

Woensdag 13 juli 2005
In de (naar ons idee) nog vroege ochtend ontwaakte onze dappere rowans na een volgens meest verassend mugloze nacht. Met de gebruikelijke hoeveelheid gezwam en gesteun begonnen de wakkere van de rowans zich naar de verre uiteinden van de tent waar zich in hun herinnering een uitgang bevond. Na het gebruikelijke oprollen van de matjes en vouwen van de slaapzakken bevond de voltallige groep zich rond de twee speciaal daarvoor verschoven picknicktafels waarop men begon velen broden te veroveren. Vooral de kaas en wat erop het melkpak stond waren cruciale discussiepunten. Nadat men in alle rust had ontbeten en de lunch gesmeerd had werd de gehele mikmak in de bussen geladen en naar het outdoor centrum gereden. Bij het outdoorcentrum werden wij voorgesteld aan onze Zweedse gids Marcus die eigenlijk een houthakker bleek te zijn. Na uitleg over het gebruik van de GPS apparaten ging de groep opgesplitst in vieren op pad om via verscheidene routes naar de klimwand te lopen. Bij de meeste verliep de tocht uitzonderlijk goed te verlopen tot het moment waarop bleek dat men het pad moest verlaten en door verscheidene kilometers dicht hout moest ploegen. Na dit in een half uurtje gepresteerd te hebben arriveerde groep van Frans, René, Douwe en Ruurd als eerste bij Marcus die op het eindpunt stond te wachten. Nadat twee van de andere groepjes met tussenpozen van een kwartier waren gearriveerd werd besloten niet langer op het groepje van Teunis, Erwin, Jurgen en Samantha te wachten die korte tijd later alsnog arriveerde om te participeren aan de activiteiten. Er was een makkelijke en een moeilijke klimroute. Tevens was er de mogelijk om te abseilen. Na vele uitglijders waren de rotsen bedekt met het bloed van de dappere rowans. De uitblinkers van de dag waren René en Samantha die ondanks hun hoogtevrees toch nog naar boven klommen. Aan het eind werd nog geschoten met pijlen en een luchtbuks. Ook was er nog lassogooien. Na terug ge GPS te hebben vertrok men weer naar de standplaats van de vorige avond waar het haar werd gewassen met biologisch afbreekbare shampoo. Na dit werd het feestmaal van aardappelpuree, knakworst en salade met verscheidene gezonde dingen erin op creatieve wijze bereid. Na het eten werd Jamie onder vocale begeleiding van de groep aangespoord om “poep-poep” te gaan een taak die hij naar mijn weten goed volbracht heeft. Ook heeft Frans zichzelf een zuigzoen gegeven in een poging een muggenbult uit te zuigen of hij was eenzaam daar is men nog niet over uit. Het opzetten van de tent was erg moeilijk met ene Henk die haringen op ongewone plaatsen aan de tent bevestigde. Er ligt aan het eind van deze dag een onrustige nacht in het verschiet.

René

Donderdag 14 juli 2005
Vandaag helaas om 7:15 op om ons klaar te maken voor het lopen van vanmiddag. Met pijn en moeite was de groep rond half 8 aan het ontbijt. Na het eten gingen we weer verder met onze looptassen in te pakken. Toen we in de bus zaten moesten we 30 kilometer rijden en even langs de VVV en een supermarkt. Na de lunch en andere lekkernijen te hebben gekocht zijn we naar een parkeerplaats/camping gegaan om te kunnen vertrekken. Omdat er een busje moest worden weggebracht konden we nog ff een uurtje in het zonnetje bakken en ”veterstrikken”. Rond half 1 begonnen we met lopen, de eerste 20 minuten langs het water en later door de bossen met veel ongelijke stukken. Na 2,5 kilometer te hebben gelopen hebben we een lunch pauze gehouden. Na de lunchpauze moesten we natuurlijk nog de 12 kilometer volmaken en liepen we verder. Na veel lopen en enkele pauzes kwamen we bij een uitkijkpunt met een prachtig uitzicht en bij een mooie kloof waar we natuurlijk doorheen liepen. Dat was leuk, maar wel vermoeiend. Uiteindelijk mochten we op een veld staan bij een boer, alleen stikte het er van de muggen. Nadat we bijna allemaal neergezakt in het gras algen hebben we pesto en bolognese gegeten. Daarna vrije tijd en gingen de mesten slapen. We zijn toen met de mensen die overbleven naar een meertje gelopen en even lekker lopen “soppen”. Daarna zijn we gaan slapen om morgen uitgerust weer verder te lopen.

