Van zaterdag 24 juli tot en met vrijdag 13 augustus 2010 gaan 10 padvindsters (Carlijn, Dorien, Esmee, Eva, Laura, Maaike, Noortje, Saskia, Sammie en Suzan) met 5 man/vrouw leiding (Iris, Janneke, Remco, Sebastiaan en Selma) naar Engeland.

Zaterdag 24 juli: het vertrek

Zaterdag 24 juli, precies om negen uur… zijn ze vertrokken vanaf het Raadhuisplein in Oosterbeek: 10 padvindsters, 5 man/vrouw leiding, 2 busjes en heel veel bagage. De Engelandreis is begonnen!
Iedereen is blij dat het zover is. “Ons hele huishouden stond deze week in het teken van Engeland”, “als we het afscheid maar eenmaal achter de rug hebben”, “ik ben blij dat we eindelijk gaan”, kan je zo hier en daar opvangen.
Om half negen staan de busjes, tot de nok toe gevuld met bagage, al klaar. De ene na de andere padvindster arriveert met haar ouders en andere uitzwaaiers. Er moeten nog wat formulieren worden ingeleverd en gecontroleerd, en de laatste spullen moeten de busjes in (knap hoor, dat het er allemaal zo netjes in past!)

Daarna is het tijd voor de groepsfoto. Alle ouders kijken naar de Engelandgangers, maar die zien van hun kant uit een leuke verzameling fotografen!
De (bijna) complete verkennersleiding biedt de leiding een heel mooi cadeau aan: een kalender met voor elke dag dat het kamp duurt iets leuks: een spelletje, een advies, een fotocollage van de leiding of een raadsel. Patricia geeft namens de Leuke Dingen Commissie nog twee dozen snoepjes. En dan is het echt tijd voor het emotionele afscheid.
Een van de dames laat van schrik haar rugzak nu al bijna liggen… maar gelukkig zijn er genoeg anderen om haar daar op te wijzen.

PRECIES OP TIJD VERTROKKEN!
Maandag 26 juli. Ze wachten op het station in Londen tot iedereen er is.
Ze zijn er -terecht – heel trots op dat ze precies om negen uur toeterend en zwaaiend vertrekken. Eerst is iedereen in de bus nog stil en zenuwachtig. Het is tenslotte best spannend om drie weken zo ver van huis te gaan. Maar al gauw gaan ze zingen, kaarten, “meidenbladen” lezen en stuiteren. Het wordt erg gezellig in de busjes!
Omstreeks kwart over tien zijn ze bij de Belgische grens, daar is de eerste stop. Even plassen, de benen strekken en wat eten. Ze ontdekken een Donald Duck (nee, niet het tijdschrift, maar een speelding waar je geld in moet stoppen!) en een vliegtuig (idem) en vermaken zich prima. Dat blijkt ook uit het eerste smsje:

De eerste stop is ingezet. Even de benen strekken.
Meiden vermaken zich met een speelgoedvliegtuig en Donald Duck.
Wij drinken en eten wat.
We gaan nu de grens over.
De stemming zit er goed in! Hard zingen en stuiteren. Groetjes!

Bij Oostende komen ze helaas in de file. Maar ook dat levert plezier op met de andere auto’s. Een van de voorbijgangers hangt met handpoppen uit de auto en ze gooien snoepjes van de ene bus naar de andere (niet altijd raak).
Bij Frankrijk is de volgende stop. Het is inmiddels duidelijk dat ze de boot niet zullen halen, maar een telefoontje naar P&O leert dat ze gewoon ter plekke in Calais een volgende boot kunnen regelen.

Bij de boot moet iedereen apart door de pascontrole en de busjes worden heel goed gecontroleerd. Gelukkig hoeven ze niets uit te pakken, het zit er allemaal zo netjes in…
Uiteindelijk moeten ze dik een uur wachten voordat de boot om 16:10 uur vertrekt, maar de tijd wordt nuttig besteed, lekker in het zonnetje naaien ze mooi alle insignes op de blouses! Ook proberen ze Italiaanse jongens te vinden omdat ze in de “Girls” een tip gelezen hadden: “Hoe ga ik om met Italiaanse jongens”. En nu maar afwachten of dat dit kamp nog gaat lukken. Vooralsnog zijn er in de verste verte geen Italianen te bekennen 🙂
Op de boot is het eerste zakgeld uitgedeeld en mogen ze een uurtje vrij rondlopen. Daarbij mag speciaal vermeld worden dat zelfs Saskia buiten op het dek is geweest!
Na een uur blijkt dat er tijd genoeg is voor nóg een half uurtje vrije tijd. Maar dan zijn ze dan toch in Engeland.

Het wordt spannend, want vanaf dat moment moeten ze links rijden. Even wennen voor de chauffeurs, maar het gaat prima. De meiden zijn moe en houden zich dus rustig. Dat is voor de chauffeurs wel prettig 🙂 Onderweg maken ze nog één stop om de chauffeurs even te laten rusten en om een frietje te eten. Daarna gaan ze door naar het kampterrein.

Daar moet nog even hard gewerkt worden: drie patrouilletenten opzetten plus de vendel! De dames zijn niet erg gemotiveerd meer, maar ze zien in dat het moet en ze werken wel hard door. Ondertussen kookt de leiding macaroni. Ze zijn tegelijk klaar en genieten vervolgens van het eten. Nog een kwartiertje vrij en dan ligt iedereen om half elf in bed. Moe, maar blij dat ze er zijn!

Zondag 25 juli: zwemmen

Zondag mogen ze uitslapen tot half negen, maar de meeste padvindsters zijn al veel eerder wakker. Ze voeren al allerlei gesprekken met mede-kampeerders en de beheerders.
Het kampterrein is verdeeld in negen subkampjes. Het is mooi ingericht, met twee stenen tafels, een om te koken en een om een vuur op te stoken. Het ziet er gezellig uit en er zijn leuke andere groepen.
Omdat de tenten nu al een bende zijn 🙂 moeten ze eerst opruimen. Daarna vermaken ze zich een tijdje met touwtje springen en andere gezellige dingen.
Nog even een vroege lunch en dan gaan ze met hun zwemspullen weg om te zwemmen.
Het zwembad valt tegen: het is koud en klein. Maar dankzij een leuk (?) jongetje (Philip) dat onder water steeds naar hen toe komt om hen aan het schrikken te maken, gaan ze alle 15 (ook Eva) toch het water in om vooral uit zijn buurt te blijven…

Tussendoor hebben ze wat gegeten en gedronken. Eva heeft een “wondereuro”: die ene munt levert 18 flesjes drinken op en tot slot krijgt ze de munt ook weer terug. Dat klopt natuurlijk niet, maar het is wel leuk 🙂

Eenmaal terug op het kampterrein vindt een grote verhuizing plaats. Eigenlijk slapen de padvindsters in twee tenten, maar ze vinden het toch gezelliger om in één tent te slapen. Dus alle matjes en slaapzakken liggen nu in de ene tent, terwijl de andere als grote inloopkast wordt gebruikt…
In de drie kwartier rust koken Selma en Remco een Afrikaanse maaltijd met rijst en bonen. Erg lekker! Na afloop hebben vier personen corvee, de rest gaat trommelen. En van het een komt het ander… al gauw komen de zangbundels tevoorschijn en zit iedereen gezellig te zingen.
Ondertussen zijn de afspraken gemaakt over Londen: de groepsindeling en ook de plannen waar iedereen naar toe gaat.
Om half elf ligt iedereen weer in bed, nadat eerst nog een verhaal is voorgelezen uit het boek dat de Leuke Dingen Commissie heeft meegegeven. Iedereen is heel snel in slaap!

Maandag 26 juli: Londen

Maandag moeten ze om half zeven al weer opstaan want om kwart voor acht vertrekt de trein richting Londen. Het is ongeveer een uur reizen tot Victoria Station.
Ze gaan in twee groepjes. Saskia, Esmée, Sammie, Carlijn en Laura gaan met Janneke, Remco en Iris onder andere naar Buckingham Palace, het wisselen van de wacht, Camden Town (een grote markt met leuke alternatieve mensen om naar te kijken), de Big Ben en de Tower Bridge. En ze proberen natuurlijk om met vijf mensen plus rugzakjes in een telefooncel te staan (wat lukt). Ze zien veel eekhoorntjes en zelfs pelikanen!
Het andere groepje heeft ongeveer dezelfde dingen op het programma staan, zij gaan ook nog naar Regent Park. Het is heerlijk weer. Wel bewolkt en af en toe een spatje regen, maar niet te warm of te koud.