Erwin & Samantha

Vrijdag 15 juli 2005
Dit verslag heet muggen.
De nacht eindigde abrupt door een stelletje leiding die Jurgen en Tijmen hardhandig uit hun dromen haalde met een of andere taart met een vreugdevuur van sterretjes. Terwijl Tijmen en Jurgen met hun zatte ochtendkop naar de sterretjes staarden, terwijl Jamie zijn muggenbulten aan het tellen was, terwijl Frans erachter kwam dat hij ongeveer 423 nieuwe muggenbulten had, zong de rest van de menigte hen toe met “lang zulle ze leven”. Toen dit eindelijk was afgelopen kropen we de slaapzak uit om de taarten op te eten. Ze waren zo ontiegelijk mooi dat niemand ze eigenlijk wilde eten: een zachte (of doorweekte) taartbodem met slagroom die al ingezakt was en daarop weer een taartbodem. De hele taart was rijkelijk besmeerd met jam en prachtig versiert met zoetigheden die je vullingen doen breken. Zulke taarten zijn niet in winkel te koop. Nee, ze waren de hele godganse vergeten klotedag ervoor meegesjouwd door de wilde woeste uitdagende natuur van Zweden, waar de gevolgen van de orkaan in januari nog duidelijk te zien waren. Nadat we ontbeten hadden en al ons materiaal weer veilig gesteld was in tassen, blaren geprikt, en afgeplakt waren en we ons mentaal op de tweede loopdag hadden voorbereid, konden we eindelijk weg. Al na 3 minuten was er een pauze om water bij te vullen. Toen begon pas de echte tocht. Zo liepen we ons een tweede orkaan door het ruige landschap. Boompje over, boompje onderdoor, takken die in je gezicht sloegen, we hoefden ons niet te vervelen. Door weilanden met allerlei mooie beplantingen zoals onkruid en gras werd als een kudde wilde olifanten de ongerepte natuur in de achtertuin van de beren zo vervormd, dat er een pad ontstond. Hierna werd besloten de groep in tweeën te splitsen. Eentje nam de oorspronkelijke route, de andere nam een verlengde route. Die haakte halverwege af en Arno en Erwin besloten daarom de bus op te halen. Ondertussen had de andere groep een boshutje geënterd en werden er allerlei lekkernijen verschranst. Toen de muggenbulten weer waren ingesmeerd met prrrikweg hervatte deze groep de tocht. Dit ging zo nog een kwartiertje of 13 door toen opeens de beroemde NOOTbus in de trillende lucht opdook. Met de laatste energie strompelde de groep naar de afgevallen groep, die in het gras lagen met cola, sinas, chips, zon en muziek. De tocht moest een hel voor hen zijn geweest. De tassen werden ingeladen en er werd een begin gemaakt aan de tocht naar Zuid- Zweden. Gelukkig werd er ook een kasprobleempje van €1000.- opgelost. Na een klein uurtje werd de Lidl in Letvonda bestormd door 15 hongerige honden en Tijmen. Hij vierde zijn verjaardag met ijsmarsen en snickers. Na een uurtje of drie rijden reden we de oprit van een camping aan zee op om een plekje te fixen. ”We don’t take teenagers” klonk er uit een of ander schepsel van achter de toonbank. Terwijl Maarten irritant zachtjes aan het toeteren was en Maureen in slaap viel op de claxon legde Arno uit dat je dat krijgt met teenagers. Doordat de kans op een plekje verkeken was verlieten we de camping. Enkele onder ons vonden het nodig om zich nog even te misdragen. Daarna werden er nog verscheidene kreten en wensen uitgesproken. De verwoestende blik van Eline en de “lekker puh” tong die wij allemaal nog uit onze kleuterjaren kennen van Maureen deed de kok verbaasd kijken hoe zijn baas belachelijk werd gemaakt.
Er werd besloten om op een natuurreservaat te kamperen. We waren de bus nog niet uitgestapt of er kwam al een kudde veel te tamme muggen op ons afgestormd. Gewapend met de citronella die iedereen thuis nog even snel uit het medicijnkastje gegapt had, werd een begin gemaakt aan het eten en de tent. Er werd nog een poging gedaan om Jurgen, Erwin en Samantha ernstig te verwonden met een frisbee, maar toen moesten we toch echt beginnen om het feestmaal van Frans op te eten. Dat werd door iedereen als een deugd ervaren. Daarna werden er nog snel 4 pakken houdbare vanillevla er doorheen gejaagd. Nadat ook de muggen eraan moesten geloven en hun vriendjes van alle kanten belaagd werden door Rowans, , konden we eindelijk aan de nacht beginnen. De ogen werden moe en vielen dicht. We waren aan onze allerlaatste nacht begonnen. Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz PETS! En toen kwam Klaas Vaak met het slaapzand pas echt.