Tijdens het telefoongesprek wachten ze op het station op het andere groepje. Als iedereen weer bij elkaar is, gaan ze naar een Italiaans restaurant om pizza te eten. Liesbeth, een vriendin van Iris die in Londen woont, gaat ook mee. De pizza is heerlijk en Maaike en Saskia… zien een hele mooie Italiaanse jongen!
Daarna is het weer een uur terug met de trein, om half tien zijn ze op het station, omstreeks tien uur zijn ze op het kampterrein. Ze gaan meteen naar bed, want een dagje Londen is best vermoeiend…

COMPLIMENTEN VOOR DE GEZELLIGHEID
Donderdag 29 juli;  het is een beetje een rommelig gesprek; Janneke zit in de auto en kan zich door de kletsende padvindsters niet goed concentreren 🙂 De verbinding valt af en toe weg. Maar de strekking van het verhaal is duidelijk: het gaat geweldig goed met iedereen!!!

Dinsdag 27 juli: (niet) punteren in Cambridge

Vandaag moeten ze op tijd op. Het kamp moet worden afgebroken en ze moeten op tijd in Cambridge zijn. Het afbreken en inpakken gaat heel snel, maar dan… staan ze meteen bij het oprijden van de snelweg al in de file. Er is ergens een ongeluk gebeurd, waardoor al het verkeer echt stil staat. De motor van de auto kan uit. Voor insiders: ze kunnen zelfs het file-gebak ophalen bij de andere auto 🙂

Het ziet er niet goed uit voor het programma: want na die anderhalf uur file moeten ze nog twee uur rijden. Uiteindelijk gaan ze tóch naar Cambridge, waar ze een lekkere lunch kopen (stokbrood, kaas, salami) die ze op de parkeerplaats opeten. Nog even de benen strekken en dan door naar het kampterrein. Het is niet leuk, iedereen had zich verheugd op het punteren, maar het is toch de enige oplossing. De padvindsters ondergaan het wonderbaarlijk laconiek. Ze zitten gezellig te lezen en te zingen in de bus. Of ze slapen een beetje. Iedereen begrijpt dat die file overmacht is!

Ze zijn dan redelijk op het kamp (in de buurt van Birmingham). Het is een prachtig terrein, en de meiden zijn ontzettend snel met tent opzetten en koken. Heel fijn! Er staan meer groepen op het terrein en al gauw hebben ze contact met een grote groep scouts/explorers met leuke enthousiaste leiding, die een springkussen meegenomen hebben (!). De padvindsters maken meteen heel makkelijk contact. Ze kletsen wat en doen zelfs de klompendans voor. Daarna gaan ze op tijd naar bed. Vanavond slapen ze in twee tenten: een “vroege” en een “late”. De leiding heeft de padvindsters ingedeeld, maar iedereen is het er mee eens. Gevolg: als je meer slaap nodig hebt, lig je eerder in bed. De late groep leest nog wat en luistert nog even naar muziek,  maar ook zij liggen er vervolgens snel in. Natuurlijk heeft Iris ook vanavond een verhaal voorgelezen. De leiding gaat nog even douchen.
De verkenners sturen een sms dat ze morgen een half uur later in Alton Towers zullen zijn (hun grote bus en de beide auto’s met aanhanger rijden langzamer dan tevoren was ingeschat).

woensdag 28 juli: Alton Towers

Dat half uurtje later scheelt: ze staan omstreeks half negen op. Het is maar een uurtje rijden naar Alton Towers, waar ze al om 11:15 uur zijn. Maar helaas… de jongens hebben nog meer vertraging dan was voorzien… zij komen pas om 12:45 uur! En zij hebben de kaartjes! (met een grote groep kregen we aanzienlijke korting op de toegangsprijs).
Ook nu weer accepteren de meiden hun “lot” volkomen. Ze zingen (“wij komen uit Oosterbeek”), Selma en Remco leren hen leuke gebarenliedjes, ze doen zakdoekje leggen… en niemand klaagt. Klasse!
Om één uur gaan ze dan eindelijk Alton Towers binnen. De leiding heeft hen de hele dag niet meer gezien 🙂
Ze gaan in twee groepjes: een groep-die-in-zoveel-mogelijk-achtbanen-wil (Maaike, Esmée, Laura, Noortje, Eva, Dorien) en een groep-die-liever-helemaal-niét-in-een-achtbaan-wil (Carlijn, Suzan, Sammie en Saskia).
De achtbaangroep vermaakt zich uitstekend, ze doen “alle” achtbanen en komen helemaal stuiterend en hyper terug. De andere groep vindt het park wat tegenvallen (eigenlijk hoeft het van hen niet zo nodig), maar ze vermaken zich gelukkig wel. Saskia koopt een nieuwe Flubber (de mascotte van de padvindsters die ze vergeten zijn mee te nemen, hij ligt nog eenzaam op de Beukelaar). En nu… hebben ze er maar liefst drie: want Janneke kocht er voor de zekerheid ook een en Remco wint er nog een met de grijparm….
Ieder eet zelf wat bij de Burger King, om kwart voor zeven verzamelen ze bij de uitgang.

Om half negen zijn ze terug op het kamp, waar ze nóg een hamburger krijgen. Ze hebben een uurtje vrij en gaan natuurlijk weer even gezellig kletsen bij de Engelse buren. Ze leren elkaar leuke spelletjes en hebben een gezellige avond.

Donderdag 29 juli: martelmuseum en Nottingham

Ook vandaag hoeven ze pas om half negen op te staan. Vandaag moet het kamp weer worden afgebroken. Ze starten wat moeilijk op, maar met hulp van Maaike, die hen goed aanmoedigt, werken ze uiteindelijk toch wel vlot door. En zowaar… alles past weer in de busjes!
Om twaalf uur hebben ze een rondleiding in het martelmuseum. Dat klinkt misschien saai, maar… het is echt heel gaaf. Ze worden rondgeleid door themafiguren. Ieder heeft een code op haar toegangskaartje staan. Pas halverwege wordt duidelijk wat die code betekent: het staat voor verschillende misdaden die ze hebben gepleegd. Elk misdrijf verdient een andere straf, alle verschillende soorten cellen en strafwerktuigen worden getoond. Maaike had overigens de ergste misdaad begaan: zij “had een kind vermoord…” De gidsen spreken nogal moeilijk Engels, maar Remco verstaat het en vertaalt alles.

Na het museum gaan ze nog naar de grotten en Sherwood Forest (van Robin Hood). En nu zitten ze dus in de auto richting het volgende kampterrein. Daar kookt de leiding macaroni. Deze hele eerste week kookt de leiding. Vanaf volgende week mogen de dames het zelf gaan doen. De groep is heel hecht. Het liefst doen ze alles met z’n tienen tegelijk, maar dat kan nu eenmaal niet altijd. In Alton Towers was het praktisch om in groepjes te splitsen. Ze doen dat dan zonder mopperen, maar eigenlijk… blijven ze dus liever bij elkaar! Ze krijgen anderhalf uur vrije tijd en daarna gaan ze gezellig zitten kletsen bij een kampvuurtje van de beheerder. Onder een afdakje, op kussens… helemaal geweldig. Ze vertellen elkaar spannende verhalen en moppen. Ze zijn de enige groep op het terrein, dus ze krijgen alle aandacht. De beheerder vindt hen uiteindelijk zo gezellig dat ze geen kampgeld hoeven te betalen! Ze gaan op tijd naar bed.

ORANJE DUTCH GIRLS NU AL BEKEND OM HUN VROLIJKHEIDZondag 1 augustus. Slechte verbinding met het heuvelachtige Red Rose, maar Janneke doet uitgebreid verslag vanuit een hangmat. Het gaat dus wel goed met ze 🙂

Vrijdag 30 juli: Pennine Way!