Arthur

Zaterdag 16 juli 2005
Vroeg in de ochtend stonden we met enige moeite en wat gevloek over de dennenappel gooiende Frans en Boer op. Tijdens de uren durende afwas keerde Henk met wat hulp van Frans de tent letterlijk op zijn kop. Toen we klaar waren met het ontbijt dat bestond uit brood, knäckebröd, kaas, spek en een substantie dat op jam moest lijken gingen met het heerlijke geluid van gevloek en getoeter langs de camping richting Kopenhagen. Toen we langs een toren kwamen die verdacht veel op de Kema-toren leek riep iedereen luidkeels en met uitgestrekte armen: “huis”! Maar nee, we waren nog geeneens bij Kopenhagen. Nadat we geparkeerd hadden hoorden we luidkeels “MacDonalds!!” en was Erwin nergens te vinden…… toen de groepjes allemaal gemaakt waren vetrok iedereen. Het groepje van Henk zei dat ze maar wat gingen hangen en kloten. De BEgeleiding liep recht het dichtstbijzijnde café in en wij ( René, Frans en de Heuvels ) gingen op zoek naar de Burgerking voor een toilet en een lekkere lunch….. Aangezien het zoeken nogal lang duurde en René woorden liep te roepen die ons verlangen naar een toilet stevig vergrootte, begonnen we luidkeels te zingen:
I WANNA BE A HIPPIE AND I WANNA GET STONED SO GET HERE MARIHUANA.
I WANNA BE A HIPPIE AND I WANNA GET WASTED GET HERE MARIHUANA!
Na een uur zoeken kwamen we er toch eindelijk. Toen we door de lange rij van mensen waren we heel erg opgelucht en kon Frans eindelijk aan z’n eerste liter milkshake beginnen. Toen iedereen z’n burger en drinken op had gingen we op verzoek van René op musea jacht. Eenmaal aangekomen bij het “Ripleys believe it or not” museum en gezien te hebben hoe een gast zijn hoofd een rondje draaide en andere zieke dingen zoals dat vonden we het een beetje te om er 80 Deense Kronen voor neer te leggen en liepen we na enig gesteun van René weer door op zoek naar iets leuks. Tijd voor een 2e milkshake opperde we en al gauw zaten we weer in de Burgerking. Tijd voor wat toeristen winkeltjes, waar Frans graag in wilde. Na de 2e winkel hield René het niet meer en gingen we mooi door. We kwamen een behoorlijk goeie didgeridoo speler tegen die CD’s probeerde te verkopen. Even later kwamen we wat muziekmakende indianen tegen en een redelijk levend standbeeld. Daarna vonden we een posterwinkel waar we een poster vonden die we eigenlijk bij de rowanhut vonden passen. Iets verderop hoorde en zagen we een grote groep mensen in een cirkel staan. Toen we ons door de mensen gewrongen hadden begon een nieuwe show….