Vandaag staan ze pas om half negen op; na het ontbijt rijden ze nog even naar de supermarkt om chocola in te slaan en dan gaan ze naar het beginpunt van hun traject van de Pennine Way. Daar willen ze stoppen, maar dat blijkt helemaal niet te mogen. Er staat een boze mevrouw waar ze zich maar even niet zoveel van aan trekken.
Als iedereen uitgestapt is, rijden de busjes wel snel weer weg. Esmee is moe en wil liever niet mee lopen, zij blijft daarom gezellig bij Iris, Sebastiaan en Remco. Zij doen de was, zoeken een douche voor vanavond en doen de boodschappen voor de komende dagen. Janneke en Selma lopen met de andere padvindsters mee.

Volgens de routebeschrijving moeten ze langs acht verschillende posten.
Het eerste stuk gaat uitstekend. Weliswaar zijn er meteen achter het eerste hekje al schapen… beetje eng… maar gelukkig went dat en al gauw lopen ze er vrolijk tussendoor. Na een chocoladestop gaan ze door naar de volgende post, en daar moeten ze kiezen tussen de “rode” en de “zwarte” route. De rode route ziet er leuk uit, maar de zwarte route lijkt leuker. Ze kiezen daarom de zwarte. Dat blijkt een eindeloze trap te zijn. Ze klimmen, en klimmen, en klimmen… en klimmen daarna nog meer. Het is behoorlijk pittig, zowel omdat het vrij steil is, maar ook omdat ze redelijk hoog zijn. Iedereen loopt daarom in eigen tempo, rustig aan. Op zeker moment verliest Sammie haar schoenzool (?!?). Ze krijgt de schoenen van Janneke aan, plus drie paar sokken extra. Janneke loopt verder op slippers.
Na de lunch… gaat de trap nog steeds door! Ze zijn gebroken, maar… blijven de lol er van in zien. Ook al roept Saskia halverwege uit de grond van haar hart dat dit voor haar toch wel te hoog gegrepen is 🙂
Vanaf post 3 is er gelukkig weer een gewoon pad. Bij post 4 wordt het mistig, zo mistig dat ze op zeker moment echt geen hand voor ogen meer kunnen zien. Omdat dat in de bergen niet handig is en omdat bovendien de rotsen nogal glibberig worden, besluiten ze om terug te keren. Het is niet zo leuk om dezelfde weg terug te lopen, maar… dat is altijd beter dan verdwalen!
Net op het moment dat Selma en Janneke dat besluit uitleggen, horen ze heel hard mèèèèh… iedereen schrikt… daar zijn de schapen weer. De padvindsters zijn eerst weer bang, maar de schapen weten van geen wijken en vinden hen juist gezellig. Ze blijven heel dicht in de buurt. Saskia wordt helemaal verliefd en ze geven de dieren een naam: Sjaak  en Jannie. Ze lopen gezellig een stukje mee naar beneden (waardoor je vergeet dat het dus eigenlijk dezelfde weg is).
Eenmaal terug op post 3, kiezen ze nu voor de rode route, zodat ze toch even over een andere weg gaan. Janneke loopt inmddels op blote voeten omdat ze steeds uit haar slippers glijdt…
De mist is inmiddels al lang weer opgetrokken (ze zijn nu weer een stuk lager). In de verte zien ze een groep mensen die van de berg af glijden. Ze moeten daar vreselijk om lachen. Maar… als ze uiteindelijk een doorsteek kunnen maken naar beneden… trekken ze allemaal de regenbroek aan en glijden zelf ook! Bij post 2 komen ze al weer bij de busjes. Al met al hebben ze toch ongeveer net zoveel gelopen als het oorspronkelijk geplande traject. En door alle afleiding… is het eigenlijk niemand echt opgevallen dat ze twee keer over hetzelfde stuk zijn gegaan.

Op het kampterrein maakt de leiding een salade. Ze eten en gaan nog gezellig wat bij het kampvuur zitten. Daarna vroeg naar bed 🙂

Zaterdag 31 juli: aankomst Red Rose

Om half acht opstaan vandaag, want alles moet ingepakt worden. Ze gaan naar Red Rose! Omdat ze niet precies weten wat hen daar te wachten staat, willen ze eerst douchen, dus rijden ze langs een zwembad. Daar mogen om die tijd alleen volwassenen zwemmen, maar… ze mogen wel gratis van de douches gebruik maken! Dus allemaal de bikini aan en de douches in… Ze hebben de boel wel een beetje opgehouden voor de anderen, maar dat is dan jammer… Iedereen is weer lekker schoon en fris, zelfs de haren zijn gewassen. Daarna halen ze nog wat lekkers en rijden in anderhalf uur (met hamburgertussenstopje) naar Red Rose.