Een breakdance act waarbij de mensen hele knappe trucs uithaalden. Toen was het eigenlijk tijd om de weg terug te proberen te vinden. Toen we redelijk in de buurt kwamen dachten we allemaal te hallucineren dat Jamie voorbij fietste maar toen we aankwamen werd al snel duidelijk dat dat geen fiets maar een winkelwagentje was. Toen we onze rol condooms hadden aangereikt gingen we eindelijk in volledig uniform naar een behoorlijk benauwd restaurant waar we ons avondmaal zouden nuttigen. Ik zou niet weten waarom, maar René staarde voortdurend naar het plafond in de richting van vrouwelijke personages die langskwamen. Onder het eten zongen Henk en Frans onder enige ergernis van andere eters “MEXICOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO”. Na het nuttigen van deze maaltijd liepen we uit het gebouw met het gespiegelde plafond en begonnen we al klotend terug naar de busjes te lopen. Toen we daar eenmaal instapten en met veel snelheid en met wat mislukte U- bochten Kopenhagen uitreden waren we weer op weg naar het land met de eeuwige weersveranderingen. Nederland, here we come!!
Na enige tijd moesten we tanken en gingen enkele naar de WC waar en vader bezig was met z’n kleine dochtertje… Eline en Frans besloten maar te gokken hou oud zij was en Frans won met het precieze getal van twee maanden. Toch maar even wat eten kopen voor onderweg. Frans had vage snoepjes met een verassing erin gekocht waarvan er een verdacht veel op Arno leek. We stopten wederom in de bus en niet veel verder kwamen we bij een tolbrug waar we na enige moeite met betaling letterlijk van de weg werden geblazen door de wind. Na een tijdje rijden kwamen we dan bij een parkeerplek bij de snelweg waar de tenten opgezet werden en de matjes uitgerold werden. Toen werd er nog even gepraat maar daarna was het ook echt stil.

Kink stop sprong (2X)
Als je nu niet gaat slapen krijg je van mijn een ingeklapte long.

Frans
Zondag 17 juli 2005
Nadat de Rowan/Sherpa’s half wakker hun spullen gingen opruimen ontstond er al gauw een optocht richting het toilet gebouwtje dat op dit plekje toevallig aanwezig was. De overige mensen die nog niet klaar waren met het inpakken van hun spullen kregen vanzelf haast toen Boer hoe dan ook begon met het afbreken van de tent. Na ontbeten te hebben en alles weer in de busjes geladen te hebben vertrokken wij weer van ons plekje langs de snelweg.
Na een tijdje gereden te hebben kwamen we weer langs een Kema-toren look-a-like waarop Frans ons weer moest herinneren aan onze plaats in het lage land met het woord THUIS. Niet lang daarna begon dezelfde persoon aan een opvoering met twee speelgoed poppetjes waaronder een zogenoemde Arno. Na enkele uren slapen en verscheidene platgereden beesten later kwamen we een bordje Nederland tegen! Hier niet ver vandaan werd er een MacDonald’s onveilig gemaakt en werd er massaal voor de hele groep een MC Kroket ingeslagen. Rond 4 uur stonden e dan met een bijna lege tank bij de Pinokkio te tanken, ja we zijn bijna thuis. Enkele minuten later draaide we de Sportlaan in en waren we THUIS!!

Ruurd