Daar schrikt de leiding zich lam (de padvindsters weten niet wat ze hadden moeten verwachten, zij hebben er dus geen problemen mee). Het is een enorm heuvelachtig terrein, vol rotsen. Je moet heel veel sjouwen met je bagage, je hebt weinig plek om je tent op te zetten en je buren zijn niet te zien. Gelukkig lukt het uiteindelijk wel om alle tenten op te zetten, al staan ze een beetje scheef en de buren vind je vanzelf als je over het terrein gaat lopen. Ze maken kennis met een aantal van die buurgroepen en Janneke en Saskia bakken pannenkoeken.
Daarna is de kampopening in het subkamp. Saskia mag in het koeienpak de vlag hijsen. Vervolgens gaan ze allemaal in een lange rij achter een grote kar aan langs de andere subkampen om alle groepen op te halen voor de centrale opening. Iedereen staat om een podium heen, waar een paar circusacts worden opgevoerd. Nog een klein speechje… en Red Rose is geopend. De leiding noemt het een “magere opening”, al zijn ze blij dat er geen ellenlange toespraken zijn gehouden. Voor de meiden duurt het gelukkig niet al te lang.

Daarna krijgen ze een rondleiding over het hoofdterrein. Daar is o.a. een disco, een internetcafe en een winkel. Ze krijgen dik een uur vrij en gaan enthousiast de disco in. Heel enthousiast en bezweet is iedereen om half elf weer terug. Ze gaan snel slapen.

Zondag 1 augustus: de eerste dag op Red Rose

En dan… wordt iedereen dus aan het voeteneind van het matje weer wakker 🙂 Nee hoor, valt wel mee, ze slapen wel bewust met hun hoofd naar boven, maar de tent staat inderdaad een beetje scheef en dus zakken ze wel wat omlaag gedurende de nacht.
Om negen uur is de subkampopening: elke dag wordt daar de vlag gehesen. De rest van de dag zijn er spelletjes op het subkamp, tussen de middag eten ze even in hun eigen kampje. Aan het eind van de middag is er nog een soort “kerkdienst” op het hoofdterrein.
De sfeer is prima, het is alleen anders dan ze verwacht hadden. Vanwege het heuvelachtige terrein met de kronkelige rotspaadjes zie je je buren niet staan. Tijdens een zomerkamp is dat erg prettig, maar op een groot internationaal kamp is het jammer. De contacten lijden er totaal niet onder: ze kletsen met iedereen en gaan ook naar iedereen toe. Het hele kamp kent inmiddels “The Dutch girls” al, ze lopen rond in hun oranje shirts, ze zingen… en ze doen gezellig.
Helaas hebben ze het beloofde pionierhout niet gekregen. Dat is raar en tegen de afspraak (ze hebben er de afgelopen maanden heel vaak naar gevraagd) maar de padvindsters vinden het geen ramp. Ze kunnen nu geen keuken maken, ze koken gewoon in de grote tent. Er zijn ergere dingen!
De leiding is al gezellig bij de verkennersleiding langs geweest. Die zitten in een ander subkamp, met net zoveel heuveltjes en rotsen. Ze wisselen informatie uit en kunnen elkaar helpen: de auto’s van de verkenners staan ver van hun kamp vandaan op een parkeerplaats, de busjes van de padvindsters staan gewoon op hun eigen terrein. De jongens mogen daarmee morgen boodschappen doen! De jongens hebben maar 12 van de 100 gevraagde (en toegezegde) pionierpalen gekregen. Het blijkt gewoon weer heel duidelijk dat het voor Engelse scouts niet gebruikelijk is om te pionieren…

Tot slot nog een zeer positief bericht: de hospitality is geregeld! Morgen horen ze het exacte aantal adressen en daarna gaan ze de hospitalitygroepjes maken. Als alles definitief is ingedeeld, krijgen de ouders de gegevens.